Η αδιέξοδη πολιτική των ταυτοτήτων

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Η Γερμανίδα βουλευτής της Αριστεράς («die LINKE») Σάρα Βάγκενκνεχτ, γνωστή και ως «Κόκκινη Σάρα» για τις ρηξικέλευθες όσο και «προκλητικές» και για το ίδιο της το κόμμα απόψεις της, γράφει στο νέο της βιβλίο «Οι Αυτό-δίκαιοι» (“Die Selbstgerechten”): «Η πολιτική των ταυτοτήτων οδηγεί στο ότι εστιάζουμε την προσοχή μας σε όλο και μικρότερες και όλο σε πιο παράξενες μειοψηφίες, οι οποίες βρίσκουν κάθε φορά την ταυτότητά τους σε κάποια ιδιοτροπία, μέσω της οποίας διαφοροποιούνται από την κοινωνία της πλειοψηφίας και από την οποία (ιδιοτροπία) απορρέει η απαίτηση να θεωρούνται θύματα». Παραδείγματα τέτοιων «ιδιοτροπιών» θεωρεί, μεταξύ άλλων, τον «σεξουαλικό προσανατολισμό», το χρώμα του δέρματος και την εθνικότητα, ενώ παράλληλα κατακεραυνώνει στο βιβλίο της και την «νέα τυραννία», την πολιτική ορθότητα.

Εν τω μεταξύ, οι θιασώτες της «cancel culture» των ορθοπολιτικών, έχοντας και την αμέριστη στήριξη των πανίσχυρου λόμπυ των μειονοτήτων, προελαύνει στην Δύση επιβάλλοντας (αυτό)λογοκρισία σε θέματα που προκαλούν την «δυσαρέσκεια των μειονοτήτων» σε σημείο μάλιστα που το όλο πρόβλημα προσλαμβάνει πλέον και φαιδρά χαρακτηριστικά. Τέσσερα (νέα) παραδείγματα:

• Στην Ολλανδία θέλουν να εξαλείψουν από το αριστούργημα «Θεία Κωμωδία» του Δάντη (φέτος συμπληρώνονται 700 χρόνια από το θάνατό του) τη στροφή από την «Κόλαση» που αναφέρεται στον προφήτη Μωάμεθ.

• Κάποια μουσεία στο Παρίσι ανακοίνωσαν πως θ’ αφαιρέσουν τους λατινικούς αριθμούς που συνοδεύουν τα έργα τέχνης επειδή κάποιες εθνικές μειονότητες δεν μπορούν να τους διαβάσουν.

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί η δημοκρατία να εκδικείται;

Πώς μπορεί ο θάνατος ενός πολίτη που ζητά εφαρμογή του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν να εργαλειοποιείται γιατί συμφέρει εκλογοπολιτικά;

Πώς μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας, καθοδηγούμενος από το μίσος, να οδηγεί στο θάνατο ένα πολίτη και να γίνεται συμμέτοχος μιας βεντέτας (Κρητικής!) της οικογένειας Μητσοτάκη και του Κουφοντίνα;

Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης σημείωσε:

Πρόκειται για ένα βαθύ φθόνο απέναντι στον ιδεολογικό αντίπαλο, που δεν μπορεί παρά να αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το υποσυνείδητο μίσος τους για την ανούσια και άνευ νοήματος εξουσιαστική ζωούλα τους.

Με τον ορατό, μάλιστα, κίνδυνο να διαχέουν το φθόνο τους ως κυρίαρχη κουλτούρα και στους υπηκόους τους, αφού πρώτα συστηματικά αφυδάτωσαν την ζωή τους από κάθε υπαρξιακό και ουσιώδες περιεχόμενο.

Του Γιώργου Μεγαλιού

 «Φαίνεται ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά - μετράμε μέρες ή ίσως ώρες - στο να γίνουμε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, μετά την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία θα καταγράψει νεκρό απεργό πείνας (και η 3η του τελευταίου μισού αιώνα, αν προσθέσουμε και τη Βρετανία της Θάτσερ). Επειδή λοιπόν πια τα πράγματα είναι οριακά:

Απεργία πείνας Δ. Κουφοντίνα: Το Κράτος Δικαίου να παρέμβει πριν να είναι αργά!

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.

Ανακοίνωση του Άρδην

Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.