Ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης

από

 Κώστας Μπαραμπούτης

 -

15 Μαρτίου 2021

0

294

Η σκέψη του Κ. είναι απλή, αρχίζει όπως όλες με την αξιωματική θεμελίωσή της, έχει προκείμενη μια πρόταση απολύτως διαυγή και συγκεκριμένη, γενικά αποδεκτή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας: Υπέρτατος σκοπός κάθε κοινωνίας θα πρέπει να είναι η «σωτηρία» του λαού της. Σωτηρία που μεταφράζεται: να διαθέτει καθένα από τα μέλη του τα αναγκαία υλικά αγαθά για τη ζωή του και τα παρεπόμενα πνευματικά αγαθά. Είναι ένα σκοπός που παρέχει νόημα στη ζωή του ανθρώπου, πέρα από την αποκλειστική μέριμνα για την ιδιωτική του βιοτή. Είναι ένας τρόπος υπέρβασης της ζωικής του συνθήκης∙ εξίσταται αυτός του εαυτού του και συνεισφέρει τις δικές του δυνάμεις για να γίνει ο κόσμος που ζει, εργάζεται, ανασταίνει τα παιδιά του, και κάποτε θα τον εγκαταλείψει, περισσότερο λειτουργικός και φιλόξενος. Μέχρις εδώ ελάχιστοι θα είχαν αντιρρήσεις και αυτές θα ήταν θεωρητικού περιεχομένου, και σε κάθε περίπτωση ένας διάλογος μεταξύ τους θα μπορούσε να έχει συναινετική έκβαση. Όταν όμως ο ένας, ο Κ, από τους υποθετικά διαλεγόμενους, όπως στην περίπτωσή μας, αδιαφορεί για τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν στην εφαρμογή του οράματός του, όταν πιστεύει ότι αυτά εξαγιάζονται, ακόμη και όταν περιλαμβάνουν την αφαίρεση της ζωής του συνανθρώπου, τότε μεταξύ τους προκύπτει αγεφύρωτο χάσμα. Ανακύπτει εξ αυτού του λόγου το ερώτημα ποια θα είναι η στάση του ετέρου των διαλεγομένων, εν όψει μάλιστα του ότι και ο ίδιος δεν εξαιρείται από τις προθέσεις του Κ, έστω και υποθετικά.

Θα απαντήσω εκ μέρους του συνομιλητή του Κ., προηγουμένως όμως θα αναφερθώ σε πράξεις του, παρελθούσες και ενεστώσες, που οι συνέπειές τους απασχολούν πολύ έντονα την επικαιρότητα. Είναι πράξεις που διέπραξε ο Κ. τριάντα περίπου χρόνια πριν, στις οποίες περιλαμβάνονται 11 φόνοι, ληστείες κ.λπ., για τις οποίες καταδικάσθηκε 11 φορές σε ισόβια. Βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές περίπου 18 χρόνια και με αφορμή την, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, καταπάτηση των δικαιωμάτων του ως φυλακισμένου, κήρυξε απεργία πείνας, αποφασισμένος να πεθάνει, αν αυτά τα κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα, όπως υποστηρίζει, δικαιώματά του δεν ικανοποιηθούν. Οι υποστηρικτές των αιτημάτων του Κ. με προεξάρχουσα την Αντιπολίτευση, που αισθάνεται ιδεολογικούς δεσμούς να την συνδέουν μαζί του, πιστοποιούν εκτροπή από το Σύνταγμα της αστικής δημοκρατίας μας . Η Αντιπολίτευση όμως λογαριάζει ιδιαίτερα τα κέρδη που θα της αποκομίσει η στάση της από το ανήλικο πλήθος των ψηφοφόρων της, πολιτική συμπεριφορά που ισχύει άλλωστε για το σύνολο του πολιτικού κόσμου στη χώρα μας. Αντίθετα η νόμιμη εκτελεστική εξουσία της Δημοκρατίας μας υποστηρίζει ότι, πιστή στο νομικό της corpus, τηρεί με ευλάβεια τους νόμους που αφορούν τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Αρμόδια βέβαια για την επίλυση της τυπικής μάλλον διαφοράς μεταξύ του Κ. και της κυβέρνησης είναι η Δικαιοσύνη, της οποίας όμως, όπως φαίνεται, δεν της ζητήθηκε η γνώμη. Εμφανίζεται μάλιστα να εκφράζει αντιθετικές απόψεις, αφενός με τους συνδικαλιστικούς της εκπροσώπους να προμαχούν για τον πολιτικό μας πολιτισμό, και αφετέρου με διακεκριμένα μέλη της να έχουν κατά νου την τήρηση της δικαιακής μας τάξης.

Αν ένας δολοφόνος μπορεί να σας ξεμπροστιάσει… - Θέμης Τζήμας

Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά φυσικά, ιδίως όταν πρωθυπουργεύει η οικογένεια Μητσοτάκη

Αναδημοσίευση από το ThePressProject

«δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένη ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε… ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον)

It is not those who can inflict the most but those who can endure the most who will conquer.”

“Δεν είναι εκείνοι που μπορούν να χτυπήσουν περισσότερο, αλλά εκείνοι που μπορούν να υπομείνουν περισσότερο που θα νικήσουν», του Terence Macswiney

Ο γιατρός της επιλογής του Δημήτρη Κουφοντίνα, τις ώρες που γράφεται αυτό το άρθρο ανακοίνωσε ότι ίσως ο απεργός πείνας να μην έχει πάνω από 2 ημέρες ζωής. Τόσο ίσως να απέχουμε από ένα έγκλημα και μια ντροπή, την οποία η πατρίδα μας μέχρι σήμερα δεν είχε βιώσει, ούτε κατά τις πλέον σκοτεινές μέρες της ιστορίας της.

Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά φυσικά, ιδίως όταν πρωθυπουργεύει η οικογένεια Μητσοτάκη, περιστοιχισμένη από μια ομάδα ξεπλυμάτων της trash tv και χουντικών σταγονιδίων, όταν κυβερνούν ξένες πρεσβείες και όταν πρόθυμοι κολαούζοι στα μέσα ενημέρωσης συσκοτίζουν την αλήθεια καθημερινά, χαριεντιζόμενοι μέσα στο βόθρο τους, που αποκαλούν «δημόσιο βίο».

(Non) Habeas Corpus: Για όποιον χωρίς όνομα πεθαίνει

Prison, Φωτογραφία Alessandro

Αντώνης Μπαλασόπουλος

Ο ιερέας τις περνούσε μουρμουρίζοντας, κρατώντας το πράγμα στα χέρια του. Σταματούσε μπροστά απ’ την καθεμιά, έπαιρνε την όστια, την τίναζε από μια δυο στάλες (είναι σε νερό;) και την έβαζε ωραία-ωραία στο στόμα της. […] Ο ιερέας έσκυβε για να της τη βάλει στο στόμα, μουρμουρίζοντας διαρκώς. Λατινικά. Ο επόμενος. Κλείσε τα μάτια κι άνοιξε το στόμα. Τι; Corpus. Καλή ιδέα, τα Λατινικά. Τούς ζαλίζουν πρώτα. Τερματική περίθαλψη για αυτούς που πεθαίνουν. Δεν φαίνονται να την μασάνε. Μόνο την καταπίνουν. […]

Θα πρέπει να γίνονται είκοσι-τριάντα κηδείες τη μέρα. Μετά, το όρος Τζερόμ για τους Προτεστάντες. Κηδείες σε όλο τον κόσμο, παντού, κάθε λεπτό. Να τους φτυαρίζεις χάμω με το τσουβάλι, γρήγορα-γρήγορα. Χιλιάδες κάθε ώρα. Υπερβολικά πολλοί στον κόσμο […]

Ο κύριος Μπλουμ θαύμασε τον ευημερεύοντα όγκο του επιστάτη. Όλοι θέλουν να τα έχουν καλά μαζί του. Καλός άνθρωπος, ο Τζον ο’ Κόνελ, πραγματικά καλός άνθρωπος. Κλειδιά: όπως η διαφήμιση του Keyes. Δεν υπάρχει φόβος να ξεφύγει κανείς. Δεν δίνονται χαρτιά για έξοδο. Habeas corpus.

James Joyce, Οδυσσέας

 

Ι. Η ασταθής διαφορά

Habeas: Υποτακτική επιθυμίας: “[Επιθυμώ] να έχεις”.

Corpus: Το σώμα. Και το σώμα του κειμένου επίσης, ή το σύνολο των κειμένων, το έργο: “Corpus Platonicum”, “Corpus Reformatorum.” 

Αλλά επίσης, το πτώμα: “Corpus delicti”, το σώμα του εγκλήματος.

Το σώμα/το πτώμα: “Corpus Christi”. Η θεία κοινωνία μετατρέπει, ανάμεσα σε άλλα, το πτώμα του εσταυρωμένου Χριστού σε οργανικό κομμάτι του ζωντανού σώματος του πιστού. Γιατί; Για να λυτρώσει τον άνθρωπο, του οποίου το σώμα, αφημένο στη μοίρα του απλού σώματος, θα ήταν πάντα ήδη ένα επερχόμενο πτώμα, ένα πτώμα-που-έρχεται. Το κερματισμένο, άσαρκο πτώμα το οποίο καταβροχθίζει το κοινωνών σώμα κάνει το σώμα αυτό, το σώμα ως μελλοντικό πτώμα, να ζει διαφορετικά απ’ τη ζωή. “Πνεύμα” είναι το όνομα της διαφοράς της ζωής απ’ τη ζωή, του corpus ως σώματος απ’ το corpus ως πτώμα. Απροσπέλαστη, ανεξιχνίαστη διαφορά. Αλλά αυτή η διαφορά, στον Χριστιανισμό τουλάχιστον, εδραιώνεται πάνω στη βάση της άρσης ή της άρνησης της διαφοράς: Ναι, το πνεύμα υπάρχει στον βαθμό που το σώμα δεν είναι απλώς επερχόμενο πτώμα. Υπάρχει η υπόσχεση ότι το σώμα δεν καταβροχθίζεται ολόκληρο απ’ το πτώμα που τελικά θα γίνουμε όλοι· μένει κάτι, υπάρχει ένα υπόλοιπο που λέγεται πνεύμα. Αλλά αυτή την υπόσχεση τη φέρει το θείο πτώμα που ανασταίνεται, το πτώμα που ξαναγίνεται διαρκώς σώμα.

Το σώμα/το πτώμα/το κείμενο: Η θεολογία είναι αυτή που ρυθμίζει την απορητική διαλεκτική σώματος και πτώματος, που τη μετατρέπει στο κρυφό κλειδί της σχέσης σώματος και πνεύματος. Το θεολογικό corpus είναι το σώμα κειμένων για το σώμα και το πτώμα, για την απειλή ανάδυσης του πτώματος που κρύβεται πάντα μέσα στο σώμα, και για την υπόσχεση που δίνει ένα (ενικό, εξαιρετικό, κατ’ εξαίρεσιν) πτώμα σε κάθε σώμα. 

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί ο θάνατος ενός πολίτη που ζητά εφαρμογή του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν να εργαλειοποιείται γιατί συμφέρει εκλογοπολιτικά;

Πώς μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας, καθοδηγούμενος από το μίσος, να οδηγεί στο θάνατο ένα πολίτη και να γίνεται συμμέτοχος μιας βεντέτας (Κρητικής!) της οικογένειας Μητσοτάκη και του Κουφοντίνα;

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης σημείωσε:

Πρόκειται για ένα βαθύ φθόνο απέναντι στον ιδεολογικό αντίπαλο, που δεν μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το υποσυνείδητο μίσος τους για την ανούσια και άνευ νοήματος εξουσιαστική ζωούλα τους.

Με τον ορατό, μάλιστα, κίνδυνο να διαχέουν το φθόνο τους ως κυρίαρχη κουλτούρα και στους υπηκόους τους, αφού πρώτα συστηματικά αφυδάτωσαν την ζωή τους από κάθε υπαρξιακό και ουσιώδες περιεχόμενο.

Του Γιώργου Μεγαλιού

 «Φαίνεται ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά - μετράμε μέρες ή ίσως ώρες - στο να γίνουμε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, μετά την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία θα καταγράψει νεκρό απεργό πείνας (και η 3η του τελευταίου μισού αιώνα, αν προσθέσουμε και τη Βρετανία της Θάτσερ). Επειδή λοιπόν πια τα πράγματα είναι οριακά:

Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα: Το Κράτος Δικαίου να παρέμβει πριν να είναι αργά!

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Ανακοίνωση του Άρδην

Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.