Οι “τέσσερις” της “Κ” ξαναχτύπησαν – Απάντηση σημείο προς σημείο

Λυγερός Σταύρος
17/09/2023




Διάβασα με προσοχή και το πρώτο και το δεύτερο άρθρο των “τεσσάρων” στην “Καθημερινή” (Αλ. Διακόπουλος, Π. Λιάκουρας, Κ. Υφαντής και Κ. Φίλης). Είχα αποφύγει να σχολιάσω το πρώτο άρθρο τους, αλλά η δεύτερη παρέμβασή τους, καθώς και το γεγονός ότι οι απόψεις τους προσέλαβαν ευρύτερη δημοσιότητα, με υποχρεώνει, έστω και ετεροχρονισμένα, να ασχοληθώ. Επειδή, μάλιστα, απεχθάνομαι να κάνω ανίχνευση προθέσεων, θα περιοριστώ αυστηρά σε μία κριτική των όσων αναφέρουν στις δύο αυτές παρεμβάσεις, οι “τέσσερις” της “Κ” Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από το πρώτο άρθρο.

Οι αρθρογράφοι αρχίζουν υπογραμμίζοντας ότι «η Άγκυρα εγκατέλειψε επί του παρόντος τη “διπλωματία του καταναγκασμού”… προχωρώντας σε βήματα αποκλιμάκωσης. Οι περισσότεροι απέδωσαν αυτή την αλλαγή στη “διπλωματία των σεισμών”, αν και κάποιες ενδείξεις είχαν διαφανεί νωρίτερα». Οι “τέσσερις” έχουν δίκιο που αναζητούν την αιτία, όχι τόσο στους σεισμούς, όσο στην ανάγκη του Ερντογάν να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Δύση. Είναι αμφίβολη, ωστόσο, η εκτίμησή τους ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και η επανάκαμψη των ΗΠΑ στην Ευρώπη περιορίζουν την ελευθερία κινήσεων της Άγκυρας. Προς το παρόν, ο Ερντογάν ισορροπεί επιτυχώς μεταξύ Δύσης-Ουκρανίας και Ρωσίας.
//


Αμφίβολη είναι και η εκτίμησή τους για «αναβάθμιση της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο, λόγω της στάσης της στο Ουκρανικό, αλλά και της πολυδιάστατης γεωπολιτικής χρησιμότητας του λιμένος της Αλεξανδρούπολης, που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό». Μέχρι σήμερα τουλάχιστον αυτό δεν τεκμαίρεται από κανένα γεγονός. Πράγματι «τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ έχουν ανανεώσει το ενδιαφέρον τους για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων», αλλά αυτό κατ’ ουδένα τρόπο συνεπάγεται αναβάθμιση της Ελλάδας.

Και ναι μεν ευνοεί τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, αλλά όχι υποχρεωτικά «επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου», όπως γράφουν οι “τέσσερις”. Εμμέσως πλην σαφώς, άλλωστε, το ομολογούν οι ίδιοι στο δεύτερο άρθρο τους: «Στο πλαίσιο όμως των δυτικών συμφερόντων, ζωτικής σημασίας είναι μόνο η αποφυγή μιας ενδονατοϊκής σύγκρουσης και όχι η επίλυση των διαφορών μας (ελληνοτουρκικών). Το τελευταίο είναι επιθυμητό όχι όμως απαραίτητο, όσο η κατάσταση παραμένει διαχειρίσιμη με την ένταση εντός κάποιων ορίων. Η ανάσχεση λοιπόν των δυτικών μας συμμάχων προς την Τουρκία αφορά πρωτίστως την αποφυγή της σύγκρουσης».

Φθηνός λαϊκισμός

Στη συνέχεια, οι αρθρογράφοι διατυπώνουν έναν συλλογισμό, κατώτερο του διανοητικού επιπέδου που διεκδικούν για τον εαυτό τους. Αναφερόμενοι στις ελληνικές αμυντικές δαπάνες γράφουν: «Σε σημερινές τιμές, έχουμε δαπανήσει συνολικά κοντά στα 400 δισ. ευρώ (όσο ακριβώς είναι σήμερα το δημόσιο χρέος)! Είναι λοιπόν πιθανό η κούρσα εξοπλισμών, που ξεκίνησε λόγω της διαφοράς μας για την υφαλοκρηπίδα, να έχει κοστίσει μέχρι σήμερα περισσότερο από το όποιο προσδοκώμενο κέρδος θα μας απέφεραν τυχόν πλουτοπαραγωγικοί πόροι της υφαλοκρηπίδας».

Τί να πρωτοσχολιάσει κανείς! Εάν πιστεύουν οι “τέσσερις” ότι το ελληνοτουρκικό πρόβλημα αφορά αποκλειστικά και μόνο την υφαλοκρηπίδα, πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί η Άγκυρα γεμίζει το καλάθι της όλα αυτά τα χρόνια με μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την υφαλοκρηπίδα, με πιο χαρακτηριστικές τις “γκρίζες ζώνες”, το casus belli και την αποστρατιωτικοποίηση. Και μην μας πουν ότι έθεσε αυτές τις απαιτήσεις μόνο για διαπραγματευτικούς λόγους, για να πάρει περισσότερη υφαλοκρηπίδα.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία αναπτύσσει με αξιοσημείωτη συνέπεια μία στρατηγική επεκτατικής πίεσης με σκοπό τη συρρίκνωση του Ελληνισμού. Πρώτο βήμα ήταν να διαλύσει την ελληνορθόδοξη μειονότητα σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, με κορυφαίο το πογκρόμ του 1955. Δεύτερο βήμα ήταν να εγείρει αξιώσεις διχοτόμησης στην Κύπρο, με αποτέλεσμα την εισβολή του 1974 και όσα ακολούθησαν. Τρίτο βήμα όταν την ίδια περίοδο η Άγκυρα άρχισε να εγείρει επεκτατικές αξιώσεις στο Αιγαίο με όχημα και αιχμή την υφαλοκρηπίδα, αλλά με στόχο τη διχοτόμησή του και τον εγκλωβισμό των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου σε θάλασσα τουρκικής δικαιοδοσίας. Και όπως είναι γνωστό, από τότε γεμίζει το καλάθι των επεκτατικών διεκδικήσεών με νέες.

Η συνέχεια της ανάρτησης ΕΔΩ

Δίκη Ζακ Κωστόπουλου: Ιδεολογικό πρόσημο και στους νεκρούς!

Λυγερός Σταύρος

03/05/2022

Views: 1,850

Viber

Ο κύκλος που άνοιξε με τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου εκείνο τον Σεπτέμβριο του 2018 στην περιοχή της Ομόνοιας έκλεισε. Ο κατηγορούμενος κοσμηματοπώλης και ο παρευρισκόμενος μεσίτης, που είχε σπεύσει να τον βοηθήσει, καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή, ενώ οι τέσσερις κατηγορούμενοι αστυνομικοί αθωώθηκαν.

Υπενθυμίζω ότι το θύμα εισήλθε στο κοσμηματοπωλείο, στο οποίο δεν ήταν μέσα ο ιδιοκτήτης και εγκλωβίσθηκε από τον αυτόματο μηχανισμό κλειδώματος της πόρτας. Τότε πήρε ένα πυροσβεστήρα κι αφού δεν μπόρεσε να σπάσει την πόρτα, έσπασε τη βιτρίνα και βγήκε έξω, κρατώντας ένα κομμάτι γυαλί κι απειλώντας όσους τον πλησίαζαν. Ο Ζακ Κωστόπουλος εξουδετερώθηκε και πεσμένος στο έδαφος δέχθηκε κλωτσιές και από τους δύο πολίτες και από αστυνομικούς. Όπως αποδείχθηκε και τα χτυπήματα και προφανώς η ένταση του προκάλεσαν ισχαιμικό που τον σκότωσε.

Ένα μήνα αργότερα, Αλβανοί αστυνομικοί σκότωσαν στο Βουλιαράτι στη Βόρειο Ήπειρο τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, ο οποίος, όταν προκλήθηκε από Αλβανό αστυνομικό κατά τη διάρκεια της τελετής για την 28η Οκτωβρίου, πήγε σπίτι του πήρε ένα καλάσνικωφ και πυροβόλησε στον αέρα. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αλβανοί αστυνομικοί, που δεν είχαν δεχθεί πυρά από αυτόν, τον σκότωσαν.

Οι θάνατοι του Ζακ Κωστόπουλου και του Κωνσταντίνου Κατσίφα –τόσο διαφορετικοί, αλλά και με κάποιους κοινούς παρονομαστές– επανέφεραν στην επιφάνεια ένα πρόβλημα, το οποίο συνεχώς οξύνεται. Πρόκειται για την ανάδυση ενός ιδεοληπτικού μίσους, το οποίο έχει φθάσει στο σημείο να βάζει ιδεολογικό πρόσημο και στους νεκρούς, ακυρώνοντας με ευκολία που τρομάζει αιώνιες ηθικές αξίες.

Ο Ζελένσκι να καταδικάσει την τουρκική εισβολή | Λυγερός – Μπαλτζώης

Σταύρος Λυγερός και Ιωάννης Μπαλτζώης σχολιάζουν στην εκπομπή «Ο Εξαρχείων» στα Παραπολιτικά FM και τον Ανδρέα Μαζαράκη.

Γιατί και μετά τον Ερντογάν η Τουρκία δεν θα επιστρέψει στο δυτικό “μαντρί”

 

 

Λυγερός Σταύρος

Τα γεγονότα δείχνουν ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν όχι μόνο δεν έχει παραιτηθεί από την ιδέα να επαναφέρει την Τουρκία στο δυτικό “μαντρί”, αλλά και πως κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό. Το προσπαθεί με συνδυασμό από πλαγιοκοπήσεις και “χάδια”. Αυτό είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τη λογική όλων των αμερικανικών κινήσεων το τελευταίο διάστημα. Σ’ αυτήν την δυτική προσδοκία ποντάρει ο Ερντογάν. Εξ ου και η απειλητική δήλωσή του πριν τη συνάντησή του με τον Μπάιντεν ότι «οι Αμερικανοί θα χάσουν ένα φίλο»!

Στην Ουάσιγκτον ακόμα θυμούνται την τραυματική απώλεια του Ιράν το 1979 και προσπαθούν να μην συμβεί το ίδιο με την Τουρκία. Είναι κατανοητό γιατί οι ΗΠΑ δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία. Η γεωπολιτική της αξία είναι πολύ μεγάλη. Το κρίσιμο ερώτημα, ωστόσο, είναι εάν μπορούν να την κρατήσουν. Προς το παρόν τα γεγονότα απαντούν όχι, αλλά –όπως είναι γνωστό– η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Στην Ουάσινγκτον το κλίμα για τον Ερντογάν είναι εχθρικό. Το άλλοτε “αγαπημένο παιδί” της Δύσης μετατράπηκε σταδιακά σε “ύποπτο”, όταν άρχισε να ξεδιπλώνει τη δική του ανεξάρτητη ατζέντα για τον διεθνή ρόλο της Τουρκίας. Κατέστη δε “κόκκινο πανί” όταν τα βρήκε με τον Πούτιν. Προς το παρόν, όμως, οι Αμερικανοί αποφεύγουν τη ρήξη με το καθεστώς Ερντογάν, επειδή φοβούνται πως έτσι θα χάσουν οριστικά την Τουρκία.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ο Ερντογάν ξεδίπλωσε την ατζέντα του από το 2012, μετά την οριστική νίκη του στον δεκαετή άτυπο πόλεμο με το μετακεμαλικό “βαθύ κράτος”. Όταν οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν την τάση γεωστρατηγικής αυτονόμησής του, τού έστειλαν το απειλητικό μήνυμα με την έρευνα για διαφθορά που διεξήγαγε το ελεγχόμενο από τους ίδιους δίκτυο Γκιουλέν στους μηχανισμούς του τουρκικού κράτους.

Αντί, όμως, ο Ερντογάν να υποκύψει και να προσαρμοσθεί, άρχισε να ξηλώνει το δίκτυο Γκιουλέν και μαζί μ’ αυτό τα αμερικανικά ερείσματα στην Τουρκία. Έτσι φθάσαμε στο αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, το οποίο έδωσε τη νομιμοποιητική βάση για μαζικές εκκαθαρίσεις στο κράτος κι όχι μόνο. Σήμερα, η Δύση δεν διαθέτει εσωτερικά ερείσματα στο τουρκικό σύστημα εξουσίας.

Η δεύτερη μεταπολίτευση

Η συνέχεια...Γιατί και μετά τον Ερντογάν η Τουρκία δεν θα επιστρέψει στο δυτικό “μαντρί”

Δύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι από την κρίση στο Καζακστάν [3:17″]

Το καθεστώς στο Καζακστάν κατέστειλε τη λαϊκή εξέγερση, αλλά το γεγονός δεν είναι χωρίς εσωτερικές πολιτικές και διεθνείς γεωπολιτικές επιπτώσεις. Υπάρχουν δύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι.

Ακούστε το Ηχητικό Σχόλιο του Σταύρου ΛυγερούΔύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι από την κρίση στο Καζακστάν [3:17″]

Δύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι από την κρίση στο Καζακστάν [3:17″]: Το καθεστώς στο Καζακστάν κατέστειλε τη λαϊκή εξέγερση, αλλά το γεγονός δεν είναι χωρίς εσωτερικές πολιτικές

Γιατί ο EastMed ήταν ημιθανής πριν το non paper των ΗΠΑ

Γιατί ο EastMed ήταν ημιθανής πριν το non paper των ΗΠΑ: Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, το non paper, με το οποίο οι Αμερικανοί τορπίλισαν τον αγωγό East

Μήλον της έριδος η Κεντροαριστερά – Η ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ

Όπως είχαμε επισημάνει από το 2017 και απέδειξαν τα γεγονότα, το πολιτικό άνοιγμα προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και η ρητορική μετατόπιση της Κουμουνδούρου προς την Κεντροαριστερά δεν είναι από μόνες τους ικανές κινήσεις να αφομοιώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ τους κεντροαριστερής προέλευσης ψηφοφόρους. 

Σε ένα βαθμό αυτό μπορεί να συμβεί. Δεν πρόκειται, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο διάδοχος του μεγάλου ΠΑΣΟΚ, όπως ελπίζει ο Τσίπρας. Για να καλύψει με ηγεμονικούς όρους ο ΣΥΡΙΖΑ το κενό πολιτικής εκπροσώπησης της Κεντροαριστεράς έπρεπε να εκφράσει πολιτικά τις βασικές κοινωνικοοικονομικές ανάγκες και τις εθνικές ανησυχίες του κορμού της εκλογικής της βάσης. 

Σε ό,τι αφορά τις κοινωνικο-οικονομικές ανάγκες αυτό ήταν αδύνατον σε συνθήκες Μνημονίου και μετά-Μνημονίου. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν σε γενικές γραμμές να στηρίξει τα φτωχότερα στρώματα, αφαιμάζοντας τα μικρομεσαία. 

Σε ό,τι αφορά τις εθνικές ανησυχίες των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, αυτό είναι αδύνατον λόγω των περισσότερο ή λιγότερο εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων που κυριαρχούν στην Κουμουνδούρου. Όσο το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ παρέμενε στο πλαίσιο που είχε χαράξει η Γεννηματά, φαινόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδύνευε. Ο αναποτελεσματικός και ιδεολογικοποιημένος τρόπος που ασκεί αντιπολίτευση από το 2019 και οι θέσεις που πήρε σε κρίσιμα ζητήματα λόγω των ιδεολογημάτων του (μεταναστευτικό, ελληνογαλλικό σύμφωνο αμυντικής συνδρομής, αμυντικές δαπάνες κ.α.) κατέδειξαν την ιδεολογική-πολιτική κυριαρχία του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ” επί του “μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ”. Στην πραγματικότητα, οι κεντροαριστεροί πρώην “πράσινοι” ψηφοφόροι που πήγαν στο κόμμα του Τσίπρα σαν εκλογικοί πρόσφυγες και το εκτόξευσαν, ελάχιστα επηρέασαν την πολιτική του.

Η συνέχεια...

Μήλον της έριδος η Κεντροαριστερά – Η ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ: 

Η υφαρπαγή της εθνικής ταυτότητας από τους ταλιμπάν του εθνομηδενισμού

Σε μερικές ημέρες το 2021 θα ρίξει αυλαία και μαζί του η 200η επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης. Δύο αιώνες δεν είναι και λίγο! Πολλά έγιναν αυτή τη χρονιά ορόσημο, αλλά μία προσεκτική ματιά δείχνει ότι οι επίσημες εκδηλώσεις είχαν κατά κανόνα ένα ιδεολογικό πρόσημο που περισσότερο ή λιγότερο παραπέμπει σε εθνομηδενισμό ή σε κάτι που τον θυμίζει.

Παραδοσιακά στην Ελλάδα οι άρχουσες ελίτ, λόγω του μεταπρατικού χαρακτήρα τους και κατ’ επέκτασιν του ισχυρού συνδρόμου εξάρτησης από τη Δύση, αντιλαμβάνονταν την έννοια του εθνικού συμφέροντος συχνά με διαφορετικό τρόπο από το λαϊκό σώμα, δηλαδή από τον κορμό της κοινωνίας. Αυτή η απόκλιση εμφανιζόταν κυρίως στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, η απόκλιση αυτή εμφανίσθηκε και στον χώρο της εκπαίδευσης.

Για την ακρίβεια μία ομάδα ιστορικών, με επικεφαλής τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο, προσπαθούν μέσω της αποδόμησης να υφαρπάξουν την εθνική ταυτότητα. Η επιχείρηση αυτή εκδηλώθηκε όταν άρχισαν να επικρατούν μεταμοντέρνες αποδομητικές αντιλήψεις αφενός σε νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ανώτερα και μεσαία αστικά στρώματα, αφετέρου στον χώρο της Αριστεράς. Η διαμάχη για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού της Ρεπούση το 2007 ήταν σημείο καμπής αυτής της επιχείρησης, η οποία ακολουθεί παρασκηνιακές διαδρομές και οχυρώνεται πίσω από τον ισχυρισμό της επιστημονικής αυθεντίας.

Ο πυρήνας εκείνης της διαμάχης ήταν βαθύτατα ιδεολογικός και αφορούσε ακριβώς τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίον γίνεται αντιληπτή στις σημερινές συνθήκες η έννοια του ίδιου του έθνους και τελικώς η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Στη μία πλευρά ήταν οι δυνάμεις της αποδόμησης στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού. Στην άλλη οι δυνάμεις που θεωρούν τον πατριωτισμό θεμελιώδη ορίζουσα ενός εθνικού κράτους, όπως η Ελλάδα.

Η συνέχεια εδώ:

Η υφαρπαγή της εθνικής ταυτότητας από τους ταλιμπάν του εθνομηδενισμού: 

Το “καμάρι” του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη ξαναχτύπησε – Έργα και ημέρες του Ζεϊμπέκ

Το “καμάρι” του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη ξαναχτύπησε – Έργα και ημέρες του Ζεϊμπέκ: Το “καμάρι” του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη ξαναχτύπησε χθες στη Βουλή! Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ειδικής Επιτροπής για τη Θράκη, ο βουλευτής Ξάνθης Χουσεΐν Ζεϊμπέκ δήλωσε ότι «γίνεται αλαλούμ με τους δύο μουφτήδες. Λέμε κατάργηση της Σαρίας. Η Τουρκία είναι ένα κοσμικό κράτος.

 Εδώ (στην Ελλάδα) έχει επίσημη θρησκεία, δεν είναι κοσμικό κράτος. Έχω φοιτήσει στην Τουρκία και ξέρω…». Η δήλωσή του προκάλεσε την αντίδραση της Μπακογιάννη και του Ευριπίδη Στυλιανίδη οι οποίοι χαρακτήρισαν απαράδεκτη την στάση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε, δια του Κατρούγκαλου, έσπευσε όχι να αποδοκιμάσει, αλλά να διορθώσει τον μουσουλμάνο βουλευτή του, λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι κοσμικό κράτος. 

Προφανώς ο κ. Ζεϊμπέκ άλλο ήθελε να πει»! Μόνο που η ιστορία δείχνει πως ο Ζεϊμπέκ είπε αυτό που ήθελε να πει. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται “Τούρκος”, αποκαλεί τη μουσουλμανική μειονότητα «Τούρκους της δυτικής Θράκης» και ζητάει δίγλωσσα νηπιαγωγεία. Επιπλέον, είχε εκφράσει στην εφημερίδα Hurriyet την «μεγάλη ελπίδα»  ο Αλέξης Τσίπρας να κατεδαφίσει το «τείχος του αίσχους» αναφερόμενος στον φράχτη του Έβρου.

Η συνέχεια...

Το “καμάρι” του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη ξαναχτύπησε – Έργα και ημέρες του Ζεϊμπέκ

Τα “πυρηνικά των φτωχών” – Μείζων απειλή οι τουρκικοί βαλλιστικοί πύραυλοι

Τα “πυρηνικά των φτωχών” – Μείζων απειλή οι τουρκικοί βαλλιστικοί πύραυλοι: Η απειλή που συνιστούν οι τουρκικοί βαλλιστικοί πύραυλοι επιβάλλουν την εξέταση της προμήθειας αντίστοιχων

Γερμανικές οφειλές στην Ελλάδα: Οι πέντε διάτρητοι ισχυρισμοί του Βερολίνου

Λυγερός Σταύρος

31/10/2021

Views: 2,236

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Αν και ένοχη για πρωτοφανή εγκλήματα, η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ίδια, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε στην ηθική και συμβατική υποχρέωσή της προς την Ελλάδα για την εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και την καταβολή επανορθώσεων. Ακολούθησε παρελκυστική τακτική. Παρέπεμψε την ικανοποίηση των ελληνικών απαιτήσεων, όσον αφορά τις γερμανικές γερμανικές οφειλές, μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, το Βερολίνο ισχυρίσθηκε ότι το θέμα έχει κλείσει!

Ο πρώτος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι το ζήτημα έχει κλείσει με υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1960 και την καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατ. μάρκων. Η αλήθεια είναι πως για να επιτύχουν την αποφυλάκιση του δημίου των 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε 115 εκατ. μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου 1941 μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος δια λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν». Δηλαδή για αποζημίωση κυρίως των Εβραίων θυμάτων του Γ’ Ράιχ.

Για να μην υπάρξει, μάλιστα, η οποιαδήποτε παρεξήγηση, σε επιστολή του (αποτελεί μέρος της συμφωνίας) προς τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας ο τότε Έλληνας πρεσβευτής στη Βόννη Θωμάς Υψηλάντης αναφέρει: «(η Ελλάδα) επιφυλάσσεται εντούτοις όπως προβάλη νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής». Με άλλα λόγια, η Αθήνα δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από τις αξιώσεις της, κάτι που ομολογεί και η Γερμανία σε απαντητική ρηματική διακοίνωσή της στις 31-3-1967.

Διάσκεψη των Παρισίων και Συνθήκη 2+4

Διάβασε τη συνέχεια της δημοσίευσης...

Το come back του “μεγάλου κατεδαφιστή”

Λυγερός Σταύρος

22/10/2021

Views: 6,495

Ο κύβος ερρίφθη! Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι υποψήφιος, δηλώνοντας ότι θέλει να κάνει το ΚΙΝΑΛ πρωταγωνιστή. Απέφυγε επιμελώς να αναφέρει το ΠΑΣΟΚ, αφού αποσχίσθηκε από αυτό, ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ και μόνο όταν απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή, επέστρεψε στο ΚΙΝΑΛ για να εκλεγεί βουλευτής. Όπως ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, εξελέγη πανηγυρικά πανίσχυρος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (αρχές 2004) με σημαία κάθε παραλλαγή της έννοιας “νέο”. Τότε, μπορούσε να το κάνει. Σήμερα, η υποψηφιότητά του παραπέμπει σε “αναπαλαίωση” και μάλιστα όχι με την έννοια της επιστροφής στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ που κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Γιώργος, άλλωστε, είναι φυσικό, αλλά όχι και πολιτικό τέκνο του πατέρα του, όπως προκύπτει από τη ρητορική και τα πεπραγμένα του. Ιδεολογικά είναι πολύ πιο κοντά στον Σημίτη. Η ειρωνεία της ιστορίας, μάλιστα, είναι ότι ο υιός κατεδάφισε το μεγάλο πολιτικό οικοδόμημα του πατρός. Θα ήταν άδικο να του ρίξουμε ολόκληρη την ευθύνη, αλλά οπωσδήποτε είναι ο κύριος υπεύθυνος, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο να αποτελειώνει την κατεδάφιση.

Ο Παπανδρέου βέβαια δεν χάθηκε στην αφάνεια. Οι φίλοι του στο εξωτερικό είχαν φροντίσει να γίνει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και με αυτή την ιδιότητα κάνει αυτό που πάντα του άρεσε: ταξίδια και επαφές ανά την υφήλιο. Τώρα επιχειρεί ένα come back στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Για ποιο λόγο; Βαρέθηκε και θέλει να ξαναπαίξει πολιτικό ρόλο, έστω και ως τρίτος; Επιδιώκει να πάρει κάποιου είδους ρεβάνς για το ναυάγιο της πρωθυπουργικής του θητείας (2009-2011); Εάν εκλεγεί θα εκδηλώσει την τάση να επιστρέψει στο παρελθόν για να το δικαιολογήσει, για να ακυρώσει ή τουλάχιστον να αμβλύνει την αρνητική ετυμηγορία του ελληνικού λαού για εκείνη τη δραματική περίοδο;

Ό,τι και να ισχύει είναι αυτό που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ; Προφανώς όχι. Θα μπορούσε, ωστόσο, κάποιος να ισχυρισθεί ότι ο Παπανδρέου έχει γυρίσει σελίδα και ψάχνει μία δεύτερη ευκαιρία. Αυτή τη φορά για να οικοδομήσει κι όχι για να κατεδαφίσει. Θεωρητικά, δεν αποκλείεται, αν και οι πράξεις του δεν στηρίζουν αυτό το αφήγημα. Ακόμα κι αν ισχύει, όμως, έχει την πολυτέλεια το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να ποντάρει σ’ έναν αρχηγό, ο οποίος κουβαλάει μία τόσο αρνητική παρακαταθήκη στη συνείδηση του εκλογικού σώματος, αλλά και των άλλοτε “πράσινων” ψηφοφόρων;

Μεταμοντέρνος φιλελεύθερος “πρίγκηπας”

Εγγυάται η επιστολή Μπλίνκεν την εθνική μας ασφάλεια; [5:30″]

Εγγυάται η επιστολή Μπλίνκεν την εθνική μας ασφάλεια; [5:30″]: Μπορεί η κυβερνητική προπαγάνδα να πανηγυρίζει για την επιστολή Μπλίνκεν, αλλά σε ό,τι αφορά την εγγύηση της εθνικής μας ασφάλειας, αλλά αυτό δεν ισχύει.

Τί διδάσκει το επεισόδιο με το Nautical Geo – Η “Γαλάζια Πατρίδα” είναι εδώ!

Τί διδάσκει το επεισόδιο με το Nautical Geo – Η “Γαλάζια Πατρίδα” είναι εδώ!: Το επεισόδιο με το σκάφος Nautical Geo είναι έμπρακτη εφαρμογή του δόγματος της "Γαλάζιας Πατρίδας" που εξωθεί την Ελλάδα εκτός Ανατολικής Μεσογείου.

Η Ακαδημία των Σκοπίων και η κατασκευή της “μακεδονικής” ταυτότητας

Λυγερός Σταύρος

27/02/2021

Views: 3,499

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberShare

Η επιμονή των Σκοπίων να αναγράφεται η εθνική καταγωγή των πολιτών στις αστυνομικές ταυτότητες είδαμε ότι προκάλεσε την παρέμβαση της ΕΕ. Στη γειτονική χώρα, όμως, είδαμε και κάτι άλλο ανησυχητικό. Ο Ζόραν Ζάεφ απέσυρε νομοσχέδιο για να μετατονομαστεί η λεγόμενη “Μακεδονική” Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών, παραβιάζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών. Στα ελληνικά ΜΜΕ δεν έχει αναδειχθεί το θέμα και δεν είναι τυχαίο.

Σύμφωνα με τη σλαβομακεδονική ιστοριογραφία, το “μακεδονικό έθνος” έχει ιστορία 13 αιώνων. Αρνούμενη την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων και τη συνεχή ελληνική παρουσία στην περιοχή, διατείνεται ότι το “νέο μακεδονικό έθνος” διαμορφώθηκε τον 7ο μ.Χ. αιώνα από την επιμιξία των ιθαγενών Μακεδόνων με τα σλαβικά φύλα που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Μακεδονίας.

Ούτε κατά το Μεσαίωνα, ούτε αργότερα, όμως, προέκυψαν στοιχεία που να θεμελιώνουν την προπαγανδιστική αυτή θεωρία. Τα γραπτά των ξένων περιηγητών και οι διπλωματικές πηγές της εποχής, που αναφέρονται στους κατοίκους της Μακεδονίας, αναφέρουν την ύπαρξη ελληνικών και σλαβο-βουλγαρικών πληθυσμών.

Στην πραγματικότητα, οι προπαππούδες των σημερινών Σλαβομακεδόνων, εάν είχαν εθνική συνείδηση, είχαν βουλγαρική. Υπάρχουν ενδείξεις ότι από τις αρχές του 20ου αιώνα είχε αρχίσει μία αργή διαδικασία εθνογένεσης. Προέκυψε από μία αντίθεση στους κόλπους του σλαβικού πληθυσμού στην ευρύτερη Μακεδονία.

Η μία τάση είχε ως στόχο τη Μεγάλη Βουλγαρία με την προσάρτηση της Μακεδονίας. Η άλλη τάση είχε ως στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στη Μακεδονία με βουλγαρόφρονα ταυτότητα. Η διαδικασία γένεσης της σλαβομακεδονικής εθνότητας προέκυψε από τη δεύτερη αυτή τάση και προσέλαβε διαστάσεις στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας 1940. Ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση των κρατικών θεσμών της “Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, που δημιούργησε ο Τίτο το 1944.

Η Ακαδημία και η γλώσσα

Η περίπτωση της γλώσσας είναι χαρακτηριστική. Μέχρι την δεκαετία 1940 δεν υπήρχε αυτοτελής γλώσσα. Υπήρχε ένα προφορικό ιδίωμα, που ουσιαστικά ήταν διάλεκτος της βουλγαρικής. Η Ακαδημία Επιστημών των Σκοπίων, την οποία αφορά το νομοσχέδιο του Ζάεφ, μετέτρεψε το προφορικό ιδίωμα σε γραπτή γλώσσα, περιορίζοντας κατά το δυνατόν τα στοιχεία της βουλγαρικής και εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία της σερβικής.

Γιατί το καθεστώς Ερντογάν είναι τομή, αλλά και συνέχεια του κεμαλισμού

Λυγερός Σταύρος

14 Ιανουαρίου 2021

2973

Η διολίσθηση του νεοοθωμανικού ρεύματος, που εξέφρασε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, στο σημερινό αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν δεν αποτελεί εκτροπή. Δεν είναι το αποτέλεσμα ενός ιστορικού ατυχήματος. Αν και αναμφισβητήτως συνιστά μία τομή σε σχέση με το μετακεμαλικό καθεστώς, ταυτοχρόνως αποτελεί και συνέχειά του, έχοντας κοινό παρονομαστή τον δεσποτικό χαρακτήρα του κράτους.

Η Τουρκία κουβαλάει στο γονίδιό της το στίγμα ότι ως σύγχρονο κράτος δημιουργήθηκε από αξιωματικούς, μετά από έναν νικηφόρο πόλεμο. Και μάλιστα η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας ως ιδιότυπου εθνικού κράτους ήταν τότε ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί η παντελής διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ οικοδόμησε την Τουρκική Δημοκρατία κατ’ αντιδιαστολή προς την οθωμανική παράδοση.

Ποτέ και πουθενά, όμως, παραδοσιακές αντιλήψεις και ριζωμένες νοοτροπίες δεν καταργούνται με διατάγματα. Ο ίδιος, άλλωστε, υποκατέστησε με άλλη μορφή τον σουλτάνο. Μπορεί το κεμαλικό καθεστώς να διαλαλούσε τον κοσμικό χαρακτήρα του, αλλά ουσιαστικά ήταν όχι μόνο απολυταρχικό, αλλά και ιδιότυπα θεοκρατικό. Ο ιδρυτής και ηγέτης έγινε ο "μεγάλος πατέρας" των Τούρκων και στη συνέχεια σχεδόν θεοποιήθηκε.

Το παραδοσιακό οθωμανικό δόγμα του ισχυρού κράτους-πατέρα όχι μόνο επιβίωσε στην Τουρκική Δημοκρατία, αλλά και μεταλλαγμένο αποτέλεσε ατύπως καθοριστική ορίζουσα του κεμαλικού καθεστώτος. Όπως και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και στην Τουρκική Δημοκρατία, οι όποιοι εκσυγχρονισμοί επιβλήθηκαν αυταρχικά άνωθεν και συχνά ως αποτέλεσμα εξωτερικών επιδράσεων και πιέσεων. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν βίωσε ποτέ μια δημοκρατική επανάσταση. Ο δεσποτισμός επιβίωσε μεταλλαγμένος. Η κοινωνία παραμένει σε μεγάλο βαθμό υποταγμένη σ’ ένα κράτος που δεν είναι δημιούργημά της ούτε προέρχεται από αυτή.

Κοινοβουλευτισμός από τα πάνω