T H E K I L L E R. Q U E E N
Στις 2 Ιουνίου 1953, η Ελισάβετ ήταν 25 ετών. Στέφθηκε Νεότατη βασίλισσα. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, πάλι, μόλις μόλις 15.
Η καρδιές των νέων Κυπρίων παλλόταν για Ένωση με την Ελλάδα.
Στις αποικίες, όπως και στην Κύπρο, γινόταν εορτές για τη στέψης της νέας βασίλισσας.
Η αγγλική σημαία στήθηκε στο σχολείο του Ευαγόρα και ο μικρός ανέβηκε επάνω και την έσκισε.
Στην Πάφο, όπου ήταν το σχολείο, γιορτές δεν έγιναν. Η αστυνομία ενεπλάκη, αλλά η στέψη δεν έπρεπε να συνδεθεί με αίμα.
Το αίμα έπρεπε να περιμένει τρία χρόνια. Ήταν 14 Μαρτίου του 1957 όταν οι Αγγλοι κρέμασαν τον Ευαγόρα, που μόλις είχε κλείσει τα 19 του χρόνια.
Διανοούμενοι από όλο τον κόσμο, ακόμη και
Βρετανοί βουλευτές, ζητούσαν επίμονα να δοθεί χάρη για τον νεαρό Βαγόρα.
Η Ελισσάβετ όμως ήταν ανένδοτη. Και έτσι ο Βαγόρας έγινε ο νεότερος αγωνιστής που εκτελέστηκε από τους Άγγλους, χωρίς ουσιαστικό κατηγορητήριο...
Γερομοριάς
«Να πιάσει τα κατουρημένα της και να φύγει»*
Η ιστορία έπαιξε περίεργο παιχνίδι το βράδυ της Πέμπτης στην περιοχή του Κουρίου και στα εδάφη που κατέχουν οι βρετανικές βάσεις. Η μνήμη έδωσε τα ρέστα της και επικράτησε, εις βάρος όσων αοριστολογούν για το παρελθόν και μας καλούν να κοιτάξουμε το μέλλον. Ο βρυχηθμός των μοτοσικλετών της Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού επεσήμανε την ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού και απάλειψε τα πανηγύρια για την 70χρονη μοναρχία. Οι μοτοσικλετιστές γύρισαν την πλάτη στο «χάπι βάλεϊ» και κάρφωσαν το βλέμμα στους απαγχονισθέντες, στην ΕΟΚΑ, στην ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο.
Οι μεν κρύφτηκαν σε κάποια «χαρούμενη κοιλάδα» και γιόρτασαν μαζί με Κύπριες σοπράνο, άλλους στην ορχήστρα, μα και «βρακάδες» του δικοινοτικού (φευ) μουσικοχορευτικού ομίλου, οι δε ακολούθησαν τη τη μνήμη. Οι μεν φόρεσαν -σαν παλιάτσοι- τη λεγόμενη «union jack», αισθανόμενοι κάποια σύζευξη με τη βασίλισσα και τα χρυσά της λούσα, οι δε βάδισαν σε δρόμους γνώριμους, ανηφορικούς και ανώμαλους, μακριά και διακριτά από τα μπλόκα της αστυνομίας των βάσεων. Οι μεν απήλαυσαν τις χορωδίες του αγγλικού στρατού, τις φολκλόρ μελωδίες, βασάνισαν τη νύχτα με το μεσαιωνικό «god save the queen», οι δε πήραν άλλον δρόμο, τον δρόμο της αρετής.