ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΛΗΣ ΖΩΓΡΆΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΉ ΜΕΤΑΡΡΎΘΜΙΣΗ ΤΟΥ 1977
ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ
Το εικονιζόμενο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου γράφτηκε το 1977.Θα έλεγες ότι γράφτηκε στις μέρες μας και εκφράζει την αγωνία κάποιου ευαίσθητου διανοούμενου για τις τεκταινόμενα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση των κλασικών σπουδών, των αρχαίων γλωσσών και της αρχαίας ιστορίας, και εξηγεί γιατί.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
"Γιατί; Τι θέλουμε να προλάβουμε; Την αφύπνιση της συνείδησης από μία διεισδυτική και ρεαλιστική διδασκαλία των κλασικών μας ή κάτι ακόμη ουσιαστικότερο την
κ α τ ά ρ γ η σ η τ η ς τ α υ τ ό τ η τ α ς μ α ς.(...)
Με λίγα λόγια, η ιστορία της χώρας μου που με προσδιορίζει σαν άτομο, συντελεί και στη δόμηση της προσωπικότητάς μου. Μου δίνει το στίγμα μου, που με τοποθετεί μέσα στο χώρο και το χρόνο σαν ένα συνειδητό άνθρωπο, ως προς το παρελθόν, που με καθιστά υπεύθυνο και υπόλογο και ως προς το μέλλον.
Αυτή μου η ταυτότητά μου επιβάλλει ένα ήθος και υποχρεώσεις, όχι μόνο ως προς το σύνολο της ομάδας όπου ανήκω, αλλά και ως προς τις άλλες ομάδες - λαούς - που θα τολμούσαν να επιβουλευτούν τη συλλογικότητα της προσπάθειας μ α ς να υπάρχουμε α ν ε ξ ά ρ τ η τ ο ι.
Χωρίς το στίγμα αυτό, χωρίς Εθνική Ταυτότητα διαφοροποιούμαι σε αντικείμενο μαζικής παραγωγής: Σ' ένα νόθο, σ' ένα μπάσταρδο, κατάλληλο για μισθοφορικό στρατό, με ψυχοσύνθεση τυχοδιώκτη. Από κείνους που στρατολογούν οι ιμπεριαλιστές για να εξουδετερώσουν τις προσπάθειες των αφρικανικών λαών να επιβάλουν τα νεογέννητα έθνη τους.
Την ώρα λοιπόν που οι πρωτόγονοι λαοί διεκδικούν μία εθνική ταυτότητα, που σημαίνει μία επώνυμη θέση στο χώρο και το χρόνο, εμείς απορρίπτουμε τη δική μας.
Αυτό ναι. Μπορεί να το εξασφαλίσει η ουδέτερη παιδεία που επιδιώκεται με το Νομοσχέδιο (εκπ/κή μεταρρύθμιση 1977).
Οχι μόνο γράμματα δε θα μαθαίνουν οι νέοι Έλληνες αλλά και δε θα γνωρίζουν καν ποιοι είναι.
Δεν κόβεται το κεφάλι της γλώσσας αλλά ο ομφάλιος λώρος μας με την Ιστορία"
16 του Μάη 1977
