Ανακοίνωση του Άρδην
Οι συμφωνίες που σύναψε ο υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης με το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές για τη νομιμοποίηση μέρους των μεταναστευτικών ροών αποτελούν το αποκορύφωμα της αντιφατικής και αλληλοαναιρούμενης πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στα μείζονα ζητήματα εθνικής επιβίωσης.
Προφανώς, η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη εποχικά εργατικά χέρια στο χωράφι, τον τουρισμό ή τα εργοστάσια και γι’ αυτό ευθύνονται όχι μόνον οι ελίτ που εδώ και πολλές δεκαετίες απαξίωσαν την εργασία σε αυτούς τους κλάδους, αλλά και η ίδια η κοινωνία που έχει υιοθετήσει πρότυπα εύκολου πλουτισμού και υποτιμάει πλέον το μόχθο. Ευθύνεται ακόμα η προσκόλληση σε ένα παραγωγικό μοντέλο που στηρίζεται στην ανειδίκευτη εργασία και όχι στην τεχνολογία και την εξειδίκευση. Το επιχείρημα, ωστόσο, της οικονομικής αναγκαιότητας δεν ευσταθεί από μόνο του για επιλογές που κυοφορούν μείζονες κινδύνους για την γεωπολιτική ακεραιότητα και την πολιτισμική συνοχή της χώρας.
Το Πακιστάν είναι ένα κράτος-δουλέμπορος, στενός σύμμαχος της Τουρκίας, αλλά και ένα καθεστώς που στηρίζει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό υιοθετώντας την επεκτατική του οπτική, ενώ το προηγούμενο καλοκαίρι ξεκίνησε διαδικασίες αναγνώρισης του Ψευδοκράτους στην Κατεχόμενη Κύπρο. Η συμφωνία που πετυχαίνει με την Ελλάδα είναι μια νίκη, γιατί αναμείχθηκε στην υβριδική επίθεση του Έβρου, απαιτώντας ακριβώς την επιβολή ενός καθεστώτος ελεύθερης μετακίνησης, το οποίο τώρα νομιμοποιείται με τη βούλα της διακρατικής συμφωνίας! Το δε Μπαγκλαντές είναι το δίδυμο αδερφάκι του στην άλλη άκρη της Ινδίας.
Το να κλείνει τα μάτια του μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα ο υπουργός Μετανάστευσης και να μιλάει μόνο για «εργατικά χέρια» ισοδυναμεί με την αποδοχή της μεταβολής της Ελλάδας από χώρα σε χώρο.