Γιατί υπάρχει πραγματικά αυτή η ισχυρή, μη εκλεγμένη παγκοσμιοποιητική οντότητα;

Πρέπει να χυθεί πολύ περισσότερο φως στην ημερήσια διάταξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και στους υποστηρικτές του

Η Rachel Marsden  είναι αρθρογράφος, πολιτικός στρατηγός και παρουσιάστρια ενός ανεξάρτητου γαλλόφωνου προγράμματος που προβάλλεται στο Sputnik Γαλλίας. 

Η αυτόματη μετάφραση της google

rachelmarsden.com

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ. Ο ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) Klaus Schwab. © AFP / Fabrice COFFRINI

Όταν ο Καναδός βουλευτής, Colin Carrie, του Συντηρητικού Κόμματος, ρώτησε την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Justin Trudeau αυτή την εβδομάδα πόσοι Καναδοί υπουργοί συμμετείχαν στην πραγματικότητα με την ατζέντα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ - προτού η σύνδεσή του "διαλυθεί" στην τηλεδιάσκεψη - αυτός και οι Καναδοί που εκπροσωπεί άξιζαν μια ειλικρινή απάντηση αντί για κατηγορίες για διάδοση «παραπληροφόρησης», όπως έκανε ο αριστερός βουλευτής του Νέου Δημοκρατικού Κόμματος Τσάρλι Άνγκους.  

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), κοινώς γνωστό ως «Νταβός», για όσους είναι εξοικειωμένοι με το ετήσιο προσκύνημα της διεθνούς ελίτ στην ομώνυμη πόλη της Ελβετίας, βρισκόταν στις άκρες πολλών γλωσσών τα τελευταία δύο χρόνια — ιδίως εντός της πλαίσιο της κρίσης του Covid-19. Λίγο πριν την πανδημία του Covid, στις 15 Οκτωβρίου 2019, ο οργανισμός ανακοίνωσε ότι διεξήγαγε μια «ζωντανή άσκηση προσομοίωσης για να προετοιμάσει τους δημόσιους και ιδιωτικούς ηγέτες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. «Αν αυτό ακούγεται παράξενα τυχαίο, κουμπώστε, γιατί γίνεται πιο περίεργο.

Διαβάστε περισσότερα

 Γιατί ο Klaus Schwab προωθεί την Critical Race Theory

Μιλώντας σε μια τηλεδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών το φθινόπωρο του 2020, ο Τζάστιν Τριντό ανασήκωσε τα φρύδια, με έναν υπαινιγμό μιας πιθανής σχέσης μεταξύ της παγκόσμιας πανδημίας και του Φόρουμ. «Αυτή η πανδημία έδωσε μια ευκαιρία για επαναφορά», είπε ο Τριντό. «Αυτή είναι η ευκαιρία μας να επιταχύνουμε τις προσπάθειές μας πριν από την πανδημία, να ξαναφαντάσουμε τα οικονομικά συστήματα που αντιμετωπίζουν πραγματικά παγκόσμιες προκλήσεις όπως η ακραία φτώχεια, η ανισότητα και η κλιματική αλλαγή» , πρόσθεσε, προκαλώντας μια έννοια «επαναφοράς» που προωθείται πολύ από το WEF από το έναρξη της πανδημίας, που πλαισιώνει την κρίση ως ευκαιρία να αλλάξει ριζικά ο τρόπος λειτουργίας των ανεπτυγμένων κοινωνιών. 

ΠΩΣ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΦΑΙΡΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΝΕΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ

Πληροφοριακός ολοκληρωτισμός

ΠΩΣ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΦΑΙΡΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΝΕΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ

• Ηλεκτρονικός κομμουνισμός με στοιχεία ναζισμού
• Κοινωνικός αποκλεισμός
• Η στρεβλή ηλεκτρονική διακυβέρνηση
• Τι είναι οι ηλεκτρονικές υπογραφές
• Τι είναι το ηλεκτρονικό χρήμα
• Οι υπαίτιοι της δυσβάσταχτης χρέωσής μας
• Τακτικές υπονόμευσης και φυσαλίδες συσκότισης
• Ψηφιακή φυλακή
• Απόδοση δικαιοσύνης

© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

του Κωνσταντίνου Χαϊντούτη*

Ενώ όλοι άνθρωποι είναι απασχολημένοι με το πώς θα ανταπεξέλθουν στη νέα οικονομική βύθιση και πως θα αντέξουν τους περιορισμούς των βασικών τους ελευθεριών, αυτοί που έχουν την εξουσία να νομοθετούν, πέρασαν βιαστικά νόμους που θα αλλάξουν ραγδαία τη ζωή μας στο μέλλον.

Γιατί όμως τώρα, γιατί εν τω μέσω ενός θανατικού, να περάσουν τόσο σημαντικές αλλαγές, που έπρεπε να συζητηθούν εκτενώς και να εξεταστεί το ηθικό μέρος τους;

Πόσοι από τους πολίτες, που με φόβο πλέον βγαίνουν από τα σπίτια τους, αντιλήφθηκαν ότι προσεχώς θα αποκτήσουν ψηφιακή ταυτότητα; Ότι θα λάβει ο καθένας έναν μοναδικό προσωπικό αριθμό, και ότι θα μπορούν να ταυτοποιούνται και με οπτικά μέσα, δηλαδή από κάμερες; Ότι σταδιακά θα συναλλάσσονται μόνο με ηλεκτρονικό χρήμα;

Τι θα σημάνουν όλα αυτά στην καθημερινή ζωή του και πώς θα γίνει ο καθένας ένα απλό υποκείμενο που θα παρέχει δεδομένα σε ένα απομακρυσμένο κέντρο επεξεργασίας μεγαδεδομένων;

Μια τεράστια αλλαγή επιχειρείται στις μέρες μας και αυτοί που γνωρίζουν τους κινδύνους, έχουν ευθύνη να μιλήσουν και να προφυλάξουν την πατρίδα μας.

Ας ξεκινήσουμε με μια αλληγορία που θα φανεί πολύ χρήσιμη παρακάτω: Ένα εγκαταλελειμμένο σκυλί στον δρόμο συγκινεί πολλούς φιλόζωους. Πόσο θα ήθελαν να το πάρουν σπίτι τους… Σύντομα όμως, σκέπτονται ότι φιλοξενούν ήδη πολλά, και λόγω της ακρίβειας και της ανεργίας, δε μπορούν να θρέψουν ούτε αυτά που έχουν.

Φαίνονται στα μάτια του πολλά συναισθήματα: η απορία γιατί το εγκατέλειψαν, η ελπίδα ότι ίσως έχουν κάνει λάθος και θα γυρίσουν, η επιμονή να περιμένει στο σημείο εγκατάλειψης, η απόγνωση για το ποιο δρόμο να ακολουθήσει για να γυρίσει πίσω στο σπίτι, και τελικά ο φόβος για τους ανθρώπους.

Μετά, έρχεται η πείνα και η απόφαση αν θα πρέπει να ξαναδείξει εμπιστοσύνη και να ξαναβρεί ένα νέο «αφεντικό» που θα του δίνει λίγο φαγητό ή θα αρχίσει να κρατά αποστάσεις από ψεύτικα συναισθήματα και να κλέβει για να ζήσει.

Τι διαφορά θα υπήρχε για το ίδιο αν ήταν τσιπαρισμένο ή όχι; Το είχαν εγκαταλείψει και αυτό δεν άλλαζε.

Αν δεν είχε μικροτσίπ δεν είχε δικαίωμα να υπάρχει, αν υπήρχε έτσι, ήταν λαθραίο. Αν είχε μικροτσίπ, η εγκατάλειψη θα ήταν μόνο πιο δύσκολή ή πιο τραγική, και με μια καταδίκη για τον υπαίτιο, φαινομενικά ή όχι.

Το τσιπάρισμα δεν το αποφεύγει …είναι νόμος. Οι δήθεν φιλόζωοι θα το βρουν, θα το τσιπάρουν, θα το στειρώσουν για να μην αναπαραχθεί, και θα το επιστρέψουν στον δρόμο ή σε ένα άθλιο άσυλο που ψάχνει για δωρεάν τροφές ή σε ένα νέο νοικοκυριό.

Η συνέχεια... ΠΩΣ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΦΑΙΡΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΝΕΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ

Το DNA ως όπλο – Γιατί ο Μακρόν δεν έκανε ρωσικό τεστ

Έξι μέτρα. Τόση ήταν η απόσταση που χώριζε τον Εμμανουέλ Μακρόν από τον Ρώσο ομολογό του. Μεσολάβησε το επιβλητικό λευκό μαρμάρινο τραπέζι, διακοσμημένο με φύλλα χρυσού που έβαλε φωτιά στο Διαδίκτυο. Δεν ήταν η εξωφρενική τιμή του –ξεπερνάει τις 100.000 ευρώ– αλλά το γεγονός ότι οι δύο συνομιλητές κάθισαν τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον.

Εξ ού και η σάτιρα των χρηστών στα σόσιαλ μίντια που οργίασαν, παρουσιάζοντας τον Μακρόν να κρατάει ντουντούκα, το τραπέζι να είναι παγοδρόμιο με αθλητές του επαγγελματικού πατινάζ να επιδίδονται σε πιρουέτες. Κάποιοι αναπαράστησαν μέχρι και τον Μυστικό Δείπνο με τον Ιησού και τους μαθητές του να κάθονται ανάμεσα στους δύο ηγέτες.

Την ίδια τύχη είχε και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, λίγες ημέρες αργότερα. Βρέθηκε να διαπραγματεύεται με τον Ρώσο πρόεδρο, κοιτάζοντάς τον με το κιάλι! Τόνοι μελανιού χύθηκαν για τη σημειολογία πίσω από την κίνηση αυτή. «Επιβολή δύναμης ή παράνοια;», αναρωτιόντουσαν πολιτικοί αναλυτές. «Αυτοκρατορικά σύνδρομα», επέμεναν άλλοι.

Πηγές του Ελιζέ ξεκαθάρισαν τα πράγματα. Αυτό συνέβη εξαιτίας της άρνησης του Γάλλου προέδρου να υποβληθεί σε ρωσικό μοριακό τεστ για τον κορωνοϊό. Κάτι τέτοιο θα παραβίαζε τα πρωτόκολλα ασφαλείας, καθώς το Κρεμλίνο θα είχε πρόσβαση στον γενετικό κώδικα του προέδρου. Το ίδιο συνέβη και με τον Γερμανό καγκελάριο. Περιορίστηκε σε αυτό που του έκανε η ιατρική ομάδα του.

Το σπουδαίο διακύβευμα

Η συνέχεια.... Το DNA ως όπλο – Γιατί ο Μακρόν δεν έκανε ρωσικό τεστ

Συνομιλώντας με έναν απολογητή του εικοστού πρώτου αιώνα

από

 Αντίφωνο

 -

18 Φεβρουαρίου 2022

0

540

Η απολογητική, εκείνος ο κλάδος της χριστιανικής θεολογίας που αφοσιώνεται στο να υπερασπισθεί με λογικά επιχειρήματα τη χριστιανική πίστη, από κάθε λογής μομφές, κυρίως από μη Χριστιανούς, έχει αρκετή ιστορία πίσω της[1]. Αν και αυτό είναι γνωστό, ίσως είναι λιγότερο γνωστό ευρέως ότι η χριστιανική απολογητική παραμένει ζωντανή και στις μέρες μας. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περίπτωση του συγγραφέα Δημήτρη Τσινικόπουλου, το βιβλίο του οποίου Το στοίχημα του Πασκάλ (εκδόσεις Εν Πλω, 2015), με πρόλογο από τον Σωτήρη Γουνελά, αποτελείται από 36 άρθρα-απαντήσεις σε μομφές ενάντια στον Χριστιανισμό. Από πού προέρχονται όμως οι εν λόγω μομφές; Ο υπότιτλος κάνει λόγο για «κριτική» ενάντια στον Νέο Αθεϊσμό, αλλά και στη «θρησκευτική Νεωτερικότητα». Αρχικά, ο Νέος Αθεϊσμός (New Atheism), που ξεκίνησε στα τέλη του 20ού αιώνα και έγινε περισσότερο γνωστό στις αρχές του 21ου, αποτελεί ένα πνευματικό κίνημα του δυτικού κόσμου που υποστηρίζει την περαιτέρω εκκοσμίκευση των κοινωνιών μας και την απόρριψη όλων των θρησκειών, χρησιμοποιώντας μια επιθετική ρητορική που παρομοιάζει τη θρησκευτικότητα γενικά με έναν μολυσματικό ιό ή με ένα είδος παλιμπαιδισμού, που παρεμποδίζει με κάθε τρόπο την κοινωνική πρόοδο της ανθρωπότητας. Για να καταρρίψει τους ισχυρισμούς του, ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια σειρά από σημαντικές προσωπικότητες της διανόησης στον δυτικό. Σύμφωνα με τον ίδιο, μεγάλο μέρος των νεοαθεϊστικών κατηγοριών στηρίζεται σε κακόπιστες προκαταλήψεις και παρανοήσεις ενάντια στον Χριστιανισμό. Μέσα στο βιβλίο θίγονται και ορισμένα περισσότερο ακανθώδη και επίκαιρα ζητήματα, ένα από τα οποία είναι αυτό της εξέλιξης των ειδών.

Υγειονομικός Ολοκληρωτισμός και Συλλογικές Νοοτροπίες

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

Η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι σε θέση να πραγματοποιηθεί με την αντίστροφη ακριβώς μορφή: ως αστυνομική παγκοσμιοποίηση, ολικός έλεγχος, τρόμος της ασφάλειας.

J. Baudrillard,

«Το Πνεύμα της Τρομοκρατίας», εκδ. Κριτική, 2002, σ. 46

Τα μέτρα για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση της πανδημίας και η εφαρμογή τους στον πληθυσμό παρέχουν στον κοινωνικό επιστήμονα, αλλά και στον ψυχολόγο ιδιαίτερα, ένα ευρύτατο πεδίο μελέτης κοινωνικών συμπεριφορών, νοοτροπιών και κοινωνικής σκέψης. Επομένως, όσο κι αν στοχοποιείται ή και ποινικοποιείται η κάθε κριτική προσέγγιση της συζήτησης περί της διαχείρισης της πανδημίας, δεν θα έπρεπε να ξεφεύγει από το βλέμμα του κοινωνικού επιστήμονα η ανάλυση, ενδεχομένως και η απόπειρα ερμηνείας των προϋποθέσεων, αλλά και των συνεπειών αυτής της διαχείρισης .

Για την αρχή του παρόντος άρθρου θα επικεντρωθούμε στο παράδειγμα του μέτρου του γενικευμένου ελέγχου των υγειονομικών πιστοποιητικών από διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στην εκχώρηση επισήμως (από το νόμο και το κράτος) εξουσιών στα άτομα που υπερβαίνουν τον κοινωνικό τους ρόλο. Πλέον ο κάθε υπάλληλος (στο καφέ, στο κατάστημα ρούχων ή οπουδήποτε αλλού), εκπαιδεύεται να γίνει αφενός τμήμα του ελεγκτικού μηχανισμού, αφετέρου εξουσιοδοτείται να επισύρει σε ένα πρώτο επίπεδο περιορισμούς στον παραβάτη συμπολίτη του (αφού του απαγορεύει να εισέλθει στο χώρο, να καθίσει στο καφέ ή να ψωνίσει). Έτσι, ο κάθε πολίτης αποκτά ειδικά προνόμια στην σχέση του με τον συμπολίτη του και παράλληλα ευθύνες άσκησης εξουσίας επί του άλλου. Ζητείται επί παραδείγματι στον κάθε πολίτη – πελάτη καταστημάτων λιανικής ή εστίασης, να επιδεικνύει ταυτότητα στον κάθε συμπολίτη του, πέραν από τα πιστοποιητικά υγείας του, δίνοντας διάφορες πληροφορίες, από την ημερομηνία γέννησής του μέχρι το όνομα του πατέρα ή της μητέρας του. Κατά αυτόν τον τρόπο, καλλιεργείται ένα

«διαίρει και βασίλευε» κατακερματισμένο σε επίπεδο ατόμου, όπου όλοι γίνονται εν δυνάμει αστυνόμοι και ταυτόχρονα εν δυνάμει παραβάτες. Η κοινωνική συνεκτικότητα διαρρηγνύεται στη βάση της, αφού όλοι αποτελούν για όλους όχι μόνο υγειονομική απειλή, αλλά και ελεγκτικό μηχανισμό. Κατά αυτόν τον τρόπο, η δημοκρατία καταλύεται όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο βιωμένο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Και αυτή η εκπαίδευση στην ανελευθερία , στην αστυνόμευση και τον μόνιμο έλεγχο εξοικειώνει τα άτομα με την ανελευθερία και τον ολοκληρωτισμό, διευρύνει προς τα κάτω μια φασίζουσα νοοτροπία και τα διαπαιδαγωγεί όχι μόνο να θεωρούν αυτή την κατάσταση ως φυσική και αυτονόητη, αφού όπως υποτίθεται, γίνεται για το καλό των πολιτών, αλλά ως ένδειξη μιας ψυχοδιανοητικής προόδου, έναντι του παλαιού κόσμου των «υπανάπτυκτων» που τους εκπαίδευσαν σε υπερβατικότητες κάτι αναχρονιστικές ιδεολογίες, σαν κι αυτές που διαβάζουμε στο Θούριο του Ρήγα «Κάλλιο να ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ.»

The Blacklist: Όψεις ενός μεταμοντέρνου ήρωα

από

 Βαγγέλης Χωραφάς

 -

10 Ιανουαρίου 2022

0

2

Οι τηλεοπτικές σειρές μπορεί να καλύπτουν μία σειρά θεμάτων, από τα οποία είναι βέβαιο, ότι η φιλοσοφία και η ηθική δεν είναι από τα πλέον δημοφιλή. Ο λόγος είναι προφανής: Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και τα θέματα της ηθικής στο επίπεδο της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής εικόνας, θεωρούνται το αντίθετο της διασκέδασης.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, όπως η σειρά «The Blacklist», οι οποίες αποτελούν παράδειγμα για το πώς τα θέματα ηθικής συμπεριφοράς μπορούν να ενσωματωθούν με επιτυχία σε μία τηλεοπτική σειρά.

Περισσότερο από μία δεκαετία πριν, σειρές όπως το «Breaking Bad» και το «Better Call Saul» ξεκίνησαν αυτή την τάση. Στόχος τους ήταν να δείξουν στο τηλεοπτικό κοινό το πώς διαφθείρεται ένας μέσος άνθρωπος, αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τέτοιου είδους προβλήματα δεν είχαν θιγεί και σε παλαιότερες σειρές και ταινίες. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, αυτού του είδους οι προβληματισμοί έρχονται συχνότερα σε πρώτο πλάνο. Αν εξαιρέσει κάποιος το ενδεχόμενο οι συντελεστές των σειρών (σκηνοθέτες, σεναριογράφοι κ.λπ.) να έχουν γίνει περισσότερο δημιουργικοί, το βέβαιο είναι ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει διασπαστεί σε πολλές κατηγορίες, ως αποτέλεσμα της επικράτησης του μεταμοντερνισμού. Παρά την πολυδιάσπαση, εμφανίζεται ένας κοινός παρονομαστής—πολλοί τηλεθεατές τείνουν να προτιμούν σειρές που αναδεικνύουν κάποιο είδος εξήγησης για την ελαττωματική λειτουργία του σημερινού κόσμου.

Με τα δεδομένα αυτά, είναι σημαντικό να μην υποεκτιμούνται οι επιδράσεις που είχαν την τελευταία εικοσαετία οι γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις στους δημιουργούς και στο κοινό.

Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Η σταθερότητα των πολιτικών δομών των σύγχρονων κοινωνιών –και ιδιαίτερα των κοινωνιών της Δύσης– έχει πολλά στοιχεία ομοιότητας με τις ανάλογες δομές των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Οι δομές αυτές είναι μεγάλες, πειστικές και σταθερά εμπεδωμένες στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά στηρίζονται σε θεμέλια τα οποία έχουν αμετάκλητα διαβρωθεί. Κάτω από την επιφάνεια των εκλογών και των θέσεων εξουσίας, τα πολιτικά ρεύματα τα οποία αποτέλεσαν τους οργανωτικούς παράγοντες των κοινωνιών, διαιρώντας τους λαούς τους σε μεγάλα στρατόπεδα με βάση τις τάξεις, την πρόοδο ή την αντίδραση, το έθνος ή τους υπερεθνικούς θεσμούς, έχουν χάσει τη δυναμική τους, τη δυνατότητα έμπνευσης ή την ικανότητα απόσπασης συναινέσεων. Επιπλέον, ελάχιστα αντανακλούν τα νέα ζητήματα που δημιουργούν επιπρόσθετες διακρίσεις στις σύγχρονες κοινωνίες, χάνοντας και τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως παράγοντας συνοχής του πολυδιασπασμένου κοινωνικού ιστού.

Πως μας ελέγχουν τελικά; Μέσω του φόβου (Όργουελ) ή μήπως μέσω της αδιάκοπης αναζήτησης ευχαρίστησης (Χάξλεϋ);

από

 Δημήτρης Τσιριγώτης

 -

11 Ιανουαρίου 2022

0

“Τι είναι χειρότερο άραγε; Να βλέπει κάποιος θεωρίες συνωμοσίας ή να κάνει ότι δεν βλέπει τις πράξεις των συνωμοτών;“

Ο Τζώρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «1984», που εκδόθηκε το 1949, προέβλεψε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον -συγκεκριμένα το έτος 1984- ο κόσμος θα φτάσει σε ένα σημείο όπου θα υπάρχει ένα και μοναδικό ολοκληρωτικό καθεστώς που θα ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις συνειδήσεις και ως εκ τούτου και στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Ότι το Κόμμα θα ασκούσε την εξουσία μέσω της προσωποποίησης του, αυτής του Μεγάλου Αδελφού. Ο στόχος του Μεγάλου Αδελφού θα ήταν ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης και της ελευθερίας της έκφρασης που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω των απαγορεύσεων και του φόβου, δηλαδή με την τρομοκράτηση και την καταστολή.

Αντιθέτως ο  Άλντους Χάξλεϋ στο βιβλίο του «Brave New World» (Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος) που εκδόθηκε το 1932 προέβλεπε ότι στο μέλλον, εν έτει 2495, θα έχει επικρατήσει το Παγκόσμιο Κράτος με τη βοήθεια των Δέκα Μεγάλων Διαχειριστών, δηλαδή δέκα ισχυρότατων αφεντικών που θα έχουν σαν σκοπό να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ευτυχισμένους δούλους, χωρίς τη χρήση βίας ,τρομοκρατίας και καταστολής. Για αυτούς το θέμα θα ήταν ξεκάθαρο. Αν μπορούσαν να εξαλείψουν την Παιδεία, την Ιστορία, την Παράδοση, την Τέχνη, την Πολιτική, τη Θρησκεία, την Πάλη των Τάξεων, τον θεσμό της Οικογένειας, την Αγάπη τότε οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι. Για να το πετύχουν αυτό αρχικά θα πρέπει να ελέγχουν τις γεννήσεις και την βιολογική ταυτότητα των ανθρώπων μέσω μεθόδων Γενετικής. Έπειτα θα πρέπει να ελέγχουν την ψυχοσύνθεση των παιδιών ωθώντας τα προς τη διαρκή κατανάλωση τεχνητών προϊόντων μη αφήνοντας πολλά περιθώρια για απόκτηση γνώσης και συγκροτημένης σκέψης. Είναι χαρακτηριστική η ερώτηση ενός εκ των Διαχειριστών : «Τι να καταναλώσεις διαβάζοντας ένα βιβλίο καθισμένος σε μια πολυθρόνα;». Η αναζήτηση της ευτυχίας κατά τους Διαχειριστές θα πρέπει να συντελείται μπροστά σε οθόνες όπου οι άνθρωποι θα νιώθουν ότι συμμετέχουν σε όσα διαδραματίζονται σε αισθησιακά θεάματα που προβάλλονται, ένα είδος δηλαδή εικονικής πραγματικότητας. Μάλιστα θα υποβοηθούνται και χημικά με τη χρήση του «σόμα» (είδος ναρκωτικού) ώστε να μην πέφτουν ψυχικά ή σωματικά. Είναι χαρακτηριστικό να πούμε ότι σε έναν τέτοιο κόσμο οι έννοιες του Έρωτα και της Αγάπης θεωρούνται πρωτόγονες. Για τους προηγμένους ανθρώπους υπάρχει μόνο το σεξ και απεριόριστη σεξουαλική ελευθερία. Επικρατεί η άποψη ότι «όλοι ανήκουν σε όλους». Αντίθετα λοιπόν από τον Όργουελ, που πίστευε ότι οι άνθρωποι στο μέλλον θα ελέγχονται μέσω του φόβου, ο Χάξλεϋ πίστευε ότι αυτό θα γινόταν μέσω της πρόκλησης ευχαρίστησης, μέσω της αναζήτησης της τεχνητής ευτυχίας. Μετατρέποντας δηλαδή τους ανθρώπους σε καταναλωτικά όντα χωρίς καμία διάθεση αμφισβήτησης ή δημιουργικότητας αφού όλα θα είναι λυμένα από τους Διαχειριστές.

Τι είναι πιο επικίνδυνο; Η στέρηση της πληροφορίας ή η υπερπληροφόρηση; Η απόκρυψη της γνώσης ή ο ευτελισμός της;

Η Αυστραλία κατάφερε να γελοιοποιηθεί διεθνώς: Ποιούς ενοχλεί η Σερβία και ο Νόβακ Τζόκοβιτς;

Η Αυστραλία κατάφερε να γελοιοποιηθεί διεθνώς: Ποιούς ενοχλεί η Σερβία και ο Νόβακ Τζόκοβιτς;: Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ Προκαλεί κατάπληξη πώς μία χώρα, κατά γενική ομολογία σοβαρή και οργανωμένη,

Κλεάνθης Γρίβας: Πώς συνδέονται όλα! - Στην Αιχμή του Δόρατος με το Αρη Λαμπρόπουλο - 29/12/21

 

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση – Οι δέκα στόχοι των παγκοσμιοποιητών με τα δικά τους λόγια

από

 Kώστας Παπαδόπουλος

 -

15 Δεκεμβρίου 2020

Κάθισα να αποθησαυρίσω τις διάφορες εντολές, συμβουλές και μοντέλα για το μέλλον που μας ανακοίνωσαν (ή επέβαλαν) στη διάρκεια της πανδημίας είτε οι εκπρόσωποι της παγκοσμιοποιητικής ΕΕ και του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος, είτε οι “λεσχηάρχες” της παγκοσμιοποιητικής highsociety, όπως ο κύριος Κλάους Σβαμπ που μας μαθαίνει πόσο πολύ χρειαζόμαστε την “Μεγάλη Επανεκκίνηση”, είτε μεγιστάνες του πλούτου, όπως οι Μπιλ Γκέιτς και Τζορτζ Σόρος, που χρηματοδοτούν από μέσα ενημέρωσης και πολιτικά κόμματα, μέχρι τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Κατέληξα λοιπόν σε μια λίστα 10 παρεμβάσεων που σηματοδοτούν την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση (ή αλλιώς “Μεγάλη Επανεκκίνηση”, η αλλιώς “Γενναίο Νέο Κόσμο”) που ξεκίνησε να υλοποιείται για το “καλό μας”: Πρώτη παρέμβαση, η καθιέρωση των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων ή ακόμη και των συνθετικών, μέχρι και συνθετικά μπιφτέκια θα δούμε, δήθεν για να αντιμετωπιστεί η πείνα που θα φέρει η παγκόσμια οικονομική κρίση που προκάλεσε η επιδημία. Στην πράξη όμως για να εξαρτιέται διατροφικά ο πλανήτης από πέντε-έξι μεγάλους πολυεθνικούς γίγαντες που δραστηριοποιούνται στη βιοτεχνολογία.

Ο Max Weber και το “σιδερένιο κλουβί”

Ο Max Weber και το “σιδερένιο κλουβί”: Σε μια σειρά προφητικών, αφυπνιστικών, εφιαλτικά αποκαλυπτικών αναφορών του, ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινων

Η καθεστωτική “έκτακτη ανάγκη” και ο προοδευτικάριος υπηρεσίας…

Παπαμιχαήλ Γιάννης

02/11/2021

Views: 1,567

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Το χειρότερο ίσως στις νοοτροπίες του σύγχρονου τυπικά εγγράμματου και πληροφορημένου δυτικού πολίτη, δεν είναι τόσο η αποϊεροποίηση των πάντων, ο μηδενισμός μέχρι τρέλας, οι πολιτικά ορθές, οικειόφοβες ιδεοληψίες παντός τύπου, ο αφελής, μηχανιστικός και εργαλειακός τρόπος σκέψης περί της κοινωνίας και του ανθρώπου, το κυνικά πραγματιστικό πλαίσιο της καταναλωτικής αυτοεκπλήρωσης του καθενός στο αέναο παρόν και άλλα τέτοια μεταμοντέρνα.

Το χειρότερο είναι ο πολιτισμικός πρόδρομος και η μεθοδολογική προϋπόθεση όλων αυτών, δηλαδή η συστηματική αντικατάσταση του συγκεκριμένου και βιωματικά γνωστού από κάτι αφηρημένο που υποτίθεται ότι το υπερβαίνει, το περιέχει και το εκφράζει. Είναι άλλωστε αυτή ακριβώς η προσχηματική αντικατάσταση που εμφανίζεται στις κοινωνικές συνειδήσεις ως μορφωτική και πολιτισμική πρόοδος που συντελέστηκε ιστορικά στο δυτικό κόσμο.

Η συνέχεια ΕΔΩ...https://slpress.gr/idees/i-kathestotiki-quot-ektakti-anagki-quot-kai-o-proodeytikarios-ypiresias/

“We can’t breathe”, but κι αυτό συνηθίζεται

 

 Παπαμιχαήλ Γιάννης

Η κατάσταση με την αυτοτροφοδοτούμενη επιδημία ιών, μεταλλάξεων της κοινής λογικής και των ανθρωπολογικών δεδομένων, την πολιτική αξιοποίηση της ιατρικής για την βίαιη αλλαγή ηθών, εθίμων, παραδόσεων, τρόπων σκέψης και συμπεριφοράς, την περαιτέρω χαλάρωση των συνεκτικών δεσμών που οργάνωναν τη ζωή των ανθρώπων και των συλλογικών τους υποκειμένων, φαίνεται πλέον πως έχει ξεφύγει από κάθε κοινωνικό έλεγχο.

Υπό το πρόσημο του ορθού λόγου και της διαπιστωτικής επιστήμης, όλα τα αστυνομικά μέτρα που απαιτούνται για τον πειθαναγκασμό και την εξατομίκευση της υγειονομικώς τρομοκρατημένης κοινής ευρωπαϊκής γνώμης, φαίνεται πλέον ότι μπορούν να ληφθούν και να εφαρμοστούν από τα μεταδημοκρατικά, αυταρχικά καθεστώτα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις που θα αποδομούσαν εν τοις πράγμασι τα κάθε λογής καθεστωτικά, υγειονομικά “αφηγήματα”.

Ο συνήθης αντίλογος στα κυβερνητικά μέτρα περιορίζεται σε κάποιες αμφιβολίες για την θνησιμότητα ή την μεταδοτικότητα του ιού σε κάποιες κατηγορίες πληθυσμού ή σε κάποιες γκρίνιες για τις ανεπάρκειες του συστήματος της δημόσιας υγείας. Όσοι από την άλλη επιμένουν να καταγγέλουν την πολιτική αξιοποίηση της πανδημίας για την κυνική επιβολή μιας υγειονομικά συγκαλυμμένης δικτατορίας, στιγματίζονται συλλήβδην από τους εγκάθετους συστημικούς συνομωσιολόγους που δηλώνουν ορθολογιστές και “αντισυνομωσιολόγοι” (δημοσιογράφους, γιατρούς, νομικούς, πολιτικούς κλπ.), όχι μόνο ως “ψεκασμένοι”, αλλά και ως σκοταδιστές, ίσως ακόμα και… ακροδεξιοί!

“Ψεκασμένοι” και δίκες των ζώων του Μεσαίωνα

Με την βοήθεια των σύγχρονων ΜΜΕ, τα σημερινά ιερατεία φαίνονται λοιπόν σε θέση να επιβάλλουν την ισχύουσα πολιτική ορθότητα στις νοοτροπίες και στις πεποιθήσεις των υπηκόων με τρόπο πιο αποτελεσματικό από ότι στο μεσαίωνα και μάλιστα, χωρίς να προσφεύγουν σε άμεσους εκφοβισμούς κατά της ζωής των αντιφρονούντων.
Τέτοιοι αντιφρονούντες, αντίπαλοι της εκάστοτε καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας, εμφανίζονται σε κάθε εποχή.

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς

Η εποχή μας,εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. 

Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.

Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.