Χάρι και Μέγκαν εγκώμιον

του Αλέκου Μιχαηλίδη

Χάρι και Μέγκαν εγκώμιον

«Έπρεπε να μπω στα παπούτσια της γυναίκας μου για να καταλάβω τι σημαίνει ρατσισμός και μπούλινγκ σε μια έγχρωμη δυναμική γυναίκα που έχει άποψη στο παλάτι»

 Χάρι, δούκας του Σάσεξ, 7 Μαρτίου 2021

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένα μεγάλο μέρος της Νότιας Αφρικής αποτελούσε –όπως και πολλές χώρες του κόσμου– βρετανική αποικία. Το Ακρωτήριο της χώρας ήταν αναγκαίο για τη «Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών» και γι’ αυτό οι αγγλικές δυνάμεις διεξήγαγαν αρκετές μάχες είτε με τους Ολλανδούς είτε με τους Ζουλού είτε με τους Μπόερς (απόγονοι των πρώτων Ευρωπαίων της περιοχής). Κατά τον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερς (1899-1902), οι Βρετανοί συγκέντρωσαν περίπου το 1/6 των Μπόερς, κυρίως γυναικόπαιδα και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, περίπου 107.000 άνθρωποι. Εκεί, πέθαναν από κακουχίες ή ασθένειες 27.927 Μπόερς, αλλά και άγνωστος αριθμός μαύρων Αφρικανών.

Στις 13 Απριλίου 1919, Ινδοί διαδηλωτές αγνόησαν την εντολή των αποικιοκρατικών δυνάμεων κοντά στον «Χρυσό ναό» του Άμριτσαρ, όταν οι στρατιώτες του στέμματος πήραν εντολή για να ανοίξουν πυρ εναντίον του πλήθους. Πυροβολούσαν μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά και εκτιμάται ότι εκτελέστηκαν μεταξύ 380 και 1.100 ανθρώπων μέσα σε 10 λεπτά. Ο επικεφαλής της επιχείρησης ανακηρύχθηκε σε ήρωα από τους Άγγλους πολίτες.

Το καλοκαίρι του 1947 οι Βρετανοί αποχώρησαν από την Ινδία και πριν να φύγουν, φρόντισαν να επιβεβαιώσουν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Ο Κύριλλος Ράντκλιφ, που έπειτα εστάλη στην Κύπρο, σχεδίασε τα σύνορα με το νεοϊδρυθέν κράτος του Πακιστάν, κατά τη διάρκεια ενός μεσημεριανού γεύματος. Ο θρησκευτικός διαχωρισμός είχε ως αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση 10 εκατομμύριων ανθρώπων και τον θάνατο πέραν του ενός εκατομμυρίου, κατά τη διάρκεια του εκτοπισμού.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

Η πραγματική ιστορία για την αποικιοκρατία, το ρατσισμό, την καταλήστευση και εκμετάλλευση των έγχρωμων δεν γράφτηκε ακόμη.

Κι όμως, έτσι γεννήθηκε ο "υπέρλαμπρος" καπιταλισμός της Δύσης που πάντα τον χαρακτηρίζει ο αδηφάγος κανιβαλισμός.

Φοβάμαι ότι αυτή η οπτική της ιστορίας, η αληθινή καταγραφή της μαύρης βίβλου των προγόνων της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας δεν θα γραφτεί από τους διαδόχους τους, οπαδούς της πολιτικής ορθότητας.

Δεν τους διακρίνει η καθάρεια ματιά, το συναίσθημα και η φαντασία ενός Παζολίνι. Στη ταινία του, Χοιροστάσιο (Porcile,1969), ανακρίνει το καπιταλιστικό σύστημα και την κτηνωδία που προκαλεί στη συντριπτική πλειονότητα του λαού, με μόνη εξαίρεση , των ιδιοκτητών εκείνων που ευημερούν, ταΐζοντας τα γουρούνια τους με ανθρώπινη σάρκα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

Κώστας Σαμάντης

Ο George Stinney Jr. είναι το νεότερο άτομο που καταδικάστηκε σε θάνατο τον 20ο αιώνα στην Αμερική, καθώς ήταν μόνο 14 ετών όταν εκτελέστηκε σε ηλεκτρική καρέκλα.

Κατηγορήθηκε ότι σκότωσε τον χειμώνα του 1943 δύο λευκά κορίτσια, την Μπέτυ 11 ετών και τη Μαίρη 7, των οποίων τα πτώματα βρέθηκαν κοντά στο σπίτι όπου ο έφηβος διέμενε με τους γονείς του. Οι γονείς του παιδιού απειλήθηκαν και δεν τους επετράπη, σε αυτούς ή στην αδελφή του George, να τον επισκεφτούν ή να του δώσουν το οτιδήποτε. Μετά τη δίκη τους απέβαλλαν και από αυτή την πόλη.

Πριν την εκτέλεση, ο George πέρασε 81 ημέρες χωρίς να μπορεί να δει τους γονείς του. Ήταν παγιδευμένος σε ένα μοναχικό κελί, 80 χλμ από την πόλη του. Τον άφησαν μόνο του χωρίς την παρουσία των γονιών του ή ενός δικηγόρου. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης του, πάντα κουβαλούσε μια βίβλο στα χέρια του, υποστηρίζοντας την αθωότητά του. Εκείνη την εποχή όλοι οι ένορκοι ήταν λευκοί. Δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες ή στοιχεία. Η δίκη διήρκεσε μόνο 2 ώρες και η ποινή βγήκε 10 λεπτά αργότερα.

Εκτελέστηκε, στις 16 Ιουνίου του 1944, με ηλεκτροπληξία 5.380 βολτ στο κεφάλι...

Κι όμως, 70 χρόνια αργότερα, αποδείχτηκε τελικά η αθωότητά του από έναν δικαστή στη νότια Καρολίνα, καθώς το δοκάρι με το οποίο σκοτώθηκαν τα δύο κορίτσια, ζύγιζε πάνω από 19 κιλά, συνεπώς ήταν αδύνατο για τον George να το σηκώσει, πόσο μάλλον να χτυπήσει επανηλλειμμένως, θανάσιμα, τα δύο κορίτσια.

Το παιδί ήταν αθώο, κάποιος το κατηγόρησε μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύρος και το έστειλε στη φυλακή. 

Ο Stephen King εμπνεύστηκε από αυτή την υπόθεση για να γράψει το βιβλίο του «Το πράσινο μίλι», το οποίο ήταν το σενάριο για την περίφημη ταινία του 1999.