Τι να διδάξεις με οχιές, ποντίκια και αράχνες;

Τι να διδάξεις με οχιές, ποντίκια και αράχνες;

Τι να διδάξεις με οχιές, ποντίκια και αράχνες;

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Το υπουργείο Παιδείας ανακοινώνει διθυραμβικώς την εισαγωγή των «Δεξιοτήτων». Μια παροιμία στην γενέτειρά μου Πιερία λέει: «Η ψείρα μας στον Έλυμπο και μεις στα πανηγύρια». Δεν κοιτάμε τα χάλια μας, αλλά τρέχουμε στα «παγγύρια». Αντί να αλλάξει τα απαράδεκτα και καταστροφικά για την μόρφωση των μαθητών μας βιβλία «Γλώσσας», κομπάζει κιόλας για τις προκοπές του. Επειδή η επανάληψη μήτηρ εστί της μαθήσεως και των κακώς και κακών κειμένων, καταγράφω και πάλι τα ευτράπελα μεν, επικίνδυνα δε, περιεχόμενα του πρώτου βιβλίου Γλώσσας που πιάνουν οι μαθητές στα χέρια τους, υπενθυμίζοντας ότι η κρισιμότερη και βασικότερη τάξη του σχολείου, όλων των βαθμίδων, είναι η Α’ δημοτικού και σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι ειδικοί.

Ξεφυλλίζοντας τα γλωσσικά εγχειρίδια της Α΄ δημοτικού εντυπωσιάζεσαι από τον μεγάλο αριθμό «δράσεων» με ζώα απ΄ όλο το… βασίλειό τους: κατοικίδια, «άγρια και ήμερα του βουνού και του λόγγου», πτηνά, ερπετά, θηρία τροπικών χωρών, ζώα της θάλασσας, ακόμα και ζωύφια. Η εκμάθηση των γραμμάτων της αλφαβήτας γίνεται μέσω κάποιων ολιγόστιχων «ποιημάτων», στα οποία πρωταγωνιστούν μόνο ζώα.

Παραθέτω κάποια παραδείγματα. Ας προσεχθούν οι ευφάνταστοι και εξωπραγματικοί συνδυασμοί διαφορετικών ζώων σε κοινές δράσεις, εντελώς έξω από την εμπειρία των παιδιών.

Σελ. 25. «Γλώσσα», Α΄ Δημοτικού: «Ταξιδεύω με το τρένο/ τρέχω, τρέχω δίχως φρένο/ Και ο αετός φωνάζει: /Ε, ε, Τιτίνα, πάτα γκάζι».

1821-2021:200 χρόνια από την Επανάσταση/ Παλιγγενεσία του 1821:

Δημήτρης Νατσιός

1821-2021:200 χρόνια από την Επανάσταση/ Παλιγγενεσία του 1821:

με αφορμή την χθεσινή ημέρα 4η Φεβρουαρίου, όπου το 1843 απεβίωσε ο Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:

"Ανήρ μέγας ετελεύτησε και ο προσκληθείς να πλέξη τον επιτάφιον στέφανον αυτού ανάγκη να περιλάβη ολόκληρον τον μεγάλον ελληνικόν αγώνα" (επιτάφιος από τον ποιητή Παναγιώτη Σούτσο).

"Αιωνία η ευγνωμοσύνη μας και η μνήμη του αθάνατου Γέρου του Μοριά"

του Δημήτριου Νατσιού:

«Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια) 

λάμπουν και τα ’λαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων»

4 Φεβρουαρίου του 1843. Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, αρπάζεται από τα φτερά της δόξας και μπαίνει διά παντός στο άγιο εικονοστάσι του Γένους. Τελευταία του επιθυμία, να βάλουν, στο μνήμα του την ημισέληνο, κάτω από τα τσαρούχια του, να την πατάει και πεθαμένος την Τουρκιά, όπως την πατούσε και όταν την πολεμούσε και την κατατρόπωνε…

Διαβάζεις τα απομνημονεύματά και τις φυλλάδες του για την Εθνεγερσία και νομίζεις ότι ανοίγεις ένα «μυρογιάλι», εκείνα τα μικρά φιαλίδια που περιέχουν αρώματα εξαίσια. Οσμή ευωδίας πνευματική αναδίδεται, παρ’ όλα τα πάθια και τους καημούς εκείνης της περιόδου. Έχω το συνήθειο, όταν συναντώ στα αναγνώσματά μου, λόγια και επεισόδια των αγωνιστών, που στέκεσαι και τα ξαναδιαβάζεις, που κρύβουν στα φυλλώματά τους πετράδια, να τα καταγράφω, για να μην λησμονηθούν. Σκοπός μου να τα μοιραστώ με τους μαθητές μου. Σ’ αυτές τις εξοπλιστικές ηλικίες, τα παιδιά δεν θέλουν περισπούδαστες αναλύσεις και κενόλογες φλυαρίες. Μαθαίνουν με το παράδειγμα, με το παραμύθι, με την αξία και την αρετή σαρκωμένες σε πρόσωπα. Το λυμφατικό κράτος διδάσκει με συνταγές μαγειρικής, εμείς θα επιμένουμε να δίνουμε στους μαθητές μας παραδείγματα από τα αντρειωμένα χρόνια. Είπαμε πνευματικό αρματολίκι…