Οι βλαβερές συνέπειες του τζόγκινγκ

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Εδώ και χρόνια ασκούμαι συστηματικά, σχεδόν καθημερινά. Παλιότερα έκανα τρέξιμο και τώρα περπάτημα, γρήγορο σχεδόν βάδην. Το καλοκαίρι κολύμπι, ελεύθερο. Εκτός του ότι βοηθάει το σώμα μου, η άσκηση βοηθάει και το μυαλό αλλά και τη διάθεσή μου. Μετά μια ώρα κολύμπι ή μια ώρα βάδην, σχεδόν επτά χιλιόμετρα, αισθάνομαι παντοδύναμος, σαν να έχω παραμερίσει ό,τι δυσάρεστο με ταλαιπωρεί. Μέτρον άριστον όμως. Η πραγματικότητα επανέρχεται, μαζί με τους καρδιακούς παλμούς, και ζητεί τα δικαιώματά της. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται κάποιος άνθρωπος στα 70 του ο οποίος ζει για να γυμνάζεται, τρέχει, κολυμπάει, κάνει ποδήλατο, καγιάκ και δεν ξέρω τι άλλο. Το πιθανότερο είναι να τελεί σε κατάσταση συνεχούς έκστασης, που του επιτρέπει να παραβλέπει όλα τα δυσάρεστα. Είναι ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσω την περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν μπορείς να τον φανταστείς να διαβάζει, να ακούει μουσική ή να απολαμβάνει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί του κυρ-Γιάννη (του Μπουτάρη). Τον φαντάζεσαι πάντα να γυμνάζεται. Δικαίωμά του στην ηλικία του να αισθάνεται νέος. Η νεότης έχει πολλά αγαθά. Σφρίγος, ενέργεια, αισιοδοξία. Της λείπει όμως το παρελθόν, κοινώς η πείρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει πολιτική σαν να κάνει τζόγκινγκ. Ζει την ευφορία της στιγμής. Σαν να μην έχει διατελέσει υπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή πρωθυπουργός.

Απογοήτευση για τα διακόσια χρόνια

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή

Θα συμφωνήσετε ότι οι εορτασμοί των διακοσίων χρόνων δεν εντυπωσίασαν το Πανελλήνιο. Η επιτροπή μας πρόσφερε ορισμένες ευφάνταστες αμφιέσεις της κ. Αγγελοπούλου σε ύφος haute couture εθνεγερσίας και μερικές δημόσιες παρεμβάσεις μελών της για τις ερωτικές επιδόσεις του Καραϊσκάκη. Κατά τα λοιπά, όλα κύλησαν ήσυχα και υποτονικά, με αποτέλεσμα σήμερα, τρεις περίπου μήνες πριν το τέλος του εορταστικού έτους, όχι μόνον να μας είναι άγνωστος ο απολογισμός των δραστηριοτήτων της, αλλά, το χειρότερο, να μας αφήνει μάλλον αδιάφορους. Το μόνο βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν έγινε απέχει παρασάγγας από τις αρχικές φιλοδοξίες. Ούτε το rebranding του ονόματος επετεύχθη, ούτε κάτι από όσα έγιναν άγγιξε τη συλλογική μας ευαισθησία. Και εν πάση περιπτώσει δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα: «Τι σημαίνει το όνομα Ελληνας εν έτει 2021». Ποια η σχέση του με τη μακραίωνη Ιστορία του Ελληνισμού, με τη γλώσσα του, με την υπόλοιπη Ευρώπη και κατ’ επέκταση με τον κόσμο.

Τις προάλλες επισκέφθηκα τη μικρή, αλλά πυκνή έκθεση για τα διακόσια χρόνια που οργανώθηκε στη Βουλή, στη λεγόμενη αίθουσα Βενιζέλου, πρώην «Τροπαίων και Υπασπιστών». Είναι στραμμένη στο κίνημα του Φιλελληνισμού και στις ευρωπαϊκές επιρροές των Ελλήνων του καιρού εκείνου. Το ενδιαφέρον της είναι ανθρωπολογικό, αφού προσεγγίζει το θέμα της ακόμη και μέσα από αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Αλήθεια, τι έκανε η επιτροπή για να αναδείξει τη σημασία του Φιλελληνισμού; Ενα μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη του 19ου αιώνα. Υπήρξαν Φιλέλληνες, αλλά δεν υπήρξαν «Φιλοϊταλοί» για να υποστηρίξουν τον Γκαριμπάλντι. Θα ήταν χρήσιμο από πολλές απόψεις. Θα μας βοηθούσε να διαλύσουμε το νεφέλωμα των εμμονών μας που θέλουν τους «ξένους» να ενδιαφέρονται για μας μόνον από συμφέρον. Οσοι ήρθαν ώς εδώ για να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων δεν το έκαναν επειδή ήσαν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Κάτι τους συγκίνησε, κάτι τους ενέπνευσε. Δεν θα ήταν άχρηστο να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι σημερινοί με ποιον τρόπο οι αγώνες των προπαππούδων μας άγγιξαν τις ευρωπαϊκές ελίτ.