Τι έγινε στις 25 Μαρτίου 1821 στην Αγ. Λαύρα; (ένας «εθνικός μύθος» «αποκαλύπτεται»!)

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Απολύτως τίποτα, είναι η απάντηση. Για να είμαστε ακριβείς, η περίφημη ορκωμοσία με το λάβαρο της επανάστασης έγινε στις 17 Μαρτίου.

Αυτή η «αποκάλυψη» του «εθνικού μύθου», τροφοδοτεί όσους διανοούμενους βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν την επανάσταση από την συνείδηση του λαού. Υπάρχει, άραγε, ιστοριογραφία χωρίς να έχει διαποτιστεί από την κοσμοθεωρία-ιδεολογία του ιστορικού; Αυτό που έχει σημασία είναι η φώτιση των πηγών, η προσέγγιση, η ερμηνεία τους.

Ήδη, από τον Γενάρη του ’21, στη Βοστίτσα (Αίγιο), είχε προαποφασιστεί να ξεσπάσει η Επανάσταση την άνοιξη. Όπως εξιστορεί πολύ γλαφυρά, ο Δημ. Σταθακόπουλος (Νομικός, Οθωμανολόγος, ερευνητής ελληνικών και τουρκικών αρχείων, ψάξτε τον στο YouTube), εκεί στο Αίγιο, ίσως έχουμε το πρώτο επίσημο επαναστατικό ψήφισμα ότι ο αγώνας ξεκινάει αμετάκλητα. Στις 17 Μαρτίου, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και οι άλλοι προύχοντες της Β. Πελοποννήσου, βρίσκονται στην Αγ. Λαύρα για την πανήγυρη του Αγ. Αλεξίου. Όλοι μαζί, «κεφαλές» και απλοί προσκυνητές, γίνονται συμμέτοχοι στην εξέγερση. Υψώνεται το γνωστό μας λάβαρο και στη συνέχεια, από τις 22 Μαρτίου, βρίσκονται στην Πάτρα. Παράλληλα, στην Αρεόπολη, στις 17 Μαρτίου, ορκίζονται οι της νοτίου Πελοποννήσου και στις 23 μπαίνουν στην Καλαμάτα με τον Κολοκοτρώνη. Δηλαδή, όλος ο Μοριάς, μεταξύ 17 και 25 Μαρτίου, έχει ξεσηκωθεί. Άλλωστε, ο Υψηλάντης, ήδη από 24 Φλεβάρη, έχει επαναστατήσει στο Ιάσιο.

Παράλληλα με τα στρατιωτικά γεγονότα έχουμε και πολιτικά. Η Μεσσηνιακή Γερουσία στην Καλαμάτα επιδίδει ψήφισμα στα προξενεία των ξένων δυνάμεων ότι, πολύ απλά, βρισκόμαστε σε εθνική Επανάσταση. Κάτι αντίστοιχο κάνει και το Αχαϊκό Διευθυντήριο στην Πάτρα, τις ίδιες ημερομηνίες 24-26 Μαρτίου.

Ένας λαός, ένα έθνος, με ιστορική συλλογική μνήμη, αποφασίζει την εξέγερσή του «για του Χριστού την πίστη την Αγία και για την Ελευθερία». Όλα αυτά, τα πριν και τα μετά, τόσο απλά και τόσο συμπυκνωμένα, συμβολίζονται στην 25η Μαρτίου, μία από τις τρεις ημερομηνίες της Φιλικής Εταιρείας που ήταν: ή του Ευαγγελισμού, ή του Αγ. Γεωργίου, ή του Αγ. Κων/νου, λόγω του συμβολισμού τους και φυσικά της δυνατότητας που έδιναν για συγκέντρωση πλήθους λόγω των θρησκευτικών πανηγύρεων.

Όμως, η ημερομηνία έχει σημασία ή το γεγονός; Για όλες τις επαναστάσεις συμφωνείται μια αφετηριακή αρχή και συχνά συμβολική. Αυτό είναι το μείζον; Η αυτιστική προσήλωση στην κυριολεξία, δηλαδή αν συνέβη ένα συγκεκριμένο γεγονός με ακρίβεια δευτερολέπτου, δεν έχει απόλυτη και καθοριστική σημασία, παρά μόνο για την φωτογραφική αποτύπωση της στιγμής. Συμβαίνει συχνά να αποδίδεται κάτι με διαφορετικό τρόπο, ακόμα και από αυτόπτες μάρτυρες.

Την ιστοριογραφία, πέρα από την καταγραφή, την ενδιαφέρει η ερμηνεία. Και εδώ οι εθνοαποδομητές χρησιμοποιούν τον όποιο «μύθο» εν είδη αμμοβολής για να αποσυνθέσουν το σύνολο, οι δε υπερασπιστές της παράδοσης και της ιστορίας μας εν είδη συγκολλητικής ουσίας για να δέσουν καλύτερα τους αρμούς της εθνικής μας αυτογνωσίας. Απλοϊκό σχήμα αλλά ιδιαίτερα δεικτικό.

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής: "Κρυφό σχολειό - θρύλος, μύθος ή πραγματικότητα;"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Διανύουμε ένα επετειακό έτος, αφού συμπληρώνονται 200 χρόνια από την εθνεγερσία του 1821.

Βέβαια η συγκυρία δεν ευνοεί τις εκδηλώσεις όπως τις φανταζόμασταν γι’ αυτή την ιστορική στιγμή, αλλά ίσως να είναι και μια προστασία για τα όσα θα μας συνέβαιναν από τους σχεδιασμούς της περιβόητης επιτροπής της επικεφαλής Γιάννας Αγγελοπούλου, αφού για την επιτροπή η Επανάσταση ήταν απλά φιλελεύθερη και όχι εθνικοαπελευθερωτική. Αρκετά μέλη της είναι φορείς αναθεωρητικών απόψεων όπως της ασυνέχειας του έθνους, της δημιουργίας του έθνους από το κράτος (και όχι το αντίστροφο), της αρνητικής στάσης της Εκκλησίας και άλλων. Με διαδικτυακές κυρίως εκδηλώσεις, φαίνεται, πως οι δύο σχολές ιστορικής σκέψης, του εθνομηδενισμού από τη μια και του εθνοκεντρισμού από την άλλη, θα έχουν, ευτυχώς, περίπου ίσες ευκαιρίες προβολής και προβληματισμού γύρω από το μεγάλο θέμα: «ποιοι επαναστάτησαν, γιατί επαναστάτησαν και τι κάνουμε σήμερα».

Το ρεύμα του εθνομηδενισμού αναπτύχθηκε κυρίως από το ’90 και μετά, κυριαρχώντας στην ελίτ και σε πανεπιστημιακές σχολές. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν τον Πατροκοσμά τον Αιτωλό «σκοταδιστή», τον δε Ρήγα θα τον ήθελαν μάλλον «Γάλλο διαφωτιστή» και όχι Έλληνα λόγιο επαναστάτη που πατούσε γερά στην παράδοση και στην ιστορία του τόπου, με πίστη στον Θεό και επιρροές απ’ τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό.

Γιώργος Τσιτσιμπής: "Τρεις Ιεράρχες, η γιορτή των Γραμμάτων"

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Σημείο των καιρών μας η μεγάλη έλλειψη της ζωντανής επικοινωνίας. Αυτό που στερούμαστε όλο αυτό το διάστημα, είναι η ζεστή σχέση με τον Άλλο.

Εδώ, ο Μέγας Βασίλειος είναι καταλυτικός. Όπως αναφέρει ο Σέρβος επίσκοπος Ερζεγοβίνης, π. Αθανάσιος Γιέφτιτς, βαθύς γνώστης των Πατέρων του 4ου αιώνα και ιδίως του Μ. Βασιλείου (σε μια συνέντευξη του 1987, στην εκπομπή «Σήμερα είναι Κυριακή»), κατά τον Μέγα Βασίλειο, η Θεία Ουσία είναι η Κοινωνία (κοινωνώ, κάνω κάτι από κοινού με άλλον, συμμετέχω, προσφέρω, μοιράζομαι). Γι’ αυτό και χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ως «κοινοτικό όν», ξεπερνώντας το αριστοτελικό «πολιτικό όν». Συγχρόνως, όλο το Ευαγγέλιο, κατά τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, είναι μια δέσμη βασικών σχέσεων μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος, μεταξύ Θεού και ανθρώπων, καθώς και των ανθρώπων μεταξύ τους. Αυτές τις σχέσεις διερεύνησαν αλλά και υπηρέτησαν οι Άγιοί μας. Δόθηκαν ολοκληρωτικά στο Θείο αλλά και στο ανθρώπινο. Διδάσκοντας, συγγράφοντας, υλοποιώντας. Ο π. Γιέφτιτς, συνοψίζει, πως η ορθόδοξη πίστη είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί σε όλες τις διαστάσεις. Πόσο επίκαιρο!

Σύντομο ιστορικό της γιορτής

Οι Τρεις Ιεράρχες καθιερώθηκαν σε κοινή εορτή τον 11ο αιώνα, σε μια περίοδο «διανοητικού» αναβρασμού, για να κοπάσει η έντονη διαμάχη των «μορφωμένων οπαδών» τους που είχαν χωριστεί σε Ιωαννίτες, Βασιλείτες και Γρηγορίτες και που η κάθε μια ομάδα υποστήριζε φανατικά τον «δικό» της ως σπουδαιότερο. Εύστοχο εγχείρημα του επισκόπου Ευχαϊτών, Ιωάννη Μαυρόποδα, που θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί μια συμπύκνωση των Τριών σε μια γιορτή (πέραν από τις κατά μόνας αγιοκατατάξεις τους) καταδεικνύοντας το μεγαλείο των λόγων και κυρίως των έργων τους. Μια τριλογία σε απόλυτη σύμπνοια και σύζευξη μεταξύ τους. Και οι Τρεις τους, δραστήριοι και κυρίως δημιουργικοί, δεν περιορίζονταν μόνο στην ατομική προσευχή, αλλά προσπαθούσαν κοπιαστικά να επαληθεύσουν τα λόγια με πράξεις.

Το 1841 το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνέδεσε την γιορτή τους με τα Ελληνικά Γράμματα, κάτι που αργότερα, το 1911, θεσμοθετήθηκε επίσημα.

Σημερινά ατοπήματα

Ως ημέρα εορτασμού των Γραμμάτων συνεπώς, θα άξιζε να δούμε, έστω και επιφανειακά, κάποιες ιδέες για τα τωρινά «Γράμματα».

Γιώργος Τσιτσιμπής: "MOG: Μνήμες από την κατοχή στην Ελλάδα - Μια ωραία εκπαιδευτική πλατφόρμα με ύπουλο περιεχόμενο"

Στις 2 Δεκεμβρίου 2020 έγινε παρουσίαση στο ελληνικό κοινό, μιας δίγλωσσης εκπαιδευτικής πλατφόρμας (ελληνικά-γερμανικά) σχετικά με την γερμανική κατοχή.

Ένα υλικό που στηρίζεται σε 93 προφορικές μαρτυρίες από ανθρώπους που έζησαν την τραγικότητα της εποχής εκείνης. Χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας και το ίδρυμα Νιάρχος, με υπεύθυνο το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Σχεδόν άρτιο τεχνολογικά, ελκυστικό, με 6 έτοιμα εκπαιδευτικά σενάρια για αξιοποίηση από εκπαιδευτικούς και μαθητές και δυνατότητα να δημιουργηθούν και άλλα, ανάλογα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες των χρηστών της.

Η αθώα ματιά ενός εκπαιδευτικού και κυρίως ενός μαθητή, θα αντλήσει πρωτογενές υλικό και αρκετές πληροφορίες για να στηρίξει την εργασία του. Ακόμα και συνέντευξη του Μανώλη Γλέζου υπάρχει, του ανθρώπου σύμβολο και πρωτεργάτη των γερμανικών αποζημιώσεων. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Τίποτα το μεμπτό δεν φαίνεται, ίσα-ίσα μάλιστα. Αν κάποιος όμως έχει διαβάσει ή ακούσει κάποιες κριτικές επ’ αυτού (όπως των  Συγγελάκη, Γιάγκου, Μαργαρίτη) ή είναι λίγο ψαγμένος για την ιστορία του θέματος, τότε αναφύονται καίρια ερωτήματα και ζητήματα.

Οι πληροφορίες είναι καλοβαλμένες μεν, αλλά οδηγούν σε άλλα συμπεράσματα. Όπως, ότι η πείνα ήταν αποτέλεσμα του ναυτικού αποκλεισμού των Άγγλων  και όχι της επιλογής των Γερμανών κατακτητών να κλέψουν κάθε είδους παραγωγή υπέρ των συμπατριωτών τους (συνέβαλε αλλά δεν καθόρισε) ή το τραγικό ότι η αντίσταση των Ελλήνων προκάλεσε το σφάξιμο των αμάχων. Μερικές μόνο κριτικές που έχουν επισημανθεί ήδη από τον κ. Συγγελάκη, του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Επιπλέον, οι αριθμοί που αναφέρονται σε θύματα ή συνέπειες είναι πραγματικοί αλλά όχι αληθινοί. Οι αληθινοί αριθμοί για το τι έγινε στην κατοχή, είναι καταγεγραμμένοι στις αδιαμφισβήτητες μελέτες που αποτυπώνουν ακριβώς πόσοι άνθρωποι χάθηκαν σε κάθε περίπτωση βανδαλισμού των κατακτητών, αλλά και τις υλικές συνέπειες (σε πραγματικές σημερινές τιμές) που υπάρχουν. Έχουν κοστολογηθεί μέχρι κεραίας και απαιτούνται από το σημερινό γερμανικό κράτος στο ακέραιο και διαχρονικά, μέχρι της υλοποίησης των.