του Γιώργου Καλημερίδη
Με την εκδήλωση της πανδημίας του ιού Covid-19 την περασμένη άνοιξη η αναστολή τής λειτουργίας όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης αποτέλεσε μια κοινή πραγματικότητα για όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Υπολογίστηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα πως την άνοιξη του 2020 περίπου το 85% των μαθητών, παγκοσμίως, ήταν εκτός σχολικών δομών. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας με τη νέα σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά οδήγησε σε μια αντίστοιχη πραγματικότητα, όπου σχολεία κλείνουν για ακόμη μια φορά ή λειτουργούν εκ περιτροπής, ανάλογα με την έκθεση κάθε χώρας στον ιό.
Μέσα σε αυτή την ιδιαίτερη συγκυρία, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση (ΕΑΕ εφεξής) αποτέλεσε και αποτελεί μια νέα πραγματικότητα για εκατομμύρια παιδιά και σπουδαστές σε όλο τον κόσμο. Συγκροτεί, σύμφωνα με την κυρίαρχη εκπαιδευτική ρητορική, μια ουδέτερη παιδαγωγικά και κοινωνικοπολιτικά εκπαιδευτική πρακτική, αναγκαία και αναπόφευκτη στις πρωτοφανείς συνθήκες που ζούμε.
Ειδικά, η κυβέρνηση της ΝΔ προβάλλει την ΕΑΕ ως μια ισότιμη εκπαιδευτική επιλογή, η οποία μπορεί να επεκταθεί όχι μόνο στις συνθήκες εκπαιδευτικής διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και στην αντιμετώπιση όλων των θεωρούμενων, από τη μεριά της, εκπαιδευτικών παθογενειών του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, όπως οι μαθητικές καταλήψεις. Για την ελληνική κυβέρνηση και την αστική εξουσία, η ΕΑΕ εννοιολογείται συνεπώς όχι απλά ως ένα επιμέρους εργαλείο στήριξης των μαθητών και διατήρησης των στοιχειωδών κοινωνικών και παιδαγωγικών σχέσεων μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, αλλά ως ένα παράλληλο και ισότιμο σχολείο. Στον εκπαιδευτικό προβληματισμό της κυβέρνησης ψηφιακό σχολείο και πραγματικό σχολείο αποκτούν ισότιμο χαρακτήρα, όπου μπορούν να εναλλάσσονται ή να συνυπάρχουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, την ίδια στιγμή που στα λόγια η κα Κεραμέως δηλώνει δήθεν ότι η εξ αποστάσεως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης καταρτίζει αυστηρό ωρολόγιο πρόγραμμα ΕΑΕ, θεσπίζει την υποχρεωτικότητα του ψηφιακού σχολείου, επιβάλλει προχώρημα της ύλης, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα στην κοινωνία ότι συνεχίζουμε σε μια εκπαιδευτική κανονικότητα με νέους και πιθανά πιο εκσυγχρονισμένους όρους. Υπό αυτό το πρίσμα η ΕΑΕ δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο μελέτης ξέχωρα από τη συνολική εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, καθώς αποτελεί επιμέρους διάσταση των βασικών εκπαιδευτικών στοχεύσεων του αστισμού στη σημερινή συγκυρία.
