Το παράλογο του πόνου των αθώων.

Το παράλογο του πόνου των αθώων.

Του ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Στις 29 Δεκεμβρίου οι Χριστιανοί εορτάζουν τα αθώα θύματα της ιστορίας, αυτά που βιώνουν την ασύλληπτη οδύνη: το αδιανόητο άδικο και το παράλογο. Γιατί το κακό είναι εξ ορισμού παράλογο, αβυσσαλέα και απάνθρωπα παράλογο. Δεν ρωτά, δεν παίρνει την άδεια κανενός, δεν νοιάζεται για το δίκιο...

Στις 29 Δεκεμβρίου, μέσα στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, το εκκλησιαστικό εορτολόγιο ζητά από τους πιστούς να μην αράξουν σε ψευδοΧριστούγεννα, να μην αράξουν δηλαδή σε έναν εορτασμό απονευρωμένο από τη ρήξη με το κακό και τ’ άδικο.

Στις 29 Δεκεμβρίου τιμώνται τα βρέφη, τα οποία, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ματθαίου, σφάχτηκαν με εντολή του βασιλιά Ηρώδη στην προσπάθειά του να εξοντώσει τον Ιησού. Η Εκκλησία έχει δεχτεί τα βρέφη αυτά ως τους πρώτους μάρτυρες, ως άγιούς της. Δεν θα μπω στη συζήτηση για τη ιστορικότητα της αφήγησης. Θα κοντοσταθώ σε συγκλονιστικά νοήματά της:

Τα βρέφη δεν επιλέγουν ιδεολογικό προσανατολισμό. Τα βρέφη είναι ο κορυφαίος συμβολισμός ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΦΤΑΙΧΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΦΗΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. Τα βρέφη του Ευαγγελίου δεν είναι άγια επειδή δήλωσαν Χριστιανοί. ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ. Ανοίγει γενναία μια ευρεία προοπτική για τους αθώους, πέρα από κάθε θρησκευτικό, εθνικό, ιδεολογικό προσανατολισμό...

Ο Ματθαίος δίνει δραματικό τόνο, επικαλούμενος μια παλιά προφητεία:

 
«Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, θρήνος, κλάματα και στεναγμός βαρύς. Για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή» (Ιερεμίας 31:15).

Η ασύλληπτη οδύνη και το αδιανόητο άδικο δεν αντέχονται. Ναι, ο ταλαίπωρος που θα επιβιώσει, «πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά». Δεν χρειάζονται θεολογικά τερτίπια που βγάζουν λάδι το κακό και το άδικο. Ο Χριστός – βρέφος ήταν από τους πρόσφυγες εκείνους που σε εκείνη τη συγκυρία πέρασαν τα κύματα και τους φράχτες και διέφυγαν εκείνη τη σφαγή. Αλλά όχι τη ρήξη με το κακό και τ' άδικο. Η προσφυγιά του ολοκληρώθηκε στον Γολγοθά, όταν τη θυσία των αθώων την έκανε –στο πρόσωπό του– θυσία ηθελημένη, ώστε να πάψει ο θάνατος και το άδικο να είναι το τέρμα των πάντων. Για την Εκκλησία, τα νήπια ήδη «συμβασιλεύουν με τον Χριστό».

Χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

Η Γέννηση του Χριστού αποτελεί την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

25 Δεκεμβρίου 2021

Η Γέννηση του Χριστού. 15ος αι. εικόνα του αγίου Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Ευφραίνεσθε Δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος…

Χριστός ετέχθη!

Η Γέννηση του Θείου Βρέφους μοιάζει να είναι μια πρώτη ανάσταση!
Η ανάσταση του ανθρωπίνου γένους!

Απαλλαγή κατάρας, διηνεκής ανάταση και ανακαίνιση του ανθρώπου!

Η Γέννηση του Χριστού σήμανε την αναγέννηση μας!

Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να προσφέρει την δυνατότητα να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν!

Άνθρωπος χαρά Θεού!
Χαριτωμένος!

Και ο νους μας πάει αμέσως στους αγίους μας, στους γέροντές μας που λίγο πολύ όλοι έχουμε γευτεί την χαριτωμένη τους βιοτή, την ευλογία τους!

Όταν διαβάζουμε τον βίο και την πολιτεία τους, στιγμιότυπα από την ζωή τους, τις θαυμαστές επεμβάσεις τους στην ζωή των συνανθρώπων μας γευόμαστε την θεία χάρη που είχαν μέσα τους!

Άλλωστε με περισσή παρρησία επιβεβαιώνουν οι ίδιοι το «όπου γαρ Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις», αφού φανερώνεται πως ο Θεός κάνει τα χατίρια αυτών που τον αγαπούν! (Η «προσευχή του ταπεινού τουμπάρει τον Θεό», έλεγε ο Αγιορείτης Γερο-Πέτρος, ο Πετράκης, όπως τον φώναζαν)!

Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα | Καπετάνιος Αγιογράφος - Φώτης Κόντογλου

ΚΑΛΑ -ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Φώτης Κόντογλου - Ἁγιασμένες μέρες

Τὴν πνευματικὴ χαρὰ καὶ τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νοιώσει, μὲ κανέναν τρόπο, ὅποιος τὰ γιορτάζει μοναχὰ σὰν μία συγκινητικὴ συνήθεια, ποὺ εἶναι δεμένη περισσότερο μὲ τὶς συνηθισμένες χαρὲς τοῦ κόσμου, μὲ τὸν χειμώνα, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὸ ζεστὸ τζάκι.
Μοναχὰ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχὴ του περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴ ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, τὴ θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν ἀναβαθμὸ ποὺ λέγει:

«Ἁγίῳ Πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ τριαδικῇ μονάδι, ἱεροκρυφίως».

Ψυχὴ καὶ σῶμα γιορτάζουν μαζί, εὐφραίνουνται μὲ τὴ θεία εὐφροσύνη, ποὺ δὲν τὴν ἀπογεύεται ὅποιος βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐνῶ ἡ καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ, αὐτὲς τὶς ἁγιασμένες μέρες, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν εὐωδία τῆς ὑμνωδίας, γεμάτη ἀπὸ μία γλυκύτατη πνευματικὴ φωτοχυσία, ποὺ σκεπάζει ὅλη τὴν κτίση, τὰ βουνά, τὴ θάλασσα, τὸν κάθε βράχο, τὸ κάθε δέντρο, τὴν κάθε πέτρα, τὸ κάθε πλάσμα. Ὅλα εἶναι ἁγιασμένα, ὅλα γιορτάζουνε, ὅλα ψέλνουνε, ὅλα εὐφραίνονται, ὅλη ἡ φύση εἶναι «ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ». Κανεὶς δὲν νοιώθει στὴν καρδιὰ του τέτοια χαρά, παρὰ μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ ποὺ ζεῖ τὶς μέρες τῆς ζωῆς του μαζὶ μὲ τὸν Θεό, γιατί κανένας ἄλλος ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει τέτοια χαρά, τέτοια εἰρήνη, κατὰ τὸν λόγο ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: «Τὴ δική μου τὴν εἰρήνη σᾶς δίνω, δὲν σᾶς δίνω ἐγὼ τὴν εἰρήνη ποὺ δίνει ὁ κόσμος».

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Νίκος Σταθόπουλος

"ΓΙΟΡΤΕΣ" λέει και όχι Χριστούγεννα...η μιζέρια της μοντερνιάς που αντιγράφει τον εκφυλισμό της Δύσης και θριαμβολογεί με τα κενά που δημιουργεί και τα ελλείμματα που πολλαπλασιάζουν τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη, τη μοναξιά, τη βία, τη συναισθηματική νέκρωση...

όχι, δεν είναι μια "γιορτή", όπως η Πρωτομαγιά, ας πούμε, η "της Μητέρας", και τέτοια

....είναι τα Γενέθλια του Χριστού, η υπαρκτική σύμβαση προσδιορισμού της εγκόσμιας παρουσίας Του... γιατί ο άνθρωπος, όν των αισθήσεων, χρειάζεται τέτοια απτά ορόσημα για να οργανώνει τον χρόνο του με προοπτική και νόημα..., μην παριστάνουμε τους "καθαρά πνευματικούς" όταν είναι να "την πέσουμε" σε κάτι ιερό

...όσοι πιστεύουν τίμια στο Ιερό Υπερβατικό και εκεί τοποθετούν την "καρδιά" της υπαρξιακής αγωνίας τους, λένε "ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ"

...με τέτοιες "προόδους" όλα καλύφθηκαν από τις φωταψίες των The Mall και η αγάπη κατάντησε συνώνυμο της ανταλλαγής δώρων

... με Δέντρο ή με Καράβι ή απλώς με ένα στολισμένο Εικονοστάσι, να κλίνουμε το γόνυ στο λίκνο του Θεού, να αγαπήσουμε εντατικά τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς μας, και να Χαμογελάμε σα να είδαμε ένσαρκη απέναντί μας της ευτυχία

...και να μην ξεχνάμε ότι "επανάσταση της ειρήνης" δε σημαίνει "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" αλλά υπεράσπιση του Ανθρώπου και των αξιών του μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο!

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Η προοπτική της Σαρκώσεως

• Σταύρος Γιαγκάζογλου
• 24 Δεκεμβρίου, 2021
• 11:54 πμ

«Δεῦτε χριστοφόροι λαοὶ κατίδωμεν, θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν, ἐκπλῆττον καὶ συνέχον΄ καὶ εὐσεβῶς προσκυνοῦντες, πίστει ἀνυμνήσωμεν.» Σε αυτά τα λόγια της ακολουθίας των Μεγάλων Ωρών των Χριστουγέννων, φαίνεται το μέγεθος του θαύματος που συνέβη στην Βηθλεέμ περίπου 2000 χρόνια πριν. Από την Παρθένο σαρκώνεται ο Θεός Λόγος, παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται άνθρωπος. Το αδύνατο γίνεται δυνατό και ο Δημιουργός γεννάται για την σωτηρία των ανθρώπων.

Το μεγάλο αυτό θαύμα σημαίνει την αλλαγή της προοπτικής του ανθρώπου για τον Θεό. Ο Θεός γίνεται κάτι το καθημερινό, γίνεται βίωμα. Παύει να θεωρείται κάτι το απόμακρο, κάτι το δυσερμήνευτο. Η ζωή κοντά στον Θεό γίνεται κάτι το οποίο όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κατορθώσουν άμα αφεθούν σε Αυτόν. Και η αρχή της Καινής, της Νέας αυτής Διαθήκης είναι η Σάρκωση Του την οποία εορτάζουμε τα Χριστούγεννα.

Με τον Σταύρο Γιαγκάζογλου, Αναπληρωτή Καθηγητή Δογματικής, Θεολογικής Σχολής Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

---

Ακούγονται οι Διπλές Καταβασίες των Χριστουγέννων σε ήχο α’, από τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ.Τ.Χ.Ε. Παναγιώτη Νεοχωρίτη και τον Άρχοντα Λαμπαδάριο της Μ.Τ.Χ.Ε. Στυλιανό Φλοίκο.
Πηγή: https://youtu.be/Ikz3YudCjB0

Η προοπτική της Σαρκώσεως – Σταύρος Γιαγκάζογλου

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ή ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Του  Βαγγέλη Χωραφά από fb

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ή ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι ένα σώμα κειμένων που αποτελεί την θεωρητική έκφραση ενός κινήματος που εμφανίστηκε στην δεκαετία του ΄60 και κάποιοι ανιχνεύουν σε αυτό τον Χριστιανισμό της Απελευθέρωσης.

Ο Γκουστάβο Γκουτιέρεζ, που θεωρείται ο πατέρας της Θεολογίας Απελευθέρωσης, θεωρεί ότι «σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, είναι σημαντικό να είμαστε με το μέρος εκείνων που αντιστέκονται, που αγωνίζονται, που πιστεύουν και που ελπίζουν». Αλλά σύμφωνα με τους θεολόγους της απελευθέρωσης, αυτό είναι δυνατό μόνο με «την επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω βαθιών διαρθρωτικών μεταμορφώσεων της κοινωνίας».

Με αφορμή τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, παραθέτουμε ένα κείμενο του Λεονάρντο Μποφ, μιας ηγετικής φυσιογνωμίας της Θεολογίας της Απελευθέρωσης.

_____***_____

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Ή ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Leonardo Boff

Λόγω του ότι έχω μια μακριά γενειάδα και άσπρα μαλλιά, πολλά παιδιά, όταν με βλέπουν, με φωνάζουν Άγιο Βασίλη. Προσπαθώ ανεπιτυχώς να τους εξηγήσω ότι είμαι ο αδελφός του Άγιου Βασίλη και ότι η δουλειά μου είναι να επιβλέπω τα παιδιά, να παρατηρώ αν είναι καλοί μαθητές, αν φέρονται καλά στους συμμαθητές τους και αν ακούν τις συμβουλές των γονιών τους. Τους λέω ότι, μετά, θα αναφέρω τα πάντα στον Άγιο Βασίλη και εκείνος θα τους φέρει όμορφα δώρα τα Χριστούγεννα.

Μια τέτοια ημέρα, κάποιο από τα παιδιά με ακολούθησε με απορία και όταν με είδε να μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο, γύρισε στον πατέρα του και του είπε: «Μπαμπά, ο Άγιος Βασίλης δεν ήλθε με έλκηθρο, ήλθε με ένα αυτοκίνητο».

Αυτή είναι μια μορφή των Χριστουγέννων, με τις εικόνες που της αντιστοιχούν. Ο Άγιος Βασίλης είναι μια φιγούρα της αγοράς. Είναι ο παχουλός γηραιός άνδρας ο οποίος προσπαθεί να σαγηνεύσει τα παιδιά, έτσι ώστε να αναγκασθούν οι γονείς τους να τους αγοράσουν δώρα. Η μνήμη την οποία αντανακλά είναι του Αγίου Νικολάου, ο οποίος επίσης έφερνε δώρα, αλλά σήμερα έχει εξαφανισθεί παραχωρώντας τη θέση του στην παιδική φιγούρα ενός καλοπροαίρετου, αγαθού γηραιού άνδρα ο οποίος βγάζει εκπλήξεις από το σάκο του – προαγορασμένα αντικείμενα, τοποθετημένα στο σάκο.

Ευρώπη χωρίς Χριστούγεννα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δημοκρατία;

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Η Μαλτέζα Επίτροπος Ισότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Έλενα Ντάλλι προκάλεσε έντονες αντιδράσεις με ένα έγγραφο, με το οποίο πρότεινε μία Ευρώπη χωρίς Χριστούγεννα, χωρίς Χριστιανικές ρίζες, χωρίς ταυτότητα. Ευτυχώς η Πρόεδρος της Ευρ. Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν προέβη σε απόσυρση του εγγράφου, το οποίο εξέφραζε προσωπικές απόψεις της Επιτρόπου από τη Μάλτα. Το κείμενο εκφράζει μία τάση μειοψηφική μεν, αλλά ανησυχητική. Διότι, αν η Ευρώπη παύσει να αναγνωρίζει τις Χριστιανικές ρίζες της, δεν θα είναι Ευρώπη. Θα είναι ένας άμορφος χυλός χωρίς ταυτότητα και πιθανόν χωρίς δημοκρατικές αξίες.

Τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (φιλοσοφία, ιστορία, ρητορική, τραγωδία), το ρωμαϊκό (ή ορθότερα βυζαντινο-ρωμαϊκό δίκαιο και η Χριστιανική διδασκαλία. Αυτή είναι η ουσία του κλασικού ορισμού της Ευρώπης, τον οποίο έδωσε ο σπουδαίος Γάλλος ποιητής του 20ού αιώνος Πωλ Βαλερύ. Θυμίζω τα λόγια του:

«Παντού όπου τα ονόματα του Καίσαρος, του Γαΐου και του Βιργιλίου, παντού όπου τα ονόματα του Μωυσή και του Αποστόλου Παύλου, παντού όπου τα ονόματα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα και του Ευκλείδη είχαν συγχρόνως έννοια και κύρος, εκεί είναι Ευρώπη. Κάθε φυλή και κάθε χώρα που εκρωμαΐσθηκε, εκχριστιανίσθηκε και υποβλήθηκε ως προς το πνεύμα στην πειθαρχία των Ελλήνων, είναι απόλυτα ευρωπαϊκή».

ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΟΥΝΕΛΑΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 ~.~ 

καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει

Από τη στιγμή που ο Θεός σαρκώνεται δεν μπορούμε να ξανακοιτάμε ψηλά. ‘Ουρανία’ κατά Σωκράτη, είναι η θεωρία των υψηλών, είναι η όραση των άνω ‒άνω θωρώ‒ να θεωρείς τα υπερκείμενα. Τώρα, όμως, ο ουρανός κατέβηκε στη γη, ο Θεός από υπερβατικός γίνεται εμμένων, εγκάτοικος που χτυπά την μέσα θύρα και γυρεύει ‘μονήν’. Ο Θεός φιλάνθρωπα, σαρκωμένος και σταυρωμένος, ήρθε πολύ κοντά στον άνθρωπο, τον άγγιξε, κι αυτό μονάχα έτσι μπορούσε να γίνει ‒διαμέσου ανθρώπινης σαρκός‒ αλλιώς ο άνθρωπος θα εξαφανιζόταν. Είναι ένας από τους λόγους που η ουσία του Θεού μένει ακατάληπτη. Όμως, μετέχουμε του θείου. Μάλιστα, από την Ενανθρώπηση και μετά, μετέχουμε μέσα από το μυστήριο της Ευχαριστίας, μέσα από θυσιαστική αγάπη, μέσα από νιάσιμο για τον άλλο, μέσα από υπέρβαση του εαυτού. Μετέχουμε από Φως σε Φως, αλλά το Φως δεν αντικρίζεται κατάματα, όπως αναπτύσσει ο Σωκράτης στο μύθο του σπηλαίου. Η Εκκλησία είναι ένα Σπήλαιο, μόνο που τώρα, μέσα στο Σπήλαιο κείται το μυστικό Σώμα του ομοούσιου με τον Πατέρα Υιού. Εάν συνδέσουμε το πλατωνικό Σπήλαιο, με το Σπήλαιο της Βηθλεέμ και την Εκκλησία, φτάνουμε εσχατολογώντας στην Πόλη, «την άνωθεν καταβαίνουσαν, εστολισμένη ως Νύμφη», για την οποία κάνει λόγο η Αποκάλυψη. Η σπηλιά μεταμορφώνεται σε πάγκαλη και πάμφωτη Νύμφη.

Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον λόγοι για τους οποίους δεν αντικρίζεται το Φως. Ο πρώτος η υπέρτατη φωταύγεια. Ο δεύτερος οι αμαρτίες-αστοχίες-άγνοιες που παρεμβάλλονται ως στρώματα λίπους ‒η παχιά ύλη που αναφέρουν οι Πατέρες‒ που εμποδίζουν την πρόσβαση, όπως τα χοντρά τζάμια και ο τρίτος λόγος οι ενοχές μας, που μας κρατούν δεμένους και φυλακισμένους του πλατωνικού Σπηλαίου, με τον αυχένα αγκυλωμένο απ’ το αλυσόδεμα, έτσι ώστε να μη μπορούμε να δούμε παρά μονάχα σκιές. Σήμερα μάλιστα, πολλοί ούτε τις σκιές δεν μπορούν να δουν. Ζουν σε απόλυτο σκοτάδι, σ’ ένα είδος μόνιμης ύπνωσης ή χαύνωσης.