Φαντασιωμένος αναγνώστης

 Ένα ήταν το άγχος του ως προς τον βιβλιόκοσμό του. Αν θα προλάβει να διαβάσει αυτά τα επιλεγμένα που περιμένουν στη σειρά, αυτά που έχει υπόψη του για αγορά, αυτά που θα είναι σπουδαία και δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί» - 

Γράφει ο Νίκος Τσούλιας

Ταξιδεμένος και αλλοπαρμένος. Πίστευε ότι είχε βρει έναν ξεχωριστό κόσμο, αυτόνομο, μαγευτικό – τον κόσμο των βιβλίων. Όχι, δεν ήταν συμπλήρωμα του κανονικού του κόσμου. Ήταν ο δεύτερος, ο απόλυτα ξεχωριστός, κόσμος του – κάτι σαν παράλληλο σύμπαν. Ρουφούσε με παθιασμένο τρόπο τις αφηγήσεις του, τα μηνύματά του, τα ερωτήματά του.

Εύρισκε μια παράξενη γοητεία. Ένιωθε την ομορφιά να απλώνεται μέσα από τις αναγνώσεις. Να τον συνεπαίρνει. Απλωνόταν το «εγώ» του, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει και αισθάνεται διαστολή και, το πιο σημαντικό, πληρότητα του εαυτού του. Και όταν έβγαινε προσωρινά για τις καθημερινές ανάγκες του από αυτόν τον κόσμο, συνειδητοποιούσε ότι κουβαλούσε μαζί του πνευματικά κοσμήματα, που άλλαζαν την αισθητική πρόσληψη της πραγματικότητας και του γλύκαιναν την ψυχική του διάθεση.

Δεν στεκόταν στις μικρολεπτομέρειες της ζωής και στην ισοπεδωτική θεώρηση της καθημερινότητας. Δεν επιδρούσαν πάνω του τα τόσα και τόσα ασήμαντα πράγματα και γεγονότα. Δεν αντιδικούσε για ευτελείς υποθέσεις. Άκουγε περιστατικά και περιστατικά και τα άφηνε να τον προσπερνούν. «Τι αξία μπορεί να έχουν», άκουγε να του λέει ο εαυτός του, «γιατί συγχίζονται και αντιδικούν τόσο εύκολα οι άνθρωποι, γιατί δεν ασχολούνται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής»;

Στον κόσμο των βιβλίων οι κανόνες ήταν απλοί. Οι συγγραφείς παρουσίαζαν την κορύφωση του πνεύματός των, τη δημιουργικότητα του στοχασμού τους, το πεδίο των ιδεών τους και των προβληματισμών τους, το σκηνικό των αναζητήσεών τους και των αγωνιών τους και τον καλούσαν σε συνεχή διάλογο. Ατέλειωτες οι συζητήσεις. Συνεχίζονταν στο μυαλό του και όταν ήταν έξω απ’ αυτόν τον κόσμο.

Είτε ήταν μυθιστόρημα και ποίημα είτε επιστημονικό ή φιλοσοφικό δοκίμιο δεν το στεκόταν απέναντί τους ως ένας συνηθισμένος αναγνώστης. Αντίθετα, εισχωρούσε μέσα τους. Κουβέντιαζε με τους λογοτεχνικούς ήρωες, προοικονομούσε τα μελλούμενα στην πλοκή του έργου. Στα σχήματα της γραφής του συγγραφέα προσέθετε και δικά του. Στα δοκίμια κατέθετε τους δικούς του ατέλειωτους στοχασμούς, τις αντιλογίες του, τις συμφωνίες του, τις ταλαντεύσεις του.

Ισίδωρος Ζουργός | «Περί της εαυτού ψυχής»

Το βίντεο από την παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου του Ισίδωρου Ζουργού, "Περί της εαυτού ψυχής", εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2021. 

Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο Ιανός της Αθήνας το Σάββατο 13 Νοεμβρίου. Το «Περί της εαυτού ψυχής» είναι ένα εσωτερικό χρονικό για τον τρόπο που ένας αντιγραφέας γίνεται συγγραφέας, ένα μυθιστόρημα οικογένειας, περιπέτειας και ελευθερίας, για το άλλο Βυζάντιο. Ένα βιβλίο για τη δύναμη της γραφής και της μνήμης, γι’ αυτήν την ορμή που απαιτεί να ονοματίσουμε τα πράγματα του κόσμου εξαρχής με ανάδοχο τη δική μας ψυχή. 

Ο συγγραφέας συνομιλεί με τον Δημήτρη Αγγελή, ποιητή, διευθυντή του περιοδικού «ΦΡΕΑΡ», και τον Σταύρο Γιαγκάζογλου, επίκουρο καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας Ε.Κ.Π.Α.

ΠΗΓΗ: Σταύρος Γιαγκάζογλου

Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο

Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο

που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι,

ακόμα και στο κρεβάτι,

ακόμα και μέσα σε μια βάρκα,

ακόμα κι εκεί που δεν

υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες,

ακόμη κι αν έχει

αποφορτίσει κάθε μπαταρία

και αντέχει τα σημάδια

και τα τσαλακώματα,

μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής

ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος

ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος,

μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται,

καταγράφει την ένταση, την επιμονή

ή το ρυθμό των αναγνώσεών μας,

και μας υπενθυμίζει

(αν φαίνεται καινούριο ή άκοπο)

ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη.

Ουμπέρτο Έκο