Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την ιστοσελίδα www.alfavita.gr
H ταλαιπωρία, που δοκιμάζει διαρκώς την ψυχική και, συχνά και τη σωματική, αντοχή των εκπαιδευτικών της άγριας και μακρινής Αντίμπουα, δεν είναι τίποτα μπροστά στις ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουν εκεί οι συνάδελφοι.
Θέμα του παρόντος σημειώματος είναι η παρουσίαση της τραγελαφικής κατάστασης που επικρατεί στον δημόσιο τομέα και ειδικά στη δημόσια Παιδεία της μακρινής, και πρωτόγονης Αντίμπουα, άγνωστης ακόμη και στους φανατικούς συλλέκτες γραμματοσήμων, προκειμένου να αισθανθούμε τυχεροί και ευγνώμονες που ζούμε σε μία σύγχρονη, ευνομούμενη και ευρωπαϊκή χώρα και δεν αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα και να πάψουμε επιτέλους τη μεμψιμοιρία, την γκρίνια και τη συνήθη απογοήτευσή μας απ’ όσα ζούμε καθημερινά ως εκπαιδευτικοί του δημοσίου.
Όσα μεταφέρω εδώ είναι απολύτως εξακριβωμένα και τα γνωρίζω διότι τυχαίνει κάποιος μακρινός μου συγγενής να βρίσκεται εγκατεστημένος εκεί και έχοντας λάβει την υπηκοότητα της χώρας, κατάφερε να διοριστεί ως δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα εκπαιδευτικός.
Τη «χρυσή υπηκοότητα» την έλαβε διότι σ’ εκείνη την πρωτόγονη χώρα προσφέρουν «γην και ύδωρ» για ξένες επενδύσεις κι ο ίδιος εμφανίστηκε ως μεγάλος επενδυτής, παρότι δεν είχε φράγκο και η μόνη επένδυση που πραγματοποίησε ήταν ν’ αγοράσει για ελάχιστα ευρώ ένα ξέφραγο οικόπεδο της συμφοράς που το παρουσίασε ως φάρμα με ρινόκερους, που κατάφερε να τους εγκλωβίσει με αγκαθωτή περίφραξη.