Φόβος…
Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, αλλά χρειάζεται να το ξαναπούμε, όλη η στρατηγική των υποχρεωτικών εμβολιασμών και του αμείλικτου κυνηγητού των μη συμμορφούμενων σήμερα, και αύριο επί άλλων υποχρεωτικών ιατρικών η εξωιατρικών πράξεων, στηρίζεται στην κρατική διαχείριση του φόβου, σε μια πολύμορφη αξιοποίηση του φόβου, που συχνά είναι το πιο ισχυρό των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Θα επισημάνω τρεις μορφές φόβου, που ανασύρονται σε αυτό το βιοπολιτικό αλλά και συλλογικό ψυχολογικό και κοινωνικό πείραμα:
1.Φοβος ότι θα αρρωστήσεις και θα πεθάνεις. Πέρα από τις υπερβολές και διογκώσεις, η αρρώστια αυτή είναι όντως σοβαρή .Και να μην ήταν, όμως, όταν από το πρωί ως το βράδυ σου λένε ότι θα κινδυνέψεις να πεθάνεις, το εμβόλιο μοιάζει ως πανάκεια. Βέβαια, αυτοί που το λένε είναι αυτοί που έχουν υποβαθμίσει τραγικά όλα τα άλλα μέτρα προστασίας πλην του εμβολίου και που αποκρύπτουν την σχέση ρίσκου και οφέλους για όλα τα μέτρα προστασίας. Όμως, η χρήση του κατανοητού από ανθρώπινη άποψη φόβου για την υγεία και ζωή δεν παύει να ασκείται άνωθεν.
2.Φοβος έναντι των κρατικών κυρώσεων επί μη εμβολιασμού (αναστολή εργασίας, απομόνωση από δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου, πρόσβαση σε υπηρεσίες κλπ). Κάθε άνθρωπος θέλει να ζει μια ολοκληρωμένη ζωή και όχι ανάπηρη. Το να του την στερείς με κριτήριο τον εμβολιασμό τον εμβάλλει σε φόβο και ανησυχία. Έτσι, ο εκβιασμός με προνόμια για τον αποδεχόμενο και στερήσεις για τον μη αποδεχόμενο γίνεται σχετικά επιτυχής. Ιδίως το επερχόμενο μέτρο του 100ρικου μηνιαίως για τους άνω των 60 οδηγεί σε στέρηση της επιβίωσης. Είναι ένας τεράστιος φόβος που μπορεί να σε παραλύσει.
