Τα υβριστικά συνθήματα της Κυψέλης

του Στάθη Κεφαλούρου

            Δεν είναι όλα καλά στην Κυψέλη, όπως παρουσιάζονται τελευταίως από κάποια δημοσιεύματα που υπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κατάσταση των πεζοδρομίων της. Κάθε μέρα γίνεται και πιο εμφανές πως η πόλη της Αθήνας διχάζεται, όπως όλα στην εποχή μας με την πολιτική μας. Το έχουμε ξαναγράψει. Οι δυνάμεις του κέρδους κρατούν το ιστορικό κέντρο, το Σύνταγμα, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου και οι φασίστες του αντιφασισμού τις γειτονιές.  Οι μεν, ερήμην πελατών αυτή την εποχή δηλαδή ελλείψει τουριστών, σκαρφίζονται πολυέξοδες ανοησίες θέλοντας να προετοιμάσουν το μαγαζί τους για το μέλλον, οι δε βλάσφημοι και προβληματικοί νεαροί καταλαμβάνουν και καταγράφουν κάθε σπιθαμή εδάφους της πόλης που τους παραχωρείται από την εξουσία,  ζώντας φαντασιακά ένα αντάρτικο πόλης. Η δε περιοχή κάτω από την Πατησίων, το πάλαι ποτέ αληθινό Κολωνάκι και όχι οι βουκολικές ανηφοριές του Λυκαβηττού,  έχει προ πολλού παραδοθεί.

         Η κατάσταση με τους βανδαλισμούς κτιρίων και τα προκλητικά υβριστικά συνθήματα στους τοίχους της Κυψέλης έχει εκτραχυνθεί. Επαφιέμεθα πλέον στο φιλότιμο ορισμένων δημοτικών υπαλλήλων για την αποκατάσταση των ζημιών.

        Κάθε μέρα που περπατάμε στην Κυψέλη για να πάμε οπουδήποτε και κυρίως γύρω από τα σχολεία της Κυψέλης διαβάζουμε στους τοίχους τα παρακάτω συνθήματα, τα οποία παραθέτουμε άνευ άλλου σχολιασμού.

       – Σήκω και τρέχα όπως το ’22

       – Ελληνική οικογένεια στάζεις αίμα

       – Σκατά στην Ελλάδα

       –  Στο διάολο η Ελλάδα

       –  Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς, το μέλλον αυτής της γειτονιάς είμαστε εμείς

       – Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς

       – Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς

       – Antifa παιδεία στου κέντρου τα σχολεία

Φασίστες και αντιφασίστες

ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε το 1922 και δολοφονήθηκε το 1975. Γνωστότερες ταινίες του: «Μάμα Ρόμα», «Θεώρημα», «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», «Το Δεκαήμερο», «Οι μύθοι του Καντέρμπουρι».

Ένα μικρό βιβλίο του, «Ο φασισμός των αντιφασιστών», παρουσιάζει και το σχολιάζει στα ελληνικά ο Θεόδωρος Παντούλας, συγγραφέας και Εκδότης, χαρισματική γραφίδα στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία.

Αντιγράφω από τον Παντούλα: «Ο αντιφασισμός του σήμερα, όπως εκείνος του τότε, στην εποχή του Παζολίνι, αντί να εναντιώνεται στις νέες μορφές ολοκληρωτισμού, τα βάζει αποκλειστικά με έναν ιστορικά ξεπερασμένο φασισμό (θυμηθείτε στα καθ’ ημάς τον γελοίο φορμαλισμό της “πορείας”, κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη, από το Πολυτεχνείο στην Αμερικανική Πρεσβεία – η παρένθεση δική μου). Είναι εξόχως ανόητη αυτή η πλειοδοσία σε αντιφασιστικές δηλώσεις φρονημάτων, έχουν τόση αξιοπιστία όση και εκείνων που, χωρίς να ερωτώνται, δηλώνουν “δεν είμαι και βλάκας”!

…Ο Παζολίνι, χωρίς μισόλογα, εντοπίζει στον καταναλωτισμό τη νέα κυρίαρχη Εξουσία που ξεπατώνει την κοινωνία και ομογενοποιεί τους ανθρώπους, όχι πια με απαγορεύσεις, αλλά με υπαγορεύσεις περισσότερο υποβολιμαίες και καταπιεστικές από αυτές του παλιού φασισμού… Πιστεύω, το πιστεύω βαθιά, ότι ο αληθινός φασισμός είναι αυτό που οι κοινωνιολόγοι έχουν, πολύ καλοπροαίρετα, αποκαλέσει “καταναλωτική κοινωνία” – ορισμός που μοιάζει ακίνδυνος, καθαρά ενδεικτικός. Αλλά δεν είναι. Αν κάποιος παρατηρήσει καλά την πραγματικότητα, βλέπει ότι τα αποτελέσματα αυτής της ανέμελης καταναλωτικής κοινωνίας είναι αποτελέσματα μιας δικτατορίας, ενός κυριολεκτικά αληθινού φασισμού.

Αντιφασισμός α λα καρτ;

από

 Διονύσιος Καλιντέρης

 -

11 Οκτωβρίου 

Τι αντιφασισμός είναι αυτός που δεν τον θέτει σε συναγερμό η βιοπολιτική μικροδιαχείριση της καθημερινότητας από το κράτος;

O Γοργίας ο Λεοντίνος είχε διατυπώσει τον 5ο π.χ. αιώνα ένα τριμερές επιχείρημα που έμεινε ονομαστό. Υποστήριζε λοιπόν ο μέγας σοφιστής:

Τίποτε δεν υπάρχει.
Αλλά και αν υπάρχει, δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε.
Αλλά και αν μπορούμε να το γνωρίσουμε, δεν μπορούμε να το κοινοποιήσουμε με τον λόγο.

Ασφαλώς ο Γοργίας είχε δίκιο… Με μικρές προσαρμογές στις σημερινές συνθήκες μπορούμε να διαπιστώσουμε το ακλόνητο των θέσεών του, αναδιατυπώνοντάς τες ως εξής:

Καμία πολιτική τοποθέτηση δεν έχει νόημα.
Αλλά και αν έχει, αυτό δεν είναι το διακηρυγμένο.
Αλλά και αν είναι, αυτό σε τίποτε δεν επηρεάζει την πράξη.

Δεν είναι δύσκολο να πειστούμε για τα ανωτέρω, ρίχνοντας τριγύρω μας μια ματιά στην κυριαρχία του Θεάματος, την επικράτηση της “μοναδικής σκέψης” και την διάχυτη ευτέλεια – στοιχεία που οπωσδήποτε επιδεινώνει παρ’ ημίν το κλίμα “βαλκανικού χωριού”, όπου όλοι γνωρίζουν τις βρωμιές ολωνών και κανείς δεν εγκαλεί κανέναν ως προς τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων του.

Αβάδιστα, και προπάντων αδάπανα όλα…

Υπάρχει βέβαια πάντα κάτι που γίνεται στην πολιτική. Αλλά είναι βουβό και δύσμορφο: κάτι σαν το Πραγματικό του Λακάν, κάτι σαν μετανάστης που τον ξυλοφορτώνουν μες στη νύχτα, σαν νέος που εγκαταλείπει τη χώρα για το εξωτερικό, σαν άλλο ένα μαγαζί που βάζει ρολά ή άλλη μία αμερικανική βάση που ξεφυτρώνει στην επικράτεια.

Στο επίπεδο του Συμβολικού, πάλι, τα πράγματα είναι λιγότερο πεζά: οι πολιτικές δυνάμεις διεξάγουν ναυμαχίες ολόκληρες μέσα σε ένα φλιτζάνι, αντιμαχόμενες λυσσαλέα για το επιφαινόμενο, όσο ταυτόχρονα κρατούν εκτός συζήτησης τις βαθύτερες συναινέσεις τους. Η πολιτική γίνεται έτσι ο χώρος όπου ο ένας πρωταγωνιστής κάτι επικοινωνεί ενώ ο άλλος επιστρέφει μιαν αγέρωχη απάντηση – και από κοινού μετά κοιτούν στις δημοσκοπήσεις αν όλο αυτό διαπέρασε με κάποιον τρόπο το φράγμα της προσοχής των υποτελών.

Φασισμός και αντιφασισμός στα κάγκελα των σχολείων

από Τάσος Χατζηαναστασίου 3 Οκτωβρίου 2021

του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Τα γεγονότα στα ΕΠΑΛ των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά τόσο για την κατάσταση που επικρατεί στην Παιδεία και ιδιαίτερα τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και για την αφέλεια ορισμένων και την περισσή υποκρισία άλλων που υποτίθεται μάχονται τον φασισμό και τις ποικίλες εκδοχές του (ρατσισμός, ναζισμός, σεξισμός, ομοφοβία κτλ).

Πρώτα πρώτα, θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί στα πιο στερημένα κοινωνικά και μορφωτικά κοινωνικά στρώματα, στα οποία αντικειμενικά ανήκουν και οι μαθητές των ΕΠΑΛ, γενικότερα, και ειδικά των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης, η επιρροή της ακροδεξιάς και ο χουλιγκανισμός ασκούν μεγαλύτερη έλξη στη νεολαία από αυτήν της αριστεράς. Για λόγους μεθοδολογικούς, παρότι στην ουσία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, ας ξεχωρίσουμε τις δύο επιρροές σε κοινωνική, αυτήν του χουλιγκανισμού και του συμμοριτισμού, και σε ιδεολογική, αυτήν της ακροδεξιάς.

Σύγχρονος ολοκληρωτισμός στο όνομα του …αντιφασισμού

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ένας άσημος μέχρι πρόσφατα δεκαοκτάχρονος “γκραφιτάς” έχει γίνει γνωστός στο πανελλήνιο επειδή γεμίζει τους τοίχους της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας (και όχι μόνο), με απεικονίσεις μορφών του ’21. Έλα όμως που, όπως διαβάζουμε σε “προοδευτικά” και “αντεξουσιαστικά” μέσα ο νεαρός έχει “κοσμήσει” τους τοίχους και με ρατσιστικές ζωγραφιές και επιγραφές. Οπότε; Οπότε, αφού ο καλλιτέχνης “αποδεικνύεται” ναζί, θεωρείται σωστό να μουντζουρώνονται οι ήρωες του ’21.

Αφήνω την φανερή υποκρισία του πράγματος, διότι αυτό που ενοχλεί και γι’ αυτό καταστρέφεται είναι το εθνικό περιεχόμενο των έργων, και δέχομαι, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ο καλλιτέχνης του δρόμου είναι όντως φασίστας.

Ας δούμε όμως πόσο λογική, πόσο δημοκρατική και πόσο εν τέλει “αντιφασιστική” είναι αυτή η αντίληψη που δικαιολογεί την καταστροφή έργων που, κατά γενική ομολογία, έχουν εθνικό και όχι φασιστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο. Σημειώνω προκαταβολικά ότι για όσους ταυτίζουν κάθε τι εθνικό με τον φασισμό, δεν έχω κάτι να πω. Η τύφλωσή τους δεν επιτρέπει κανενός είδους συνεννόηση. Η συζήτηση αφορά όσους δικαιολογούν την καταστροφή των έργων του “Εύρυτου” επειδή έχει εκφραστεί φασιστικά και εμφυλιοπολεμικά.

ΘΛΙΨΗ...

Γερομοριάς

Αυτός μας είπαν ήταν ακροδεξιός, φασίστας.

Αν ήταν αλήθεια αυτός ντράπηκε,  αρνήθηκε και απέκρυψε την πολιτική του ταυτότητά.

 Ο τρόπος όμως που βανδαλίζουν οι "προοδευτικοί επαναστάτες" τα πρόσωπα των αγωνιστών δείχνει ότι τελικά δεν ήταν ο στόχος ο γραφίστας αλλά οι ίδιοι 

 ήρωες και το 21. 

Το χειρότερο... αυτοί δεν ντρέπονται!!!

https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/bebilosan-ta-gkrafiti-me-tous-iroes-tis-epanastasis-tou-1821-eikones/

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η νέα κανονικότητα του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού

Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος

15 Ιανουαρίου 2021

2676

Όταν τα παγκοσμιοποιητικά μίντια και οι εκλεκτοί των αγορών πολιτικοί χρησιμοποιούν την λέξη "κανονικότητα" και μας προειδοποιούν ότι (δήθεν) δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά, απλά αναφέρονται στην λέξη "τάξη", εννοώντας πως δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην Παλιά Τάξη. Η Παλιά Τάξη σήμαινε δύο ομάδες προστατευομένων δομών και συλλογικοτήτων στον δυτικό πολιτισμό: έθνος-κράτος, θρησκεία, οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία και δημοκρατία, ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα, τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που επέτρεπε την άνθηση της μεσαίας τάξης.

Αυτά με τη νέα "κανονικότητα", η αλλιώς Νέα Τάξη, τελειώνουν. Ενώ κανονικά θα έπρεπε τώρα η παραδοσιακή δεξιά αλλά και η αριστερά να είναι εναντίον της Νέας Τάξης, γιατί χτυπάει και τις συντηρητικές και τις προοδευτικές πλευρές αυτού που γνωρίζαμε σαν δυτικό πολιτισμό, καμία δεν προβάλλει αντιστάσεις. Γιατί αφενός έχουμε αυτή τη στιγμή μια ψευτοδεξιά και μια ψευτοαριστερά στον πλανήτη, με αχυράνθρωπους σαν πολιτικούς ηγέτες που από καιρό έχουν ξεπουληθεί ή έχουν συμβιβαστεί κατόπιν εκβιασμών και εξαρχής χρωστάνε την πολιτική τους ανάδειξη σε κυκλώματα ξένων συμφερόντων, σαν πολιτικοί "θερμοκηπίου" και "δοκιμαστικού σωλήνα"!

Όπου υπάρχουν ηγέτες που αντιστέκονται και θέλουν ανεξάρτητο κράτος από τους νεοταξίτες, δείτε ότι σέρνονται σε ατιμωτικό τέλος. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, είτε μιλάμε για τον Τραμπ, είτε για τον Καντάφι, είτε για τον Σαντάμ, είτε για τον Μιλόσεβιτς, είτε για τον Άσαντ, που τον γλύτωσε ο Πούτιν αλλιώς θα τον κατακρεουργούσαν ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία θα οδηγούνταν σε φυλάκιση και ατίμωση αν επικρατούσε η πορτοκαλί επανάσταση που δρομολόγησε το παγκοσμιοποιητικό μπλοκ εναντίον του, αλλά για μια ακόμη φορά όπως και με τον Άσαντ, επενέβη ο Πούτιν και τον έσωσε. Δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ηγέτες είναι πάντοτε "καλά παιδιά".

Το μεγάλο όμως έγκλημα που τους χρεώθηκε από το κλαμπ της παγκοσμιοποίησης, των περίφημων αγορών, ήταν ότι ήθελαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους. Έτσι έκπληκτοι βλέπουμε τον Τόνι Μπλερ, για παράδειγμα, να παραδέχεται με περίσσιο θράσος πως η κατηγορία για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ από τη Δύση, ήταν ένα πρόσχημα για να ξεκινήσει η ανατροπή του. Και μετά από μια τέτοια δήλωση δεν κινητοποιείται το Δικαστήριο της Χάγης να καλέσει τους Μπλερ και Μπους να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου! Παρεμπιπτόντως, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας, που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση τότε στο Ιράκ.

Οι "Ερυθροφρουροί" του Black Lives Matter