Πατριάρχης Ιεροσολύμων: Οι Χριστιανοί υπό διωγμόν στην Ιερουσαλήμ

Υπό διωγμόν οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ

Μιχάλης Σταυρή

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος Γ΄, σε πρόσφατο άρθρο του στους βρετανικούς «Times» καταγγέλλει τον διωγμό των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ. Η καταγγελία του αποτελεί συνέχεια προηγούμενων παρόμοιων διαπιστώσεων, για τις οποίες τοποθετήθηκε και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών

Την 8η Ιανουαρίου 2022 δημοσιεύθηκε στους Times της Βρετανίας άρθρο του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου Γ΄, με τίτλο «Χριστιανοί υπό διωγμόν στο λίκνο της πίστεώς τους». Στο άρθρο εξηγείται αρχικά η αποστολή του Πατριαρχείου: Πέραν της λειτουργίας του ως «φύλακα των προσκυνημάτων», το κέντρο της Ορθοδοξίας στα Ιεροσόλυμα μεριμνά για παροχή υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών. Παράλληλα φροντίζει για τους ηλικιωμένους, τους πρόσφυγες και γενικότερα τους απόρους.

Παρά τη φιλανθρωπική της δράσης, όμως, ο Πατριάρχης Θεόφιλος Γ΄ υποστηρίζει ότι η χριστιανική Εκκλησία της περιοχής απειλείται «από ισραηλινές εξτρεμιστικές και περιθωριακές ομάδες. Στα χέρια αυτών των Σιωνιστών εξτρεμιστών η χριστιανική κοινότητα στην Ιερουσαλήμ υποφέρει πολύ. Αδελφοί και αδελφές μας πέφτουν θύματα εγκλημάτων μίσους. Οι ναοί μας βεβηλώνονται και βανδαλίζονται τακτικά. Οι κληρικοί μας υπόκεινται συχνά σε εκφοβισμούς. Η ορκισμένη πρόθεση αυτών των εξτρεμιστικών ομάδων είναι να σβήσουν το φως της χριστιανικής κοινότητας από την Παλαιά Πόλη».

Στο άρθρο του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων αναφέρεται συγκεκριμένα στη δράση των προαναφερθέντων ομάδων στην Πύλη της Γιάφας, την κύρια είσοδο της χριστιανικής συνοικίας της παλαιάς πόλης, διαχωρίζοντάς τες ωστόσο από το κράτος και τον ευρύτερο εβραϊκό λαό. Προειδοποιεί μάλιστα ότι η αλλαγή του καθεστώτος στην εν λόγω περιοχή θα αποβεί καταστροφική για όλους τους Χριστιανούς (ντόπιους και προσκυνητές). Υπογραμμίζει: «Η ομορφιά αυτής της πόλης βασίζεται στην πολιτιστική και θρησκευτική της ποικιλομορφία. Δουλεύοντας για τον αποκλεισμό μιας κοινότητας, των Χριστιανών, αυτοί οι εξτρεμιστές αποτελούν υπαρξιακή απειλή όχι μόνο για τη χριστιανική οικογένεια, αλλά και για την ίδια την Ιερουσαλήμ…»

Απαντώντας στους ισχυρισμούς του Πατριάρχη, Ισραηλινός αξιωματούχος υποστήριξε ότι η πραγματικότητα ήταν διαφορετική και επικαλέστηκε προηγούμενο ανακοινωθέν του Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας: «Από την ίδρυσή του, το κράτος του Ισραήλ είναι αφοσιωμένο στη θρησκευτική ελευθερία όλων, καθώς και στη διασφάλιση της ελευθερίας πρόσβασης στις ιερές πόλεις». Παρ’ όλα αυτά, όπως σημειώνεται σε σχετικό δημοσίευμα του Reuters, σε περσινή έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις θρησκευτικές ελευθερίας στον κόσμο, καταγράφονται καταγγελίες Χριστιανών κληρικών και προσκυνητών σχετικά με παρενοχλήσεις τους από υπερορθόδοξους Εβραίους στην Ιερουσαλήμ. Επιπλέον ο Yusef Daher, συντονιστής του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών [ΠΣΕ] στην Ιερουσαλήμ, υποστήριξε το 2021 ότι το κράτος εφαρμόζει διαιρετική πολιτική εξωθώντας τους Χριστιανούς Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν την παλαιά πόλη. Σε μια κίνηση εκδήλωσης αλληλεγγύης, μάλιστα, ο εκτελών χρέη Γενικού Γραμματέα του ΠΣΕ, αιδ. Δρ. Ioan Sauca, εξέφρασε την υποστήριξη του Συμβουλίου στις χριστιανικές εκκλησίες και κοινότητες της περιοχής, καθώς και στον διάλογο μεταξύ εκκλησιαστικών και κρατικών Αρχών.

Συγκινεί ο Τούρκος που βαπτίστηκε Χριστιανός: Ανέσυρε τον Σταυρό από τον Κεράτιο Κόλπο παρουσία Βαρθολομαίου [video]

«Είμαι πολύ χαρούμενος», δηλώνει χαρακτηριστικά μιλώντας στην κάμερα του OPEN, στέλνοντας τις ευχές του για Καλή Χρονιά.

Απαντώντας στην ερώτηση της ανταποκρίτριας του OPEN Μαρίας Ζαχαράκη για το πώς πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση, ο Βίκτωρ ξεκαθαρίζει ότι, «αυτή την πίστη την αισθάνθηκα πιο κοντά σε εμένα. Αποφάσισα να επιλέξω μια θρησκεία γιατί είναι μια θρησκεία, συμβατή με το χώμα αυτού του τόπου και γιατί αυτή η πίστη έχει μια πολύ βαθιά ριζωμένη ιστορία».

Το βίντεο...
Συγκινεί ο Τούρκος που βαπτίστηκε Χριστιανός: Ανέσυρε τον Σταυρό από τον Κεράτιο Κόλπο παρουσία Βαρθολομαίου [video]

Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συναντά τον Χάντινγκτον…

 

Οι αποφάσεις του Πατριαρχείου της Μόσχας να ιδρύσει Εξαρχία Αφρικής, αμφισβητώντας τα ισχύοντα για την δικαιοδοσία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, καθώς επίσης και οι προειδοποιήσεις για ανάλογες πρωτοβουλίες στην επικράτεια της Τουρκίας, υπό την πνευματική και διοικητική ευθύνη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προφανώς δεν είναι ενέργειες απλά εκκλησιαστικής φύσης.

Ούτε είναι μόνο πράξη αντεκδίκησης για την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναγνωρίσει το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας στην Ουκρανία. Αποδεικνύεται ότι η κίνηση εκείνη του κ. Βαρθολομαίου, εκτός από το γεγονός ότι εδραιώνει το ρήγμα μεταξύ της –κατά σύμβαση χρησιμοποιούνται οι όροι– ελληνικής και σλαβικής Ορθοδοξίας, προσφέρει στο Κρεμλίνο το δώρο που επιθυμούσε. Παρέχοντας στο Πατριαρχείο της Μόσχας το άλλοθι για να αποκοπεί από την επικοινωνία με τις κατά τόπο Ορθόδοξες αυτοκέφαλες Εκκλησίες, που ανήκουν στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθιστούν το Πατριαρχείο Μόσχας, μαζί με τις επιρροές του στις υπόλοιπες Εκκλησίες, εργαλείο των πολιτικών σχεδιασμών της Μόσχας.

Η συνέχεια εδώ:Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συναντά τον Χάντινγκτον…:

«ἤμουνα κομμουνιστὴς καὶ παράλληλα ἕνας χριστιανὸς»

[…] τὰ ὑπέροχα λόγια αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἕλληνα δημιουργοῦ, τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς ξαναθυμίζουν ὅτι «τὰ πάντα ματαιότης». Μᾶς δίνουν τὸ μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων μας. Δηλαδή, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ξεπέρασε τὸ μέτρο καὶ νόμιζε ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει θεός. Γιατὶ μόνο ὁ Θεὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποσπᾶ ζωή, γιατὶ αὐτὸς τὴ δίνει κι αὐτὸς τὴν παίρνει. Ἀλλὰ ὅποιος τολμάει νὰ μιμηθεῖ τὸ Θεό, καταγράφεται στὰ μαῦρα κατάστιχα τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης, τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. […]

Ἤμουνα ἕνας ἀντιστασιακός, ἤμουνα ἕνας κομμουνιστὴς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ παράλληλα ἤμουν ἕνας χριστιανός, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πίστευε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ποὺ πίστευε καὶ πιστεύει στὴ συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Κι ἕνας μεγάλος σταθμὸς εἶναι βέβαια καὶ τὸ Βυζάντιο, ὅπου ὄχι μόνο διατήρησε τὸ ἑλληνικὸ μέλος ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπεξεργάστηκε κι ἀπὸ ’κεῖ τὸ πέρασε στὰ ἀκριτικὰ καὶ στὰ δημοτικά μας τραγούδια κι ἔτσι μπόρεσε νὰ διατηρηθεῖ ἡ ἐθνικὴ καὶ πολιτιστική μας ταυτότητα. […]

Ἐγὼ ἤθελα νὰ ἀποδείξω καὶ ὡς συνθέτης συμφωνικῆς μουσικῆς εἴτε ἤμουνα στὴν παρανομία, εἴτε ἤμουν στὴν Μακρόνησο, εἴτε ἤμουν στὴν Ἰκαρία, εἴτε ἤμουν στὸ Παρίσι αὐτὴ ἡ λατρεία ποὺ εἶχα πρὸς τὴν ἑλληνικὴ τέχνη, τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Δὲν τὴν ἀντιμετώπιζα σὰν ἕνας ἀρχαιόπληκτος, ὅπου ἤθελα τάχα νὰ πιαστῶ ἀπ’ αὐτὴν γιὰ νὰ ἀποδείξω ἀνύπαρκτες ἀξίες.

[…] νά ’μαστε περήφανοι γιὰ τὴ γενιά μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γι’ αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ κατασκεύασμα, γι’ αὐτὸ τὸ πάντρεμα τῆς οὐσίας τῆς ἑλληνικότητας μὲ τὴν οὐσία τῆς χριστιανικότητας ποὺ γίνεται Ὀρθοδοξία. Δὲν ξέρουμε τὶ σημαίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. […]

ἐφημ. Χριστιανική, 5-4-2007, ἀρ. φ. 748 (1061)