ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ;

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ; 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

στην Κυριακάτική Εστία της 30.04.2022

========================================== 

Με την ευκαιρία των είκοσι χρόνων ζωής του ευρώ, επανέρχομαι στους προβληματισμούς, γύρω από το εθνικό μας νόμισμα, μέσα από την αντικειμενική ματιά της Κυριακάτικης Εστίας. Είχα αποστασιοποιηθεί από το θέμα, εδώ και κάποιο καιρό, καθώς πλήθος ιδεοληψιών το έχουν ουσιαστικά αναγάγει σε Κυριακάτικη «απαγορευμένη συζήτηση», θέτοντας ταυτόχρονα το ευρώ στο απυρόβλητο. Ωστόσο, με τις νέες περιπέτειες της Ευρώπης και κυρίως της πατρίδας μας, το εθνικό μας νόμισμα χτυπά και πάλι την πόρτα μας. 

Να θυμίσω, σύντομα, τη σαθρή κατασκευή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, και στη συνέχεια να αναφερθώ στις συνέπειές του στην Ευρώπη, στο Νότο της, αλλά και στην Ελλάδα. 

Το ανάπηρο ευρώ 

Η Ευρώπη έσπευσε να δημιουργήσει το ευρώ, χωρίς προηγουμένως να το θωρακίσει με τις απαραίτητες στέρεες βάσεις, για τη λειτουργία του. Όπως δήλωσε ο Jacques Delors «Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση υπήρξε θύμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και είχε μια ήττα που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα των ηγετών μας, οι οποίοι θέλησαν να κάνουν νομισματική ένωση, χωρίς οικονομική ένωση». Αυτή η βεβιασμένη δημιουργία του ευρώ το κατέστησε ανίκανο για το ρόλο του, ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Πρέπει, δηλαδή, να συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί το «δεκανίκι» του, όπως το εφεύρε η ΕΕ. Από το Σύμφωνο αυτό αναμένεται η αναπλήρωση του ρυθμιστικού ρόλου της ανεξάρτητης εθνικής κυβέρνησης, που είναι ανύπαρκτη στην Ευρωζώνη. Η έλλειψη αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ένα σχετικά μικρό έλλειμμα κράτους-μέλους της Ευρωζώνης προκαλεί εύκολα χρεοκοπία, αν δεν εξασφαλιστεί άμεση χρηματοδότησή του από τις αγορές, όπως συνέβη στην ελληνική περίπτωση. 

Το δεύτερο, ιδιαιτέρως, σκοτεινό σημείο της λειτουργίας του ευρώ αφορά την κατάργηση της δυνατότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να υποτιμούν την εξωτερική αξία του νομίσματός τους, σε περίπτωση μείωσης του βαθμού ανταγωνιστικότητάς τους, εφόσον δεν υπάρχουν πια εθνικά νομίσματα. Η ΕΕ, για να αντιμετωπίσει και αυτό το λειτουργικό αδιέξοδο του ευρώ προχώρησε στη δεύτερη εφεύρεση, την εσωτερική υποτίμηση, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική περίπτωση, με τα γνωστά δυσμενέστατα αποτελέσματα. Το ευρώ, αφέθηκε να κατασκευαστεί στα μέτρα της Γερμανίας, για να πειστεί να το υιοθετήσει. Έτσι, το Σύμφωνο Σταθερότητας κινείται εντός στυγνού μονεταριστικού περιβάλλοντος, του οποίου η μοναδική επιτρεπτή θέση είναι αυτή της σταθερότητας των τιμών. Στο βωμό της σταθερότητας θυσιάζονται πολύ σπουδαιότεροι στόχοι, όπως της ταχύρρυθμης ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης και της δικαιότερης κατανομής. Οι δημιουργοί του ευρώ φρόντισαν, να το θωρακίσουν απέναντι στον πληθωρισμό, αφήνοντάς το ωστόσο ευάλωτο απέναντι στην ύφεση, στην οποία βυθίζεται, για δεκαετίες η Ευρώπη, και κυρίως ο Νότος της. 

Οι συνέπειες του ευρώ στον ευρωπαϊκό Νότο 

Ο ευρωπαϊκός Νότος υπέστη από την πρώτη στιγμή, τις αρνητικές συνέπειες της συνύπαρξης, στην ίδια οικονομική ένωση, περισσότερο και λιγότερο προηγμένων οικονομιών Αυτό, ωστόσο, που τσάκισε τις λιγότερο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι, αναμφίβολα, οι σκληροί όροι του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για τους όρους, που προκάλεσαν τη μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη της Ευρώπης και κυρίως στην μεγέθυνση των οικονομικά ασθενέστερων μελών της. Oι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αγνόησαν παλαιότερες σχετικές προειδοποιήσεις σύμφωνα με τις οποίες, σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργούν ταυτόχρονα δύο φαινόμενα: το πρώτο διευρύνει τις αρχικές αναπτυξιακές διαφορές ενώ το δεύτερο δημιουργεί πόλους έλξης, που διαχωρίζουν αυτόματα τις οικονομίες σε κυρίαρχες και υποτελείς. Να προσθέσω, ακόμη, εδώ τις δυσμενέστατες συνέπειες, που είχε για το Νότο το συνεχές και υψηλό εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, και πόσο επικίνδυνη αποδείχθηκε η ύπαρξη κοινού επιτοκίου για όλα τα κράτη- μέλη, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, στον ρυθμό πληθωρισμού. Το κοινό αυτό επιτόκιο είναι, εν πολλοίς υπεύθυνο για τον υπερδανεισμό του Νότου. Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας για τις συνέπειες του ευρώ Το 2019 το ερευνητικό ινστιτούτο CEP της Γερμανίας διενήργησε εμπειρική μελέτη, σχετικά με τις επιπτώσεις του ευρώ στην ανάπτυξη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Οι ερευνητές μέτρησαν την πραγματική μεγέθυνση κάθε οικονομίας, μεταξύ των ετών 1999-2017 σε σχέση με τη δυνητική.

ΚΥΡΩΣΕΙΣ:ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΜΑΤΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

================================================

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ρίχνει, γι’ ακόμη μια φορά, την Ευρώπη σε αχαρτογράφητα νερά, που έχουν καταπιεί το Διεθνές Δίκαιο. Θα ήταν καταρχήν αδιανόητο για εμάς τους Έλληνες να δικαιολογήσουμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχοντας υποστεί τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο που συνεχίζεται. Και ακόμη, αντιμετωπίζοντας σε καθημερινή βάση, τις τουρκικές απειλές εναντίον
της εθνικής κυριαρχίας των νησιών μας. Ωστόσο, εμφανίζεται το παράδοξο τώρα, η Ρωσία να θεωρείται «τιμωρητέα», επειδή εισέβαλε στην Ουκρανία, αλλά στην Τουρκία να παρέχεται συνεχής ατιμωρησία. Αυτό σημαίνει ότι η Δύση έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί πολλαπλά μέτρα και σταθμά, για περιπτώσεις καταπάτησης εδαφικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οι απαράδεκτες αυτές διακρίσεις δεν αποτελούν δυστυχώς το μοναδικό σύμπτωμα της προϊούσας παρακμής της Δύσης. Τα συνεχή λάθη της, οι αμηχανίες της, η αδυναμία πρόβλεψης των καταστροφών που εκκολάπτονται, οι εμμονές της με τη δημοκρατία, που δήθεν δικαιολογούν αναίτιους πολέμους, αλλά και οι αθετήσεις υποσχέσεών της οδηγούν, ολοένα συχνότερα, σε δραματικές καταστάσεις, που διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Αδιάψευστη εξάλλου εικόνα αυτής της παρακμής προσφέρει και το «ανάστημα» των ηγετών της.

Καθώς θεωρώ ότι το δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» δεν απαιτεί κατάργηση της αντικειμενικότητας των οπαδών της, υπενθυμίζω ότι η Δύση είχε αναλάβει τον Φεβρουάριο του 1990 την υποχρέωση να «μην υπάρξει ούτε πόντος επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς». Ωστόσο, από τότε, η Ρωσία χρειάστηκε να ανεχθεί πολυάριθμες αθετήσεις αυτής της υπόσχεσης της Δύσης, με την είσοδο στο ΝΑΤΟ αρκετών χωρών της πρώην Σοβιετικής ένωσης. Εξηγώντας τους λόγους της εισβολής στην Ουκρανία, διότι προφανώς το ποτήρι της υπομονής ξεχείλισε, ο Πούτιν, μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι «κινδύνευε». Αλλά, και πέρα από τις συνεχείς αθετήσεις υποσχέσεων, η συμπεριφορά της Δύσης, απέναντι στη Ρωσία, μετά την πτώση του παραπετάσματος, υπήρξε ταπεινωτική, προσβλητική ή ακόμη και εχθρική, παρότι επρόκειτο όχι μόνον για ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και για χώρα της οποίας η συμβολή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε την ήττα του Άξονα. Οι κακές αυτές συγκυρίες φαίνεται να επαληθεύουν τη θεωρία του γνωστού οικονομολόγου W.W. Rostow, με βάση την οποίαν, χώρες που υφίστανται τέτοιας μορφής έξωθεν συμπεριφορές, αναπτύσσουν δυνάμεις, που σύντομα τις επιβάλλουν στο διεθνές προσκήνιο με αρχηγική περιβολή.

Σχετικά με τη στάση της Δύσης, στον πόλεμο της Ουκρανίας, αυτή αποδόθηκε μέσα από την απελπισμένη διαπίστωση του κ. Ζελένσκι ότι η «Δύση τον άφησε μόνο». Συνειδητοποίηση, που αξίζει να χαραχθεί με πύρινα γράμματα στο νου των δικών μας αρμοδίων, έτσι που να μετατραπεί σε καθήκον για όλα όσα οφείλουμε να πράξουμε ώστε να μην εξαφανιστούμε ως Έθνος.

Σχετικά με τις κυρώσεις που αποφάσισε η Δύση εναντίον της Ρωσίας, αυτές αφορούν χώρα 146 εκατ. κατοίκων, με:

Ταμείο Ανάκαμψης: Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός

Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία

Είναι, σίγουρα, ευχάριστο να προσφέρονται “χρήματα από ελικόπτερο”, ειδικά όταν αυτά προορίζονται για την πλήρως κατεστραμμένη, από τα Μνημόνια, ελληνική οικονομία. Ωστόσο, αν οι όροι, κάτω από τους οποίους θα εξασφαλιστούν αυτά τα χρήματα, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους πρέπει να αντιμετωπιστούν με σκεπτικισμό. Και συγκεκριμένα, το Ταμείο Ανάκαμψης και το πρόγραμμα που το συνοδεύει, απειλεί την ελληνική οικονομία με μη αντιστρέψιμη επιδείνωση των πολυσύνθετων προβλημάτων της.

Φαίνεται παράλογη, εκ πρώτης όψεως, η μεμψίμοιρη υποδοχή αυτού του δώρου των 18 δισ. ευρώ του Ταμείου προς την Ελλάδα. Ωστόσο, μέσω του “δώρου” δηλώνεται ότι στόχος του είναι να μετατρέψει τη χώρα μας σε μια “νέα Ελλάδα”. Και, συνεπώς, είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε στοιχειώδη υποχρέωση να ερευνήσουμε σε τι, ακριβώς, συνίσταται η νέα οικονομική φυσιογνωμία της Ελλάδας.

Για την Ελλάδα προβλέπονται από το Ταμείο Ανάκαμψης 31,16 δισ. ευρώ από τα οποία τα 18,43 δίνονται ως δώρο, ενώ τα 12,73 ως δάνειο. Τα ποσά αυτά θα διοχετευθούν στη χώρα μας σε διάστημα 5 ετών. Που σημαίνει ότι οι ετήσιες επενδύσεις θα ανέρχονται στο χαμηλό ποσοστό του 3-3.5% του ΑΕΠ. Να υπενθυμίσω ότι η αποτελεσματικότητα, σε όρους ανάπτυξης, είναι απείρως μεγαλύτερη, όταν το ποσό ρίχνεται μια και έξω στην οικονομία, και δεν κατανέμεται χρονικά, όπως στην περίπτωση του Ταμείου.

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας

Το δώρο των 18 δισ. ευρώ, σε πέντε δόσεις δίνεται, λοιπόν, στην ελληνική οικονομία, που:

• Το ΑΕΠ της είναι τώρα κατώτερο κατά 32-38%, σε σχέση με το αντίστοιχο του 2010.
• Έχει κατρακυλήσει στην ουρά των Βαλκανίων, ενώ πριν από την κρίση ήταν στην κορυφή.
• Έχει υποχρεωθεί, στο διάστημα των 11 μνημονιακών ετών, να ξεπουλήσει σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας της.
• Έχει ρημαχτεί ο πρωτογενής, αλλά και ο δευτερογενής της τομέας, και φυτοζωεί κυρίως από τον τουρισμό.
• Έχει αποχαιρετίσει περίπου 600.000 νέους της και κατά κανόνα μορφωμένους, καθώς αδυνατούσε να τους εξασφαλίσει αξιοπρεπή απασχόληση.
• Στα δραματικά αυτά χρόνια της θανάσιμης λιτότητας και της αβυσσαλέας υποτέλειας η απουσία επένδυσης, ακόμη και για αντικατάσταση της φθοράς των εγκαταστάσεων παραγωγής, ροκάνισε και την δυνητική της ανάπτυξη.

Αναπόφευκτο το τέταρτο Μνημόνιο εκτός εάν…

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*  

"...Όπως, λοιπόν, αποδεικνύουν οι ψυχροί αριθμοί, η πρόθεση  αυτή της ΕΕ περί σωτηρίας μας, μετά από την πάροδο 11 ετών, κατέληξε:

* σε διπλασιασμό του ελληνικού  χρέους, ως ποσοστό στο ΑΕΠ,

* σε μείωση του ΑΕΠ μας, τουλάχιστον κατά 25% (για να μην επιβαρύνουμε την ΕΕ με τις επιπλέον δυσμενείς συνέπειες της πανδημίας),

*σε πρόβλεψη του ΔΝΤ ότι, μέχρι το 2060, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξής μας θα κυμαίνεται γύρω στη μονάδα,

*στο να υπολείπεται τώρα  μόνο το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βουλγαρίας από το  αντίστοιχο δικό μας, ενώ στην αρχή της κρίσης ήμασταν  στην κορυφή των Βαλκανίων,..."

Η ελληνική οικονομία ήταν σε αδιέξοδο και πριν από την πανδημία, κάτι  που επιβεβαιώνεται  από τη  στατιστική της εικόνα. Η πανδημία, όπως ήταν αναπόφευκτο, επιβάρυνε την χρόνια  και απελπιστική της  κατάσταση, καθώς:

– πρόσθεσε στη λεόντεια καθίζηση του ΑΕΠ, που προκάλεσαν τα Μνημόνια, αρκετές  επί πλέον αρνητικές μονάδες,

-εκτόξευσε σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη  το δημόσιο, αλλά και το ιδιωτικό χρέος,

-επιβάρυνε  την απαισιοδοξία στις προβλέψεις επιχειρηματιών

και καταναλωτών και

-επιδείνωσε την πρωτόγνωρη εισοδηματική ανισότητα.

Στην παγιωμένη αυτή  πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν υπάρχει, δυστυχώς, χώρος για ανάπτυξη. Το συμπέρασμα είναι αυταπόδεικτο, αν ληφθεί υπόψη ότι  το ΑΕΠ της Ελλάδας το 2022 υπολείπεται του αντίστοιχου, πριν από τα Μνημόνια, κατά τουλάχιστον 32%, η  αύξηση του ΑΕΠ μέχρι το 2060 θα κυμαίνεται γύρω στο 1%, αλλά και οι προδιαγραφές των Μνημονίων  που μας επιβλήθηκαν στερούνται αναπτυξιακής πνοής.

Οι εκάστοτε κυβερνώντες, παρά τις συχνές ενθουσιώδεις εξαγγελίες τους,  σχετικά με  τη δήθεν  καλή  πορεία της οικονομίας, φαίνεται  ωστόσο να έχουν  συνείδηση  του  βάλτου στον οποίον  βυθιζόμαστε. Γι αυτό, και αν εξαιρέσει κανείς τις διθυραμβικές  αναφορές στο Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο υπενθυμίζω ότι  εξυπηρετεί συμφέροντα του ευρωπαϊκού Βορρά, και όχι δικές μας  επιτακτικές ανάγκες, απουσιάζει  τα τελευταία χρόνια, από τη χώρα μας, κάθε μορφή  σοβαρού  προβληματισμού για οικονομική ανάπτυξη.  Αντιθέτως, η συνεχής αγωνία των αρμοδίων μονοπωλείται από το πως, από που και σε τι κόστος  θα εξασφαλιστούν τα χρήματα για την αντιμετώπιση των λεόντειων μνημονιακών μας βαρών.

Η εισβολή της πανδημίας, καθώς οδήγησε σε ολοκληρωτική ανατροπή των αυστηρών κανόνων της νομισματικής πολιτικής, ενθάρρυνε ταυτόχρονα και κάποιες  ελπίδες, σχετικά με  τη δυνατότητα της Ελλάδας να απαιτήσει, επιτέλους, τα δίκαια αιτήματά της. Συγκεκριμένα, ο πανικός σχετικά με την  άμεση ανάγκη  αντιμετώπισης του κορονοϊού,  δικαιολόγησε τη διάθεση  τρισεκατομμυρίων $, σε μεθόδους γνωστές ως «χρήματα από ελικόπτερο», αναζωπύρωσε   τη συνειδητοποίηση των  κινδύνων από το ανεξέλεγκτο πια   δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, το οποίο  έφθασε στις οικονομίες της Δύσης στο 425% του ΑΕΠ τους, ενώ στις αναπτυσσόμενες αντίστοιχα στο 356%, ενθάρρυνε συζητήσεις για την ανάγκη διαγραφής σημαντικού ποσοστού του και  άνοιξε το δρόμο σε νέες θεωρίες που  υποβαθμίζουν την πρωταρχική σημασία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.

Η νομισματική αυτή χαλάρωση, που επικράτησε στην  πανδημία, όφειλε να εκληφθεί  από την Ελλάδα, ως  μια θεόσταλτη ευκαιρία, για την εξασφάλιση της επιβίωσής της. Μέσα σε αυτό, συνεπώς, το διάλειμμα, του οποίου οι ευνοϊκές συνθήκες θα  ήταν απίθανο να διατηρηθούν και μετά το πέρας της πανδημίας, η Ελλάδα  θα έπρεπε να  σπεύσει   να απεμπολήσει  την ιδιότητα του «πιο πειθήνιου μαθητή της ΕΕ», όπως αυτή προβάλλεται σε ένα από τα πρόσφατα τεύχη του Economist. Και, στη συνέχεια,  να συγκεντρώσει ένα προς ένα όλα εκείνα τα απαράγραπτα δίκαιά της,  που αποτελούν το καθένα και όλα μαζί, ισχυρότατα  επιχειρήματα για την  υπεράσπιση της διάσωσής της. Να τα προβάλλει στα πέρατα του κόσμου,  να αναζητήσει ειλικρινείς  συμμαχίες και, πάνω από όλα, να σφιχτοδέσει τους Έλληνες, απανταχού της Γης, σε έναν αγώνα επιβίωσης. 

Πως η Ελλάδα να διεκδικήσει τις γερμανικές οφειλές

Πως η Ελλάδα να διεκδικήσει τις γερμανικές οφειλές: Επικεντρώνομαι και πάλι, όπως αποτελεί πάγια υποχρέωση της κάθε Ελληνίδας και του κάθε Έλληνα, στο άλυτο
πάν

Συνέχεια ατοπημάτων της Επιτροπής Ελλάδα 21

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

Ήμουν στην Πρέβεζα, για να συμμετάσχω εκ μέρους της Επιτροπής ΤΙΜΗΣΤΟ 21, στη θαυμάσια πράγματι εκδήλωση της απελευθέρωσής της, που διοργανώθηκε από την Επιτροπή Πρέβεζα 1821-2021. Εκεί με βρήκε η είδηση αυτού του ντροπιαστικού για τον ελληνισμό συνέδριου για τον Αλή πασά (23-24 τρέχ.) Οι κάτοικοι της Πρέβεζας, γείτονες των Ιωαννίνων, ήταν μουδιασμένοι και ως να αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν αυτή την αδιανόητη προσβολή, που λάμβανε χώρα υπό την αιγίδα της Επιτροπής Ελλάδα 21. Ακούστηκαν, ενδιάμεσα, απίστευτες συνομιλίες, μέσω τοπικών ραδιοφώνων, που είχαν προσκαλέσει το δήμαρχο των Ιωαννιτών, καθώς και τον Γιώργο Καραμπελιά, για να τοποθετηθούν σε αυτό το ανοσιούργημα. Ο δήμαρχος, εκτός εαυτού, ηρνείτο να απαντήσει στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου, παρότι είχε αποδεχθεί την πρόσκλησή του να δώσει εξηγήσεις για το συνέδριο, ενώ ταυτόχρονα έκοβε το λόγο από τον Γιώργο Καραμπελιά, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να απαντήσει στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Τελικώς, η τέλεια αντίδραση στο εξοργιστικό εγχείρημα αυτού του συνεδρίου ήρθε από την κοινωνία. Όπως τουλάχιστον δείχνουν οι φωτογραφίες που έχω στα χέρια μου, οι εργασίες του προσείλκυσαν τον…. Κούκο, ως ακροατή του. Ήταν η απάντηση της Ελλάδας σε αυτό τον αδιανόητο ξεπεσμό.

 Με το τέλος των εργασιών του ανεκδιήγητου αυτού συνεδρίου, όπως νομίζω ότι κατάλαβα από τα γραφόμενα σε διάφορες εφημερίδες, η Επιτροπή Ελλάδα 21, υπό το βάρος προφανώς των λαθών της, αλλά και της πλήρους αποτυχίας της αποστολής της, διακόπτει τις εργασίες της ή/και τις μεταφέρει σε μία άλλη κίνηση υπό ίδρυση, που θα ονομάζεται Φόρουμ Ελλάδα 2040. Εξυπακούεται ότι οι τυχόν επιτυχίες ή αποτυχίες κινήσεων, οργανώσεων, συνεδρίων κλπ., δεν θα προσέλκυαν το ενδιαφέρον της ΤΙΜΗΣΤΟ 21, αν δεν απευθύνονταν σε όλες και όλους τους Έλληνες, αν δεν έφεραν τη σφραγίδα της επίσημης ανάθεσης των δραστηριοτήτων τους από την Πολιτεία και αν, με αυτή την επίσημη ιδιότητα, δεν είχαν συγκεντρώσει χρήματα από τον ελληνικό λαό, σε ποσό που παραμένει άγνωστο μέχρι στιγμής, όπως και ο τρόπος διάθεσής του. Συνεπώς, όχι απλώς κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας έχει δικαίωμα, αλλά έχει και υποχρέωση να ενδιαφερθεί για το τι ακριβώς συνέβη στην Επιτροπή Ελλάδα 21, αλλά και το τι προβλέπεται να συμβεί στο Φόρουμ Ελλάδα 2040. 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 20.02.2021

Το ακατάλληλο ως και απάνθρωπο περιεχόμενο των μνημονίων ήταν λίγο-πολύ γνωστό από το 2013 όταν ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ είχε εκτενώς αναφερθεί στα σφάλματα του ελληνικού προγράμματος. Και, συνεχώς, από τότε, πολλοί επώνυμοι αλλοδαποί πάντοτε, αναφέρθηκαν στα προβληματικά ελληνικά μνημόνια. Κανονικά, οι δηλώσεις αυτές όφειλαν να ξεσηκώσουν θύελλα διαμαρτυριών, από τους σκληρά δοκιμαζόμενους Έλληνες, και να οδηγήσουν σε βάσιμες καταγγελίες και σε μερική παραγραφή του χρέους ή τουλάχιστον σε μια διόρθωση που θα περιόριζε τις θηριώδεις πλευρές του. Διότι, ασφαλώς, εφόσον χρωστούσαμε οφείλαμε να πληρώσουμε, όχι όμως με αντάλλαγμα την πλήρη εξαφάνισή μας. Ωστόσο, δεν “κουνήθηκε φύλλο”, αν εξαιρέσει κανείς ένα δικό μου άρθρο που δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde (μετάφραση:“το λάθος του ΔΝΤ αποσιωπήθηκε”, 12.03.2013). Αντί μιας υγιούς εθνικής αντίδρασης για τα καταστρεπτικά μνημόνια που οι εταίροι μας επέβαλαν, οι αρμόδιοι εξακολουθούσαν να υπογράφουν νέα μνημόνια, να αγωνίζονται για το πώς θα εκτελέσουν στο ακέραιο τις εντολές τους, παρότι αυτά αφαιρούσαν κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και παρότι εξαθλίωναν το λαό, ενώ διαβεβαίωναν ανελλιπώς ότι «έρχεται η ανάπτυξη» και μαζί της «πακτωλός Άμεσων Ξένων Επενδύσεων».

Η ελληνική οικονομία ήταν ήδη τελειωμένη και πριν από την πανδημία. Αυτή, απλώς, έβαλε την ταφόπετρα. Και, δυστυχώς, μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πλήρως την καταστροφή, μόνον τότε θα αγωνιστούμε για τη σωτηρία μας. Ποια είναι; Να παύσουμε να είμαστε πλήρως υποτελείς στους εταίρους μας, στους συμμάχους, στους φίλους και εχθρούς μας, και να λειτουργούμε ως ανεξάρτητο κράτος. Π.χ. να μην υποβιβάζουμε τη νοημοσύνη μας υποστηρίζοντας ότι «η κακοκαιρία σπρώχνει τα τουρκικά πλοία στο Αιγαίο»!

Πως η Ελλάδα έγινε παρανάλωμα του πυρός για να σωθούν οι τράπεζες

Η ομιλία πραγματοποιἠθηκε διαδικτυακά στις 21 Ιανουαρίου 2021 απο το Ιnternational Ηellenic Αssociation. Η τ. Πρύτανης Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη αναπτύσσει το θέμα: "Πως η Ελλάδα έγινε παρανάλωμα του πυρός για να σωθούν οι τράπεζες" (Με βάση την επίσημη αποκάλυψη του Barack Obama).