Τα μεγάλα «επίδικα» του εορτασμού του ΄21

Του ΛΑΟΚΡΑΤΗ ΒΑΣΣΗ

"...θα γίνει προσπάθεια, με περισσεύουσα «γκλαμουριά» και νεοϊστορική ακαδημαϊκή χρυσόσκονη , το φλογερό ανεξαρτησιακό μήνυμα του ΄21, με όλο του το αξιακό ρίζωμα στους αιώνες ιστορίας και πολιτισμού του Ελληνισμού, να καταστεί συμβατό: με τη μετα-νεωτερική επικυριαρχία, με την κίβδηλη κανονικότητά της και με την επιδιωκόμενη εθνο/αποδομητική «ανακατασκευή»του συλλογικού μας «προσώπου» (αλλαγή ταυτοτικής «εθνο-εικόνας!»).

(...)Ο εσώτερος αξιακός πυρήνας της «ιστορικής βάσης» του ΄21 είναι και εσώτερος αξιακός πυρήνας της «ψυχής» του Τόπου μας (έθνους/πατρίδας).

Όπως βαθαίνουν αυτή την «ψυχή», που γέννησε το έπος του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης, οι νεότεροι πνευματικοί «νομοθέτες» του Ελληνισμού: απ’τον Ρήγα, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη… ως τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο!_.."

-----------------------------------------------------------------

Το εθνικό άγος της διχόνοιας, του κοτζαμπασισμού, των υπηρετών των ξένων προστατών μας

Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το εθνικό άγος της διχόνοιας, του κοτζαμπασισμού, των υπηρετών των ξένων προστατών μας, ενδεικτικά:

----

Μετά την συντριβή του πασά της Δράμας Μαχμούτ, του επονομαζόμενου Δράμαλη, στα Δερβενάκια και στο Αγιονόρι τον Ιούλιο του 1822, η κυβέρνηση που είχε προκύψει από την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (Πιάδα), ουσιαστικά ελεγχόταν από τους Πελοποννήσιους προκρίτους και τους νησιώτες καραβοκύρηδες που δεν συμμετείχαν στην ‘Πελοποννησιακή Γερουσία’.

Οι ‘Φιλικοί’ παραμερίστηκαν από την πολιτική εξουσία.

Όμως αυτή η κυβέρνηση των κοτζαμπάσηδων, έχασε την αξιοπιστία της αφού μπροστά στον προελαύνοντα εχθρό, τα μέλη της πανικόβλητα κατέφυγαν στα πλοία αντί να κάνουν κάτι για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Αντίθετα οι ‘Φιλικοί’ οπλαρχηγοί, ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Τσόκρης κ.α. μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και την ‘Πελοποννησιακή Γερουσία’, επειδή εκείνη την κρίσιμη ώρα είχαν πρωτοστατήσει στην συντριβή του μεγάλου τουρκικού εκστρατευτικού σώματος και στη σωτηρία της επανάστασης, απολάμβαναν της εμπιστοσύνης του απλού λαού και είχαν εξελιχθεί σε δυναμικό πόλο διεκδίκησης της εξουσίας.

Η Β΄ Εθνοσυνέλευση έγινε από τις 29 Μαρτίου μέχρι τις 18 Απριλίου 1823. Εκεί εκτός των ‘Φιλικών’ του Κολοκοτρώνη και του Δ. Υψηλάντη και των ‘Κοτζαμπάσηδων του Μοριά’ εμφανίστηκε και μια τρίτη παράταξη, αυτή των ‘Υδραίων καραβοκύρηδων’ που συνεργάζονταν με τους Ρουμελιώτες. ‘Κοτζαμπάσηδες’ και ‘Υδραίοι’ είχαν την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση με δύναμη 150 πληρεξουσίων. Πρόεδρος της συνέλευσης εκλέχθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αντιπρόεδρος ο Θεοδώρητος Βρεσθένης και αρχιγραμματέας ο Θεόδωρος Νέγρης.

Κατά τη συνέλευση αποφασίστηκε να καταργηθούν οι τοπικοί οργανισμοί, ώστε να υπάρχει ένα μόνο κέντρο εξουσίας και συντονισμού. Αυτό ήταν το ‘Εκτελεστικό’ που ήταν πενταμελές και κατά τους τύπους υπάγονταν στο άλλο σώμα, το Βουλευτικό, τις αποφάσεις του οποίου όφειλε να εκτελεί.

Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

 

Γιάννης Ψυχοπαίδης – Μορφές του ’21

Του Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

δ.   Τούτων δοθέντων, θα αναδείξω ως επιμύθιο, κατ’ ανάγκην σηματοδοτικά, τις τρεις κύριες διαστάσεις του αληθινού χαρακτήρα του ΄21. Αυτές που υποσκάπτει κατά σύστημα ο νεο/ιστορικός αναθεωρητισμός, επιχειρώντας να αναπροσδιορίσει το ταυτοτικό μας πολιτιστικό «κύτταρο».

• Με πρώτη διάσταση την εθνική, να σημαίνει πως: Το

’21  είναι Επανάσταση έθνους, του αρχέγονου ελληνικού έθνους, που δημιουργεί κράτος, το Νέο ελληνικό Κράτος, με συλλογικό υποκείμενο όλον τον ελληνικό λαό κι όχι μια τάξη ή κοινωνικά του στρώματα. Προπαντός όχι, όπως θέλει το εθνο/γενετικό ιδεολόγημα, επανάσταση που δημιουργεί κράτος και … έθνος. Κατά αναμηρυκαστική μεταφορά στα καθ’ ημάς αγγλο-σαξονικής κοπής σχηματικών λογικών, που «αγνοούν»» την πραγματικότητα των ιστορικών λαών, σαν τον ελληνικό και όχι μόνο. Με τα υπαρκτά αστικά και κοινωνικά γνωρίσματα της Εθνικής μας Επανάστασης να μη δικαιολογούν, παρά με σκόπιμη υποκατάσταση του όλου απ’ το μέρος, οπότε και με παραϊστορική «ανάγνωση», τη μονοσήμαντη θεώρησή της ως καθαρά αστικής ή κοινωνικής επανάστασης. Με τη θέση επ’ αυτού του Σβορώνου, που βλέπει «όλο το έθνος στον κοινό αγώνα για την ανεξαρτησία» (Επιθεώρηση Τέχνης,  τεύχος 23-24 , 1956), να είναι επιστημονικά αλλά και ευρύτερα οδηγητική. Καθώς, όπως δείχνουν και νεότερες τοποθετήσεις , πέραν των παλαιότερων (Σκληρού, Κορδάτου, Ζεβγού), το ’21 εξακολουθεί, παραδόξως, να «ταλαιπωρείται» ακόμη, μαζί με τις νεο/ιστορικές, και από απλοϊκές «αριστερές … παραναγνώσεις».

Μας εθίζουν σε κίβδηλη κανονικότητα

Βάσσης Λαοκράτης

14/03/2021

Views: 1,843

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberShare

Με καλά ενορχηστρωμένη την επικοινωνιακή παραπλάνηση, όλο και περισσότερο “καλλιεργείται” ο εθισμός στην κίβδηλη κανονικότητά μας. Αυτή που προέκυψε από την χρεοκοπία του 2010 και τη συνακόλουθή της μετάπτωση της χώρας μας σε μετανεωτερική αποικία της “ευρω/δυτικής υπερεξουσίας” του τοκογλυφικού κεφαλαίου.

Για αυτό και τείνει να εκλείψει από τον δημόσιο λόγο η όποια αναφορά: Πρώτον, στον πραγματικό χαρακτήρα της χρεοκοπίας, ως ρήγματος δηλαδή στην τρέχουσα  κανονικότητά μας. Δεύτερον, στη βαθύτερη αιτιότητά της, οπότε και στη σχέση της με τον “βυθό” της Μεταπολίτευσης, το ένοχο πολιτικό της σύστημα και τους διαχειριστές του (συνυπατεία ΝΔ- ΠΑΣΟΚ). Τρίτον, στις συνέπειές της, απολύτως συνυφασμένες με τη νεο/αποικιακή επικυριαρχία, όπως αυτή παγιώνεται με την ως τώρα δεκαετή “διαχείριση” της Χρεοκοπίας από τους παλιούς ενόχους και την προστεθείσα ως συνένοχο στο αμαρτωλό πολιτικό μας σύστημα Συριζική Αριστερά (τρίτο Μνημόνιο και διακυβέρνησή της).

Με τη στρατηγική αναδίπλωσή της να λειτουργεί (και) ως απενοχοποιητική δικαίωση, εκ των πραγμάτων, της μνημονιακής θηλειάς στον λαιμό του τόπου μας. Κι ούτε καν στη βάση, έστω, του μονοδρομικού καταναγκασμού, επειδή, ας πούμε, δεν γινόταν αλλιώς. Αλλά ως δικαίωση, πια, καθαυτής της μνημονιακής λογικής και της επωφελούς αναγκαιότητάς της! Υπό την έννοια της μόνης ρεαλιστικής διεξόδου απ΄ τα πνιγηρά αδιέξοδα της χρεοκοπίας.

Που αυτό, όμως, σημαίνει: ήττα της εναλλακτικής στρατηγικής, έστω ως οραματικής δυνατότητας, και νίκη της πολύ γνώριμης, απ΄ την ιστορία μας, ραγιαδίστικης ιδεολογίας της υποταγής, με όλες, τώρα, τις νεοταξικές και ευρω/προσαρτηματικές συνδηλώσεις της. Οπότε και στρατηγική αναδίπλωση, πολύ πέραν της ίδιας της Συριζικής Αριστεράς, αλλά με αυτήν ως “γέφυρα”, συνολικά της εθνικής μας ζωής. Μια εθνική αναδίπλωση, δηλαδή, που είναι και το μείζον για το μέλλον μας.

Απαξίωση του πολιτικού συστήματος