Στην "αριστερά" των τραπεζιτών μνημονεύουν τον κομμουνιστή "Poeta Vate"... αλλά ποτέ τις παρακαταθήκες του!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η μάζα των διανοουμένων που μετατόπισε τον αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων,

εντάσσοντας τον έτσι στον...
προοδευτικό κώδικα, ή στον κομφορμισμό της αριστεράς,

δεν κάνει τίποτα άλλο παρά το παιχνίδι εξουσίας:

όσο περισσότερο ο προοδευτικός διανοούμενος είναι φανατικά πεπεισμένος

για την αγαθότητα της δικής του συμβολής στην υλοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων,

τόσο περισσότερο, κατ 'ουσίαν, αυτός αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία

που του επιβάλλει η εξουσία, καταργώντας, μέσω της πλασματικής και

συσσωρευμένης υλοποίησης των ατομικών δικαιωμάτων, κάθε πραγματική διαφορετικότητα. Επομένως, αυτή η εξουσία προσλαμβάνει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως δικούς της κληρικούς. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει σ' αυτή την αόρατη δύναμη μια αόρατη συναίνεση... κερδίζοντας στην τσέπη τους μια αόρατη ταυτότητα»

Pier Paolo Pasolini (5 Μάρτη 1922 – 2 Νοέμβρη 1975)

Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini)... ο "Poeta Vate" (Προφητικός Ποιητής), κομμουνιστής, διανοούμενος, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και... σκηνοθέτης... δολοφονήθηκε πριν 44 χρόνια σαν σήμερα, στις 2 Νοέμβρη 1975, μόλις 53 ετών.
Σήμερα που τον μνημονεύει η κοσμοπολίτικη "αριστερά" των τραπεζιτών είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη, που αποφεύγουν να κάνουν μία έστω αναφορά, "σαν τον διάβολο το λιβάνι" οι σιτιζόμενοι στα κονδύλια Σόρος εθνομηδενιστές με "αριστερό" φερετζέ.
Τι υποκρισία, δόλος, απάτη... μνημονεύουν τον "Προφήτη Ποιητή" προδίδοντας το έργο του και τις παρακαταθήκες.
Δολοφονήθηκε γιατί με τα "κουρσάρικα" γραπτά του έθετε βόμβες στα θεμέλια του καπιταλισμού... κι ειδικότερα πλήρωσε την αγάπη του για την Ελλάδα και τη δημοκρατία [Βλέπε σε: Pier Paolo Pasolini... Τι είναι αυτό το πραξικόπημα; Εγώ γνωρίζω!].
Ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός":

Γράφει ο Pier Paolo Pasolini πριν 46 ολόκληρα χρόνια:
«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».

Επιστολή του Pier Paolo Pasolini στον Alberto Moravia,

"Incontro con..." [Συνάντηση με...],Rubrica Rai 1973, μεταδόθηκε από Rai Storia

[Βλέπε σε: Δεν είμαι αντιφασίστας!]

Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποίησε σε μια συγκεκριμένη εποχή η άρχουσα τάξη -οι ίδιοι που σήμερα έχουν την χρηματοπιστωτική εξουσία-, ώστε να καταστείλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις, τους αγώνες των εργαζομένων και μέσω της θεοκρατίας (οι εκκλησιαστικές ηγεσίες ήταν κι είναι όπλο, χθες του φασισμού και σήμερα της παγκοσμιοποίησης) να φυλακίσουν το μυαλό των εργαζομένων μέσα στην αλυσίδα: παραγωγή-κατανάλωση, επιβίωση.
Περνούν εντέχνως απαρατήρητα τα παράδοξα αυτών που είναι "αντιφασίστες" σε μια εποχή πλήρους απουσίας του φασισμού -σήμερα αρκεί να ελέγχεις το νόμισμα, την εθνική οικονομία μιας χώρα για να επιβάλεις το φασισμό-, μέσα από μια αφηρημένη κι αόριστη ιδέα του διεθνισμού της αγοράς που δικαιολογεί και προωθεί τις χειρότερες στρεβλώσεις δημοκρατικών διαδικασιών και κοινωνικών αγώνων και δικαιωμάτων των δυτικών λαών.
Ο Pier Paolo Pasolini από το 1975 είχε κατανοήσει το ρόλο των σημερινών "αντιφασιστών" της ιμπεριαλιστικής "αριστεράς" στην υπηρεσία του υπερεθνικού κεφαλαίου:
«Οι ανάγκες που εισήγαγε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Όμως, οι  ανάγκες που μπορεί να εισάγει ο νέος καπιταλισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές.
Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα.
Πρέπει να προστεθεί ότι ο καταναλωτισμός μπορεί να δημιουργήσει αμετάβλητες "κοινωνικές σχέσεις", τόσο με τη δημιουργία, στη χειρότερη περίπτωση, στη θέση του παλιού "κληρικού-φασισμού" ένα νέο "τεχνητό-φασισμό", που θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός· όπως είναι πλέον περισσότερο πιθανό, δημιουργώντας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής του ιδεολογίας, ένα πλαίσιο ψευδούς ανεκτικότητας και ψευδούς λαϊκισμού: χρησιμοποιώντας μια αυταπάτη ψευδαίσθησης, δηλαδή τα ατομικά δικαιώματα.
Και στις δύο περιπτώσεις ο χώρος της πραγματικής επαναστατικής διαφορετικότητας θα περιορίζεται στην ουτοπία, ή στην ανάμνηση: περιορίζοντας συνεπώς τη δράση των μαρξιστικών κομμάτων σε μια σοσιαλδημοκρατική λειτουργία, αναφορικά με την ιστορική οπτική, παντελώς νέα...
Ως εκ τούτου, πρέπει να αγωνιστούμε για τη διατήρηση όλων των μορφών, των εναλλακτικών και υποδεέστερων του πολιτισμού...
Καθόσον, περισσότερο να είναι πεισμένος με φανατισμό ο προοδευτικός διανοούμενος για τα αγαθά της συνεισφοράς του στην κατάκτηση ατομικών δικαιωμάτων, ώστε ουσιαστικά αυτός να αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία που επιβάλλει σ' αυτόν η εξουσία, με την ψευδή δημιουργία ατομικών δικαιωμάτων απέναντι στη διαφορετική πραγματικότητα.»

Pier Paolo Pasolini

Ανθρώπινη ζωή: «Μέγα καλό και πρώτο»

✻« Έχω τραυματιστεί από τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, επειδή τη θεωρώ, όπως πολλοί, νομιμοποίηση δολοφονίας. 

✻» Στα όνειρα και στην καθημερινή συμπεριφορά μου – κάτι κοινό για όλους τους ανθρώπους – ζω την προγεννητική ζωή μου, τη χαρούμενη βύθιση μου στα μητρικά νερά: Ξέρω ότι εκεί υπήρχα. Και περιορίζομαι να αναφέρω τούτο μόνο, επειδή έχω πιο επείγοντα πράγματα να πω για την άμβλωση.
✻» Ότι η ζωή είναι ιερή είναι προφανές: είναι μια αρχή ισχυρότερη από κάθε αρχή της δημοκρατίας και είναι ανώφελο να το επαναλάβω».
✻ Όχι, δεν μιλάει κάποιος παπάς. Είναι άρθρο του Ιταλού σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, (ΦΩΤΟ) που κάθε άλλο παρά συντηρητικό τον λες.
✻ Ναι, είναι ένα σοβαρό θέμα για τη γυναίκα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και πρέπει να το δει η Πολιτεία με σοβαρότητα. Δεν λύνεται με στοχοποίηση, ούτε με απαγορεύσεις.
✻ Αλλά και η ζωή «είναι μέγα καλό και πρώτο», κατά τον εθνικό μας ποιητή.
✻ Μέγα και πρώτο!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ 18.3.2021 Στήλη “Μποφόρ”

• «Προοδευτικὸς» αὐτισμός**

Χαρακτηριστικὴ περίπτωση «αὐτιστικῆς» ἀντίδρασης τοῦ πολιτικοῦ συστήματος εἶναι ἡ ἐπίθεση ποὺ δέχτηκε ὁ Εὐρωβουλευτὴς τῆς Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Κυμπουρόπουλος (ΦΩΤΟ εντός κειμένου), ἐπειδὴ ὑπερψήφισε προταθεῖσα τροπολογία ψηφίσματος τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν.
• «Τὸ κείμενο τῆς τροπολογίας ἦταν προτεινόμενη ὑποπαράγραφος 2α, μὲ βάση τὴν ὁποία τὸ Εύρωκοινοβούλιο θὰ ὄφειλε νὰ «Ὑπενθυμίζει ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὸ ἐγγενὲς δικαίωμα στὴ ζωὴ καὶ ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ τοῦ παιδιοῦ πρέπει πάντα νὰ προστατεύεται, ξεκινώντας ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης.»
• Ἡ τροπολογία αὐτή, 10η προταθεῖσα, δὲν ἔγινε τελικὰ ἀποδεκτή. Προτάθηκε ἀπὸ τοὺς Εὐρωβουλευτὲς Jadwiga Wiśniewska (Πολωνία) καὶ Cristian Terheş (Ρουμανία) ἐκ μέρους τῆς ὁμάδας E.C.R., (Εὐρωπαῖοι Συντηρητικοὶ καὶ Μεταρρυθμιστές)*. Πρόκειται γιὰ δεξιὰ ὁμάδα, συντηρητικῶν καὶ παραδοσιακότερων Χριστιανοδημοκρατῶν, ἡ ὁποία διαφοροποιήθηκε ἀπὸ τὴ συστημικὴ Κεντροδεξιά, στὴν κατεύθυνση τῆς μείωσης τῶν ἐξουσιῶν τῆς γραφειοκρατίας τῆς Ε.Ε..Ἡ τροπολογία δὲν λέει κάτι καινούργιο γιὰ τὰ ἰσχύοντα στὴν Ἑλλάδα, ἀκόμα καὶ μετὰ τὸ 1985. Ὄχι μόνο τὸ ἔμβρυο ἔχει ἀστικὰ δικαιώματα, ἀλλὰ καὶ στὴν ποινικὴ νομοθεσία μας, κανόνας εἶναι ἡ προστασία τοῦ ἐμβρύου ἀπὸ τὴ σύλληψη. Ἠ προστασία αὐτὴ ἀποδυναμώθηκε τὸ 1985, ἰδίως μὲ τὴν κατ’ ἐξαίρεση ἀποποινικοποίηση τῶν ἀμβλώσεων τοὺς τρεῖς πρώτους μῆνες τῆς κύησης.