«Στάσις», η προαιώνια, ειδοποιός διαφορά «Ανατολής» – «Δύσης»

του Ιωάννη Σαΐνη

Κάθε επιδρομή, επίθεση, διαγούμισμα, πειρατεία, απαιτεί νομιμοποίηση. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, η δικαιολόγηση κάθε πράξης. Από την αυγή της ανθρώπινης Ιστορίας.

Η πειρατική επιδρομή της Αργοναυτικής εκστρατείας, για την αρπαγή του Χρυσόμαλλου δέρατος, είχε τη δικαιολόγησή της στην προέλευση του ίδιου του δέρατος. Αφού το δέρας είχε προέλευση Ελληνική, όπως μας βεβαιώνει ο μύθος του Φρίξου και της Έλλης, δεν νομιμοποιούνταν οι Έλληνες να το οικειοποιηθούν, είτε με το καλό, είτε με το στανιό;

Μήπως η εκστρατεία στην Τροία βρίσκει την νομιμοποίησή της μόνο στην αρπαγή της ωραίας Ελένης; Δεν είχε προηγηθεί, σύμφωνα πάντα με το μυθολογικό κύκλο της Αργοναυτικής εκστρατείας, η αθέτηση από μεριάς του βασιλιά της Τροίας, της υπόσχεσης στον Ηρακλή πως θα του δώσει γυναίκα την ίδια του την κόρη, αν έσωζε τη ζωή της από το φοβερό τέρας που είχε στείλει στα νερά της Τροίας ο Ποσειδώνας; Δεν ήταν επαρκής λόγος, αυτή η αθέτηση του βασιλικού λόγου στον μεγαλύτερο ήρωα της Ελλάδας, στον Ηρακλή, αναγκαία και ικανή συνθήκη για μια εκστρατεία εκδίκησης και διαγουμίσματος;

Η απάνθρωπη ελευθερία του δυτικού ανθρώπου - Του Στέλιου Ελληνιάδη

Η

μουν και παραμένω εναντίον της ελευθερίας όπως την αντιλαμβάνονται και την εργαλειοποιούν οι επικυρίαρχοι, οι αποικιοκράτες, οι δουλέμποροι, οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου, οι άρπαγες του πλούτου των λαών.

Είμαι και παραμένω συνήγορος και υπερασπιστής μόνο της ελευθερίας που δεν συνυπάρχει με ούτε προϋποθέτει τη σκλαβιά ή τη λεηλασία των άλλων. Και πιστεύω ότι κάθε καλών προθέσεων άνθρωπος θα πρέπει να είναι ειλικρινής και να ελέγχει υπέρ ποίας ελευθερίας είναι. Γιατί, αν είναι υπέρ της δικής του ελευθερίας  ανεξάρτητα από το αν αυτή αντλεί τους πόρους για την ύπαρξή της από την καταπάτηση της ελευθερίας των άλλων, ακόμα κι αν η ελευθερία του είναι παράγωγο της ανελευθερίας και της δυστυχίας του ανθρώπινου είδους, υπάρχει πρόβλημα.

Ελεύθερος μπορεί να αισθάνεται κανείς ακόμα και μέσα στη φυλακή, πνευματικά. Ή να αισθάνεται ελεύθερος αδιαφορώντας ή απορρίπτοντας ό,τι συμβαίνει γύρω του. Κι αυτή μπορεί να είναι μια φιλοσοφική στάση ζωής που υιοθετούν και καλλιεργούν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να δραπετεύσουν νοητικά από τις καταπιεστικές κοινωνίες αφού νιώθουν ότι δεν μπορούν πρακτικά να τις αλλάξουν. Και επιλέγουν το στοχασμό και την αποχή από τα κοινά. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και δεν έχουν σχέση με τους μισάνθρωπους και συμφεροντολόγους, που νοιάζονται μόνο για τη δική τους ελευθερία ακόμα κι αν αυτή πληρώνεται πολύ ακριβά από τους άλλους.

Οι βαθιά φιλοσοφημένοι και πολιτικοποιημένοι πολίτες δεν έχουν ψευδαισθήσεις. Ξέρουν πολύ καλά ότι η ελευθερία, η πραγματική, για όλους, είναι πολύ μακρινός στόχος. Κι ότι η ελευθερία την οποία εμπορεύεται και παρέχει το σύστημα είναι fake. Πρώτα-πρώτα, βασίζεται στη θέληση των ισχυρών που τη δίνουν σε όποια δόση επιθυμούν και την παίρνουν πίσω ανάλογα με τι τους συμφέρει. Είναι βάρβαρη «ελευθερία», γιατί ο κάθε χρήστης, ο κάθε «ελεύθερος», την εξαργυρώνει με την ανελευθερία και τον πόνο των άλλων που είναι αδύναμοι, αιχμάλωτοι, εξαρτημένοι και υποτελείς των επικυρίαρχων κτητόρων και διανομέων της «ελευθερίας».

Σύγκρουση Χριστιανικών Κόσμων: Γιατί η Ευρώπη δεν μπορεί να καταλάβει τη Ρωσία

Οι Δυτικοευρωπαίοι βλέπουν τους Ορθόδοξους και τους Ανατολικούς Χριστιανούς ως σατράπες και ένα σωρό λαθρέμπορους, ενώ οι Ορθόδοξοι βλέπουν τους Σταυροφόρους ως βάρβαρους σφετεριστές που θέλουν να καταλάβουν τον κόσμο.

Του Πέπε Εσκομπάρ

Σε μια τοξική και διάχυτη ατμόσφαιρα γνωστικής ασυμφωνίας βουτηγμένη στη ρωσοφοβία, είναι απολύτως αδύνατο να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για συγκεκριμένα σημεία της ρωσικής ιστορίας και πολιτισμού στον χώρο του ΝΑΤΟ – ένα φαινόμενο που βιώνω αυτή τη στιγμή στο Παρίσι, μετά από μακρά παραμονή στην Κωνσταντινούπολη.

Στην καλύτερη περίπτωση, σε μια επίφαση πολιτισμένου διαλόγου, η Ρωσία βρίσκεται στο περιστεριώνα του αναγωγικού οράματος μιας απειλητικής, παράλογης, διαρκώς επεκτεινόμενης αυτοκρατορίας - μια πολύ πιο άσχημη εκδοχή της αρχαίας Ρώμης, της Αχαιμενιδικής Περσίας, της Οθωμανικής Τουρκίας ή της Ινδίας των Μουγκάλ.

Η πτώση της ΕΣΣΔ πριν από λίγο περισσότερο από τρεις δεκαετίες έριξε τη Ρωσία τρεις αιώνες πίσω – πίσω στα σύνορά της του 17ου αιώνα. Ιστορικά, η Ρωσία είχε ερμηνευτεί ως μια αιωνόβια αυτοκρατορία – τεράστια, πολλαπλή και πολυεθνική. Όλα αυτά βασίζονται στην ιστορία, η οποία είναι ακόμα πολύ ζωντανή σήμερα στο ρωσικό συλλογικό ασυνείδητο.

Όταν ξεκίνησε η επιχείρηση Ζ, ήμουν στην Κωνσταντινούπολη, τη Δεύτερη Ρώμη. Έχω περάσει ένα σημαντικό μέρος των νυχτερινών μου περιπάτους γύρω από την Αγία Σοφία στοχαζόμενος τους ιστορικούς συσχετισμούς μεταξύ της Δεύτερης Ρώμης και της Τρίτης Ρώμης – που τυχαίνει να είναι η Μόσχα, από τότε που η έννοια διατυπώθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 16ου αιώνα.

Αργότερα, πίσω στο Παρίσι, η εξορία στην περιοχή του μονόλογου φαινόταν αναπόφευκτη έως ότου ένας ακαδημαϊκός μου υπέδειξε κάποια τεκμηρίωση, αν και έντονα παραμορφωμένη από την πολιτική ορθότητα, διαθέσιμη στο γαλλικό περιοδικό Historia .

Υπάρχει τουλάχιστον μία προσπάθεια να συζητηθεί η Τρίτη Ρώμη. Η σημασία αυτής της έννοιας ήταν αρχικά θρησκευτική πριν γίνει πολιτική – συνοψίζοντας τη ρωσική προσπάθεια να γίνει ο ηγέτης του ορθόδοξου κόσμου σε αντίθεση με τον καθολικισμό. Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό στο πλαίσιο των πανσλαβικών θεωριών που ξεκίνησαν από τους πρώτους Ρομανόφ και έφτασαν στο αποκορύφωμά τους τον 19ο αιώνα.

Ο Ευρασιανισμός –και οι διάφορες παραλλαγές του– αντιμετωπίζει τη σύνθετη ρωσική ταυτότητα ως ταυτότητα δύο όψεων, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες απλώς αδυνατούν να καταλάβουν ότι αυτές οι ιδέες –που διαπερνούν διάφορες μορφές ρωσικού εθνικισμού– δεν υποδηλώνουν εχθρότητα προς τη «φωτισμένη» Ευρώπη, αλλά επιβεβαίωση της διαφοράς (θα μπορούσαν επιπλέον να μάθουν να διαβάζουν περισσότερα Gilles Deleuze ). Ο Ευρασιισμός βαραίνει επίσης την προσέγγιση με την Κεντρική Ασία και τις απαραίτητες συμμαχίες, σε διαφορετικό βαθμό, με την Κίνα και την Τουρκία.

Μια σαστισμένη φιλελεύθερη Δύση παραμένει όμηρος ενός ανεμοστρόβιλου ρωσικών εικόνων που δεν καταφέρνει να αποκρυπτογραφήσει σωστά – από τον δικέφαλο αετό, που ήταν το σύμβολο του ρωσικού κράτους από τον Μέγα Πέτρο, μέχρι τους καθεδρικούς ναούς του Κρεμλίνου και την ακρόπολη. της Αγίας Πετρούπολης, η είσοδος του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο το 1945, οι παρελάσεις της 9ης Μαΐου (η επόμενη θα είναι ιδιαίτερα σημαντική) και ιστορικά πρόσωπα από τον Ιβάν τον Τρομερό έως τον Μέγα Πέτρο. Στην καλύτερη περίπτωση –και εδώ μιλάμε για ειδικούς πανεπιστημιακού επιπέδου– αποκαλούν όλες τις παραπάνω «επιφανείς και μπερδεμένες» εικόνες.

Το χάσμα μεταξύ χριστιανών και ορθοδόξων

Ούτε μπορεί να γίνει κατανοητή η φαινομενικά μονολιθική φιλελεύθερη Δύση αν ξεχνάμε ότι, ιστορικά, η Ευρώπη είναι επίσης ένα θηρίο με δύο κεφάλια: μπορεί κανείς να εντοπιστεί από τον Καρλομάγνο μέχρι τη φοβερή ευρωκρατική μηχανή των Βρυξελλών. ο άλλος προέρχεται από την Αθήνα και τη Ρώμη και, μέσω Βυζαντίου/Κωνσταντινούπολης (η Δεύτερη Ρώμη), φτάνει στη Μόσχα (την Τρίτη Ρώμη).

Τό ἐθνικό συμφέρον καί οἱ ἐγκληματίες τῆς εἰρήνης.

Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».

Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Ορμπάν (Orban) και ο πρόεδρος της Σερβίας Βούτσιτς (Vucic).

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ἀργά προχθές τό βράδυ ἀπό τό ἑλληνικό κανάλι τοῦ Euronews τίς ὁμιλίες τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Οὑγγαρίας Βίκτορ Ὀρμπάν καί τοῦ Προέδρου τῆς Σερβίας Ἀλεξαντάρ Βούτσιτς ἀμέσως μετά τίς ἐκλογικές τους νῖκες στίς ἀναμετρήσεις πού διεξήχθησαν στίς χῶρες τους. Ὁ Ὀρμπάν διέψευσε τίς δημοσκοπήσεις, συγκέντρωσε τό 54% τῶν ψήφων καί συνέτριψε τήν ἑνωμένη ἀντιπολίτευση. Ἕξι κόμματα συνασπίστηκαν ἐναντίον του γιά νά τόν ἀνατρέψουν. Ἀριστερά καί Δεξιά. Τά κέρδισε μέ 20 μονάδες διαφορά! Ὁ ἴδιος εἰρωνεύτηκε τίς δυνάμεις τοῦ ἐξωτερικοῦ πού χρηματοδότησαν τήν ἐκστρατεία ἐναντίον του μέ τήν φράση κάθε εὐρώ πού ἐπενδύεται ἀπέναντι στό κόμμα μας εἶναι ἕνα χαμένο εὐρώ –ὁλόκληρον Σόρος ἔδιωξε ἀπό τήν Οὑγγαρία– καί πρόσθεσε μέ χιοῦμορ: ἡ νίκη μας εἶναι ὁρατή ἀπό τό φεγγάρι! Γιά τέταρτη θητεία ἐπανεξελέγη. Τόνισε βεβαίως ὅτι ἡ πολιτική ὑπεράσπισης τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος καί οἱ ἐθνικές πολιτικές δέν εἶναι πολιτικές πού ἔρχονται ἀπό τό παρελθόν ἀλλά ἀπό τό μέλλον. Σέ πιό χαμηλούς τόνους ὁ Σέρβος Βούτσιτς ἐξέφρασε τήν ἱκανοποίησή του πού ψήφισαν 4 ἑκατομμύρια Σέρβοι, στηλίτευσε τό ΝΑΤΟ καί ἀναφέρθηκε σέ διάφορα προβλήματα τῆς διαδικασίας, ὅπως ὅτι ὁ Πρωθυπουργός τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπαγόρευσε στούς ἐκεῖ Σέρβους νά ψηφίσουν καί ἔπρεπε νά μεταβοῦν στήν Σερβία γιά νά ἀσκήσουν τό ἐκλογικό τους δικαίωμα.

Απόστολος Αποστολόπουλος: Ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλάζει τον κόσμο

Αν ο ουκρανικός πόλεμος και οι πιέσεις στη Μόσχα καταλήξουν, όπως διαφαίνεται, να σπρώξουν τη Ρωσία σε σφιχτό εναγκαλισμό με την Κίνα και στη συγκρότηση μετώπου αυτών των δυο με την Ινδία τότε το κατόρθωμα της Δύσης θα είναι μοναδικό: Θα βγάλει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια. Ποιος θα μπορεί να ισχυριστεί ότι τα περίπου 700-800 εκατομμύρια του Δυτικού Κόσμου «απομόνωσαν» τα σχεδόν 4 δισεκατομμύρια ανθρώπων από τη Μόσχα ως το Πεκίνο, το Δελχί και τις άλλες ασιατικές πρωτεύουσες! Η Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, κάνει το λάθος να φοβίσει ταυτόχρονα όλους τους άλλους, από τις παλαιές αποικίες ως τους αφυπνισμένους γίγαντες, Κινέζους και Ινδούς.

Σε ένα πρώτο, περιορισμένο, απολογισμό ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκει την Ευρώπη ενιαία, απέναντι στο δίδυμο Ρωσία- Κίνα και πλήρως υποταγμένη στις ΗΠΑ. Το «νέο» στοιχείο είναι ότι, σε ένα σημείο, η Ιστορία επαναλαμβάνεται: Η Γερμανία ήταν προ του Β΄ Πολέμου μήλον της έριδος μεταξύ Ρωσίας και Αγγλογάλων. Έτσι είναι και τώρα. Σήμερα το Βερολίνο, δέσμιο της ήττας του στον πόλεμο, τάχθηκε με τη Δύση αλλά οι ΗΠΑ πλήρωσαν ως τίμημα, τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Στο μέλλον θα φανεί πόσο βαρύ ήταν το τίμημα.

Αλήθεια είναι ότι και οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε συγχορδία παίζουν στις σκανδαλώδεις «πενήντα αποχρώσεις του γκρι» ακολουθώντας την Ουάσιγκτον. Η αυτονομία της Ε.Ε. είναι, πλέον, κουρέλι που σέρνεται άδοξα στις ρούγες των Βρυξελλών. Με την εξαίρεση του Ούγγρου Ούρμπαν που δήλωσε με απλή μπακαλίστικη λογική: Δεν θα πω στον κόσμο να βάλει πουλόβερ όταν, για να ζεσταθούμε, μπορούμε να έχουμε φτηνό αέριο – από τη Ρωσία. Οι Βρυξέλλες που τον κατηγορούσαν για απειθαρχία, πασπαλισμένη με φασισμό, δεν βγάζουν άχνα. Ποιος άλλος στην Ε.Ε. παίρνει πάνω από το 50% στις εκλογές;

Ακμή και παρακμή της Ευρώπης

Η Ινδία δοκιμάζει διπλωματικούς ελιγμούς στο Ουκρανικό, αλλά η Ρωσία είναι ένας δύστροπος εταίρος

Της Leela Jacinto* στο France24, 22 Μαρτίου

μετάφραση, Αντώνης Σπυρόπουλος

Η αποτυχία της Ινδίας να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αντανακλά τις μακροχρόνιες σχέσεις της με τη Μόσχα. Όμως, καθώς ο πόλεμος εισέρχεται σε μια πιο βάναυση φάση, το τίμημα της στάσης της μπορεί να αποβεί πολύ υψηλό γι’ αυτήν, ακόμη και αν το αντίτιμο είναι φθηνό ρωσικό πετρέλαιο και όπλα, αν φέρει τους ιστορικούς αντιπάλους του Νέου Δελχί πιο κοντά στη Μόσχα.

Ο ηγέτης της μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο δυσκολεύεται να πει τη λέξη που κυριαρχεί στα πρωτοσέλιδα και στον διπλωματικό κόσμο για σχεδόν ένα μήνα. Το «Ουκρανικό» βρίσκεται στην κορυφή της πολυμερούς και διμερούς ατζέντας από τότε που η Ρωσία ξεκίνησε την εισβολή της τον περασμένο μήνα, αλλά ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι δείχνει αποφασισμένος να αποφύγει το θέμα με κάθε κόστος. 

Σε μια έκτακτη σύνοδο κορυφής μεταξύ των ηγετών της Αυστραλίας και της Ινδίας τη Δευτέρα, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Σκοτ Μόρισον άνοιξε τη συνάντηση αναφερόμενος στο «το πολύ οδυνηρό σκηνικό του πολέμου στην Ευρώπη» και στην «παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία».

Στις δηλώσεις του ο Μόντι, εν αντιθέσει, παράκαμψε την αναφορά επί του θέματος, αναφερόμενος για εμπόριο, τεχνολογία και κρίκετ. Ωστόσο, οι σύμμαχοι της Ινδίας υπογραμμίζουν την εσκεμμένη παράλειψη του Μόντι να αναφερθεί στον πόλεμο της Ουκρανίας μαζί με την επίμονη αποτυχία του Νέου Δελχί να επικρίνει τη ρωσική επιθετικότητα – και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η στάση δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι κρίκετ.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η Ινδία απείχε πέντε φορές από την καταδίκη της εισβολής στον ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου ενός ψηφίσματος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (UNHRC) που απαιτεί την ανεξάρτητη έρευνα για τις ρωσικές παραβιάσεις στην Ουκρανία.

Α.Ντούγκιν: Κάνουμε πόλεμο στην παγκοσμιοποίηση, στην μονοπολικότητα, στην αντιπαράδοση, στην Grand-Reset

Ο φιλόσοφος και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων μιλά για την ουσία της επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία

«Η εποχή που σχετίζεται με την οικοδόμηση μιας κεντρικής παγκόσμιας τάξης έχει τελειώσει» 

Βλαδίμηρος Πούτιν, Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Βάσει της παραπάνω αρχής, ο φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, Καθηγητής Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας παρεμβαίνει στον “πόλεμο στην Ουκρανία” κι επισημαίνει;

« (…) Δεν πρόκειται για πόλεμο με την Ουκρανία. Είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση ως αναπόσπαστο πλανητικό φαινόμενο. Είναι μια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα -γεωπολιτικό και ιδεολογικό.

Η Ρωσία απορρίπτει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση: τη μονοπολικότητα, τον ατλαντισμό, από τη μια, και τον φιλελευθερισμό, την αντί-παράδοση, την τεχνοκρατία, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (Grande Reset) με μια λέξη, από την άλλη.

Είναι σαφές ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν μέρος της ατλαντικής φιλελεύθερης ελίτ.

Και είμαστε σε πόλεμο με αυτό ακριβώς. Εξ ου και η θεμιτή [κατανοητή] αντίδρασή τους.

Η Ρωσία είναι πλέον αποκλεισμένη από τα παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Δεν έχει πλέον επιλογή: είτε να φτιάξει τον κόσμο, είτε να εξαφανιστεί. Η Ρωσία έχει χαράξει έναν δρόμο για να οικοδομήσει τον κόσμο της, τον πολιτισμό της. Και τώρα έγινε το πρώτο βήμα.

Όμως, εθνικά κυρίαρχος μπροστά στην παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεγάλος χώρος, μια ήπειρος-κράτος, ένας πολιτισμός-κράτος. Καμία χώρα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πλήρη αποσύνδεση για πολύ.

Η Ρωσία δημιουργεί ένα παγκόσμιο πεδίο Αντίστασης.

Παπαδιαμάντης και Ντοστογιέφσκυ Έρως και Αγάπη

Είναι άραγε ο Παπαδιαμάντης κι ο Ντοστογιέφσκι ομοούσιοι πλην ετερόσχημοι; Το σίγουρο είναι ότι δεν μοιάζουν «ως δύο σταγόνες ύδατος». Θα παρατηρήσει κανείς ότι ο Ντοστογιέφσκυ πηγαίνει από τον Νόμο στην Γη, ο Παπαδιαμάντης από την Πόλη στην Φύση. Εκ μόνου του προηγούμενου λόγου ο Ντοστογιέφσκυ έγινε αξιομίλητος στην Οικουμένη, όχι για τον Χριστιανισμό του, αλλά για τον Μηδενισμό του, ενώ ο Σκιαθίτης, βασιλιάς σε μια κόχη, δόξασε στον Τόπο ολόκληρο τον Κόσμο. 

Ο Ντοστογιέφσκυ αναζητά, όπως ο Λούθηρος, ένα «Νέο Νόμο», όταν ο Παπαδιαμάντης βλέπει στον Νόμο μια αρχή ακαταλόγιστη και ανυπαίτια, ώστε αυτό που εν τέλει απομένει είναι η Φύση στην συνθήκη μιας ακέραιας αθωότητας, ως εάν η προπατορική Πτώση να μην έλαβε χώρα ποτέ. Ως εκ τούτου ο ήρωας του Ντοστογιέφσκυ ανελκύεται από τον πυθμένα της ύπαρξής του, ενώ αυτός του Παπαδιάμαντη από την ίσαλο γραμμή της μορφής του.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Θίχτηκε ο Ερντογάν που τον είπε «δικτάτορα» ο Ντράγκι. «Είναι εκλεγμένος, εσύ διορισμένος» του απαντά, μέσω Τσαβούσογλου.

Και επειδή άναψε η συζήτηση για δικτάτορες και διορισμένους, ας απαντήσουμε με τη ματιά του Παναγιώτη Δρακόπουλου*, που μας έφυγε αυτές τις ημέρες, για το γεωπολιτικό δόγμα και τη συγκρουσιακή σχέση της άμεσης Δημοκρατίας, όπως ο Ελληνισμός την ανέδειξε, σε σχέση με την απολυταρχία της Ανατολής, τη μόνιμη σύγκρουσή μας με τους Ασιάτες**.

Ο Αισχύλος θέλει να είναι σαφής η ειδοποιός διαφορά των δύο κόσμων.

«Γι' αυτό θα βάλει την ίδια την αξιοσέβαστη μάνα του Ξέρξη να ξεκαθαρίσει την κατάσταση: μιλώντας στον οικείο της χορό των γερόντων, το χορό όπου απεριόριστα τιμά κι εκείνην και τον γιο της, κι ενώ η ασφυκτική αγωνία για την έκβαση των πραγμάτων σφίγγει όλων το λαιμό, η Άτοσσα θα κοιτάξει σαν αφέντρα τούτους τους συμπάσχοντες και με φωνή παγερή θα θυμίσει:

"Ωστόσο, να ξέρετε πως αν νικήσει ο γιος μου

θα γίνει ξακουστός, αν όμως του έλθουν

ανάποδα, στη χώρα δεν θα δώσει

λόγο• μονάχα να γυρίσει,

κι όμοια θα κυβερνάει αφέντης στη γη τούτη"

Ο Ξέρξης λοιπόν μπορεί μόνο να δοξάζεται• δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν, έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σ' όλους τους υπηκόους του. Όταν όμως η βασίλισσα ζητά να μάθει για τους Αθηναίους

"Ποιός ο αρχηγός που διαφεντεύει το στρατό τους;" ποιος είν' ο αφέντης, δηλαδή, ο αντίστοιχος του Ξέρξη, εισπράττει μιαν απάντηση όλως διόλου ξένη για τα κοσμημένα με σαρδόνυχα κακέ ίασπι, τα μόλις αρωματισμένα με κιννάμωμο αυτιά της:

"Δεν είναι δούλοι μηδέ υπήκοοι σε κανέναν"»***

* Ο Παναγιώτης Δρακόπουλος ένας ξεχωριστός, βαθιά πνευματικός άνθρωπος με μεγάλη αγάπη για την Τέχνη, αλλά και ανησυχία για την κοινωνία. Γινόμαστε όλο και φτωχότεροι οι Έλληνες.

Εκδότης ενός σπουδαίου περιοδικού της "Εποπτείας", επιμελήθηκε το δίτομο έργο «ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν, έγραψε τα βιβλία «ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΣ», «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΓΕΝΟΣ» ***, από όπου και το απόσπασμα, από τις εκδόσεις Παρουσία.

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ανατολή και Δύση

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Οι όροι αυτοί πέρα από τη γεωγραφική τους σημασία απέκτησαν κατά καιρούς και άλλες, για να δηλώσουν μορφές σκέψης και πολιτισμού ή, πρόσφατα, πολιτικοστρατιωτικές συμμαχίες. Η χώρα μας βρίσκεται στο γεωγραφικό σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής (Ασίας) και Δύσης (Ευρώπης). Αυτό ασφαλώς κατά τους νεότερους χρόνους συνετέλεσε στο να εμπλακεί σε πολέμους, για τα συμφέροντα των ισχυρών, που θέλουν πάντα να διαφεντεύουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες εκτάσεις. Πολιτιστικά όμως πού ανήκε και που ανήκει; Καθώς οι δυτικοί, ιστορικοί, κοινωνικοί αναλυτές και πολιτικοί, επιβάλλουν κατά τους τελευταίους αιώνες τις απόψεις τους, θεωρήθηκε ότι η χώρα μας ανήκει στην Ανατολή, με την έννοια ότι ο νεότερος πολιτισμός της, θεωρούμενος κατά πολύ διαφορετικός από τον αρχαιοελληνικό, εδραζόταν στον μυστικισμό, ο οποίος κυριαρχούσε και κυριαρχεί στην Ανατολή σε αντίθεση προς τον «ορθολογισμό», ο οποίος θεμελιώθηκε και έχει επικρατήσει στη Δύση. Αυτή η υπεραπλουστευμένη ανάλυση, η οποία γίνεται, δυστυχώς, αποδεκτή και από ομοεθνείς μας, κατά την καταγωγή, όχι μόνο είναι εσφαλμένη, αλλά και άκρως στρεβλωτική της ιστορικής πραγματικότητας, καθώς αδιαφορεί για την τρομακτική διαφορά τρόπου σκέψης και βιοτής των Ελλήνων, στην αρχή, και των άλλων ορθοδόξων λαών, στη συνέχεια σε σχέση με τους φορείς πολιτισμών και σκέψης της γεωγραφικής Ανατολής.

Η Εκκλησία τιμά κατά τη δεύτερη Κυριακή των νηστειών μεγάλο άγιό της, αλλά εν πολλοίς άγνωστο, τον Γρηγόριο Παλαμά. Με τη θεολογία του αυτός περί των ακτίστων ενεργειών του Θεού έδωσε απάντηση στη διαμορφούμενη τότε στη Δύση σχολαστική θεολογία, μετά την κυριαρχία εκεί των Φραγκογερμανών. Ο κυριότερος εκπρόσωπος της σχολαστικής θεολογίας, ο Θωμάς Ακινάτης, έζησε δύο γενιές πριν από τον άγιο Γρηγόριο. Δεν θα υπεισέλθω στις θεολογικές διαφορές, καθ’ ότι δύσκολος για μας τους πολλούς ο λόγος. Περιορίζομαι να επισημάνω δύο ουσιώδη θέματα, στα οποία αποκλίνουν σημαντικότατα οι ορθόδοξοι, δηλαδή η καθ’ ημάς Ανατολή, και οι δυτικοί. Το πρώτο είναι η μεγάλη διαφορά ήθους και αυτή οφείλεται στη διαφορά δόγματος. Όσο και αν οι σύγχρονοι καταφρονητές του θεολογικού λόγου χλευάζουν το δόγμα, ως ανούσιο κώδικα αποστεωμένων εντολών, η ιστορία διδάσκει ότι το ορθό δόγμα οδήγησε τους αποδεχόμενους αυτό σε υπέρτατο ήθος, ενώ το εσφαλμένο σε τρομακτικά εγκλήματα. Βέβαια οι ερμηνεύοντες υλιστικά την ιστορία χλευάζουν με απόψεις σαν κι αυτήν. Χλευάζουν, επειδή απαξιώνουν να μελετήσουν τον βίο και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και περιορίζονται να επισημάνουν τις αστοχίες αυτοκρατόρων και εκκλησιαστικών προσώπων, αστοχίες, που στη γλώσσα του Ευαγγελίου αποκαλούνται αμαρτίες. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ακολουθώντας το αιώνιο πρότυπο, τον Ιησού Χριστό διακρίθηκαν για τη θαυμαστή συνέπεια λόγων και έργων. Και αυτό ενοχλεί διαχρονικά τους άκρως ασυνεπείς δημαγωγούς πάσης φύσεως.