Του Νίκου Τουλαντά από το Αντίφωνο
Έως και τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Ελληνισμός ήταν αναγκασμένος να κρατά αμυντικά την αντίστασή του απέναντι στον επεκτατισμό των Περσών. Τα κατάφερνε. Όμως ο Αλέξανδρος στοχάζεται το αδιανόητο. Σκέφτεται, με επιθετική λογική, πως τα «φράγματα», κόντρα στην ορμητικότητα του ποταμού, κράτησαν την περιοχή του Ελληνισμού ασφαλή αλλά το ιδανικό, ως οριστική λύση, θα ήταν να σταματήσει ο «ποταμός». Το σκέφτεται και το επιχειρεί: Αυτοί οι «αθάνατοι» αυτοθεωμένοι, τελειώνουν με μένα.
Οι κατακτήσεις του πατέρα του και οι κατασταλτικές κινήσεις του Αλεξάνδρου έχουν καταστήσει το κλίμα ιδανικό για μία διελληνική συμμαχία αντεπίθεσης. Οι Σπαρτιάτες αντιστέκονται μόνιμα σε κάτι τέτοιο αλλά η δουλειά – αποδείχθηκε – γινόταν και χωρίς αυτούς.
Σμίγοντας με τον Παρμενίωνα στην Αμφίπολη το 334 π.Χ., με συνολικό στράτευμα περίπου 23000 ιππέων και πεζικάριων, καθώς και τις 160 τριήρεις του Κοινού των Ελλήνων (στρατιωτική ομοσπονδία που είχε ιδρύσει ο πατέρας του Φίλιππος Β’), με εφόδια ενός μήνα, ξεκινά για τον Γρανικό ποταμό. Εκεί θα αντιμετωπίσει 20000 Πέρσες ιππείς και 20000 Έλληνες πεζικάριους μισθοφόρους τους. Θα θριαμβεύσει με σχεδόν μισό δυναμικό.
Θα προχωρήσει στις Σάρδεις, Έφεσο, Μίλητο, Αλικαρνασσό, Σίδη, Άσπενδο, Τερμησσό, Σαλαγασσό, Φρυγία, Συρία, Άραδο, Σιδώνα, Τύρο, Αίγυπτο, Ιεροσόλυμα. Έως το 330 π.Χ. θα έχει κατατροπώσει τις Περσικές δυνάμεις σε ξηρά και θάλασσα, θα έχει δώσει τέλος σε 200 χρόνια κατοχής τους στη Βαβυλώνα, θα έχει κατακτήσει όλα τα μεγάλα κέντρα (π.χ. Περσέπολη) και θα κηρύξει το τέλος του πολέμου, μόλις 4 χρόνια μετά την εκκίνησή του.