Η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία αποτελεί μια προσπάθεια αντίδρασης από τη μεριά της ρωσικής ελίτ στις χρόνιες προκλήσεις της Υπερεθνικής Ελίτ και των λακέδων της που εγκατέστησε στο Κίεβο. Πιο συγκεκριμένα, η Ρωσία απαντά στην αδιάκοπη απειλητική επέκταση του ΝΑΤΟ που έχει φτάσει στα σύνορά της. Στο ενδεχόμενο περαιτέρω στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας. Στην παραβίαση των συμφωνιών του Μινσκ και στον ανελέητο βομβαρδισμό των ανατολικών περιοχών του Ντονμπάς.
Επειδή τα παραπάνω είναι γεγονότα και όχι άποψη, δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή σκηνοθέτες, ο Εμίρ Κουστούριτσα, εξέφρασε το αυτονόητο. Δηλαδή τη γνωστή αλήθεια σε όλους εκείνους που έχουν τη διάθεση να ενημερωθούν και όχι να καταπίνουν αμάσητη την παραπληροφόρηση των δυτικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, ότι αν οι Ρώσοι δεν είχαν αναγνωρίσει τις λαϊκές δημοκρατίες του Ντονμπάς, “τότε οι Ουκρανοί μαχητές, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί θα έκαναν τα ίδια που έκαναν στη Γιουγκοσλαβία”. Μάλιστα, ο Σέρβος καλλιτέχνης κατηγόρησε τις ΗΠΑ για τα ελεγχόμενα πραξικοπήματα που έχει επιβάλλει ανά τον κόσμο και τη στρατιωτική-εγκληματική φύση του αμερικανικού συστήματος. “Χωρίς πόλεμο δεν έχουν βιομηχανία, δεν έχουν καμία πρόοδο…. Ο πόλεμος για την Αμερική είναι σαν το νερό για έναν διψασμένο. Δεν ζει χωρίς πόλεμο”, εύστοχα παρατήρησε ο Κουστουρίτσα. Και όντως έτσι είναι, καθώς το ίδιο μοτίβο “εξέγερσης” του οποίου γίναμε μάρτυρες στην Ουκρανία, είχε λάβει χώρα τόσο στη Λιβύη του Καντάφι όσο και στη Συρία του Άσαντ.
