«Η μάζα των διανοουμένων που μετατόπισε τον αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων,
δεν κάνει τίποτα άλλο παρά το παιχνίδι εξουσίας:
όσο περισσότερο ο προοδευτικός διανοούμενος είναι φανατικά πεπεισμένος
για την αγαθότητα της δικής του συμβολής στην υλοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων,
τόσο περισσότερο, κατ 'ουσίαν, αυτός αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία
που του επιβάλλει η εξουσία, καταργώντας, μέσω της πλασματικής και
συσσωρευμένης υλοποίησης των ατομικών δικαιωμάτων, κάθε πραγματική διαφορετικότητα. Επομένως, αυτή η εξουσία προσλαμβάνει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως δικούς της κληρικούς. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει σ' αυτή την αόρατη δύναμη μια αόρατη συναίνεση... κερδίζοντας στην τσέπη τους μια αόρατη ταυτότητα»
Pier Paolo Pasolini (5 Μάρτη 1922 – 2 Νοέμβρη 1975)
Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini)... ο "Poeta Vate" (Προφητικός Ποιητής), κομμουνιστής, διανοούμενος, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και... σκηνοθέτης... δολοφονήθηκε πριν 44 χρόνια σαν σήμερα, στις 2 Νοέμβρη 1975, μόλις 53 ετών.
Σήμερα που τον μνημονεύει η κοσμοπολίτικη "αριστερά" των τραπεζιτών είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη, που αποφεύγουν να κάνουν μία έστω αναφορά, "σαν τον διάβολο το λιβάνι" οι σιτιζόμενοι στα κονδύλια Σόρος εθνομηδενιστές με "αριστερό" φερετζέ.
Τι υποκρισία, δόλος, απάτη... μνημονεύουν τον "Προφήτη Ποιητή" προδίδοντας το έργο του και τις παρακαταθήκες.
Δολοφονήθηκε γιατί με τα "κουρσάρικα" γραπτά του έθετε βόμβες στα θεμέλια του καπιταλισμού... κι ειδικότερα πλήρωσε την αγάπη του για την Ελλάδα και τη δημοκρατία [Βλέπε σε: Pier Paolo Pasolini... Τι είναι αυτό το πραξικόπημα; Εγώ γνωρίζω!].
Ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός":
«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».
Επιστολή του Pier Paolo Pasolini στον Alberto Moravia,
"Incontro con..." [Συνάντηση με...],Rubrica Rai 1973, μεταδόθηκε από Rai Storia
[Βλέπε σε: Δεν είμαι αντιφασίστας!]
Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποίησε σε μια συγκεκριμένη εποχή η άρχουσα τάξη -οι ίδιοι που σήμερα έχουν την χρηματοπιστωτική εξουσία-, ώστε να καταστείλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις, τους αγώνες των εργαζομένων και μέσω της θεοκρατίας (οι εκκλησιαστικές ηγεσίες ήταν κι είναι όπλο, χθες του φασισμού και σήμερα της παγκοσμιοποίησης) να φυλακίσουν το μυαλό των εργαζομένων μέσα στην αλυσίδα: παραγωγή-κατανάλωση, επιβίωση.
Περνούν εντέχνως απαρατήρητα τα παράδοξα αυτών που είναι "αντιφασίστες" σε μια εποχή πλήρους απουσίας του φασισμού -σήμερα αρκεί να ελέγχεις το νόμισμα, την εθνική οικονομία μιας χώρα για να επιβάλεις το φασισμό-, μέσα από μια αφηρημένη κι αόριστη ιδέα του διεθνισμού της αγοράς που δικαιολογεί και προωθεί τις χειρότερες στρεβλώσεις δημοκρατικών διαδικασιών και κοινωνικών αγώνων και δικαιωμάτων των δυτικών λαών.
Ο Pier Paolo Pasolini από το 1975 είχε κατανοήσει το ρόλο των σημερινών "αντιφασιστών" της ιμπεριαλιστικής "αριστεράς" στην υπηρεσία του υπερεθνικού κεφαλαίου:
«Οι ανάγκες που εισήγαγε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Όμως, οι ανάγκες που μπορεί να εισάγει ο νέος καπιταλισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές.
Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα.
Πρέπει να προστεθεί ότι ο καταναλωτισμός μπορεί να δημιουργήσει αμετάβλητες "κοινωνικές σχέσεις", τόσο με τη δημιουργία, στη χειρότερη περίπτωση, στη θέση του παλιού "κληρικού-φασισμού" ένα νέο "τεχνητό-φασισμό", που θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός· όπως είναι πλέον περισσότερο πιθανό, δημιουργώντας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής του ιδεολογίας, ένα πλαίσιο ψευδούς ανεκτικότητας και ψευδούς λαϊκισμού: χρησιμοποιώντας μια αυταπάτη ψευδαίσθησης, δηλαδή τα ατομικά δικαιώματα.
Και στις δύο περιπτώσεις ο χώρος της πραγματικής επαναστατικής διαφορετικότητας θα περιορίζεται στην ουτοπία, ή στην ανάμνηση: περιορίζοντας συνεπώς τη δράση των μαρξιστικών κομμάτων σε μια σοσιαλδημοκρατική λειτουργία, αναφορικά με την ιστορική οπτική, παντελώς νέα...
Ως εκ τούτου, πρέπει να αγωνιστούμε για τη διατήρηση όλων των μορφών, των εναλλακτικών και υποδεέστερων του πολιτισμού...
Καθόσον, περισσότερο να είναι πεισμένος με φανατισμό ο προοδευτικός διανοούμενος για τα αγαθά της συνεισφοράς του στην κατάκτηση ατομικών δικαιωμάτων, ώστε ουσιαστικά αυτός να αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία που επιβάλλει σ' αυτόν η εξουσία, με την ψευδή δημιουργία ατομικών δικαιωμάτων απέναντι στη διαφορετική πραγματικότητα.»
Pier Paolo Pasolini
