Οι Τέσσερις Αγάπες: C.S. Lewis

από

 Τίτος Xριστοδούλου

Μια βιωματική προσέγγιση στην θεολογική αποτίμηση της αγάπης

Σε αυτό το κλασικό βιβλίο το, στην βιβλιοθήκη μας αλλά αμετάφραστο στα ελληνικά, ο C.S. Lewis, ο διάσημος συγγραφέας των «Χρονικών της Νάρνια», αναλογίζεται την αγάπη. Αρχίζει παρατηρώντας ότι κατά την γέννηση όλοι ξεκινάμε με ανάγκη την αγάπη, την αγάπη-ανάγκη, ανάγκη για το δώρο της-αγάπη, την αγάπη-δώρο. Η αγάπη-δώρο είναι το είδος της αγάπης που δείχνει ο δημιουργός στο κτίσμα, στην διαδικασία δημιουργίας και φροντίδας του δημιουργημένου. Είναι η αγάπη που χαρίζει μια μητέρα στο νεογέννητο παιδί της.

Αντίθετα, η αγάπη-ανάγκη είναι η κατάσταση της φτώχειας με την οποία κάθε δημιουργημένο ον ξεκινά από τη γέννηση. Αισθάνομαι ότι αυτό το απόσπασμα συνοψίζει το σημείο που έλεγε ο κ. Λιούις σχετικά με την ανάγκη-αγάπη, «Ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό σχεδόν όταν είναι από μια άποψη λιγότερο σαν τον Θεό. Γιατί αυτό μπορεί να μοιάζει περισσότερο στην πληρότητα και την ανάγκη, την κυριαρχία και την ταπείνωση, την δικαιοσύνη και τη μετάνοια ».

Ο κ. Λιούις συνεχίζει με μια σύντομη σύνοψη των πραγμάτων για τα οποία μπορούμε να δείξουμε αγάπη. Αυτά περιλαμβάνουν τους άλλους, την2 φύση, την χώρα και, τέλος, τον υπερβατικό δημιουργό. Αναλύοντας το καθένα, απεικονίζει ότι η αγάπη για την φύση, ο πατριωτισμός κλπ. είναι ανεπαρκείς υποδοχείς της αγάπης μας.

Στη συνέχεια, ο κ. Λιούις εξετάζει τα διάφορα είδη αγάπης, που περιλαμβάνουν την στοργή, την φιλία, τον έρωτα και την φιλανθρωπία, ή ‘αγάπη’. Η στοργή περιλαμβάνει την αγάπη των γονέων για το παιδί τους, την αγάπη για τα κατοικίδια μας κλπ. Η φιλία είναι η αγάπη μεταξύ φίλων. Ο Έρως είναι η αγάπη μεταξύ δύο εραστών. Τέλος, η Φιλανθρωπία είναι η αγάπη του δημιουργού προς το κτίσμα και η επιστροφή αυτής της αγάπης από το κτίσμα τόσο προς τον Δημιουργό όσο και προς την δημιουργία.

Η 15χρονη ιδιοφυΐα από την Ελλάδα που έχει… τρελάνει τον πλανήτη – Θέλει να αποδείξει ότι ο Χόκινγκ κάνει λάθος

«Οι άθεοι τότε προσπαθούν να πουν ότι δεν υπάρχει Θεός, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται περισσότερη πίστη για να πιστέψει κανείς ότι δεν υπάρχει Θεός παρά για να πιστέψει ότι υπάρχει Θεός»

Πάνε σχεδόν έξι χρόνια από τότε που ο Ουίλιαμ (Βασίλειος) Μαΐλλης, μάγευε το κοινό στην τελετή αποφοίτησής του από το λύκειο Penn-Trafford στο Πίτσμπεργκ,  απαγγέλλοντας στίχους από τη Βίβλο στα αρχαία Ελληνικά και εξηγώντας αποφθέγματα του Καρτέσιου.

Τότε ήταν μόλις εννέα ετών.

Πριν από τέσσερα χρόνια ο μικρός ομογενής -παιδί θαύμα τον χαρακτήρισαν από την ηλικία των πέντε ετών- αποφοίτησε από το κολλέγιο Saint Petersburg στη Φλόριντα και ετοιμαζόταν να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα, όπως είπε σε τοπική εφημερίδα, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ελληνορθόδοξο Ιερό Ναό των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, την ενορία του ιερέα πατέρα του, π. Πέτρου Μαϊλλη, στην περιοχή Τάμπα Μπέι.

Πριν από δύο χρόνια η ιστοσελίδα upsocl.com έκανε εκτεταμένο αφιέρωμα για τον Ουίλιαμ (Βασίλειος) Μαΐλλη, με τίτλο «13χρονος ιδιοφυΐα προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Stephen Hawking έχει άδικο. Ισχυρίζεται ότι ‘ο Θεός υπάρχει’».

Η θεωρία για τον θεό

«Οι άθεοι τότε προσπαθούν να πουν ότι δεν υπάρχει Θεός, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται περισσότερη πίστη για να πιστέψει κανείς ότι δεν υπάρχει Θεός παρά για να πιστέψει ότι υπάρχει Θεός». Τόσο κατηγορηματικός ήταν ο μικρός ιδιοφυής Ουίλιαμ (Βασίλειος) Μαΐλλης όταν προσπάθησε να εξηγήσει γιατί ο Stephen Hawking έκανε λάθος, όπως και όλοι οι άθεοι, λέει το δημοσίευμα.

ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ | ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

*

Εισαγωγή-ανθολόγηση-σχόλια ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ

~.~

Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας

Αποδόσεις του Ιγνάτιου Σακαλή

 

Το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος ΕΔΩ

~•~

Μεγάλη Δευτέρα

Τὸν Νυμφίον, ἀδελφοί…

Στὸ Νυμφίο, ἀδελφοί μου,
τὴν ἀγάπη μας ὅλη.
Τὰ κεριὰ τῆς ψυχῆς μας
στολισμένα, λαμπρά.
Φωτεινὲς οἱ ἀρετές μας
ὁλοκάθαρη ἡ πίστη,
γιὰ νὰ μποῦμε μαζί του
στὸ γιορτάσι τοῦ γάμου,
μὲ τὶς φρόνιμες ὅμοιοι
τοῦ Χριστοῦ τὶς παρθένες.
Ὁ Νυμφίος χαρίζει
σὰ θεὸς πλούσιο δῶρο,
τὸ στεφάνι τ᾽ ἀμάραντο
σ᾽ ὅσους νικοῦνε.

Τὸν Νυμφίον ἀδελφοὶ ἀγαπήσωμεν,
τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν,
ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ,
ἵνα ὡς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου παρθένοι,
ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους·
ὁ γὰρ Νυμφίος δῶρον ὡς Θεός,
πᾶσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Ἐν ταῖς λαμπρότησι…

Στὴν ἅγια φωταψία Σου
πῶς νὰ βρεθῶ ὁ ἀνάξιος;
Μὲς στὴν παστάδα ἂν πάω νὰ μπῶ,
φτωχὸς ἀκόλουθός Σου,
τοῦ γάμου ροῦχ᾽ ἀταίριαστα
φορῶ καὶ μ᾽ ἐμποδίζουν
κι᾽ ἔξω στὸ δρόμο οἱ ἀγγέλοι Σου
δεμένο θὰ μὲ ρίξουν.

Τὸ ρύπο βγάλε τῆς ψυχῆς
καὶ γλύτωσέ με ὡς φίλος.

Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου,
πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;
ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα,
ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου,
καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων,
καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου,
καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος.

Ὁ Νυμφίος, ὁ κάλλει ὡραῖος…

Σταυρός: θρίαμβος κατά του θανάτου ή νίκη κατά των εχθρών;

Την Κυριακή αυτή θα είναι μαζί μας ο Δημήτρης Μόσχος, καθηγητής στον ιστορικό τομέα του τμήματος Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή του ΕΚΠΑ.

 Θέμα:"Σταυρός: θρίαμβος κατά του θανάτου ή νίκη κατά των εχθρών;"

 ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΟΜΙΛΙΑΣ: Ο "λόγος ο του Σταυρού" είναι το διαφοροποιητικό στοιχείο για τη σχέση Θεού-ανθρώπου, αλλά και ανθρώπου προς άνθρωπο που κομίζει το Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Η ολοκλήρωση του μεσσιανικού ρόλου του Ιησού Χριστού κατά τη δευτέρα έλευσή Του θα σημαδευτεί από τη λάμψη του σημείου της σταυρικής Του θυσίας απ' άκρου εις άκρον. Επομένως, ο Σταυρός είναι ένα κεντρικό σημείο των εσχάτων και ως τέτοιο (χωρίς τον Εσταυρωμένο πάνω του) χρησιμοποιείται στη λατρευτική πράξη της Εκκλησίας σε πολλές περιπτώσεις. 

Χρήστος Μποκόρος, Παράστασις ψυχών απόντων

Χρήστος Μποκόρος, Παράστασις ψυχών απόντων

Σήμερα, Ψυχοσάββατο, μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους.

π. Δημήτριος Μπαθρέλλος: Ηδονή και Οδύνη

Την Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2013 ο π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, (διδάκτωρ θεολογίας, διδάσκων στο ΕΑΠ) μίλησε με κεντρικό θέμα:

 Αμαρτία και αναμαρτησία και συγκεκριμένα για το δίπολο Ηδονής και Οδύνης με αναφορά στο έργο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού και συζήτησε με τους παρευρισκόμενους.

Ὁ Μηδενισμὸς τοῦ Ἀνθρώπου

από

 π. Αθανάσιος Γέφτιτς

 -

12 Μαρτίου 2021

0

949

Τὸ ὅλο πρόβλημα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: νὰ εὑρεθεῖ ἐν τῷ Χριστῷ καὶ νὰ μὴ ἐκπέσει Αὐτοῦ, ἢ ἀφοῦ ἐξέπεσε (ὁ Ἀδὰμ καὶ ἐμεῖς) νὰ εὑρεθεῖ καὶ πάλι ἐν Αὐτῷ ὡς Θεῷ του καὶ ἀνθρώπῳ του, διότι ὁ Λόγος Χριστὸς διὰ τοῦτο ἀκριβῶς καὶ ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, διὰ νὰ τὸν ἑνώσει μεθ᾿ Ἑαυτοῦ, νὰ τὸν «ἐνυποστήσει» ἐν Ἑαυτῷ, ὅπως λένε οἱ Πατέρες, καὶ ἔτσι νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν πληρότητά του ὡς ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν θεώσει, δηλαδὴ μὲ μία λέξη νὰ τὸν θε-ανθρωποποιήσει.

Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, δημιουργηθεὶς ἔβλεπε τὸν Θεὸ καὶ εἶχε κοινωνία μαζί Του, καὶ ἔπρεπε ἐν συνεχείᾳ ἐλευθέρως καὶ ἀγαπητικῶς νὰ φθάσει ἐν τῷ Θεῷ Λόγω στὴν πλήρη ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴ θέωσή του. Διότι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ὁ σκοπὸς ὁλόκληρης τῆς θείας δημιουργίας, καὶ ἡ θέωση εἶναι ἡ τελικὴ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θέωση δὲ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατὴ καὶ κατορθωτὴ μόνον ἐν τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐν τῷ Θεανθρώπῳ Χριστῷ, δυναμικὴ εἰκὼν τοῦ Ὁποίου εἶναι δημιουργικῶς ἐναποτεθειμένη στὸν ἄνθρωπο καὶ βάσει αὐτῆς καὶ μόνο πραγματοποιεῖται ἡ αὐθεντικὴ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ κατὰ χάριν θέωσή του. Ἡ πρὸς θέωσιν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ δεδομένη δυνατότης καὶ δυναμικότης τῆς θεώσεως δὲν εἶναι ἕνας «εὐσεβὴς πόθος» τοῦ «θρησκευτικοῦ» ἀνθρώπου, ἀλλὰ μία ἀνθρωπολογική (=χριστολογική, θεανθρώπινη) ἀλήθεια, ἡ ὁποία μαρτυρεῖται ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν ταύτη τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ πατὴρ τοῦ ψεύδους, ὁ διάβολος, ἦλθε καὶ εἶπε στοὺς πρώτους ἀνθρώπους νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ θὰ γίνουν καὶ χωρὶς τὸν Θεὸ «θεοί», αὐτὸ ἦταν ἕνα μεγάλο ψεῦδος. Ἕνα ψεῦδος ὅμως προϋποθέτει πάντοτε μία ἀλήθεια, τῆς ὁποίας τὸ ψεῦδος αὐτὸ τυγχάνει ἡ κατάχρηση, ἢ διαστρέβλωση, ἢ «λήθη», ἢ ἀναίρεση, ἢ στέρηση. Ὁ διάβολος ἐψεύδετο συμβουλεύων τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἄνευ Θεοῦ «θέωση» (τὴν ψευδῆ, ἐπειδὴ ἀ-θεο «θέωση»), καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι «ψευδοῦς ὀρεχθέντες θεώσεως» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, P.G. 725) δεχθήκαμε καὶ ἀκολουθήσαμε τὴν προτροπὴ τοῦ διαβόλου, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγοῦσε πρὸς μία κατάχρηση τῆς θεοσδότου, ἐν ἡμῖν, δυναμικῆς ἐφέσεως πρὸς ἀληθινὴ θέωση. Ἀλλὰ διὰ τῆς καταχρήσεως αὐτῆς ὄχι μόνο δὲν ἐπιτύχαμε τὴν θέωση, ἀλλὰ καὶ καταστρέψαμε τὴν ὕπαρξή μας τὴν αὐθεντικὴ καὶ «τοῖς ἀνοήτοις συμπαρεβλήθημεν κτήνεσιν» (Ψαλμ. 68, 2). Ἡ «ὄρεξις» τῆς θεώσεως μποροῦσε νὰ ὑπάρχει, ἐπειδὴ προϋπῆρχε ἡ πρὸς τὴν ἀληθινὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ ἡ προδεδωρημένη ἔφεση ἢ δυνατότης ἢ δυναμικότης μέσα στὸν ἄνθρωπο πρὸς αὐτὴ τὴν θέωση, τὴν ὁποία ἔφεση δύναται μὲν ὁ ἄνθρωπος ἐλευθέρως νὰ καταχρᾶται καὶ νὰ διαστρεβλώνει, δὲν δύναται ὅμως νὰ τὴν ἀποβάλλει ἐντελῶς.

Σε μια παιδεία που έχει χάσει τον προσανατολισμό της γιορτάζουμε μια αχτίδα φωτός... τους τρεις Ιεράρχες!!!

1. 

της Σοφίας Ντρέκου

Σε μια παιδεία που έχει χάσει τον προσανατολισμό της, που βηματίζει ανακυκλώνοντας σκόρπια δάνεια χωρίς να ξέρει το γιατί και το πως, που αναπαράγει άριστα τις κοινωνικές ανισότητες, που δε νοηματοδοτεί τις ζωές των παιδιών, γιορτάζουμε μια αχτίδα φωτός!

Μια αχτίδα μεστής και περιεκτικής πρότασης ΖΩΗΣ. Ζωή που επικοινωνεί στην ουσία της ύπαρξης. Ζωή με ελπίδα, με νόημα, με αγάπη, με συγκατάβαση, με υπομονή, με μετάνοια, με χαρμολύπη, με πρόνοια θεού.

Οι τρεις Ιεράρχες δεν είναι μια ιστορική υπόμνηση στους μαθητές και ...πάμε παρακάτω. Άλλη προοπτική μας δίνουν! Προοπτική μίμησης, ενεργής και ουσιαστικής.

Των Τριών Ιεραρχών είναι και μία προτροπή για ενότητα των Ελλήνων που συνήθως διαχωρίζονται σε αντίπαλες ομάδες με ασήμαντες διαφορές! χωρίς λόγο και ουσία!

Εύχομαι να τους μιμηθούμε όλοι. Δάσκαλοι και μαθητές.

Χρόνια πολλά και ευλογημένα. www.sophia-ntrekou.gr

Δείτε:Οι Τρεις Ιεράρχες και πως καθιερώθηκε η εορτή τους (Αφιέρωμα)

Η έριδα που χώρισαν τα πλήθη σε τρεις ομάδες, 

τους Βασιλείτες, Γρηγορίτες και Ιωαννίτες

Στα χρόνια της βασιλείας του Αλέξιου Κομνηνού ξέσπασε μία έριδα, η οποία προς στιγμήν απείλησε την ενότητα της Χριστιανοσύνης. Η άρτια θεολογική κατάρτιση, οι αρετές, το ήθος, η μεγαλοφυΐα, τα ποιμαντικά και διοικητικά χαρίσματα, η βαθιά και ζέουσα πίστη καθώς και το πολύπλευρο και τεράστιο συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών, Μεγάλου Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου και Ιωάννου Χρυσοστόμου, έγιναν η αιτία φιλονικίας των χριστιανών για το ποιος εκ των τριών αγίων είναι σημαντικότερος.