Κύπρος: Η Αγγλοκρατία επανέρχεται

Στα αγγλικά λοιπόν και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας!

Ανδρέας Μ. Βασιλείου

«Τη γλώσσα μού έδωσαν Ελληνική / μοναχή έγνοια μου η γλώσσα μου

(το σπίτι φτωχικό) / στις αμμουδιές του Ομήρου»

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, Οδυσσέας Ελύτης

Δεν το είχαν άραγε υπόψη τους οι βουλευτές όταν αποφάσιζαν πρόσφατα «την έγκριση της αγγλικής γλώσσας ως μιας από τις επίσημες γλώσσες στο υπό σύσταση Δικαστήριο του Ναυτοδικείου και του Εμπορικού Δικαστηρίου»;

Αυτό προνοεί τη μετάφραση σειράς νόμων, ώστε να μπορούν διάδικοι διεθνών διαφορών να τους χρησιμοποιούν. Μαζί θα μεταφραστεί για πρώτη φορά και το Σύνταγμα.

Στα αγγλικά λοιπόν και το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας!

Οι ακροάσεις επίσης ενώπιον των ως άνω δικαστηρίων θα μπορούν να διεξάγονται στην αγγλική γλώσσα.

Κατά συνέπειαν θα ανακύψει η ανάγκη, αρκετές νομοθεσίες να πρέπει να μεταφραστούν επίσημα στα Αγγλικά!

Μια δεύτερη φορά λοιπόν η Κυπριακή Δημοκρατία «κηδεύεται» επισήμως όταν στην πρώτη περίπτωση η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε κατά πλειοψηφία τον «νόμο Ακιντζί» – όπως χαρακτηρίζεται – όταν υπέκυψε στον εκβιασμό του Μουσταφά Ακιντζί όπως μη γίνεται μνεία στα εκπαιδευτήρια της ιστορικής επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος της 15/1/1950.

Διερωτώμαι λοιπόν εάν οι Τούρκοι ήγειραν παρόμοια αξίωση και για την 1η Απριλίου 1955, ποια θα ήταν η στάση των βουλευτών.

Δυστυχώς, δικαιώνεται ο πρώην υπουργός της Μητρός Πατρίδος, Θεόδωρος Πάγκαλος, όταν προ ετών διακήρυξε ότι στην Κύπρο οι Άγγλοι ασκούν μία ιδιότυπη επιρροή.

Κύπρος: Από τις «δικοινοτικές ταραχές» στις «πολυκοινοτικές ταραχές»;

Το υβριδικό «δίλημμα ασφαλείας», τα προμηνύματα του λαθρομεταναστευτικού και μερικά ρητορικά ερωτήματα για τα Υπουργικά Διατάγματα

του Λάμπρου Καούλλα από την Σημερινή

Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, νόημα και λόγος να ερευνούμε την Ιστορία και να καταγράφουμε γεγονότα του παρελθόντος, αν αυτά δεν χρησιμεύουν ως διδαχθέντα μαθήματα για το σήμερα. Αν γράφουμε ιστορία μόνο και μόνο για να την διαβάζουν αυτοί που γουστάρουν να ψυχαγωγούνται βυθιζόμενοι νοσταλγικά σε παλιούς κόσμους, τότε είμαστε απλώς παροχείς μορφών «intellectual» ψυχαγωγίας για ελάχιστους «μερακλήδες» καταναλωτές του είδους, και η δουλειά μας είναι ένα ακριβό και, χρονοβόρο στην παραγωγή και την κατανάλωση, είδος «infotainment». Αυτό το κείμενο γράφεται με σκοπό να αναδείξει κάποιες ομοιότητες με το πρόσφατο κυπριακό παρελθόν, με στόχο, βεβαίως, να μην επαναληφθεί ως μακάβρια φάρσα, αλλά για να τεθεί κάτω ως σενάριο που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.

Την ώρα που σύρονται οι γραμμές αυτές, σκάει η εξής είδηση στον «Ρεπόρτερ» (05/05/2022): Αλλοδαπός υπό την επήρεια αλκοόλ προκαλούσε οχληρία σε λεωφορείο και κτύπησε και τραυμάτισε αστυνομικό που επενέβη και προσπάθησε να τον κατεβάσει. Στη συνέχεια, «μεγάλος αριθμός αλλοδαπών προπηλάκισε το συγκεκριμένο λεωφορείο, χωρίς να το αφήνουν να προχωρήσει τη διαδρομή του» και ενισχύσεις της Αστυνομίας «διέλυσαν τον όχλο» και φόρεσαν χειροπέδες στον δράστη.

Λάμψη, «σόου» δεν ταιριάζουν σε επετείους

Κώστας Βενιζέλος

Τα χρονικά ορόσημα, οι επέτειοι και τα αφιερώματα, αναπόφευκτα αναδεικνύονται ως ένα πεδίο αποτίμησης. Ενίοτε για να καταπολεμείται η μιζέρια που μας κυνηγά. Κάποτε γιατί είναι ανάγκη να γίνονται αναφορές σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας μας και να ενισχύεται η βούληση, η αποφασιστικότητα. Η πανδημία δεν επέτρεψε να τιμηθεί, όπως θα επιβαλλόταν, η επέτειος των 200 χρόνων από την ελληνική Επανάσταση του 1821. Το 2021 ήταν αφιερωμένο εξολοκλήρου στην Επανάσταση. Αν και για να τιμάται μια επανάσταση, όπως αυτή του 1821, δεν χρειάζονται πανηγυρικές εκδηλώσεις, καθώς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της υπερβολής και τα μηνύματα να χάνονται σε κενού περιεχομένου διακηρύξεις και αναλύσεις. Λάμψη, «σόου» δεν ταιριάζουν σε επετείους.

Η συμπλήρωση 200 χρόνων δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει σημείο αναφοράς και να δοθούν οι απαιτούμενες τιμές, για ένα γεγονός, που ξεπέρασε το… μπόι των επαναστατημένων και κατάφερε να ανατρέψει την κατοχή, να στριμώξει μια αυτοκρατορία. Η επέτειος των 200 χρόνων από την απελευθέρωση οδήγησε στη δημιουργία ενός κράτους, που μέσα από πολλές δυσκολίες και συμπληγάδες επέζησε.

Η Κύπρος και το 1821. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Ο ρόλος, η συμβολή, οι επιδράσεις. Ο καθηγητής Πέτρος Παπαπολυβίου συνδέει την κυπριακή συμβολή με το ταξίδι Κανάρη στην Κύπρο και τη βοήθεια που δόθηκε από τη Μεγαλόνησο. Αναφέρεται και στις επιδράσεις στην άλλη μεγάλη Επανάσταση, αυτή του 1955 για ανατροπή της αποικιοκρατίας. «Δεν είναι τυχαίο, αλλά προσωπική του επιλογή, ότι το πρώτο και το πιο διάσημο ψευδώνυμο του Αυξεντίου ήταν το ‘’Ζήδρος’’. Από το όνομα του αρματολού του Ολύμπου, του 18ου αιώνα… Όπως ήταν φυσικό, ο εορτασμός των εθνικών επετείων, της 25ης Μαρτίου, της 28ης Οκτωβρίου, της 9ης Ιουλίου 1821 (όταν απαγχονίστηκε ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανός) και (από το 1956) της 1ης Απριλίου, πήρε ευρύτερες διαστάσεις στα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, εξαιτίας, από τη μια, των αποικιακών ανελεύθερων μέτρων και απαγορεύσεων και, από την άλλη, της «υποχρεωτικής» απόδοσης τιμής από την πλευρά των αγωνιστών…» (Πέτρος Παπαπολυβίου, Στα βουνά για ένα νέο Εικοσιένα, απόηχοι και προσλήψεις της Επανάστασης του 1821 στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ειδικό αφιέρωμα στα Τετράδια, φθινόπωρο-χειμώνα 2021).

Η ύβρις, τα χρόνια στον στρατό, ο Τάσος Μάρκου και ο ανθρωπάκος

«Για δεκαετίες εμείς χάναμε δύο χρόνια από τη ζωή μας….».

Σε αυτή την

α π α ρ ά δ ε κ τ η

δήλωση προέβη ο Υπουργός Παιδείας της ημικατεχόμενης Κύπρου, της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ Πρόδρομος Προδρόμου, προσπαθώντας να υπερασπιστεί την απόφαση για κατ’ εξαίρεση αναστολή της στρατιωτικής θητείας, σε συνέντευξη του στο ΡΙΚ.
Αυτά λέγονται στην πατρίδα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη λίγα μέτρα από τον τόπο της θυσίας του, όταν ο νεοΣουλτάνος σουλατσάρει και απειλεί μέσα στα χωρικά ύδατα της νήσου.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ 

Η ύβρις, τα χρόνια στον στρατό,
ο Τάσος Μάρκου και ο ανθρωπάκος

ΓΡΑΦΕΙ: Γιώργος Καλλινίκου

«Για χρόνια, για δεκαετίες, εμείς χάναμε δύο χρόνια από τη ζωή μας», είπε για την στρατιωτική θητεία.
Οποία αισχύνη!
Οποίο όνειδος!
Οποίο αίσχος!
Η δήλωση αυτή έκανε πάταγο.
Η ηχώ της ταξίδεψε πολύ μακριά.
Έφτασε μέχρι το Πάνθεον των Αθανάτων.
Τι δυστυχία.
Τρύπησε τα αφτιά.
Και το μυαλό.
Κυρίως, τις ψυχές των κατοικούντων στο «παλάτι» της δόξας.
Πώς να πιστέψουν το κατάντημα;
Αν κάποιοι θεωρούν ότι έχαναν δύο χρόνια από τη ζωή τους για να υπηρετήσουν μιαν ημικατεχόμενη πατρίδα, πώς άραγε μπορεί να θεωρούν εκείνους που έχασαν τη ζωή τους για την πατρίδα;
Αλήθεια, ανθρωπάκο,
τολμάς άραγε να σταθείς
μπροστά στον Υποστράτηγο,
Τάσο Μάρκου και να του επαναλάβεις
την επαίσχυντη δήλωσή σου;