Το απαράδεκτο, δήθεν εκπαιδευτικό πρόγραμμα περί «προγεννητικής αγωγής», που απασχόλησε τις προηγούμενες μέρες τη δημόσια συζήτηση, δίνει αφορμή για να σκεφτούμε και κάποιες άλλες πλευρές γύρω από το τι διδάσκεται ή δυνητικά μπορεί να διδαχθεί στα σχολεία.
Αρχικά να επισημάνουμε ότι η πρώτη ανακοίνωση του προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Γιάννη Αντωνίου, όταν δημοσιεύματα αποκάλυψαν τον αντιδραστικό χαρακτήρα του προγράμματος, σημείωνε μεταξύ άλλων ότι «η έγκριση του ΙΕΠ δεν συνεπάγεται και υιοθέτηση των απόψεων του διδακτικού υλικού». Με άλλα λόγια, το ΙΕΠ έκρινε αυτά τα ανορθολογικά και αντιεπιστημονικά αίσχη που παρουσιάζονται στα βίντεο του προγράμματος ως κατάλληλο «εκπαιδευτικό» υλικό να παρουσιάζονται στα σχολεία... μέχρι να αναγκαστεί κάτω από την κατακραυγή να τα αποσύρει! Εκεί όμως βρίσκεται το πρόβλημα. Γιατί το θέμα δεν είναι αν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα συμφωνεί ή όχι με τις εκάστοτε απόψεις του ΙΕΠ και της διοίκησής του, αλλά αν κρίνεται και αν είναι τελικά κατάλληλο για να διδαχθεί σε μαθητές. Αυτός είναι ο ρόλος και η ευθύνη που αναλαμβάνει το ΙΕΠ μέσω της διαδικασίας της έγκρισης για τα προγράμματα που του υποβάλλονται από τρίτους για τα σχολεία. Και πρωταρχικό κριτήριο δεν μπορεί παρά να είναι η επιστημονική προσέγγιση και η αλήθεια.
