Στο Αρχαίο Κούριο, επικράτησε η μνήμη.

Στο Αρχαίο Κούριο, επικράτησε η μνήμη.

 Μοτοσικλετιστές από όλες τις πόλεις της ελεύθερης Κύπρου, έφθασαν στο αρχαίο Κούριο το βράδυ της Πέμπτη 2 Ιουνίου, με αφορμή τους εορτασμούς για το λεγόμενο «Πλατινένιο Ιωβηλαίο» της βασίλισσας Ελισάβετ Β’. Η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού» πραγματοποίησε μια σεμνή εκδήλωση έξω από το αρχαίο θέατρο, ώστε να καταστήσει σαφή την επικράτηση της μνήμης απέναντι στη λήθη. Μνημονεύοντας τους εννιά απαγχονισθέντες, για τους οποίους κώφευσε η ίδια βασίλισσα που γιορτάζει 70 χρόνια μοναρχίας, οι μοτοσικλετιστές επέλεξαν να μείνουν σε διακριτό σημείο από τη «χαρούμενη κοιλάδα» όπου εκείνη την ώρα πραγματοποιούνταν, πιο ιδιωτικά, η γιορτή του θανάτου.

Η εκδήλωση στο αρχαίο Κούριο ήταν κραυγή, όχι μόνο για την Κύπρο και όσα διέπραξαν και διαπράττουν εδώ οι αντιπροσώποι της ελισαβετιανής μοναρχίας, αλλά και για όλες τις πρώην αποικίες που βασανίζονται ακόμα από το παλάτι του Μπάκιγχαμ και το μακρύ χέρι του Λονδίνου. Η ΕΟΚΑ ήταν αυτή που καθόρισε την ημερήσια διάταξη ξανά, όχι όσοι χειροκρότησαν την αγγλική μοναρχία. Τα γράμματα των μελλοθανάτων που αναγνώστηκαν, καθάρισαν την ατμόσφαιρα που βασανίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς οι Βρετανοί κι όλα έμοιαζαν ανθρώπινα.

 Η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού» αρνήθηκε να συναινέσει στη γιορτή που έστησαν οι βρετανικές βάσεις και γύρισε την πλάτη στα λούσα της αποικιοκρατίας. Υπόλογη μόνο στην ΕΟΚΑ και σε όσους αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην αποικιοκρατία και τα κατάλοιπά της.

«God save the Queen, the fascist regime»

«God save the Queen,

the fascist regime»

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ξεκίνησαν στην Αγγλία και σε πρώην αποικίες οι εορτασμοί για το Πλατινένιο Ιωβηλαίο της βασίλισσας Ελισάβετ, της δεύτερης. Η ίδια απήλαυσε το πλήθος, τον στρατό και τα αεροσκάφη που συμμετείχαν στον εορτασμό για τα 70 χρόνια της μοναρχίας της, αφού είχε δηλώσει πως εμπνέεται από την καλή θέληση που επιδεικνύεται απέναντι της αλλά και όσα έχουν επιτευχθεί όλα αυτά τα εβδομήντα χρόνια.

Όλα αυτά τα 70 χρόνια, από τις 2 Ιουνίου 1952, δεν είναι χρόνια για να γιορτάζονται. Η 96χρονη Ελισάβετ, μπορεί να λατρεύεται από τους Βρετανούς, μα αντιπροσωπεύει έναν θεσμό θεοσκότεινο, που προκαλεί τη μνήμη δεκάδων λαών, από την Ασία μέχρι την Αφρική, από την Ευρώπη μέχρι την Καραϊβική. Για εμάς, η βασίλισσα δεν θυμίζει τίποτε άλλο από τους απαγχονισμούς και τα βασανιστήρια, καθώς και όσα ακολούθησαν της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ίδια μονάρχης που γιορτάζει σήμερα ρεκόρ στον αγγλικό θρόνο, αγνόησε επιδεικτικά τις εκκλήσεις για ματαίωση των εκτελέσεων εννιά εικοσάρηδων. Δεν ήταν απόφαση δική της, μα μπορούσε να τους ματαιώσει.

Για εμάς, η βασίλισσα θυμίζει την αφαίμαξη των αποικιών, το δουλεμπόριο, τους σκλάβους, τις σφαγές και την αίσθηση της υπέροχης απέναντι στους ιθαγενείς που έβρισκε στις περιοδείες της. Για εμάς η βασίλισσα και τα λούσα της, αντιπροσωπεύουν ένα φονικό μείγμα χρυσού και αίματος, που δεν επιτρέπει σε πολλούς λαούς να προχωρήσουν. Για εμάς, η βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ και η 70χρονη μοναρχία της, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κακόγουστο απομεινάρι του μεσαίωνα, που παρασιτεί σαν κτήνος σε κώμα και προσπαθεί εναγωνίως να δολοφονήσει την ιστορία. Μα η ιστορία δεν πεθαίνει. Μόνο η ιστορία.

T H E K I L L E R. Q U E E N

T H E K I L L E R. Q U E E N

Στις 2 Ιουνίου 1953, η Ελισάβετ ήταν 25 ετών. Στέφθηκε Νεότατη βασίλισσα. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, πάλι, μόλις μόλις 15.

Η καρδιές των νέων Κυπρίων παλλόταν για Ένωση με την Ελλάδα.

Στις αποικίες, όπως και στην Κύπρο, γινόταν εορτές για τη στέψης της νέας βασίλισσας.

Η αγγλική σημαία στήθηκε στο σχολείο του Ευαγόρα και ο μικρός ανέβηκε επάνω και την έσκισε.

Στην Πάφο, όπου ήταν το σχολείο, γιορτές δεν έγιναν. Η αστυνομία ενεπλάκη, αλλά η στέψη δεν έπρεπε να συνδεθεί με αίμα.

Το αίμα έπρεπε να περιμένει τρία χρόνια. Ήταν 14 Μαρτίου του 1957 όταν οι Αγγλοι κρέμασαν τον Ευαγόρα, που μόλις είχε κλείσει τα 19 του χρόνια.

Διανοούμενοι από όλο τον κόσμο, ακόμη και

Βρετανοί βουλευτές, ζητούσαν επίμονα να δοθεί χάρη για τον νεαρό Βαγόρα.

Η Ελισσάβετ όμως ήταν ανένδοτη. Και έτσι ο Βαγόρας έγινε ο νεότερος αγωνιστής που εκτελέστηκε από τους Άγγλους, χωρίς ουσιαστικό κατηγορητήριο...

Γερομοριάς

«Να πιάσει τα κατουρημένα της και να φύγει»*

Αλέκος Μιχαηλίδης

Η ιστορία έπαιξε περίεργο παιχνίδι το βράδυ της Πέμπτης στην περιοχή του Κουρίου και στα εδάφη που κατέχουν οι βρετανικές βάσεις. Η μνήμη έδωσε τα ρέστα της και επικράτησε, εις βάρος όσων αοριστολογούν για το παρελθόν και μας καλούν να κοιτάξουμε το μέλλον. Ο βρυχηθμός των μοτοσικλετών της Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού επεσήμανε την ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού και απάλειψε τα πανηγύρια για την 70χρονη μοναρχία. Οι μοτοσικλετιστές γύρισαν την πλάτη στο «χάπι βάλεϊ» και κάρφωσαν το βλέμμα στους απαγχονισθέντες, στην ΕΟΚΑ, στην ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο.

Οι μεν κρύφτηκαν σε κάποια «χαρούμενη κοιλάδα» και γιόρτασαν μαζί με Κύπριες σοπράνο, άλλους στην ορχήστρα, μα και «βρακάδες» του δικοινοτικού (φευ) μουσικοχορευτικού ομίλου, οι δε ακολούθησαν τη τη μνήμη. Οι μεν φόρεσαν -σαν παλιάτσοι- τη λεγόμενη «union jack», αισθανόμενοι κάποια σύζευξη με τη βασίλισσα και τα χρυσά της λούσα, οι δε βάδισαν σε δρόμους γνώριμους, ανηφορικούς και ανώμαλους, μακριά και διακριτά από τα μπλόκα της αστυνομίας των βάσεων. Οι μεν απήλαυσαν τις χορωδίες του αγγλικού στρατού, τις φολκλόρ μελωδίες, βασάνισαν τη νύχτα με το μεσαιωνικό «god save the queen», οι δε πήραν άλλον δρόμο, τον δρόμο της αρετής.

Νέα αθλιότητα των Άγγλων – Τριχοτόμησαν την Κύπρο

 -Χάρτης – πρόκληση made in UK

Ανδρέας Πιμπίσιης   

Σε τρεις ημέρες, την 1η Απριλίου 2022, η Κύπρος θα γιορτάζει τη συμπλήρωση 67 χρόνων από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.΅Ενός αγώνα που είχε ως στόχο την απελευθέρωση της νήσου από τη βρετανική κυριαρχία. Και παρά την ανεξαρτησία της νήσου πριν από 62 χρόνια, η καχυποψία ανάμεσα σε Λευκωσία και Λονδίνο συνεχίζει να υφίσταται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κυρίως σε ζητήματα όπως το Κυπριακό πρόβλημα. 

Οι Κύπριοι από τη μια θεωρούν τους Βρετανούς ότι βρίσκονται πίσω από κάθε δόλιο σχέδιο που στρέφεται εναντίον της Κύπρου και από την άλλη οι Βρετανοί με τον δικό τους τρόπο φροντίζουνν έμμεσα ή άμεσαν να επιβεβαιώνουν την κυπριακή καχυποψία, έστω κι αν δημοσίως εμφανίζονται με καλές διαθέσεις. 

Σ’ αυτή την μακρά ιστορία καχυποψίας ήρθε να προστεθεί μια ακόμα ενέργεια από πλευράς Βρετανίας την οποία οι Κύπριοι δεν θεωρούν ως ένα τυχαίο συμβάν. Ένα βίντεο στο οποίο παρουσιάζεται μόνο το έδαφος επί του οποίου ασκούν κυριαρχία οι Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ουσιαστικά πρόκειται για πράξη τριχοτόμησης της νήσου, αφού αφαιρέθηκαν τα κατεχόμενα εδάφη στο βόρειο μέρος και οι περιοχές των βρετανικών βάσεων νοτίως. 

Το υπουργείο Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου δημοσίευσε ένα βίντεο με χώρες που καταδικάζουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, στο οποίο απεικονίζεται η Κύπρος χωρίς τις κατεχόμενες περιοχές και τις δύο περιοχές των Βάσεων σε Ακρωτήρι και Δεκέλεια. 

Στο βίντεο, το οποίο δημοσιεύτηκε στους λογαριασμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ) του υπουργείου Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου, αναβοσβήνουν οι σημαίες των χωρών που καταδικάζουν την εισβολή. Ολόκληρο το βίντεο είναι μόλις 30 δευτερόλεπτα, με τις χώρες να περνούν πολύ γρήγορα. Και μόνο ένας που γνωρίζει τον χάρτη της Κύπρου μπορεί να αντιληφθεί το βρετανικό τέχνασμα. 

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ:ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ - ΕΝΑΣ ΔΕΚΑΕΠΤΑΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΕΝΣΟΥΝΑΪ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

ΔΥΟ θα ΤΑΥΤΟΣΗΜΑ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑ:

Ήρωας του πρώτου ο Ευαγόρας! Τον κρέμασαν οι Εγγλέζοι! Στα δεκαοχτώ! Αγωνιζόταν για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού από την Κύπρο και για την ένωσή της με την Ελλάδα.

Ήρωας του δεύτερου ένα δεκαεπτάχρονο παιδί από το Ντενσουνάι της Αιγύπτου. Το κρέμασαν οι Εγγλέζοι γιατί ήθελε την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού από την πατρίδα του! 

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

1. Του ΦΩΤΗ ΒΑΡΕΛΗ:

 «Ευαγόρας Παλληκαρίδης»

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θηλειά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,

η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι

κι ούλοι οι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, ετούτος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη ένας ένας.

Μπαίνει κι η Πρώτη, η άταχτη, κι η Τρίτη, που διαβάζει,

μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. –

Παρόντες όλοι; – Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. –

– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος• και με φωνή που τρέμει:

Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις Ελληνική Ιστορία!

Χωρίς μιλιά όλοι γύρισαν στο άδειο το θρανίο.

— Στάσου, Ευαγόρα, ορθός εκεί, στη θέση σου, όπως πρώτα!

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

— Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος, 

κλαμένος λέει ο δάσκαλος, ανάμεσα στο θρήνο.

— Στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία!

Τα ᾽πε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο!....

ΚΩΝ. ΚΑΒΑΦΗΣ: ΝΤΕΝΣΟΥΝΑΪ , 27 IΟΥΝIΟΥ 1906, 2 µ.µ.

Σαν τόφεραν οι Χριστιανοί* να το κρεμάσουν,

το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,

η μάνα του, που στην κρεμάλα 

εκεί κοντά σέρνονταν και χτυπιούνταν μες τα χώματα 

κάτω από τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο, 

πότε ούρλιαζε και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο

και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε 

«Δεκαεφτά χρόνια μονάχα µε τά 'ζησες παιδί µου» 

Κι όταν το ανέβασαν στην σκάλα της κρεμάλας

κ’επέρασαν το σκοινί και τόπνιξαν το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,

κ’ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν µε τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας 

το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,

η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα 

και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα 

«Δεκαεφτά μέρες μονάχα» μοιρολογούσε, 

δεκαεφτά μέρες μονάχα σε χάρηκα παιδί µου.

* Αναφέρεται στους Εγγλέζους.

από τις "Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Κωνσταντίνου Μάντη" διαβάζουμε:

«Ο τίτλος του ποιήματος παρέχει τα στοιχεία της ιστορικής του αφετηρίας. Πρόκειται για το δημόσιο απαγχονισμό, από τους Άγγλους, πέντε Αιγυπτίων χωρικών, ηλικίας 80-22 ή (κατά τον Καβάφη) 19 ετών, που είχαν τολμήσει να αντιδράσουν, λίγο-πολύ βίαια, στην αυθαίρετη και προκλητική συμπεριφορά Άγγλων αξιωματικών στο χωριό Ντενσουάι. Ο Καβάφης εντοπίζεται στην εκτέλεση του νεότερου και σχετικώς αθώου κατάδικου, Ιούσεφ Χουσείν Σελίμ, του οποίου το όνομα σημείωσε στο χειρόγραφο του ποιήματος.» Γ. Π. Σαββίδης

Χάρι και Μέγκαν εγκώμιον

του Αλέκου Μιχαηλίδη

Χάρι και Μέγκαν εγκώμιον

«Έπρεπε να μπω στα παπούτσια της γυναίκας μου για να καταλάβω τι σημαίνει ρατσισμός και μπούλινγκ σε μια έγχρωμη δυναμική γυναίκα που έχει άποψη στο παλάτι»

 Χάρι, δούκας του Σάσεξ, 7 Μαρτίου 2021

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένα μεγάλο μέρος της Νότιας Αφρικής αποτελούσε –όπως και πολλές χώρες του κόσμου– βρετανική αποικία. Το Ακρωτήριο της χώρας ήταν αναγκαίο για τη «Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών» και γι’ αυτό οι αγγλικές δυνάμεις διεξήγαγαν αρκετές μάχες είτε με τους Ολλανδούς είτε με τους Ζουλού είτε με τους Μπόερς (απόγονοι των πρώτων Ευρωπαίων της περιοχής). Κατά τον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερς (1899-1902), οι Βρετανοί συγκέντρωσαν περίπου το 1/6 των Μπόερς, κυρίως γυναικόπαιδα και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, περίπου 107.000 άνθρωποι. Εκεί, πέθαναν από κακουχίες ή ασθένειες 27.927 Μπόερς, αλλά και άγνωστος αριθμός μαύρων Αφρικανών.

Στις 13 Απριλίου 1919, Ινδοί διαδηλωτές αγνόησαν την εντολή των αποικιοκρατικών δυνάμεων κοντά στον «Χρυσό ναό» του Άμριτσαρ, όταν οι στρατιώτες του στέμματος πήραν εντολή για να ανοίξουν πυρ εναντίον του πλήθους. Πυροβολούσαν μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά και εκτιμάται ότι εκτελέστηκαν μεταξύ 380 και 1.100 ανθρώπων μέσα σε 10 λεπτά. Ο επικεφαλής της επιχείρησης ανακηρύχθηκε σε ήρωα από τους Άγγλους πολίτες.

Το καλοκαίρι του 1947 οι Βρετανοί αποχώρησαν από την Ινδία και πριν να φύγουν, φρόντισαν να επιβεβαιώσουν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Ο Κύριλλος Ράντκλιφ, που έπειτα εστάλη στην Κύπρο, σχεδίασε τα σύνορα με το νεοϊδρυθέν κράτος του Πακιστάν, κατά τη διάρκεια ενός μεσημεριανού γεύματος. Ο θρησκευτικός διαχωρισμός είχε ως αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση 10 εκατομμύριων ανθρώπων και τον θάνατο πέραν του ενός εκατομμυρίου, κατά τη διάρκεια του εκτοπισμού.