Ο Απόστολος Δοξιάδης με το παρακάτω εκτενές ρεπορτάζ περιγράφει πώς το σύστημα Τσίπρα (Καλπαδάκης, Τζανακόπουλος, Θάνου, Τσιριγώτη, Καραβίας) διαχειρίστηκε την υπόθεση των οχτώ Τούρκων αξιωματικών που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα. Ο ρόλος της διπλωμάτου Φεϊζά Μπαρουτσού, πρόσωπο πιστό στο καθεστώς Ερντογάν, που διατηρούσε δεσμό εκείνο το διάστημα με τον διπλωματικό σύμβουλο του Τσίπρα, Β. Καλπαδάκη, μας ήταν γνωστός και από προηγούμενα δημοσιεύματα. Τα καινούργια στοιχεία που φέρνει το ρεπορτάζ του Απ. Δοξιάδη είναι τα σχετικά με το σύστημα που είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση Τσίπρα για βίαιες επαναπροωθήσεις αιτούντων πολιτικό άσυλο, που διώκονταν από το καθεστώς Ερντογάν (την ίδια ώρα που τα σύνορα της χώρας ήταν σουρωτήρι για οποιονδήποτε άλλον), το οποίο δρούσε σε στενή συνεργασία με τις τουρκικές αρχές. Το πιο παράδοξο είναι ότι ένα κομμάτι αυτού του συστήματος, ίσως το πιο νευραλγικό, παραμένει και επί της παρούσας κυβέρνησης. Η ΝΔ διατήρησε διευθυντή στην Υπηρεσία Ασύλου τον Μάρκο Καραβία, φίλο των αδελφών Τζανακόπουλων, και πρόσφατα ο Ν. Μηταράκης τον αναβάθμισε σε διοικητή της υπηρεσίας και του ανανέωσε τη θητεία. Περίεργη αίσθηση, αν μη τι άλλο, συνέχειας του κράτους υπάρχει στο Μαξίμου και στο υπ. Μεταναστευτικής Πολιτικής. Α.Ρ.
Η σκιά μιας ερωτικής ιστορίας πέφτει βαριά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις επί ΣΥΡΙΖΑ και στους χειρισμούς του Μαξίμου ειδικά στο θέμα των «Οκτώ». Πώς ο τότε Πρωθυπουργός κάλυψε πολιτικά τον δεσμό του Διπλωματικού Συμβούλου του, Βαγγέλη Καλπαδάκη, με την Φεϊζά Μπαρουτσού, στέλεχος της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα.
Του Απόστολου Δοξιάδη από το protagon.gr
Αν οι κανόνες της γραφιστικής μού επέτρεπαν μακρύτερο, και άρα ακριβέστερο τίτλο, αυτός θα ήταν «Η φοβική ερντογανολατρεία του Τσίπρα και του περιβάλλοντός του, στο ζήτημα των τούρκων αντικαθεστωτικών στην Ελλάδα, και οι παράδοξες καταβολές της». Αυτό που με ενδιαφέρει να περιγράψω είναι η γένεση και η εξέλιξη της σχέσης του περιβάλλοντος Τσίπρα με τον διωγμό των τούρκων φυγάδων στην Ελλάδα, οι αιτίες της και οι καταστροφικές συνέπειές της για κάποιους συνανθρώπους μας, αλλά και για την εθνική μας αξιοπρέπεια. Τούρκοι πολίτες, που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι ήταν αντίθετοι στον Ερντογάν, έπεσαν στην Ελλάδα θύματα «άνισης μάχης και αγώνα» –που λέει και το παλιό κομμουνιστικό πένθιμο εμβατήριο– με θύτη ένα καθεστώς που δημόσια μεν κήρυττε την εθνική ανεξαρτησία, και δήθεν πίστευε στον ανθρωπισμό, αλλά φέρθηκε παράνομα και απάνθρωπα σε ικέτες στα χώματά μας, ανθρώπους που ζητούσαν μόνο την ελευθερία τους. Σε κάποιες, ελάχιστες περιπτώσεις, τους έσωσαν η κοινωνία των πολιτών και η ελληνική Δικαιοσύνη. Αλλά στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, θριάμβευσαν ο δόλος, η ιδιοτέλεια και εν τέλει η, εκ των αποτελεσμάτων, υποτέλεια των κυβερνητικών στην τουρκική πολιτική.
Η θλιβερή και ταυτόχρονα εξοργιστική αυτή ιστορία έχει στο επίκεντρό της ένα συμβάν και δύο σχέσεις. Το συμβάν είναι η ουδέποτε ευθέως διαψευσθείσα υπόσχεση του Τσίπρα στον Ερντογάν, ότι θα επιστρέψει τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς που κατέφυγαν στη χώρα μας στις 16 Ιουλίου 2016 με στρατιωτικό ελικόπτερο –το «τάξιμο» αυτό ήταν πολλαπλά μοιραίο συμβάν. Οσο για τις δυο σχέσεις, που συνδέονται μεταξύ τους με τη μεταβατική ιδιότητα (η σχέση Α επηρεάζει τη σχέση Β και η σχέση Β επηρεάζει τη σχέση Γ, άρα και η σχέση Α επηρεάζει της σχέση Γ) είναι, η πρώτη, η σχέση εμπιστοσύνης του Τσίπρα με τον Βαγγέλη Καλπαδάκη, νεαρό και άπειρο διπλωμάτη που όρισε διευθυντή του Διπλωματικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, και η δεύτερη η συμβίωση του Καλπαδάκη με την τουρκάλα διπλωμάτη Feyza Barutçu (Φεϊζά Μπαρουτσού), που λίγο αφότου ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και ο Καλπαδάκης ανέλαβε την υψηλή του θέση, μετετέθη (σύμπτωση;) από το υπουργείο Εξωτερικών στην Άγκυρα, σε ανώτατη θέση στην τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα, επισήμως υπεύθυνη για τις πολιτικές υποθέσεις, αλλά και για τις «προσφυγικές ροές», με τη δεύτερη αρμοδιότητα σύντομα να αποκτά μακάβρια σημασία. Και, βέβαια, φτάνοντας στην Αθήνα, η Barutçu άρχισε να συζεί με τον εκλεκτό της καρδιάς της.
