Η απάνθρωπη ελευθερία του δυτικού ανθρώπου - Του Στέλιου Ελληνιάδη

Η

μουν και παραμένω εναντίον της ελευθερίας όπως την αντιλαμβάνονται και την εργαλειοποιούν οι επικυρίαρχοι, οι αποικιοκράτες, οι δουλέμποροι, οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου, οι άρπαγες του πλούτου των λαών.

Είμαι και παραμένω συνήγορος και υπερασπιστής μόνο της ελευθερίας που δεν συνυπάρχει με ούτε προϋποθέτει τη σκλαβιά ή τη λεηλασία των άλλων. Και πιστεύω ότι κάθε καλών προθέσεων άνθρωπος θα πρέπει να είναι ειλικρινής και να ελέγχει υπέρ ποίας ελευθερίας είναι. Γιατί, αν είναι υπέρ της δικής του ελευθερίας  ανεξάρτητα από το αν αυτή αντλεί τους πόρους για την ύπαρξή της από την καταπάτηση της ελευθερίας των άλλων, ακόμα κι αν η ελευθερία του είναι παράγωγο της ανελευθερίας και της δυστυχίας του ανθρώπινου είδους, υπάρχει πρόβλημα.

Ελεύθερος μπορεί να αισθάνεται κανείς ακόμα και μέσα στη φυλακή, πνευματικά. Ή να αισθάνεται ελεύθερος αδιαφορώντας ή απορρίπτοντας ό,τι συμβαίνει γύρω του. Κι αυτή μπορεί να είναι μια φιλοσοφική στάση ζωής που υιοθετούν και καλλιεργούν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να δραπετεύσουν νοητικά από τις καταπιεστικές κοινωνίες αφού νιώθουν ότι δεν μπορούν πρακτικά να τις αλλάξουν. Και επιλέγουν το στοχασμό και την αποχή από τα κοινά. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και δεν έχουν σχέση με τους μισάνθρωπους και συμφεροντολόγους, που νοιάζονται μόνο για τη δική τους ελευθερία ακόμα κι αν αυτή πληρώνεται πολύ ακριβά από τους άλλους.

Οι βαθιά φιλοσοφημένοι και πολιτικοποιημένοι πολίτες δεν έχουν ψευδαισθήσεις. Ξέρουν πολύ καλά ότι η ελευθερία, η πραγματική, για όλους, είναι πολύ μακρινός στόχος. Κι ότι η ελευθερία την οποία εμπορεύεται και παρέχει το σύστημα είναι fake. Πρώτα-πρώτα, βασίζεται στη θέληση των ισχυρών που τη δίνουν σε όποια δόση επιθυμούν και την παίρνουν πίσω ανάλογα με τι τους συμφέρει. Είναι βάρβαρη «ελευθερία», γιατί ο κάθε χρήστης, ο κάθε «ελεύθερος», την εξαργυρώνει με την ανελευθερία και τον πόνο των άλλων που είναι αδύναμοι, αιχμάλωτοι, εξαρτημένοι και υποτελείς των επικυρίαρχων κτητόρων και διανομέων της «ελευθερίας».

ΝΑΤΟ και ΑΖΟV έριξαν την Ουκρανία στα βράχια! | Μέρος Β΄ - Στέλιος Ελληνιάδης

Διαβάστε το Μέρος Α’

Γ

ια να καταλάβει κανείς πώς εμπλέκεται η Ρωσία πρέπει να ξεκινήσει από ένα πολύ πραγματικό γεγονός το οποίο δεν μπορεί να αγνοείται. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη εδαφών. Συνηγορεί σ’ αυτό το εμβαδόν της. Για να έχουμε μία απτή αίσθηση των μεγεθών βοηθάει να γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα έχει επιφάνεια 130.000 Km2 (τετραγωνικά χιλιόμετρα). Η Ουκρανία έχει 600.000 Km2 . Η Κριμαία έχει 27.000 Km2 και το επίμαχο Ντονμπάς έχει 50.000 Km2 (περίπου δυόμιση φορές η Πελοπόννησος). Η Ρωσία έχει 17.000.000 Km2! Άρα πρέπει αλλού να αναζητήσουμε τα αίτια της εμπλοκής της.

Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Δύο είναι τα κύρια ζητήματα: Η αποτροπή ένταξης της Ουκρανίας στην εχθρική συμμαχία του ΝΑΤΟ και η προστασία της πελώριας ρώσικης μειονότητας που ζει κυρίως στο νότιο και ανατολικό τμήμα της χώρας.

Η Ουκρανία, πριν διαχωριστούν η Κριμαία και τμήματα του Ντονμπάς, είχε υπηκόους της οκτώ εκατομμύρια Ρώσους. Αυτή είναι μια υπερμεγέθης μειονότητα. Κι όμως, η Ουκρανία μετά το 2014 δεν τη θεωρεί αυτόχθονη εθνική μειονότητα, κι αυτό επισφραγίστηκε με το νόμο «Για τους ιθαγενείς λαούς της Ουκρανίας», το 2021. Οκτώ εκατομμύρια Ρώσοι, το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας δεν μπορεί να μην λογίζεται ως αυτόχθονη μειονότητα και μάλιστα όταν είναι τόσο παλιά και τόσο μεγάλη! Οι δε μη-Ρώσοι που έχουν ως μητρική γλώσσα τα ρωσικά, είναι επίσης αρκετά εκατομμύρια. Αυτοί, λοιπόν, Ρώσοι της Ουκρανίας και άλλοι ρωσόφωνοι, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, συνολικά ένας πληθυσμός άνω των δώδεκα εκατομμυρίων πολιτών, βρέθηκαν εξ αιτίας των διακρίσεων που εφαρμόζει η ουκρανική κυβέρνηση σε δυσμενέστερη θέση από τους Ουκρανούς και ουκρανόφωνους πολίτες. Λόγω καταγωγής και ρωσοφωνίας χειροτέρευαν οι συνθήκες και οι όροι ζωής τους.

Ενώ μέχρι το 2004, δεν είχε τεθεί, πέραν από κάτι περιθωριακές ομάδες, θέμα διαχωρισμού της ρωσικής από την ουκρανική ταυτότητα, των Ρώσων από τους Ουκρανούς, από το 2014 και μετά, αυτή η διάκριση έγινε το κεντρικό ζητούμενο της επίσημης πολιτικής και, όσο κι αν φαίνεται παράταιρο, συνδέεται αμεσότατα με τη διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ. Γιατί, για να προχωρήσει η ένταξη στο ΝΑΤΟ μία από τις προϋποθέσεις που έθεταν οι Αμερικάνοι και ορισμένοι Ευρωπαίοι, Πολωνοί, Λιθουανοί κ.ά., ήταν η καλλιέργεια με κάθε μέσο και τρόπο της εχθρότητας και της απομάκρυνσης από τη Ρωσία. Αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο και δεν ήθελαν να γίνει με ήπιες μεθόδους.

Εκκαθαρίσεις

Ουκρανία: Η αλήθεια είναι πάντα θύμα των πολέμων | Μέρος Α΄ - Στέλιος Ελληνιάδης

Κ

ατ’ αρχήν, θα συζητήσουμε, γιατί αυτό τίθεται σχεδόν σε κάθε αναφορά στην Ουκρανία, αν είμαστε με τους Ρώσους, αν είμαστε με τους Ουκρανούς, αν είμαστε με τον πόλεμο, αν είμαστε με την ειρήνη. Αλλά δεν θα απαντήσουμε μονολεκτικά, γιατί αυτά τα ερωτήματα χρησιμοποιούνται παραπλανητικά. Η άποψη μου είναι ότι μόνο μία ψύχραιμη εξέταση των πραγμάτων μπορεί να εξηγήσει τα φαινόμενα με μια λογική ακολουθία. Και ό,τι υποστηρίζει ο καθένας οφείλει να το τεκμηριώνει και, κυρίως, να μην ξεκινάει από το τέλος.

Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα, είναι η συνέπεια όσων έχουν προηγηθεί. Έχει συνέχεια, αλλά αυτή είναι η μέχρι στιγμής εξέλιξη μιας συγκεκριμένης διαδρομής. Αν δεν γνωρίζει κανείς τα όσα έχουν συντελεστεί είναι πάρα πολύ ευάλωτος στην παραπληροφόρηση, όπως κι εκείνος που είναι προκατειλημμένος. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που είναι προκατειλημμένοι και γι’ αυτό, ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί και το τι συμβαίνει, λόγω των πολιτικών και ιδεολογικών τους επιλογών έχουν διαμορφώσει γνώμη αρνούμενοι να τη συζητήσουν. Για παράδειγμα, εάν είναι κάποιος ρατσιστής και θεωρεί ότι οι Σλάβοι είναι κατώτερη φυλή, είναι εκ των προτέρων αντίθετος με ό,τι κάνουν οι Ρώσοι, άσχετα ακόμη και από το γεγονός ότι και οι τοπικοί τους αντίπαλοι, οι Ουκρανοί, είναι το ίδιο Σλάβοι. Όπως και οι Πολωνοί που κατηγορούν τους Ρώσους. Εάν δεν έχεις προκαταλήψεις πρέπει να ψάξεις το θέμα σε βάθος και όσο πιο σοβαρό είναι, τόσο πιο μεγάλη προεργασία, τόσο πιο μεγάλη έρευνα απαιτείται ώστε να έχεις κάποιες βάσεις για να διαμορφώσεις ορθότερα την άποψή σου όχι από την προπαγάνδα του ενός ή του άλλου, αλλά από τη γνώση του θέματος.

Γίνομαι δυσάρεστος σε αρκετούς και έχω θέμα με αγαπημένους μου ανθρώπους από την Ουκρανία που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν μια αλήθεια επειδή έχουν υποστεί ένα τρομακτικό σοκ από την εισβολή της Ρωσίας, από τον πόλεμο που εξελίσσεται, από τις καταστροφές που γίνονται. Και είναι δικαιολογημένη η αντίδρασή τους γιατί είναι θύματα της κατάστασης. Αλλά, όσο κι αν τους νιώθω, δεν μπορώ να αλλάξω την εκτίμηση που έχω για τα πράγματα. Ασφαλώς είμαι κατά των πολέμων και πιστεύω ότι πρέπει να εξαντλεί κανείς όλα τα περιθώρια για να αποτρέψει ένα πόλεμο, αλλά αυτό δεν είναι τις περισσότερες φορές εφικτό. Ούτε εξαρτάται μόνο από τη μία πλευρά.

Οι ευθύνες

Οι «πρώην μας» ξανά στη σωστή πλευρά της ιστορίας

Ε

 μια κατηγορία παλιών μας φίλων, συντρόφων ή συναγωνιστών που όχι μόνο μετάνιωσαν και πήραν άφεση αμαρτιών από το σύστημα το οποίο κάποτε επέκριναν και απέρριπταν, αλλά έχουν και το θράσος να μας ζητούν τα ρέστα! Που ενώ ήταν συντεταγμένοι με τους κομμουνιστές, την Αριστερά και τα λαϊκά κινήματα, βάλθηκαν να αποδείξουν ότι όλα αυτά στα οποία πίστευαν ήταν λανθασμένα και πολύ κακά. Και εμπέδωσαν την πεποίθηση ότι επειδή άλλαξαν και προσαρμόστηκαν σ’ αυτό που κατηγορούσαν και έφτυναν, αυτομάτως άλλαξε και η πραγματικότητα και προσαρμόστηκε στη μεταστροφή τους. Ότι αυτά εναντίον των οποίων αγωνιζόμασταν, η νεοαποικιοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, οι επεκτατικοί πόλεμοι, οι γενοκτονίες, η καταστροφή των γηγενών πολιτισμών, η εκμετάλλευση των ανθρώπων και η λεηλασία των φυσικών πόρων, από το χρυσό μέχρι το νερό, είναι –κατά τους «πρώην μας»- αποκυήματα της φαντασίας ή λειψής αντιληπτικής ικανότητας κάποιων κολλημένων «προοδευτικών», απροσάρμοστων στις «διαχρονικές ευρωπαϊκές αξίες» που προασπίζεται η κυρία Φον Ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός Άμυνας μιας χώρας που αποτελεί ύβρη να τη συνδέει κανείς με «διαχρονικές δημοκρατικές αξίες»!

Τους «πρώην μας», λοιπόν, κανένας δεν εξανάγκασε να πάνε με τους κομμουνιστές και κανένας δεν εξανάγκασε να αλλαξοπιστήσουν. Μόνοι τους έκαναν τις επιλογές και μόνοι τις λοβοτομές τους, είτε πίστεψαν σε μια ιδέα είτε ακολούθησαν μια νεανική παρόρμηση ή μια ριζοσπαστικότητα της μόδας. Αλλά όσο κι αν μεταλλάχθηκαν τους έμεινε το χούι. Δηλαδή, όσο απόλυτοι ήταν όταν πίστευαν στον κομμουνισμό και τον αντιιμπεριαλισμό, τόσο βέβαιοι και απόλυτοι είναι και τώρα που πιστεύουν στο αντίθετο του. Αντί να κάνουν λίγη αυτοκριτική και να είναι κάπως πιο προσεκτικοί ώστε να μην επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, εμφανίζονται να έχουν πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν έχουν κάνει μια πελώρια κωλοτούμπα. Αυτοί αποτελούν το κέντρο και το μέτρο του σύμπαντος κι απ’ αυτούς εκπορεύεται η αλήθεια. Σωστό είναι ό,τι λένε, ακόμα κι όταν κατάφωρα απαρνούνται τα πιστεύω για τα οποία κάποτε, για να συμπαρασύρουν κι άλλους, έκαναν αγώνα.

Για τους «πρώην μας»…

Όσοι είναι κατά της ισραηλινής Κατοχής στην Παλαιστίνη, των βομβαρδισμών στη Γάζα με χιλιάδες νεκρούς και ανάπηρους, είναι αντισημίτες.

Ο Ελληνισμός της Ουκρανίας: Αναγέννηση και Διαίρεση

Τα ελληνικά χωριά απλώνονται σε ένα ημικύκλιο με ακτίνα 75 χλμ. από τη Μαριούπολη, με όριο ανατολικά το Σταραμπέσεβο και δυτικά την πόλη-λιμάνι Μπερντιάσκ των 100 χιλιάδων κατοίκων, στην οποία πριν από εκατό χρόνια υπήρχε ελληνικό προξενείο! Από την αρχική εγκατάσταση των Ελλήνων, είκοσι ήταν τα βασικά ελληνικά χωριά, αλλά στη διάρκεια των 244 χρόνων που πέρασαν από τότε που μετοίκησαν από την Κριμαία στο βόρειο τμήμα της Αζοφικής Θάλασσας, ο ελληνικός πληθυσμός απλώθηκε σε τουλάχιστον άλλα τόσα χωριά τα οποία σταδιακά ιδρύθηκαν στη στέπα με την ανάπτυξη της περιοχής και την αύξηση του πληθυσμού της.

Αυτοί οι Έλληνες ζούσαν στην Κριμαία παλαιόθεν. Υπάρχουν εκτιμήσεις, αλλά όχι βεβαιότητες για το πώς και πότε βρέθηκαν στην Κριμαία. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να ήταν για πολύ μεγάλο διάστημα στην χερσόνησο και μόνο με το δεδομένο ότι μιλούσαν ελληνικές διαλέκτους που χρειάζονται πολύ χρόνο για να δημιουργηθούν σε ένα τόπο όταν ακριβώς όμοιές τους δεν βρίσκουμε αλλού. Επίσης, σίγουρο θεωρείται ότι εγκαταστάθηκαν κατά κύματα στην Κριμαία. Τόσο κατά τη βυζαντινή περίοδο όσο και την οθωμανική. Μερικοί πιστεύουν ότι ενδεχομένως κάποιοι από τους Έλληνες μπορεί να είναι απόγονοι της ελληνοκρατούμενης αρχαίας Ταυρίδας, από το Παντικάπαιον και τη Χερσόνησο!

Πάντως, οι πέντε ελληνογενείς διάλεκτοι των Ελλήνων, όσο συγγενείς κι αν είναι, δείχνουν μια πολυπλοκότητα που δεν ξέρουμε πού οφείλεται. Επίσης, ένα μέρος των Ελλήνων έχει μητρική γλώσσα μια παραλλαγή της κριμαιοτατάρικης, που αποδίδεται στο ό,τι η Κριμαία ήταν τατάρικο χανάτο, δηλαδή τατάρικο βασίλειο και η γλώσσα του ήταν τατάρικη. Στην Κριμαία, σήμερα, οι περισσότεροι Έλληνες είναι μετανάστες της νεώτερης εποχής κυρίως από τη Γεωργία και τη Νότια Ρωσία.

Ξεριζωμός

Στη Μαριούπολη κατοικούν οι απόγονοι των Ελλήνων που από την Κριμαία μεταφέρθηκαν, ελέω Αικατερίνης της Μεγάλης, στη στέπα της Αζοφικής Θάλασσας, το 1778-79, στη φάση που η Κριμαία γινόταν αναπόσπαστο μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας. Μέχρι τότε, στην Ταυρική Χερσόνησο, οι Έλληνες έμεναν σε 80 χωριά και οικισμούς, σύμφωνα με τον παλιό χάρτη που μου έδωσε η Μαργαρίτα Αρατζιώνη, η οποία ασχολήθηκε με τις μειονότητες της Κριμαίας για λογαριασμό της Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανίας και ιδίως με την ελληνική επειδή, όντας Ουκρανή από τη Μαριούπολη, αγαπάει πολύ την Ελλάδα, έμαθε ελληνικά και ερευνάει την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και τη γλώσσα των Ελλήνων. Με τη Μαργαρίτα οργώσαμε όλη την Κριμαία, ανεβήκαμε σε βουνά, μπήκαμε σε φαράγγια, επισκεφτήκαμε μοναστήρια, κάναμε συνεντεύξεις, βγάλαμε φωτογραφίες, ξεναγηθήκαμε σε αρχαιολογικούς χώρους και γι’ αυτό της οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη.

Οι στρατηγοί της Αικατερίνης Β΄, βάζοντας μπροστά τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο μάζεψαν τους Έλληνες από όλη την Ταυρίδα και τους οδήγησαν στο βόρειο τμήμα της Μαιώτιδας Λίμνης, στην οποία δια θαλάσσης μπαίνεις από τη Μαύρη Θάλασσα περνώντας τον Κιμμέριο Βόσπορο. Τότε, όμως, το 1778, οι Έλληνες που μεταφέρανε όλο το βιος τους μαζί, ταξίδευαν με βοϊδάμαξες και κάρα που τα έσερναν άλογα, γαϊδούρια και άνθρωποι. Ούτε βέβαια, υπήρχαν αμαξιτοί δρόμοι της προκοπής. Έτσι, για μια απόσταση 500 περίπου χιλιομέτρων (από τη Συμφερούπολη ως τη Μαριούπολη) που με αυτοκίνητο τη διανύεις σε έξι ώρες, το τεράστιο κονβόι των Ελλήνων, με μωρά παιδιά, με τους ηλικιωμένους, με τα νοικοκυριά τους και τα ζωντανά τους, χρειάστηκε ενάμιση χρόνο και είχε πολλές απώλειες επειδή ήταν πάρα πολύ βαρύς ο χειμώνας που τους βρήκε στο δρόμο. Αυτές οι μετατοπίσεις πληθυσμών ήταν συνηθισμένες στις αυτοκρατορίες, οι οποίες με αυτό τον τρόπο ενίσχυαν τα πιο αδύναμα σημεία της επικράτειάς τους. Οι Έλληνες ήταν πιστοί ορθόδοξοι, γεγονός που τους καθιστούσε ιδανικούς εποίκους μιας περιοχής σχεδόν ακατοίκητης και ακαλλιέργητης, όπως ήταν η στέπα στην Αζοφική, για να της δώσουν ζωή. Και πράγματι, έχτισαν και ανέπτυξαν τη Μαριούπολη και τα χωριά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, με τρόπο και με γούστο εκπληκτικό. Ως τα μέσα του 19ου αιώνα, δηλαδή στα 1850, είχαν κάνει θαύματα. Είχαν μετατρέψει τη στέπα σε γόνιμο έδαφος για δημητριακά, φύτεψαν καρποφόρα δέντρα, άνοιξαν δρόμους, ξέραναν έλη, πραγματοποίησαν μια απίστευτη μεταμόρφωση της περιοχής ενώ ταυτόχρονα απογειώνονταν οι ίδιοι ρίχνοντας το βάρος στην εκπαίδευση και στη γλώσσα με φωτισμένους Έλληνες διανοητές όπως ο Θεόκτιστος Χαρταχάι.