ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Από τον Ιμάμ Αχμέτ, Πρόεδρο Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων

Ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων και Διευθυντής της πομακικής εφημερίδας ΖΑΓΑΛΙΣΑ Ιμάμ Αχμέτ, αντιδρώντας στην καθημερινή φραστική αλητεία σύσσωμης της αυλής του τούρκου προέδρου, του απέστειλε από την πόλη της Ξάνθης μια ανοικτή επιστολή η οποία συγκινεί με την αμεσότητα και την ευθύτητα της. Το πλήρες κείμενο της ανοιχτής επιστολής, με ημερομηνία 12 Ιουνίου 2022, έχει ως εξής:

Προς κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,

Ανήκω στην αυτόχθονα φυλή των Πομάκων, την ύπαρξη της οποίας και εσύ αναγνώρισες στη διάρκεια της επίσκεψής σου στην Κομοτηνή στις 8 και 9 Δεκεμβρίου 2017.

Παρακολουθούμε με ανησυχία τον ολισθηρό δρόμο του επεκτατισμού στον οποίο βαδίζεις. Με πρόσχημα ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης περικυκλώνουν την χώρα σου στα Βαλκάνια, στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή, ζητάς αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και του Καστελόριζου, όταν η χώρα σου έχει παρατάξει χιλιάδες άνδρες αποβατικού στρατού και επιθετικά όπλα σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνικά νησιά απειλώντας να εισβάλεις σε αυτά.

Κύριε Ερντογάν εάν εσύ ήσουν στη θέση της Ελλάδας τι θα έκανες;

Ξεχνάς βέβαια ότι τα νησιά αυτά είναι ελληνικά για χιλιάδες χρόνια, πολλούς αιώνες πριν οι πρόγονοί σου συναντήσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους, το γαλάζιο χρώμα του Αιγαίου.

Ελληνικά ήταν και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. Γιατί εσύ δεν εφαρμόζεις αντιστοίχως ό,τι προβλέπει το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης;

 Για τα δύο νησιά, προβλέπεται η θέσπιση καθεστώτος τοπικής αυτονομίας και αυτοδιοίκησης «…θα έχουν ειδική διοικητική οργάνωση αποτελούμενη από τοπικά στοιχεία…Η διατήρηση της τάξης, θα διασφαλίζεται από μια αστυνομική δύναμη τα μέλη της οποίας θα προσλαμβάνονται μεταξύ του τοπικού πληθυσμού από την προαναφερθείσα τοπική διοίκηση και θα τοποθετούνται κάτω από τις διαταγές της»

Γιατί καταπατάς το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης και ζητάς μονομερώς από την Ελλάδα την εφαρμογή άλλων διεθνών συνθηκών;

Στο διεθνές δίκαιο, ισχύει η αρχή «rebus sic stantibus» που σημαίνει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπό τις οποίες υπογράφηκαν οι συνθήκες έχουν μεταβληθεί θεμελιωδώς διότι η Ελλάδα απειλείται με πόλεμο, άρα και οι τυχόν όροι (όπως της αποστρατικοποίησης) αλλάζουν και παύουν να ισχύουν. Αλλά, τι δουλειά έχεις εσύ με μια Συνθήκη στην οποία η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος;

Αλεβίτες Πομάκοι: «Οι παππούδες μας Έλληνες και εμείς ξαφνικά γίναμε Τούρκοι;»

Από

 Αλεξάνδρα Φωτάκη

 -

Οι αλεβίτες Πομάκοι είναι ένα από τα κομμάτια που φτιάχνουν το ψηφιδωτό της Θράκης και στέλνουν το δικό τους μήνυμα στην Αγκυρα.

«Αυτός ο κόσμος δεν ήξερε τουρκικά. Υποχρεώθηκε να μάθει μετά την υπογραφή των συνθηκών». Ο Ζεκί είναι αλεβίτης. Ο φύλακας του Τεκέ της Ρούσσας. Ηταν ο άνθρωπος που μου έδωσε την πιο ξεκάθαρη και θυμωμένη απάντηση όταν ρώτησα αν για τους αλεβίτες υπάρχει «τουρκική ή μουσουλμανική κοινότητα». «Είναι δυνατόν να με ρωτάς κάτι τέτοιο έπειτα από όσα είπαμε; Θες να τσακωθούμε; Είναι δυνατόν να μου μιλάς για τουρκική κοινότητα;». Ο Ζεκί και οι αλεβίτες είναι ένα από τα κομμάτια που φτιάχνουν το ψηφιδωτό της Θράκης και σίγουρα ένα από αυτά που αναγνωρίζουν την ελευθερία που τους δίνει η ελληνική πολιτεία.

Στην ερώτηση τι χρειάζονται από το κράτος, ο Ζεκί μού απαντά «περισσότερα δημόσια ελληνικά σχολεία. Το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι για την παιδεία. Εδώ δεν έχουμε ελληνικά δημόσια σχολεία». Ρωτάω αν θα τα προτιμούσαν οι οικογένειες της μειονότητας, αν θα επέλεγαν να στείλουν εκεί τα παιδιά και όχι στα μειονοτικά. «Πώς δεν θα θέλανε. Για να πάνε Γυμνάσιο και Λύκειο πρέπει να πάνε στο δημόσιο και τα παιδιά τραβάνε ζόρια. Δεν ξέρουν καλά ελληνικά. Και όλα αυτά είναι σημαντικά για να μπορέσουν να προχωρήσουν», απαντά ο Ζεκί. «Πολλοί αναγκάστηκαν να φύγουν, να πάνε σε Ορεστιάδα, Αλεξανδρούπολη, Διδυμότειχο», έρχεται να προσθέσει ο Μουμίν, ο δάσκαλος του μειονοτικού σχολείου του Μεγάλου Δερείου.

Ο Ζεκί είχε όνειρο να γίνει συνοριοφύλακας. Τώρα ζει στον Τεκέ με την οικογένειά του. Εχει τρεις κόρες. Δηλώνει Ελληνας, Θρακιώτης, «πάππου προς πάππου». «Εδώ ο κόσμος είναι Θρακιώτες με οικογένειες που έχουν ιστορία στους αιώνες. Εδώ ζούσαν. Είναι οι πιο καθαροί Θρακιώτες. Εμένα και οι δύο παππούδες μου ήταν εθνοφύλακες. Οι παππούδες μας ήταν Ελληνες κι εμείς ξαφνικά γίναμε Τούρκοι;» μου λέει. Στους αλεβίτες η επιρροή της Αγκυρας είναι μάλλον ανύπαρκτη. Η παρουσία του ΥΠΕΞ στον Τεκέ την Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θεωρήθηκε ως ένα μήνυμα προς όλους, ότι η ελληνική πολιτεία προστατεύει τους αλεβίτες. Ενα δόγμα που στην Τουρκία φτάνει να διώκεται, παρότι ανήκουν σε αυτό περίπου 25 εκατ. πολίτες.

Ζητούν μόνο την αναγνώριση

Θλίψη για τον χαμό του Σεμπαεδήν Καραχότζα

Έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 42 χρόνων ο γνωστός δημοσιογράφος, και ακτιβιστής υπέρ του Πομακικού Ελληνισμού, αλλά και ευρύτερα των εθνικών μας θεμάτων, Σεμπαεδήν Καραχότζα, ο οποίος νοσηλευόταν εδώ και 11 ημέρες στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας, καθώς στις 27 Νοεμβρίου υπέστη βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ο Σεμπαεδήν Καραχότζα θα συνδέσει το όνομά του με την θαρραλέα του δραστηριότητα υπέρ των Πομάκων, αγωνιζόμενος τόσο ενάντια στις απόπειρες κύκλων του Προξενείου της Κομοτηνής να καταπνίξουν την φωνή τους, και να τους επιβάλουν την τουρκική γλώσσα και συνείδηση, ενώ παράλληλα αρθρογραφεί και τοποθετείται με μια πατριωτική πάντα οπτική για όλα τα εθνικά μας θέματα.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα γεννήθηκε το 1979 στο χωριό Προσήλιο της Ξάνθης. Σπούδασε στο Γυμνάσιο Σμίνθης και στο 3ο Γενικό Λύκειο Ξάνθης από το οποίο αποφοίτησε το 1997.

Φοίτησε επί μία τριετία στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του, λόγω προβλημάτων υγείας. Μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Μακεδονίας Θράκης (Ε.ΔΗ.Π.Η.Τ.).

Επί σειρά ετών ήταν μόνιμος συνεργάτης στο περιοδικό «Ενδοχώρα». Ήταν για 3 χρόνια (2006-2009) εκδότης της Πομακικής εφημερίδας NATPRESΗ.

[ ]

Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ, παραγωγής 2007, σε σενάριο-σκηνοθεσία Δημήτρη Κιτσικούδη, «Πολύ μιλάς… πολύ κλαις», προβάλλεται από την ΕΡΤ1 στο πλαίσιο της σειράς «Doc on EΡΤ», 

Υπόθεση: Τρεις ανθρωπολόγοι, ένας ιστορικός, ένας ισλαμολόγος και πολλοί Πομάκοι μάς ξεναγούν στα βουνά της Ροδόπης -στα Βαλκάνια- για να γνωρίσουμε από κοντά τον πληθυσμό των Πομάκων, την ιστορία, τον πολιτισμό τους, τα προβλήματα, τους φόβους και τις ελπίδες τους. Οι Πομάκοι είναι ένας πληθυσμός που ζει στα βουνά της Ροδόπης, στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία, κατά μήκος των συνόρων. Η γλώσσα τους είναι νοτιοσλαβική και η θρησκεία τους μουσουλμανική. Η καταγωγή τους δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά. Αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, Βούλγαροι, Τούρκοι. Χαρακτηριστική είναι μια παροιμία τους: 

«Να φοβάσαι του Τούρκου το βόλι, του Βούλγαρου το ξύλο και του Έλληνα το μολύβι», γιατί το βόλι και το ξύλο ξεχνιούνται, αλλά το μολύβι δεν ξεχνάει. 

Φωτογραφία: Άλκης Σωτηριάδης, Κώστας Ποταμιάνος. Μοντάζ: Κωστής Αντωνόπουλος, Γιώργος Διδυμιώτης, Σεραφείμ Κόντος. Ήχος: Δημήτρης Γιακουρίδης, Δημήτρης Βαφειάδης. Μουσική: Περικλής Χειλάς, Τάσος Καρακατσάνης. Παραγωγός: Νίκος Βεργέτης. Διάρκεια: 75΄