Βασίλης Ασημακόπουλος
Λόγω της χθεσινής ημέρας, 4/2 (πεθαίνει το 1843 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης) και της συγκυρίας των 200 χρόνων γενικότερα.
Αναφέρει στο γνωστό απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του στον Γεώργιο Τερτσέτη «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από το 1770 έως το 1836», ο Γέρος του Μοριά:
«Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμιάν απ’ όσαις γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον της διοικήσεώς των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήτον ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτον με ένα λαόν όπου ποτέ δεν ηθέλησε να αναγνωρισθή ως τοιούτος, ούτε να ορκισθή παρά μόνον ό,τι έκαμνεν η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησε να θεωρήσει τον Ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ΄ ως σκλάβους.
Μίαν φοράν όταν επήραμεν το Ναύπλιον ήλθε ο Άμιλτον να με ιδή. Μου είπε ότι πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν, και η Αγγλία να μεσιτεύση. Εγώ τού αποκρίθηκα, ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς Καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους σκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γεννεά εις γεννεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα.
– Με είπε, ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια.- Η φρουρά του Βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά. Έτζι δεν με ωμίλησε πλέον».
Ο Κολοκοτρώνης στο απόσπασμα αυτό της διήγησής του συμπυκνώνει δύο βασικά ταυτοτικά-συνειδησιακά-βιωματικά στοιχεία των ανθρώπων της εποχής του, την αλήθειά τους, τη μνήμη και αυτοκατανόησή τους, που αφορούν και τη συζήτηση σήμερα.
Α) Τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της Επανάστασης,
Β). Την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους.
