Δ

… Η ιστορία ουδέποτε υπήρξε προδιαγεγραμμένη. Υπάρχουμε εμείς, οι απόγονοι αυτού του γένους, το έθνος των Ελλήνων, εμείς που για να πάψουμε να μισούμε τον εαυτό μας, για να πάψουμε να στριφογυρνάμε στην ίδια εκείνη πληγή, για να μπορέσουμε να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, θα πρέπει εδώ και τώρα να πραγματοποιήσουμε ένα άλμα στην ασύμπτωτη τροχιά του μέλλοντός μας. Εμείς οι νεοέλληνες, Ελλαδικοί, Κύπριοι και ξενωμερίτες, γεννημένοι το 1922, όσοι διακηρύττουμε τη βούλησή μας να ζήσουμε έχοντας αναλάβει τη μνήμη μας στο ακέραιο, την ιστορία μας στο ακέραιο, γνωρίζοντας όμως ότι είναι εδώ, στα χέρια μας, το μέλλον μας. Και πάντα όσο θα υπάρχει ένας Φαρμάκης και μια Αγέλαστος Πέτρα να μιλάει γι’ αυτόν, για τα γραΐδια της Ελευσίνας που λατρεύουν την Παναγιά με τα χαρακτηριστικά της Δήμητρας, ένας Σολωμός Σολωμού για να υψώνεται αγέρωχος στον ιστό της σημαίας και να εξαγοράζει με το μαύρο του πουκάμισο τη δειλία και τη ντροπή μας, θα λέμε πως, εμείς που γεννηθήκαμε το ’22, επιτέλους καμαρώνουμε «γι’ αυτά τα ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής», για τις χαμηλές πόρτες που έχουν τα εκκλησάκια μας, αυτές που σε κάνουν να σκύψεις για περάσεις στο εσωτερικό τους. Ξέρουμε πως αυτό το έκαναν οι πρόγονοί μας γιατί έμπαιναν μέσα οι Τούρκοι με τ’ άλογά τους. Όμως εκεί και μ’ αυτό τον τρόπο διαμορφώθηκαν και τα πρότυπα μιας αισθητικής…

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Μέρος Α’

Η τομή Της Σύνταξης
Ένα τηλεγράφημα Κ. Mαργαρίτης
Η καρατόμηση της ελληνικής κοινωνίας από το εθνικό κράτος Ν. Σαρρής
Σμύρνη 80 χρόνια μετά. Γιατί Π. Κουνάδης
Η μικρασιατική εκστρατεία Κ. Χατζηαντωνίου