Εις μνήμην... - «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο»…

ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ - 28.07.2012 

Ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή. Ο Θεμιστοκλής αυτοκτόνησε στην εξορία. Ο Παυσανίας «χτίστηκε» σε έναν ναό. Ο Αριστείδης πήγε σαν κακό σκυλί από την πείνα. Ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ρόδα ο δρόμος της πολιτικής. Αν ακόμη και οι ιστορικά σπουδαίοι ηγέτες είχαν τέτοιο τέλος, τότε τι μπορεί να περιμένουν οι σημερινοί;

Μια ψευδαίσθηση σκοτίζει τον τρόπο που οι λαοί αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη δημοκρατία, μια κληρονομημένη εντύπωση οστρακισμού από την εποχή της κλασικής ελληνικής δημοκρατίας, τη λέει ο Τζον Κιν στο δοκίμιό του «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο»: «Μια εικασία πως οι ηγέτες που παραιτούνται ή εκδιώκονται από την εξουσία καταδικάζονται σε αιώνια εξορία στη Χώρα της Λήθης, όπως ακριβώς συνέβαινε στις αρχαίες ελληνικές δημοκρατίες».

Αποσυνάγωγοι; Χαμένοι; Λησμονημένοι; Κάθε άλλο. Για πολλούς ηγέτες, η εποδείνιστη αποχώρησή τους από την εξουσία σημαίνει την απαρχή μιας νέας καριέρας, κάτι σαν ανταμοιβή για τις «ιστορικές» αποφάσεις τους. Η Θάτσερ έγινε σύμβουλος στην καπνοβιομηχανία Φίλιπ Μόρις. Ο καγκελάριος Σρέντερ στέλεχος της ρωσικής Γκαζπρόμ. Ο Τόνι Μπλερ τραπεζίτης για πολύ πλούσιους. Ο Μπιλ Κλιντον προάγει ανά τον κόσμο καινοτόμες (!) ιδέες μέσω του ιδρύματος Clinton Global Initiative. Ο Γιώργος Παπαδρέου πηγαίνει να διδάξει στο Kennedy School of Government του Χάρβαρντ! Τέτοιοι ηγέτες χειρίζονται τις τύχες των λαών στην οικονομική κρίση. Γι’ αυτό στην πολιτική θανάτωσή τους δεν χωρούν ελαφρυντικά για «λάθη» ή «παραλείψεις».

Εις μνήμην... - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΓΟΡΑ

ZEZA ZHKOY 25.09.2011

«Η Μέρκελ με μια συντεταγμένη και πλήρως ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπέγραψε τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για τη βοήθεια προς την Ελλάδα» είχε επισημάνει η στήλη στην ανάλυση της Κυριακής 24 Ιουλίου 2011. «Το ελληνικό κρατικό χρέος, λοιπόν, θα αναδιαρθρωθεί με τη συμμετοχή και των ιδιωτών στη νέα βοήθεια (PSI). Με όλες τις δυνατές μορφές «αναδιάρθρωσης» (δηλαδή, πτώχευσης…) το χρέος θα κουρευτεί (haircut 21%), θα επιμηκυνθεί και θα επανατιμολογηθεί. Την ιδέα της χρεοκοπίας, υπό μια «ελεγχόμενη» ή μια «επιλεκτική» ή μια «συντεταγμένη» εκδοχή της, την επιδίωκε με επιμονή η κ. Μέρκελ» έγραψε η στήλη και δικαιώθηκε όταν οι εγχώριες πένες χαρακτήριζαν «ιστορική» αυτήν την ύπουλη συμφωνία.

«Η συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδας έχει ήδη ξεκινήσει» προειδοποίησε ο Κλέμενς Φουστ, καθηγητής Οικονομίας της Οξφόρδης και σύμβουλος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στη συνέντευξή του στην Deutsche Welle ο κ. Φουστ δικαιολόγησε την άποψή του με το επιχείρημα «ότι η Ελλάδα σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχει ήδη διαπραγματευτεί τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως για παράδειγμα την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής των δανείων και το haircut. Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας διαδικασίας πτώχευσης, όπως επίσης η μείωση των τόκων και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών όρων» επισήμανε. Αλλά προτείνει «haircut» του χρέους κατά τουλάχιστον 50%.

ΕΙς Μνήμην... "Ομορφα τα Rafale… Ομως τι γίνεται με τα ομορφότερα drones; "

Γράφει η Ζέζα Ζήκου

Προφανώς η άμυνα της χώρας είναι σημαντική -η αεράμυνα είναι κομβικής σημασίας- και η αγορά υπερσύγχρονων μαχητικών, όπως τα Rafale, είναι πολύτιμη για τον πόλεμο όποτε κι αν αυτός γίνει. Ωστόσο είναι παράδοξο ότι αυτή η κυβέρνηση μόλις βρεθεί υπό πίεση ο «επιτελικός σχεδιασμός» της, η επικοινωνιακή υπερχείλιση βαδίζει από φιάσκο σε φιάσκο. Και δεν εννοώ το επικοινωνιακό σόου που στήθηκε στην τελετή παραλαβής των έξι νέων μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale. Αλλά το χτίσιμο νέων εθνικών μύθωνπου θα παγιώσουν εθνικές ψευδαισθήσεις. Ακουσα και διάβασα ατέλειωτα θριαμβικά κατεβατά για τα γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα. Χαίρομαι. Πάντως, καλό θα είναι, να μην πιστέψουμε ότι αποκτήσαμε και το μαγικό πολεμικό όπλο απέναντι στην πάνοπλη προκλητικότητα του Ταγίπ.

«Θωρακίζονται η εθνική μας κυριαρχία και ο γεωπολιτικός μας ρόλος, εκπέμπουμε μήνυμα σταθερότητας» φωνασκούν τα γιουσουρούμ της τοξικής γνώμης. Συνιστώ σε όσους ασχολούνται, ή ισχυρίζονται ότι ασχολούνται, όπως οι διεθνολόγοι βουλευτές της κυβέρνησης, ή οι εθνομηδενιστές ιδεολόγοι της Αριστεράς, να μελετήσουν προσεκτικά το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» σε όλες τις στρατιωτικές και πολιτικές διαστάσεις του. Ομολογώ, επίσης, ότι είναι ανόητα όσα ακούγονται και όσα γράφονται, ότι δηλαδή τα Rafale είναι ανώτερα και από τα F-16 και από τα περιβόητα F-35. Ολα τα χρειάζεται η «γυμνή» άμυνα της χώρας… Δυστυχώς, όπως μου έχουν επισημάνει καλοί Τούρκοι συνάδελφοι, όλοι οι πολιτικοί (σήμερα οι ερντογανικοί, χθες οι κεμαλικοί) πιστεύουν ότι τα σύγχρονα εξοπλιστικά συστήματα είναι πανάκριβα και η Ελλάδα δεν θα αντέξει στον ανταγωνισμό.

ΜΙΑ GRANDE DAME ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΙΑ GRANDE DAME ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

*

Ζέζα Ζήκου, In Memoriam

του ΗΛΙΑ ΜΑΛΕΒΙΤΗ

Την Ζέζα Ζήκου την γνώρισα απρόσμενα σε ένα δεκαπενθήμερο ταξίδι στην Ιαπωνία (μαζί με την αδελφή της Μαρίτα), τον Δεκαπενταύγουστο του 2000. Μέχρι τότε την ήξερα εξ ονόματος μόνον ως αρθρογράφο οικονομικών θεμάτων της Διεθνούς Αγοράς, στο πρωτοσέλιδο μάλιστα της πορτοκαλόχρωμης Οικονομικής Καθημερινής, κι ομολογώ πως ελάχιστα κείμενά της είχα διαβάσει. Ξεκίνησα στην αρχή του ταξιδιού να μιλώ για τη χώρα, την ιστορία της, την κουλτούρα και τις παραδόσεις της, κι είχα και το –ανεπίγνωστο ομολογουμένως– θράσος να ξεστομίσω δυο κοινότοπες,  ήδη ξεπερασμένες από την πρόσφατη ιστορία, κουβέντες για τη θαυμαστή οικονομική κατάσταση της Ιαπωνίας. Με άκουσε με προσοχή και μόνον αφού τελείωσα και μ’ ευχαρίστησε, άρχισε αυτή με τρόπο απλό, εύληπτο, προσηνή, ευγενή μα και με το αταλάντευτο ύφος της πραγματικής αυθεντίας και της εμβριθούς γνώσεως, να μου περιγράφει την εξόχως τραγική εικόνα της ιαπωνικής οικονομίας όπως είχε εξελιχθεί μέχρι τότε. Καθόμουν ως μαθητούδι κι άκουγα, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά ποια ήταν η συνομιλήτρια συνταξιδιώτισσά μου. Έκτοτε κι επί δεκαπέντε σχεδόν μέρες έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου προκειμένου να της γνωρίσω ό,τι ήξερα από την Ιαπωνία, τους τόπους που επισκεπτόμασταν, την τέχνη, τη θρησκεία, τη λογοτεχνία, το πνεύμα της. Είχε μία ασίγαστη περιέργεια να δει και να γνωρίσει όσα περισσότερα μπορούσε για τη χώρα και τους ανθρώπους. Δοκιμάζαμε καθημερινά τα πιο διαφορετικά ντόπια φαγητά, ψάχνοντας να διακρίνουμε γεύσεις, ποιότητες κι ιδιαιτερότητες του ιαπωνικού τρόπου, πήγαμε σε ναούς και πατσίνκο, σε μπαρ, σε μουσεία, σε καραόκε μπαρ κλπ.

Μιλήσαμε πολύ, για πολλά και για πολλούς, μίλησα για τη γιαπωνέζικη ποίηση, τους σαμουράι, τον κόσμο τους και τον ηθικό τους κώδικα (μόλις πρόσφατα είχα ανακαλύψει κι εγώ το Χαγκάκουρε του Γιαμαμότο Τσουνοτόμε), μου μίλησε για την πολιτική και την οικονομία, την κατάσταση της Ελλάδας, τη διεθνή πραγματικότητα, όπως την έβλεπε η ίδια· μιλήσαμε για τα γραπτά και τη σκέψη του Παναγιώτη Κονδύλη που εκτιμούσε βαθύτατα (με την επιστροφή μας στην Αθήνα έσπευσα να της δώσω το τεύχος του περιοδικού της «Ινδίκτου» που περιείχε το περίφημο –και μέχρι σήμερα τραγικά αγνοημένο– άρθρο του Κονδύλη για τις σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία, για τα Ηνωμένα Έθνη, μαζί με τους  Στοχασμούς ενός απολιτικού του Τόμας Μαν, που μόλις είχε εκδοθεί από την Ίνδικτο, όπου εργαζόμουν τότε). Σε αυτές τις συζητήσεις πρωτοένιωσα την ασίγαστη κι αγωνιώσα έγνοια της για τη χώρα και το μέλλον της, μα και τη σταθερή της πεποίθηση για την Τουρκία ως ένα επεκτατικό, αναθεωρητικό κράτος, εχθρικό προς τους γείτονές του και ιδίως προς την Ελλάδα. Κι αυτό, με στέρεη, πραγματική, εκτίμηση των γεγονότων και των εξελίξεων, παρά το τραυματικό βίωμα, που η οικογένειά της ως Κωνσταντινουπολίτες κουβαλούσαν, αποφασίζοντας να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Αυτή η έγνοια μάλιστα και η αγωνία αποτυπώθηκε εντονότατα και καθαρά ιδίως στην αρθογραφία της των τελευταίων ετών.

Έφυγε μια μεγάλη Ελληνίδα! Έφυγε η Ζέζα Ζήκου...

του Γιώργου Τασιόπουλου

Έφυγε μια μεγάλη Ελληνίδα! Έφυγε η Ζέζα Ζήκου...

Μια σπουδαία αρθρογράφος που η διεισδυτική δημοσιογραφική ματιά της με υποχρέωνε να την αναζητώ στα έντυπα που την ανάγκαζαν να μετακομίζει.

Τελευταία στην εφημερίδα Εστία. Τη γνώρισα από τον έντυπο λόγο της και όχι από την κοσμική της ζωή, από την προβολή της δίπλα στα δημοσιογραφικά αστέρια των τηλεοπτικών σαλονιών, καθώς δεν είχε τη χαρά ή μάλλον δεν ήταν επιλογή της, αφού η γραφή της ήταν ενοχλητική για το παρακμιακό πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει την τύχη του τόπου μας και απέφευγε τις κακές παρέες.

Ήταν εύκολο να αντιληφθείς ότι κατ' εξαίρεση από το σινάφι της η κορυφαία δημοσιογράφος - οικονομολόγος, όπως γράφει ο διευθυντής της εφημερίδα της, είχε την Ελλάδα έγνοια της κάθε ημέρα!

Δεν γνώριζα για την καταγωγή της που εξηγεί την τόση ευαισθησία της για την πατρίδα. Ο πόνος της γι'αυτό που της στέρησε η κεμαλοφασιστική ιδεολογία είναι η ίδια η ιστορία του Ελληνισμού της Πόλης.

Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη η Ζέα Ζήκου μέχρι τα δέκα της δεν γνώριζε γρυ ελληνικά. Η γλώσσα μας ήταν απαγορευμένη για τα μέλη της ελληνικός μειονότητας της Κωνσταντινούπολης –γι’ αυτό στο τελευταίο της άρθρο της περασμένης Κυριακής εξεμάνη κατά του κυρίου Μητσοτάκη για την συνάρτηση Instanbul στο instagram του.

Ἡ μητέρα της γιά νά προστατεύσει από διώξεις των Τούρκων τα παιδιά της σε περίπτωση πού αποφάσιζαν να μιλήσουν την ελληνική σε δημόσιο χώρο, αποφάσισε να μην τούς μάθει την γλώσσα στην παιδική τους ἡλικία! Μέχρι την ηλικία των δέκα ετών η Ζέζα και η Μαρίτα δεν γνώριζαν τα ελληνικά λοιπόν, τα έμαθαν όταν αποφάσισαν να έρθουν για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Και τα έμαθαν καλά.