Τι λένε για την Ελλάδα τα σχολικά βιβλία της Αλβανίας;

Πώς παρουσιάζουν τους Έλληνες τα σχολικά βιβλία στην Τουρκία;

Τι λένε τα σχολικά βιβλία των Σκοπίων για την Ελλάδα;

Δήλωση ΖΕΛΕΝΣΚΙ*: «Κανείς δεν πολεμά στο πλευρό μας, άφησαν την Ουκρανία μόνη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία».

Δήλωση ΖΕΛΕΝΣΚΙ*: «Κανείς δεν πολεμά στο πλευρό μας, άφησαν την Ουκρανία μόνη να αντιμετωπίσει τη Ρωσία».

*(ο ηθοποιός που υποκρινόταν τον Πρόεδρο της Ουκρανίας

)

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ από fb

Για να μην ξεχνιόμαστε, δεν χάιδευαν μόνο πολλούς ΝΑΖΙ, αλλά τους θύμιζαν όταν τους μιμούνταν με τον τρόπο που εξαφάνιζαν εθνότητες!
Είχαν και εκλεκτό φίλο τους τον ισλαμοφασιστα Ερντογάν!
Τώρα οι μακελάρηδες του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας αρνούνται να τους υπερασπιστούν γιατί δεν σκοτώνονται οι ίδιοι για συμφέροντα ξένων. Άλλους βάζουν να πολεμήσουν για τα δικά τους.
Ένα καλό μάθημα για όλους μας!!!

 
Ένα καλό μάθημα για όσους πιστεύουν ότι θα μας υπερασπιστούν οι σύμμαχοι γιατί γεμίσαμε τη χώρα αμερικάνικες βάσεις.

Και φυσικά, την αλληλεγγύη μου στον ουκρανικό λαό ενάντια στη ρωσικό ιμπεριαλισμό.
______

Η ανάρτηση που ακολουθεί του Ιουλίου.
Βλέπεις δεν κατηγορείται για αναθεωρητισμό μόνο ο Πούτιν, προηγήθηκε ο Ζελενσκι. Εκτός αν "δεν πιάνει" όταν το κάνεις για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της Δύσης.
____________

"...Την ιστορία της Ουκρανίας επιχειρεί να ξαναγράψει ο πρόεδρος της χώρας Βολοντίμιρ Ζελένσκι με νόμο που εισήγαγε προκειμένου να εξαφανιστούν ως… διά μαγείας τα πολλά εκατομμύρια των Ρώσων που κατοικούν στο ουκρανικό έδαφος. Έτσι δεν χαρακτηρίζονται ως εθνική γηγενής μειονότητα ούτε οι Ρώσοι, αλλά ούτε οι Έλληνες. Μαζί τους και οι Ούγγροι και οι Λευκορώσοι της Ουκρανίας..."

Όπως μετάδωσε ο ανταποκριτής του OPEN Θανάσης Αυγερινός, με αυτόν τον τρόπο… σβήνονται τόσο οι Έλληνες της Μαριούπολης, όσο και αυτοί της Κριμαίας, που για το Κίεβο παραμένει ουκρανικό εδαφος.
Οι προθέσεις του Βολοντίμιρ Ζελένσκι γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες με την αναγνώριση μόνο των τουρκογενών Τατάρων – σχεδόν όλα συνηγορούν ότι η χώρα μετατρέπεται σε δορυφόρο της Τουρκίας, μετά και τις συμφωνίες για αμυντική συνεργασία.

Η Ουκρανία «εξαφάνισε» με νόμο την ελληνική γηγενή μειονότητα!

-Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις

Του Βλάση Αγτζίδη

Η διαφορά των προσεγγίσεων και των ερμηνειών για το ιστορικό μεταίχμιο  του 1908-1923 είναι γνωστή, όπως γνωστές είναι και οι σφοδρές συγκρούσεις για την ιστορία.  Με αφορμη τη δημοσίευση ενός κειμένου του Λάμπρου Μπαλτσιώτη με τίτλο   «Ποιον ωφελεί η αναδιάταξη της θέσης των Ποντίων. Γενοκτονία, πολιτική και ιστορία» στο οn-line περιοδικό «Xρόνος», έγραψα ένα συνολικό «κείμενο αντίκρουσης» με τίτλο «Σχόλιο πάνω στο κείμενο του Λ. Μπαλτσιώτη. Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία: η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου«.

 Επί πλέον -έχοντας μια γενική αντίληψη ότι μόνο η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διατύπωση της γνώμης μαζί με τη συνάντηση των διαφορετικών προσεγγίσεων γύρω από ένα τραπέζι, μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα συνεννόησης και, γιατί όχι, αναζήτησης των κοινών τόπων- επικοινώνησα με τον Λ. Μπαλτσιώτη και καταλήξαμε σε μια θετική συμφωνία: να διοργανωθεί στις 21 Φεβρουαρίου 2014 ένα Στρογγυλό Τραπέζι στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας της Κηφισιάς με τη συμμετοχή των Βασίλη Μεϊχανετσίδη, Λάμπρου Μπαλτσιώτη, Δημήτρη Χριστόπουλου, Χριστίνας Κουλούρη και εμού, που θα συζητήσει τα «επίμαχα» ζητήματα….

  Το «κείμενο αντίκρουσης» που έγραψα είναι το εξής: 

Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία:
η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου
.

«Οι πόντιοι άρχισαν να καταφθάνουν μετά τους βαλκανικούς πολέμους
 και, κυρίως, μετά την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή.
Οι τελευταίοι μας ήρθανε από την Σοβιετική Ένωση το 1940,
 σαν ένα πεσκέσι του Στάλιν.
Δηλαδή, οι πόντιοι είναι επήλυδες, είναι ξενόφερτοι, είναι πρόσφυγες.
Οι ελλαδικοί νεοέλληνες δεν συμπαθούν τους πρόσφυγες….
 Οι πόντιοι κατέληξαν να είναι ο ύστατος στόχος
των ελλαδικών ρωμιών.»

(Ηλίας Πετρόπουλος, «Οι Πόντιοι», περ. Σχολιαστής, 1987)

Το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Λάμπρου Μπαλτσιώτη[1], δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω σε κρίσιμα και αδιερεύνητα ζητήματα της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας και κοινωνίας. Ζητήματα που είτε ανήκουν στο χώρο της κοινωνίας (νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση) είτε στο χώρο της ιστορίας, σχετιζόμενα με το μεγάλο γεωπολιτικό και κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό που συνέβη στην Εγγύς Ανατολή την περίοδο 1908 (κίνημα Νεότουρκων) έως 1923 (Συνθήκη Λωζάννης), αλλά και με το σοβιετικό πείραμα και ειδικότερα τη σταλινική του περίοδο.  

 Δίνει επίσης την ευκαιρία να εξεταστούν οι εικόνες που διαμορφώθηκαν στον ελλαδικό χώρο για τα θέματα αυτά, ο τρόπος πρόσληψης των γεγονότων εκείνων τόσο από την κυρίαρχη εξουσία (στη μοναρχική, στη δικτατορική και στη δημοκρατική της εκδοχή) όσο και από τη διανόηση (καθεστωτική και μη), τους ιστορικούς κ.λπ. Όπως επίσης να τεθεί υπό το φως της κριτικής η «οριενταλιστική» ματιά για τα θέματα αυτά, που κυριαρχεί σε ένα σημαντικό τμήμα Νεοελλήνων ιστορικών.

Το «κενό»

 Η έλλειψη κοινά συμφωνημένου αφηγήματος για τα συγκεκριμένα  ιστορικά και κοινωνικά θέματα δημιούργησε ένα ερμηνευτικό «κενό», που το αντιλαμβάνονται άμεσα όλοι όσοι ασχολούνται μ’ αυτά, είτε ως ερευνητές είτε ως φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης προς πάσχοντες πληθυσμούς (νέο-πρόσφυγες από την τ. ΕΣΣΔ). Απόρροια αυτού του «κενού» υπήρξε και ο εξαιρετικά ενδιαφέρον τρόπος που οι κυρίαρχες πολιτικές αλλά και ιδεολογικές δυνάμεις, δεξιά κι αριστερά, αντιμετώπισαν τα νέα αιτήματα και ζητήματα του προσφυγικού χώρου, και ειδικότερα:

-τη δημόσια κατάθεση της ιστορικής τους άποψης ότι υπήρξαν θύματα οργανωμένης Γενοκτονίας (1914-1923) από τον τουρκικό εθνικισμό,

-την αναφορά στις διώξεις που υπέστη στην ΕΣΣΔ από το σταλινισμό η ελληνική μειονότητα μετά το 1937-38.

“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1923-1950

Από Ασημακόπουλος Βασίλης

Στα τρία προηγούμενα άρθρα παρουσίασα κριτικά το 1ο, 2ο και 3ο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Καταστροφές και Θρίαμβοι”, που επιμελείται ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Στάθης Καλύβας και που καλύπτουν την περίοδο 1821-1923. Στο παρόν άρθρο θα αναλύσω το κριτικά το 4ο επεισόδιο. Tίτλος του τέταρτου επεισοδίου: “Από τη διχόνοια στο θαύμα, 1923-1950”.

Το επεισόδιο ξεκινά με μια εκτενή αναφορά στην αφετηρία του Εθνικού Διχασμού, το 1915. Αναφέρεται στις διαφορετικές κατευθύνσεις των δύο παρατάξεων σε σχέση με τη συμμετοχή ή όχι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την βενιζελική παράταξη να τάσσεται υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στον πόλεμο με την πλευρά των δυνάμεων της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ) και την αντιβενιζελική παράταξη να τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας, που ουσιαστικά ήταν στάση υπέρ των Κεντρικών Αυτοκρατοριών (κάτι που δεν αναφέρεται).

Αμέσως μετά δηλώνεται ως αφετηριακή στιγμή της ρήξης η στάση του κόμματος των Φιλελευθέρων και του Βενιζέλου για αποχή στις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου 1915. Επιπλέον δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο της αφήγησης στο ποια ήταν τα διακυβεύματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ειδικώς για το ελληνικό κράτος, αλλά και για τον κεντρικό λόγο ύπαρξης του, δηλαδή την Μεγάλη Ιδέα, όπως υλοποιούνταν.

Αλλά και σημαντικές εκδηλώσεις αυτής της διάστασης αποσιωπούνται στο πλαίσιο της υποστήριξης του αντιβενιζελικού αφηγήματος, που αποτελεί μια σταθερά της σειράς. Η ρήξη δεν ξεσπά το 1915 ως κεραυνός εν αιθρία. Κυοφορείται ήδη από το 1909-1910. Ο Βενιζέλος επιτυγχάνει έναν προωθητικό συμβιβασμό με τον θρόνο, προκειμένου να επιτύχει την ενότητα στην κορυφή του κράτους για την ευόδωση των εθνικών και μεταρρυθμιστικών-προοδευτικών του στόχων, όχι όμως χωρίς παραχωρήσεις, τις οποίες θα βρει μπροστά του.

Ρήξη Βενιζέλου-Βασιλιά και Αντάντ

Μια πρώτη εκδήλωση είναι η διάσταση με τον βασιλιά Κων/νο για την άμεση κατάληψη (που επεδίωκε ο Βενιζέλος) ή όχι (που ήταν η θέση του Κων/νου ο οποίος προτιμούσε να κινηθεί προς Μοναστήρι) της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 1912). Αμέσως μόλις ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Βενιζέλος, πέραν του ότι κινείται ιδεολογικο-πολιτικά εγγύτερα στα δημοκρατικά καθεστώτα της Αγγλίας και της Γαλλίας, συνειδητοποιεί την κομβική σημασία του, τόσο για την παγίωση των επιτυχιών των Βαλκανικών Πολέμων, όσο και την ολοκλήρωση της Μεγάλης Ιδέας και ζητά να συμμετάσχει η Ελλάδα στον Πόλεμο.

Ακόμα και οι δυνάμεις της Αντάντ αρχικά αρνούνται την πρόταση Βενιζέλου. Όταν όμως η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα ταχθεί με το μέρος των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η εκτίμηση του Βενιζέλου αποδεικνύεται απολύτως βάσιμη, ενώ οι δυνάμεις της Αντάντ αρχίζουν να προσφέρουν σημαντικά εδαφικά ανταλλάγματα προκειμένου η Ελλάδα να συμμετάσχει στον Πόλεμο ως σύμμαχός τους. Μεταξύ των ανταλλαγμάτων η Αγγλία προσφέρει την Κύπρο (1915).

Η συνέχεια εδώ...“Καταστροφές και Θρίαμβοι”: Ένας αντίλογος – Περίοδος 1923-1950

Γ. Καραμπελιάς: Ένα οργανωμένο σχέδιο αλλοίωσης της Ιστορίας – Στόχος η ελληνική ταυτότητα (ηχητικό)

Στη συζήτησή του Γιώργου Καραμπελιά με τον Λάμπρο Καλαρρύτη (Εμείς οι Έλληνες- Παραπολιτικά FM) επισημαίνεται ότι είναι εμφανές πλέον και γνωστό σε πάρα πολλούς εδώ και καιρό, ένα οργανωμένο σχέδιο ιστορικής παραπληροφόρησης με στόχο την αλλοίωση της ελληνικής ιστορίας. Τελικός σκοπός να πληγεί η ελληνική ταυτότητα, να αμφισβητηθεί η συνέχεια του ελληνισμού και να κλονιστεί η αντίληψη των Ελλήνων για τον εαυτό τους.

Αποτέλεσμα αυτού θα είναι η υπονόμευση του ηθικού του πληθυσμού ώστε να καταστεί πιο εύκολη η παραίτηση από την υπεράσπιση των εθνικών ζητημάτων και πιο αποτελεσματική η πίεση για αποδοχή “συμβιβασμών” και επιβολής της τουρκικής και κάθε άλλης ατζέντας.

Το σχέδιο, παλαιό όσο και το ελληνικό κράτος, επαναλαμβανόμενο και εκ νέου επιχειρούμενο με μεγάλη ένταση, εκπορεύεται έξωθεν και υλοποιείται με τη συνεργασία εγχώριων ακαδημαϊκών και άλλων παραγόντων την ιδεοληψία, άγνοια, στρεβλή αντίληψη ή και σκοπιμότητα εκμεταλλεύονται οι ιθύνοντες νόες του εξωτερικού.

Ἀπό τόν «συνωστισμό» στήν «ἀναχώρηση» Ἡ Τραγωδία τῆς Σμύρνης δέν ἔχει τέλος!

Σκέψεις καί συμπεράσματα ἀπό τήν ἐκπομπή «Καταστροφές καί Θρίαμβοι» τοῦ Στ. Καλύβα

Εφημερίς Εστία Ιαν 18, 2022

ΤΟ 1922 εἶναι ἕνας ἀριθμός πού ἔχει ἕνα μοναδικό εἰδικό βάρος στή συνείδηση τοῦ κάθε Ἕλληνα πολίτη. Ἀντιπροσωπεύει τό ἔτος τῆς Μικρασιατικῆς Τραγωδίας. Ἔχει δέ τό ξεχωριστά θλιβερό προνόμιο νά δημιουργεῖ εἰκόνες καί νά ἐγείρει μνῆμες δίχως νά χρειάζεται νά εἰπωθεῖ οὔτε μία λέξη.

Φέτος συμπληρώνεται ἕνας αἰώνας ἀπό τήν τραγική ἐκείνη χρονιά πού τό ὄνειρο τῆς Μεγάλης Ἰδέας μετατράπηκε σέ ἐφιάλτη.

Δυστυχῶς τό χρονικό διάστημα εἶναι ἐξαιρετικά σύντομο γιά νά ἐπουλωθοῦν οἱ πληγές.

«Εὐτυχῶς», γιά κάποιους, τό χρονικό διάστημα εἶναι ἐξαιρετικά σύντομο γιά νά δοθεῖ χῶρος γιά παραποίηση τῆς ἀλήθειας.

Ἕνας στούς τρεῖς σημερινούς 70άρηδες, ἡ γενιά δηλαδή πού γεννήθηκε στά τέλη τοῦ 1940 καί στίς ἀρχές τοῦ 1950, μεγάλωσε μέ παπποῦδες καί γιαγιάδες πρόσφυγες, ζωντανά λείψανα τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ πού κουβαλοῦσαν σέ κάθε τους βλέμμα, σέ κάθε τους τραγούδι, σέ κάθε τους γλωσσικό ἰδίωμα, τόν καημό καί τόν ἀνείπωτο πόνο τοῦ ξερριζωμοῦ.

Ἔχουν περάσει περισσότερα ἀπό 10 χρόνια ἀπό τό πόνημα τῆς κυρίας Ρεπούση πού δίδασκε στούς μαθητές τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ, μέ τήν ἔγκριση φυσικά τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ὅτι στά τέλη Αὐγούστου τοῦ 1922 παρατηρήθηκε «συνωστισμός» στήν προκυμαία τῆς Σμύρνης. Τό ντοκιμαντέρ «Καταστροφές καί Θρίαμβοι» τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Στάθη Καλύβα γιά τήν τηλεόραση τοῦ «Σκάι» ἦρθε λοιπόν νά «συμπληρώσει» αὐτή τήν τοποθέτηση ἐνημερώνοντάς μας ὅτι ὁ Μικρασιατικός Ἑλληνισμός «ἀναχώρησε» τότε ἀπό τίς πατρογονικές του ἑστίες καί ὅτι ἡ πυρπόληση τῆς ἱστορικῆς ἑλληνικῆς πόλης καί ἡ σφαγή τῆς Σμύρνης ἦταν… ἀνθρωπιστική κρίση!!

Δόξα τῷ Θεῷ ἡ ἐξαιρετικά πλούσια γλῶσσα μας ἔχει ἐπαρκέστατο ἀριθμό λέξεων προκειμένου νά μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἐκφράζουμε τήν ἀλήθεια μέ τόν βέλτιστο καί ἀκριβέστερο τρόπο.

Ἀδύνατο εἰλικρινά νά ἀντιληφθεῖ κανείς πόσο κοντά μπορεῖ νά βρίσκονται ἐννοιολογικά οἱ λέξεις «βία» καί «διωγμός» πού ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες Μικρασιᾶτες μέ τήν ἄχρωμη λέξη «ἐγκατάλειψη» πού χρησιμοποίησε ὁ κύριος Καλύβας στό ντοκιμαντέρ του.

Η ελληνική ταυτότητα μέσα από τον λόγο του Ιωάννη Βατάτζη

Του Ιωάννη Σαρρή από το ιστολόγιο Φιλαλήθεια

Η έννοια της εθνικής ταυτότητος απετέλεσε μάλλον ένα δυναμικό φαινόμενο μέσα στην υπερχιλιετή ιστορία του Βυζαντίου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τυγχάνει συχνά παρανοήσεων και ιδεολογικής αποχρώσεως στρεβλώσεων. Εν τούτοις, η κριτική εξέταση του τρόπου δια του οποίου εξελίχθηκε σε αυτό το διάστημα η περί έθνους αντίληψη οδηγεί σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα ιστορικής, εθνολογικής και κοινωνιολογικής φύσεως. Το ζήτημα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. 

    Το Βυζάντιο κληρονόμησε τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου, όπου ετερόκλητα έθνη έπρεπε να υποτάσσονται σε μία υπέρτατη αρχή. Ειδικότερα στους πρώτους αιώνες, το βασικότερο κριτήριο για να γίνει κάποιος θεσμικώς και κοινωνικώς αποδεκτός, απολαμβάνοντας πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ήταν η χριστιανική πίστη. Ο Λέων ΣΤ΄ απεκάλεσε τους Ρωμαίους «Έθνος Χριστιανών» [1]. Κατά την περίοδο της αραβικής παντοδυναμίας πολλοί εκτός συνόρων Χριστιανοί θεωρούσαν εαυτούς υπηκόους του Αυτοκράτορος, ενώ η αυτοκρατορική αρχή σε κάθε ευκαιρία αντιμετώπιζε την υπεράσπιση των όπου γης ομοθρήσκων ως φυσικό της καθήκον. Εξάλλου, ο Ηράκλειος πραγμάτωσε την πρώτη καταγεγραμμένη σταυροφορία, μισή χιλιετία πριν την σύνοδο της Κλερμόν και το περίφημο Deus vult. Επί Ηρακλείου (7ος αιών), ολοκληρώνεται και ο γλωσσολογικός εξελληνισμός των επισήμων εγγράφων της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μία διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή του Ιουστινιανού, καθώς ο λαός δεν κατανοούσε τα λατινικά της παλατινής γραφειοκρατίας. Οι δυτικές πηγές, από κλασικών χρόνων έως και σήμερον, ουδέποτε έπαυσαν να αποκαλούν τον λαό του γεωγραφικού πυρήνος της βυζαντινής κοινοπολιτείας “Γραικούς” (Graeci), χαρακτηρισμό τον οποίο χρησιμοποίησαν ως αυτοπροσδιορισμό και ορισμένοι βυζαντινοί λόγιοι. 

   Μετά την απώλεια των εδαφών της Μέσης Ανατολής και των ιδιότροπων  λαών της (εν μέρει εξαιτίας των θεολογικών ερίδων), η Αυτοκρατορία κατέστη ομοιογενέστερη εθνολογικά και το ελληνικό στοιχείο επεβλήθη κατά κράτος (όπως διαπιστώνεται και στην έκβαση της Εικονομαχίας τον 9ο αιώνα). Μέχρι τότε ο όρος «Έλλην» σήμαινε τον ειδωλολάτρη, αλλά πλέον άρχισε να αποκτά πολιτισμική χροιά, την οποία διά της κλασικής παιδείας ενστερνίστηκαν υπερηφάνως οι βυζαντινοί λόγιοι. Ύστερα από την άλωση του 1204, συνειδητοποιήθηκαν και οι διαφορές με την φραγκική Δύση. Η πολιτισμική κοινοτική συνείδηση ενσωμάτωσε και φυλετικό χαρακτήρα, σφυρηλατήθηκε ένας εθνικισμός και μορφοποιήθηκε η ταυτότητα του Νεοέλληνος. Δυνάμεθα να παρατηρήσουμε ότι στην εννοιολογική εξέλιξη του όρου «Έλλην» ακολουθήθηκε αντίστροφη πορεία σε σχέση με την αρχαιότητα (που έως την κλασική Ελλάδα είχε φυλετικό χαρακτήρα, στην ελληνιστική εποχή πολιτισμικό και στην ρωμαϊκή θρησκευτικό). Τοιαύτη συναρπαστική εθνολογική παλιννόστησις καταμαρτυρεί την αδιάλειπτο συνέχεια του Ελληνικού Έθνους σε βάθος χιλιετιών.

Απεικόνιση του Ιωάννη Βατάτζη σε χειρόγραφο βυζαντινού κώδικα του 15ου αιώνος (Biblioteca Estense Universitaria, Modena). 

Η εννοιολογική μεταστροφή του όρου “Ἕλλην” είναι πρόδηλη στους λόγους των Βασιλέων της Νικαίας, συγκεκριμένα του Ιωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη (1193-1254) και του υιού του Θεοδώρου Β΄ Βατάτζη Λασκάρεως (1222-1258). Το 1237 σε επιστολή του προς τον Βατάτζη, ο πάπας ζήτησε από «το γένος των Γραικών που ανέβλυζε σοφία» να αναγνωρίσει το παπικό πρωτείο του και απείλησε ευθέως ότι, εάν δεν τερματιζόταν η σύγκρουση με τους Λατίνους της κατεχομένης Κωνσταντινουπόλεως, θα διοργάνωνε σταυροφορία contra Graecos (στα πλαίσια μιας «ευρύτερης» σταυροφορίας για τους Αγίους Τόπους) [2].

Πώς τα κρατικά μέσα των ΗΠΑ μετονομάζουν τους συνεργάτες των Ναζί ως μαχητές της ελευθερίας

Σε μια προσπάθεια να επαναπροσδιοριστούν οι ρίζες του ουκρανικού κρατιδίου, τα εγκλήματα πολέμου του Στέπαν Μπαντέρα ασπρίζουν

Του  Glenn Diesen , Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Νοτιοανατολικής Νορβηγίας και συντάκτη στο περιοδικό Russia in Global Affairs. Ακολουθήστε τον στο Twitter  @glenn_diesen .

Ακτιβιστές ουκρανικών εθνικιστικών κομμάτων συμμετέχουν σε συγκέντρωση για τον εορτασμό της 112ης επετείου από τη γέννηση του Στέπαν Μπαντέρα, ενός από τους ιδρυτές της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), στο Κίεβο της Ουκρανίας. © Sputnik / Stringer

Το ουκρανικό κανάλι του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού των ΗΠΑ RFERL καταβάλλει συντονισμένη προσπάθεια για να αποκαταστήσει τη ζωή και την κληρονομιά του συνεργάτη των Ναζί της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Στέπαν Μπαντέρα, ο οποίος ευρέως θεωρείται από τους ιστορικούς ότι ήταν εγκληματίας πολέμου.

Ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε από τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα, καταχωρισμένο ως «ξένος πράκτορας» στη Ρωσία, νωρίτερα αυτό το μήνα υποστήριξε ότι οι Ουκρανοί είναι βαθιά διχασμένοι σχετικά με το αν ο ηγέτης της εποχής του πολέμου ήταν ήρωας ή κακοποιός – ενώ έγειρε σε μεγάλο βαθμό υπέρ της αφήγησης του ήρωα. Η RFE/RL είναι μέρος του Οργανισμού των ΗΠΑ για τα Παγκόσμια ΜΜΕ, έναν οργανισμό που ελέγχεται από την κυβέρνηση, με ετήσιο προϋπολογισμό άνω των 800 εκατομμυρίων δολαρίων, ο οποίος είναι δεσμευμένος για την προώθηση των «στόχων εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών».

Ο Μπαντέρα ήταν ο επικεφαλής της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), η οποία σχημάτισε συμμαχία με το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ και έπαιξε ρόλο στη συγκέντρωση των Εβραίων, την εκτέλεση αμάχων και την καταπολέμηση της προέλασης του Κόκκινου Στρατού. Πολλά μέλη του OUN τελικά πολέμησαν ως μέρος της εξ ολοκλήρου ουκρανικής 1ης Γαλικιανής μεραρχίας των Waffen SS, μιας μονάδας που αναπτύχθηκε σε τοπικό επίπεδο υπό τον έλεγχο ναζί διοικητών. Οι απόγονοι αυτού του επιθετικού εθνικιστικού κινήματος συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τον Μπαντέρα ως το αντι-ρωσικό ιδεολογικό τους πρόσωπο. Ο Μπαντέρα έχει συνδεθεί με μια σειρά περιστατικών γενοκτονίας εν καιρώ πολέμου που πραγματοποιήθηκαν σε Πολωνούς και Εβραίους σε μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα που έχει δει ποτέ η Ευρώπη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Γιατί επενέβη το στρατιωτικό μπλοκ υπό τη Ρωσία στο Καζακστάν;

Πολλοί από τους υποστηρικτές του διαδραματίζουν επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική και πολιτική ζωή της Ουκρανίας, και έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την τέρψη από τη Δύση. Οι ΗΠΑ δεν έχουν από μόνες τους μια ιδεολογική ροπή προς τον νεοναζισμό, τουλάχιστον στο mainstream, αλλά οι πολιτικές τους καταλήγουν στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Η Ουάσιγκτον συχνά σπρώχνει τους αντιπάλους της ο ένας εναντίον του άλλου, όπως όλες οι προηγούμενες αυτοκρατορίες ακολούθησαν τη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε, και σε αρκετές περιπτώσεις είχε συμφέρον να στηρίξει τους φασίστες ως κορυφαίους αντιπάλους της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσίας.

Οι τρέχουσες προσπάθειες για τη μετατροπή της Ανατολικής Ευρώπης σε μια αντιρωσική γραμμή του μετώπου δίνουν για άλλη μια φορά κίνητρα για την εξύμνηση των εγκληματιών πολέμου από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως τα κύρια φώτα του ουκρανικού κράτους.

Σύμμαχοι εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης

Ο Στάθης Καλύβας αποκαλύπτει: Αγγλική… ήταν η Ελληνική Επανάσταση!

Καραμπελιάς Γιώργος

12/01/2022

Views: 7,580

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Ο Στάθης Καλύβας, σε ντοκιμαντέρ για τα 200 χρόνια Ελληνισμού που προβάλλεται μετά βαΐων και κλάδων στον Σκάι, προχωράει σε ένα ατόπημα που κανένας δεν είχε αποτολμήσει. Στο πρώτο επεισόδιο της μυθοπλασίας του, που μεταδόθηκε την Πέμπτη 6 Ιανουαρίου, υποστήριξε ανενδοίαστα πως το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε από τους Εγγλέζους! Σε ένα ντοκιμαντέρ μιας ώρας για την Επανάσταση, δεν θα ακουστούν οι λέξεις Τριπολιτσά, Δερβενάκια, Κανάρης, σφαγή της Χίου, Σουλιώτες, ούτε καν Λόρδος Βύρωνας, ενώ τη μόνη μάχη την οποία αναφέρει και σχολιάζει εκτενώς είναι η ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Ήδη, ο τίτλος του επεισοδίου αποτελεί νεολογισμό. Επειδή εσχάτως έχει δεχθεί διασταυρούμενα πυρά η θεωρία πως η Επανάσταση δεν αποτέλεσε την απελευθέρωση, αλλά τη γένεση του ελληνικού έθνους, ο Καλύβας θα χρησιμοποιήσει ένα τέχνασμα για να πει το ίδιο πράγμα. Ο τίτλος του πρώτου επεισοδίου είναι “Μια χώρα γεννιέται”, δηλαδή το ίδιο ακριβώς επί της ουσίας. Οι Έλληνες, όπως θα τονίσει στο τέλος του ντοκιμαντέρ, «γεννήθηκαν το 1821». Πού καιρός για Παλαιολόγους, παιδομάζωμα, Oρλωφικά, Ρήγα Βελεστινλή!

Το ντοκιμαντέρ, για να είναι συνεπές με την ιδεολογία του, δεν αρχίζει βεβαίως με το 1821, με τον “μύθο” της Αγίας Λαύρας ή την κατάληψη της Τριπολιτσάς, αλλά με το… 1826 και μάλιστα υπό τον τίτλο “Η ήττα της εξέγερσης” (5΄01΄΄). Συστηματικά άλλωστε επιμένει να αποκαλεί το 1821, όχι Επανάσταση, αλλά «πόλεμο της ανεξαρτησίας». Η “εξέγερση” ηττήθηκε και οι προστάτιδες δυνάμεις –κυρίως οι Άγγλοι–, συμμετέχοντας και αυτές, μας προσέφεραν την Ανεξαρτησία.

Η αμέσως επόμενη εικόνα δεν είναι, όπως θα μπορούσαμε να φανταστούμε, το Μεσολόγγι, το οποίο ανέσκαψε ο Ιμπραήμ το 1826. Όχι, ο Καλύβας, με λάγνα ανατολίτικη μουσική υπόκρουση, μας παρουσιάζει το… οθωμανικό Ιμαρέτ της Καβάλας και το άγαλμα του ξιφήρους Μωχάμετ Άλυ, του καβαλιώτη πατέρα του Ιμπραήμ, που «παραλίγο να θέσει τέρμα στην εξέγερση των Ελλήνων» (5΄40΄΄). Και η κα Μαρία Ευθυμίου, ειδική πλέον για τον Κολοκοτρώνη και τον Ιμπραήμ, μας πληροφορεί ότι ο Ιμπραήμ νικούσε παντού, «η μία νίκη διαδεχόταν την άλλη και ήταν ζήτημα χρόνου, έτσι έμοιαζε, να πέσουν οι τελευταίες περιοχές», το Ναύπλιο, η Ερμιόνη και τα νησιά (7΄45).

Τι αποσιωπούν Καλύβας και Ευθυμίου

Η συνέχεια... Ο Στάθης Καλύβας αποκαλύπτει: Αγγλική… ήταν η Ελληνική Επανάσταση!: Στο νέο ντοκιμαντέρ του Σκάι "Καταστροφές και θρίαμβοι" ο Στάθης Καλύβας υποστήριξε ότι το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε αποκλειστικά από τους Άγγλους!

Η υφαρπαγή της εθνικής ταυτότητας από τους ταλιμπάν του εθνομηδενισμού

Σε μερικές ημέρες το 2021 θα ρίξει αυλαία και μαζί του η 200η επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης. Δύο αιώνες δεν είναι και λίγο! Πολλά έγιναν αυτή τη χρονιά ορόσημο, αλλά μία προσεκτική ματιά δείχνει ότι οι επίσημες εκδηλώσεις είχαν κατά κανόνα ένα ιδεολογικό πρόσημο που περισσότερο ή λιγότερο παραπέμπει σε εθνομηδενισμό ή σε κάτι που τον θυμίζει.

Παραδοσιακά στην Ελλάδα οι άρχουσες ελίτ, λόγω του μεταπρατικού χαρακτήρα τους και κατ’ επέκτασιν του ισχυρού συνδρόμου εξάρτησης από τη Δύση, αντιλαμβάνονταν την έννοια του εθνικού συμφέροντος συχνά με διαφορετικό τρόπο από το λαϊκό σώμα, δηλαδή από τον κορμό της κοινωνίας. Αυτή η απόκλιση εμφανιζόταν κυρίως στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, η απόκλιση αυτή εμφανίσθηκε και στον χώρο της εκπαίδευσης.

Για την ακρίβεια μία ομάδα ιστορικών, με επικεφαλής τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο, προσπαθούν μέσω της αποδόμησης να υφαρπάξουν την εθνική ταυτότητα. Η επιχείρηση αυτή εκδηλώθηκε όταν άρχισαν να επικρατούν μεταμοντέρνες αποδομητικές αντιλήψεις αφενός σε νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ανώτερα και μεσαία αστικά στρώματα, αφετέρου στον χώρο της Αριστεράς. Η διαμάχη για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού της Ρεπούση το 2007 ήταν σημείο καμπής αυτής της επιχείρησης, η οποία ακολουθεί παρασκηνιακές διαδρομές και οχυρώνεται πίσω από τον ισχυρισμό της επιστημονικής αυθεντίας.

Ο πυρήνας εκείνης της διαμάχης ήταν βαθύτατα ιδεολογικός και αφορούσε ακριβώς τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίον γίνεται αντιληπτή στις σημερινές συνθήκες η έννοια του ίδιου του έθνους και τελικώς η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Στη μία πλευρά ήταν οι δυνάμεις της αποδόμησης στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού. Στην άλλη οι δυνάμεις που θεωρούν τον πατριωτισμό θεμελιώδη ορίζουσα ενός εθνικού κράτους, όπως η Ελλάδα.

Η συνέχεια εδώ:

Η υφαρπαγή της εθνικής ταυτότητας από τους ταλιμπάν του εθνομηδενισμού: 

Η συνέχειά μας υπάρχει και στον χώρο

Του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη, από το Άρδην τ. 118

Η εθνομηδενιστική ιστοριογραφία βάλλει κατά της διαχρονίας της πορείας του λαού μας στην ιστορία, προσπαθώντας να αποκόψει τη σύγχρονη πορεία του από τις προηγούμενες περιόδους αυτής, εξυπηρετώντας ποικίλες σκοπιμότητες. Για ένα διάστημα έπαιζε δίχως αντίπαλο, καθώς εκμεταλλεύτηκε την επέλαση του κατά Σημίτη «εκσυγχρονισμού» και επέβη του άρματός του προσφέροντας του ιδεολογική κάλυψη που διαχύθηκε σε όλο το νεοταξικό εθνομηδενιστικό φάσμα, τόσο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς όσο και της δικαιωματιστικής Αριστεράς.

Οι απόψεις αυτές έχουν πια επαρκώς αντικρουστεί, με νέο υλικό που προστέθηκε στο έργο των παλαιότερων ιστορικών μας και εστίασε ακριβώς στα σημεία που έθιγαν οι αποδομητές. Πλέον η συνέχεια, η εθνική συνείδηση του νέου ελληνισμού, η σχέση του με την ορθοδοξία, το κρυφό σχολειό, ο ελληνικός διαφωτισμός, οι διαρκείς επαναστάσεις εναντίον Δυτικών και Οθωμανών κατακτητών, η αυτόφωτη εξεγερσιακή δραστηριότητα, αποτελούν κοινό τόπο σε όσους επιμένουν να διατηρούν ένα στοιχειώδη προβληματισμό. Μπορούμε να πούμε πως το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα έχει πια ηττηθεί και ιδεολογικά, εκτός του ότι ποτέ δεν το ενστερνίστηκε η λαϊκή βάση.

Η ελληνική διαχρονία είναι σημαντικό διακύβευμα από μόνη της, δίπλα της όμως πρέπει να βάλουμε και μιαν άλλη συνέχεια, αυτήν του χώρου. Το ελλαδικό κράτος από την αρχή παραθεωρούσε το πολύ ευρύτερό του έθνος, αν δεν βρισκόταν σε ανταγωνισμό μαζί του. Η ύπαρξη σημαντικών κέντρων του αυτόχθονος και όχι παροικιακού Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, την Τραπεζούντα και τη Σμύρνη, η παρουσία συμπαγών ελληνικών πληθυσμών από τη Βόρειο Ήπειρο μέχρι την Κύπρο, την Καππαδοκία και τον Πόντο, δημιουργούσαν αμηχανία, αν όχι ενόχληση, στο ελλαδικό κράτος της «μικράς πλην εντίμου».

Τόσο πολύ που επέδειξε και έναν εξέχοντα ρατσισμό εναντίον των υπόδουλων, που προσέβλεπαν σ’ αυτό, ρατσισμό που δύο φορές έλαβε και νομοθετική κάλυψη: Την πρώτη με τη νομοθεσία περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων, η οποία το 1844 απέκλεισε τους Έλληνες που είχαν γεννηθεί σε υπόδουλες περιοχές και εγκατασταθεί στο ελλαδικό κράτος να διορίζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι, διάταξη που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στην απόλυση του Κων/νου Παπαρηγόπουλου. Τη δεύτερη, με νόμο του 1922, πάνω στην Καταστροφή, με τον οποίο  «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων…», απαγορεύτηκε η καταφυγή όσων από τους Μικρασιάτες είχαν επιζήσει από τους διωγμούς των Τούρκων στην Ελλάδα.

Νίκος Τζιανίδης

Συντάκτης-Αρθρογράφος

Είδαμε την ταινία Καλάβρυτα 1943: Άθλια προπαγάνδα - Τελικά μάθαμε ότι οι Γερμανοί ήταν φίλοι μας!

επόμενο άρθρο

«Καλάβρυτα 1943». Δεν ήταν μόνο ο «καλός αυστριακός» που (μας) προκάλεσε, ήταν ολόκληρη η ταινία!  

Επέστρεφα με μιαν αγωνία από την κινηματογραφική αίθουσα, για να μην ξεχάσω. Προσπαθούσα να τα φυλάξω όσα με εξόργισαν και όσα μου προκάλεσαν αποστροφή. Και δεν χρειάστηκε κόπος πολύς. Όσο η ώρα περνούσε, τόσο αυτά που με θύμωσαν με κυρίευαν περισσότερο. Η ταινία «Καλάβρυτα 1943», ήταν από την αρχή μέχρι τέλους της, μια απόπειρα εξαγνισμού για τους Ναζί! Έτσι ακριβώς και δεν υπερβάλω. Ήταν μια οιονεί κάθαρση, μια προσπάθεια αναζήτησης ελαφρυντικών στοιχείων (πρόχειρη, αλλά ουσιαστική) για την δικαιολόγηση των ηθικών ρύπων, που άφησαν πίσω τους οι «δήμιοι του 20ου αιώνα». Να τα πάρουμε με τη σειρά; Να τα πάρουμε!

Τα 6 σημεία της ταινίας που χωρούν συζήτηση

1: Η γερμανίδα δικηγόρος της κυβέρνησης, που καλείται να αντικρούσει τα επιχειρήματα των αντιδίκων Καλαβρυτινών, οι οποίοι απαιτούσαν αποζημιώσεις από το γερμανικό κράτος, έρχεται σε επαφή με το «παρελθόν» της πόλης που κάτοικοί της σφαγιάσθηκαν ανηλεώς και με περισσή αίσθηση ευθύνης θέτει το δάχτυλο επί των τύπον των ανοιχτών πληγών. Ο σκληρός γραφειοκράτης Γερμανός αίφνης εμφανίζεται ως ευαισθητοποιημένος με συναισθηματικό ενδιαφέρον για τον αντίπαλό του! Γιατί; Θα δούμε στη συνέχεια.

Η ταινία “Καλάβρυτα 1943”, ή αλλιώς οι “κακοί Ναζί” και η “καλή Βέρμαχτ”!

Κόμπρα

03/11/2021

Views: 2,749

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε στους απογόνους των θυμάτων της σφαγής των Καλαβρύτων και σε τοπικούς φορείς, η επικείμενη κυκλοφορία της ταινίας “Καλάβρυτα 1943”, η οποία «είναι ένα μυθιστορηματικό δράμα, εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα», όπως τουλάχιστον η ίδια θέλει να δηλώνει. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Σουηδός ηθοποιός Μαξ Φον Σίντοφ.

Όπως δημοσίευσε αρχικά η εφημερίδα “Πελοπόννησος”, οι συγγενείς των θυμάτων (και δικαίως) αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι από μία σκηνή της ταινίας, η οποία συμπεριλαμβάνεται στο τρέιλερ που κυκλοφορεί: Σε αυτήν ένας “καλός Αυστριακός στρατιώτης” της Βέρμαχτ, σπάει με το κοντάκι του όπλου του την πόρτα του φλεγόμενου σχολείου (το οποίο προηγουμένως είχαν κάψει οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής) για να σώσει τα γυναικόπαιδα που είχαν καταφύγει σε αυτό.

Μόνο που αυτό το περιστατικό συνέβη στην φαντασία των σεναριογράφων! Μία σκηνή, που περισσότερο αρμόζει σε χολιγουντιανή ταινία προπαγάνδας (τις γνωστές μας “αμερικανιές” που εσχάτως αντιγράφουν τώρα και οι Τούρκοι) δεν αρμόζει σε μία παραγωγή που δηλώνει πως “εμπνέεται από πραγματικά γεγονότα” και στην οποία μάλιστα είναι συμπαραγωγός η ΕΡΤ!

Να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου; Να τον κάνω! Λοιπόν, η ιστορία του “καλού Αυστριακού στρατιώτη που έσωσε τα γυναικόπαιδα” είναι ένα παλιό ιστορικό μύθευμα, που συναντάται ακόμα και στον Τύπο της εποχής. Ένα ιστορικό μύθευμα που έχει βέβαια διαψευστεί από τους αυτόπτες μάρτυρες, τους επιζώντες της σφαγής και την ίδια την ιστορία. Ας πούμε, όμως, ότι οι συντελεστές της ταινίας “Καλάβρυτα 1943” δεν το γνώριζαν.