Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΟΥ

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΟΥ:

Ίσως μια κρίσιμα χρήσιμη υπενθύμιση στους χαλεπούς καιρούς μας και των καιρών μας τα κυρίαρχα πρότυπα.

Όταν οι διαχρονικές αξίες ζωής, όταν τα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς δεν έχουν ανάγκη από πανοπλίες ιδεολογημάτων ούτε από την δαιμονοποίηση του αντιπάλου για την καταξίωση τους... (Υπόμνημα Καποδίστρια προς τους Έλληνες Σεπτεμβριος 1822)

..........."Ο επονομασθείς δίκαιος Αριστείδης εστάθη είκοσι πέντε έτη θησαυροφύλαξ της Ελλάδος, και όταν μετά τον θάνατόν του ηθέλησαν οι Αθηναίοι να τω κάμουν λαμπρά επιτάφια, ηναγκάσθησαν να εξοδεύσουν από το κοινόν, επειδή ο Αριστείδης απέθανε πτωχός, και δεν είχε μήτε παλάτια μήτε δούλους. Ο τελειότερος των ελληνικών ανδρών Επαμεινώνδας δεν εκβήκε του οίκου του μίαν ημέραν, επειδή έπλυνεν εκείνην την ημέραν η μήτηρ του το φόρεμά του, και δεν είχεν άλλο δια να φορέση.
Τούτων λοιπόν τας αρετάς πρέπει να μιμηθήτε εάν θέλετε να αποθανατισθήτε ως εκείνοι, και να κάμετε ένδοξον και ευτυχή την τοσούτους αιώνας δυστυχήσασαν ταλαίπωρον Ελλάδα.

…Όμως πατρίδα είναι η γλώσσα

Christos Yiannaras | 27 Feb 2022


Έχουμε αφήσει πίσω μας την επετειακή χρονιά 2021 – συμπληρωμένα διακόσια χρόνια από την επανάσταση των Ελλήνων για την απελευθέρωσή τους από τον τουρκικό ζυγό. Το πέρας του εθιμοτυπικού εορτασμού επιτρέπει νηφάλιες, κατά το δυνατό, εκτιμήσεις, απροκατάληπτο προβληματισμό.

Προηγήθηκαν, σε ανύποπτο χρόνο, δυο έμμεσες, διακριτικές αμφισβητήσεις της αποτελεσματικότητας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, δύσπεπτες, κυρίως για κρατικοδίαιτα στομάχια: Πρώτος τόλμησε ο πολύπαθος Μακρυγιάννης ένα οδυνηρό, οδυνηρότατο ερώτημα: «Αν μας έλεγε κανένας αυτήνη τη λευτεριά οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεό να μας αφήσει εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα πει πατρίδα, τι θα ειπεί θρησκεία, τι θα ειπεί φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη». Δεύτερη, η ανυπόκριτη έκρηξη του Παπαδιαμάντη: «Α! αι εκλογαί, η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον».

Δεν είναι εύκολη η κρίση για τον ρεαλισμό τόσο του διλήμματος του Μακρυγιάννη όσο και της απογοήτευσης του Παπαδιαμάντη. Θα ήθελα μόνο να καταθέσω την εκτίμησή μου (και δεν είναι πρώτη φορά) για το βιβλίο που πιστεύω ότι συγκεφαλαιώνει και τεκμηριώνει εμπεριστατωμένα τον «καημό της Ρωμιοσύνης» – την αποτυχία του Ελληνισμού, εδώ και δύο αιώνες, να ξαναβρεί την πολιτισμική του ταυτότητα, επομένως και την ιστορική του δυναμική.

Γιώργος Κόρδης: Η ελληνική ζωγραφική παράδοση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα - Cognosco Αναζητήσεις

Καλεσμένος στην εκπομπή Cognosco Αναζητήσεις είναι ο ζωγράφος, εικονογράφος, συγγραφέας και πανεπιστημιακός καθηγητής, Γιώργος Κόρδης. Μαζί συζητάμε για τη ζωγραφική παράδοση των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και κάνουμε αναφορά και στο έργο του κ. Κόρδη στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα την Οδύσσεια

Η γλώσσα των Ελλήνων της Μαριούπολης

του Α. Μπιελιέτσκι, από το Άρδην, τ. 36, Μάιος-Ιούνιος 2002

Από τους πανάρχαιους χρόνους οι Έλληνες είχαν τις αποικίες τους στο έδαφος της σημερινής Ουκρανίας και στην Κριμαία.

Στην Ουκρανία είναι γνωστά τα ερείπια των πόλεων Τύρας και Ολβίας, αποικίες των Μιλησίων, και στην Κριμαία υπήρχαν αρκετά κέντρα του ελληνικού πολιτισμού: Καρκινίτιδα, Καλός Λιμήν, Λιμήν των Συμβόλων, η Ταυρική Χερσόνησος, Θεοδοσία, το Παντικάπαιον ή Βόσπορος και πολλές πόλεις στην χερσόνησο του Κερτς.

Εκτός απ’ αυτές τις πόλεις υπήρχαν πολλά, όχι τόσο σημαντικά, κέντρα στις παραλίες της Κριμαίας και στα βουνά της.

Ύστερα από την ταταρική κατάκτηση της Κριμαίας και των νότιων περιοχών της Ουκρανίας για τον υπόδουλο ελληνικό πληθυσμό δυσκολεύονταν οι σχέσεις του με τους Έλληνες της Στερεάς Ελλάδας και των νησιών του Αιγαίου, αλλά από την Μικρά Ασία κατά πάσα πιθανότητα γίνονταν μεταναστεύσεις στην Κριμαία και την εποχή της ταταροκρατίας. Στην Κριμαία δεν υπήρχε γλωσσική ενότητα των Ελλήνων.

Στην προεπαναστατική Ρωσία (συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανίας) υπήρχαν ελληνικές κοινότητες στην Οδησσό, στη Νιέζιν, στο Ελισα-βετογκράντ, στο Ταϊγάνιο και στο Καύκασο.

Μετά την αναγκαστική μετανάστευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κριμαία στην Ουκρανία (τότε Ρωσία), στα τέλη του 18ου αιώνα, οι Έλληνες μετανάστες ίδρυσαν στην ανατολική Ουκρανία 24 χωριά και μια πόλη που πήρε το όνομα Μαριούπολη (Μαριανόπολη).

Μέχρι τα μισά του 19ου αιώνα, τα γλωσσικά ιδιώματα των Ελλήνων μεταναστών στην Ουκρανία δεν έγιναν αντικείμενο των επιστημονικών ερευνών. Προφανώς, ο πρώτος που άρχισε να τα μελετάει ήταν ο Φ.Α. Χαρτα-χαι. γεννημένος στο χωριό Τσερντακλύ (Κρεμενίβκα) που είχε συνθέσει ένα μικρό γλωσσάριο του ιδιώματος του χωριού του. Εκείνος νόμιζε (στα 1859) πως τα γλωσσικά ιδιώματα των συμπατριωτών του πεθαίνουν, αλλ’ αυτή η γνώμη του αποδείχτηκε, ευτυχώς για τους διαλεκτολόγους, εσφαλμένη. Τα ιδιώματα αυτά έμειναν ζωντανά και χρησιμοποιούνται μέχρι τώρα από τους Έλληνες της Ουκρανίας παράλληλα με τα ρωσικά και τα ουκρανικά.

Για την ονομασία των Ελλήνων

Συχνά αυτοί οι Έλληνες της Ουκρανίας μέχρι τώρα ονομάζονται οι Έλληνες της Μαριούπολης (ρωσ. Mapwynojib).

Χαιρώνεια: Από την Αλεξάνδρεια ως το Παμίρ κι από τα Γαυγάμηλα ως την Άλωση

Λέων της Χαιρώνειας

   

Από Ιάσων Γαβριηλίδης

Η οικουμένη αυτή άντεξε πιο πολύ από τη Ρώμη, η οποία την κατέκτησε και την επηρέασε, αλλά τελικά δεν την αφομοίωσε. Η Ρώμη, που είναι μήτρα και αρχή της Δύσης, κατέκτησε, μα δεν νίκησε την Ανατολή και την ελληνική -ή ελληνιστική- οικουμένη. Για αυτό την φοβάται. Γιατί η Δύση είναι φύσει επεκτατική. Βασίζεται και τρέφεται από την επέκταση. Ότι δεν το νικά δια της κατάκτησης, δεν μπορεί να το εγκολπωθεί για αυτό καταφεύγει στην άρνηση ή στην προκρούστια κλίνη.

   Η νοηματοδότηση της Χαιρώνειας ως τέλους των Ελλήνων είναι ψευδεπίγραφη. Τομή ναι, τέλος όμως όχι. Εκεί τελειώνει η ιστορική περίοδος που μόνο αργότερα ονομάστηκε κλασική και μάλιστα όχι από τους ίδιους τους Έλληνες. Το 338 π.Χ. τελειώνει μία φάση και αρχίζει μία νέα (έτσι γίνεται συνήθως) της ιστορίας των Ελλήνων. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι της ιστορίας αυτού του πολιτισμού που ενδιέφερε και συνέφερε τους δυτικούς, οι οποίοι δεν απειλούνταν από μια χαμένη στα χρόνια ηγεμονία στο Αιγαίο. Πολύ περισσότερο απειλούνταν από την πιο πρόσφατη και εκτενή στο χώρο και τον χρόνο ελληνική οικουμένη (όχι τόσο από την ίδια, όσο από την παρακαταθήκη της). Αυτή η οικουμένη ξεκίνησε μετά την Χαιρώνεια.

Φίλιππος Β’, ο νικητής της Χαιρώνειας

   Η οικουμένη αυτή άντεξε πιο πολύ από τη Ρώμη, η οποία την κατέκτησε και την επηρέασε, αλλά τελικά δεν την αφομοίωσε. Η Ρώμη, που είναι μήτρα και αρχή της Δύσης, κατέκτησε, μα δεν νίκησε την Ανατολή και την ελληνική -ή ελληνιστική- οικουμένη. Για αυτό την φοβάται. Γιατί η Δύση είναι φύσει επεκτατική. Βασίζεται και τρέφεται από την επέκταση. Ότι δεν το νικά δια της κατάκτησης, δεν μπορεί να το εγκολπωθεί για αυτό καταφεύγει στην άρνηση ή στην προκρούστια κλίνη.

   Αντίθετα η ανατολική οικουμένη των Ελλήνων ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Ρώμη και την πολυπολιτισμική κοσμοκρατορία της, την οποία πάντρεψε με την δική της πολυπολιτισμική κληρονομιά. Υιοθέτησε ακόμα το όνομα της Ρώμης και μεταλλάχθηκε (μα κάθε άλλο παρά πέθανε), υπό την επίδραση μίας νέας θρησκείας, που γεννήθηκε στα δικά της εδάφη και κοινότητες. Γιατί ο Χριστιανισμός στην ρίζα του είναι πολύ περισσότερο μια ελληνική-ελληνιστική, παρά ρωμαϊκή θρησκεία. Απόδειξη οι βαθιές ηθικές και πνευματικές διαφοροποιήσεις των ανατολικών ορθόδοξων χριστιανών από τους δυτικούς, όλων των αποχρώσεων και διασπάσεων. Η Ρώμη τον παρέλαβε έτοιμο και τον εργαλειοποίησε.

Αφετηρία - ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Η Χάρτα του Ρήγα

Ο Φράνσις Φουκουγιάμα είναι ο συγγραφέας που εξέφρασε το 1992 εκ μέρους της Δύσης την ευφορία και την αίσθηση της νίκης σε θεωρητικό επίπεδο με το περίφημο βιβλίο του «Το Τέλος της Ιστορίας». Το εν λόγω βιβλίο προφήτευε τότε πώς η ολοκληρωτική νίκη του καπιταλισμού και της «δημοκρατίας της αγοράς» θα επέφερε την ειρήνη, την δημοκρατία και την πρόοδο σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη. Ισχυρίστηκε ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία, απαλλαγμένη από εσωτερικές αντιφάσεις που ταλάνισαν όλα τα υπόλοιπα πολιτικά συστήματα, είναι το ακροτελεύτιο σημείο ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας. Χρησιμοποιήθηκαν βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου» και «ο θάνατος των ιδεολογιών» ενώ τα έθνη και οι πολιτισμοί των λαών θεωρήθηκαν έννοιες ξεπερασμένες και μπήκαν στο στόχαστρο ως θεμελιώδεις μηχανισμοί σφυρηλάτησης αντιιμπεριαλιστικού πνεύματος.

Η ιδεολογική ρηγμάτωση η οποία προκλήθηκε στον χώρο της Αριστεράς από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ ήταν τέτοια, που η προωθητική δύναμη αυτών των απόψεων επικράτησε με σχετική ευκολία και εξαπλώθηκε ταχύτατα. Ήταν η εποχή της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης κατά την οποία ένας αχαλίνωτος καπιταλισμός πάσχιζε να καταργήσει το άγραφο μα χρυσό «κοινωνικό συμβόλαιο» πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ευημερία, η πρόοδος και η ανάπτυξη της Δύσης μετά τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κληρονομιά του Ρόναλντ Ρήγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ είχε θριαμβεύσει.

Έχοντας συμπληρώσει σχεδόν μια τριακονταετία από την κατάρρευση της Σοβιετικης Ένωσης και των δορυφόρων της (καθώς και της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας), οι εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο δείχνουν να μην έχουν δικαιώσει ούτε στο ελάχιστο τους φιλελεύθερους προφήτες σχετικά με τις προβλέψεις τους. Με σημείο αναφοράς την άκρατη κερδοσκοπία των οικονομικών ολιγαρχιών οι ανισότητες γιγαντώθηκαν, οι πολεμικές συγκρούσεις εξαπλώθηκαν και μεγάλα τμήματα των κοινωνιών σε ολόκληρο τον κόσμο οδηγήθηκαν στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Ενδεικτικό είναι ότι σύμφωνα με τους New York Times (την ναυαρχίδα του φιλελευθερισμού στις Η.Π.Α.) στην οκταετία Κλίντον (1993 – 2001) το 1% των Αμερικανών προσποριζόταν το 45% της αύξησης του ΑΕΠ. Στη οκταετία Μπους (2001 – 2009) το 45% έγινε 65% και στην οκταετία Ομπάμα (2009 – 2017) εκτοξεύθηκε στο 93%! Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το πλουσιότερο και ισχυρότερο έθνος στον πλανήτη, 41 εκατομμύρια πολίτες διαβιούσαν το 2018 σε συνθήκες σχετικής και απόλυτης φτώχειας. Αποκορύφωμα αυτής της ανεξέλεγκτης πορείας ήταν η φούσκα και η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, που οδήγησε τις επί μέρους κοινωνίες σε τεράστια οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Μια κρίση που μόνο με την Μεγάλη Ύφεση του 1929 μπορεί να συγκριθεί.

Προσεγγίσεις στη νεοελληνική ιδιοτυπία

Του Σπύρου Γεωργίου [Άρδην τ. 114]

Ὁ βίος ἑνός λαοῦ, ὁ οἰκονομικός, ὁ πολιτικός καί ὁ πνευματικός, προσδιορίζεται ἀπό τήν ἐσωτερική δυναμική τοῦ λαοῦ αὐτοῦ – ἀπό τό βάθος ἐμβιώσεως καί ἀπό τό βάθος ἐννοήσεως. Ἡ ἔλλειψη βάθους ἐμβιώσεως καί ἡ ἔλλειψη βάθους ἐννοήσεως συναρτῶνται μεταξύ τους. Δέν μπορεῖ ἡ σκέψη νά εἶναι βαθειά, ὅταν ὁ σκεπτόμενος ζεῖ στήν ἐπιφάνεια, δηλαδή ἀπερίσκεπτα.

Χρήστος Μαλεβίτσης

Νεοελληνική πνευματική δυσπραγία, ΕΥΘΥΝΗ 120,

Η οποιαδήποτε δοκιμή διερεύνησης ενός τόσο σύνθετου θέματος –όπως είναι αυτό για τη νεοελληνική ιδιοτυπία–δεν μπορεί παρά να εκτυλίσσεται στις ράγες της περιγραφής και της αξιολόγησης, με «κριτική διάθεση», επειδή ίσως μόνο έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή η σύστασή της που πολλοί την ταυτίζουν με μια «στρεβλή των πραγμάτων κατάσταση». Σε τούτο λοιπόν το πλαίσιο οι εναρκτήριες επισημάνσεις οι οποίες τίθενται είναι, ορισμένως, οι εξής: «(Η ιδιοτυπία μας) μαρτυρεῖ, καταρχήν, ἔλλειψη προσώπων, δηλαδή ἔλλειψη αὐτόνομης ἐσωτερικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ἐκπτυσσόμενη δημιουργεῖ κι ἐπιτελεῖ τό ἔργο της. Μαρτυρεῖ (όμως κι έντονη) ροπή πρός τό συναισθηματικό (στις «ποικίλες εκφάνσεις της ζωής»), πρός τό ἀράθυμο καί ὄχι πρός τήν ψυχραιμία· (και καθώς όλα τούτα) εἶναι χαρακτηριστικά νοτίου λαοῦ ἰνδοευρωπαϊκοῦ τά κρατικά σχήματα –ὅπως (αυτά) μεταφυτεύθηκαν ἀπό τή Βαυαρία καί ἀπό τή Γαλλία– ἀποδείχτηκαν (σε ό,τι μας αφορᾶ) ἄγονα γιά τή δημιουργία μίας αὐθεντικής Πολιτείας»¹.

Αλλά, με γνώμονα τούτες τις πρώτες επισημάνσεις είναι, μάλλον, αναγκαίο να αναφερθούν και κάποιες εξηγητικές (του θέματος) προσεγγίσεις – με τη διευκρίνιση βεβαίως ότι η εν λόγω αναφορά δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως μια δοκιμή διαλεύκανσηςενός περίπλοκου ζητήματος, το οποίο εξακολουθεί να (μας) κατατρύχει με (και μέσα από) τις πολυειδείς απολήξεις του.

***

Η μνεία ορισμένων γενικών παρατηρήσεων που διατύπωσαν –για τα καθ’ ημάς–διάφοροι ξένοι μελετητές (τις οποίες παραθέτει ο Απ. Ε. Βακαλόπουλος) συνιστά, τρόπον τινά, την πρώτη προσέγγιση:

Από το πλήθος των ξένων που κατέβηκαν στην Ελλάδα και έμειναν για αρκετό διάστημα, ώστε να γνωρίσουν κάπως τον λαό (μας), ξεχωρίζω τον Ιταλό περιηγητή Xavier Scrofani, θετικό παρατηρητή, που υπογραμμίζει ορισμένα κοινά σημεία, τη ματαιοδοξία, την ευστροφία, την κακοπιστία και την εκδικητικότητα, καθώς και τον περισσότερο αναλυτικό σύγχρονό του Γάλλο κλασσικό φιλόλογο J. B. d’ Anse de Villoison, που επισημαίνει την τάση για αδέσμευτη ελευθερία, την επιθυμία της αλλαγής, το «νεωτερίζειν», την εχθρότητα προς τους ομότεχνούς των, αλλά και προς τους συμπατριώτες τους.

Xρ. Γιανναράς: Η διαχρονία του Ελληνικού τρόπου

1) Τι σήμαινε «κατ’ αλήθειαν βίος» για τους αρχαίους Έλληνες; Πώς σχηματίζεται το κατόρθωμα της πόλεως και της κοινωνίας των σχέσεων; Υπάρχουν δείγματα αυτής της προτεραιότητας σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους της πατρίδας μας;

2) Πώς κατέστη δυνατός ο πολιτιστικός εξελληνισμός, η ένδοθεν άλωση της πανίσχυρης Ρωμαικής Αυτοκρατορίας;

3) Πώς απάντησε ο χριστιανισμός στις μεταφυσικές αναζητήσεις του ελληνισμού;

4) Είναι η γλώσσα μας το πιο απτό τεκμήριο της διαχρονικής μας συνέχειας; Πώς η αρχαία ελληνική γλώσσα υπηρέτησε το άθλημα της πολιτικής τέχνης στην κλασσική περίοδο, αλλά και το πρωταρχικό βιωματικό περιεχόμενο της χριστιανικής εκκλησιαστικής εμπειρίας;

5) Υπάρχει σύνδεση του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού λόγου με τον λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας;

Αρχαία Ελληνικά στα γαλλικά σχολεία – Ρατσιστής και ο Μακρόν!

Αρχαία Ελληνικά στα γαλλικά σχολεία – Ρατσιστής και ο Μακρόν!: Ποιος θα διαφωνούσε με την φράση του Γάλλου υπουργού Παιδείας Jean-Michel Blanquer ότι η κλασική (ελληνική και ρωμαϊκή)

Συνηγορία υπέρ της «ελληνικής γλωσσικής μοναδικότητας»

 

 

Hermann David Salomon Corrodi – Resting before the Temple of Karnak

Συνδιαμόρφωση κειμένου: Μιχάλης Θεοδοσιάδης και Γιώργος Κουτσαντώνης

Σε πολύ πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Παντελής Μπουκάλας (Π.Μ) προσπαθεί να ασκήσει κριτική στις «γλωσσικές μας εμμονές» που για τον ίδιο αναπαράγονται σε άρθρο της Πολυβίας Παραρά*, περί «ανθρωποκεντρική[ς] υποστασιοποίηση[ς] της ελληνικής γλώσσας». Το άρθρο παρακάμπτει τα επιχειρήματα της Παραρά στην οποία αποδίδει πράγματα που ουδέποτε έγραψε, ένα λογικό σφάλμα γνωστό και ως Πλάνη του Αχυρανθρώπου (Straw Man fallacy). Έτσι, κακοποιεί και διαστρεβλώνει μέρος του κειμένου της, διότι η καθηγήτρια ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι «[η] ανθρώπινη ιστορία … ξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα» ή ότι δεν «υπήρξαν σπουδαίοι πολιτισμοί πολύ πριν από τον αρχαιοελληνικό» ή ακόμη ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει «μαγικές ιδιότητες». Έτσι, μετατοπίζει αυθαιρέτως τη συζήτηση σε θέματα τα οποία το κείμενο δεν είχε καμία πρόθεση να θίξει. Πρόκειται για ακραία περίπτωση στρεψοδικίας. Πράγματι, το άρθρο του Π.Μ. κατακλύζεται από έμμεσους αφορισμούς περί «εθνικών μύθων» και εμμονών». Είναι αδύνατο με τέτοιους γενικόλογους χαρακτηρισμούς να λάβει χώρα μια σοβαρή συζήτηση, δεδομένου ότι, υπό από αυτές τις συνθήκες, ο διάλογος παρεκτρέπεται σε απαξιώσεις οι οποίες οδηγούν σε κατηγορηματικά και απόλυτα συμπεράσματα περί «εμμονών», οι οποίες θα πρέπει να απορρίπτονται a-priori.

Στην πραγματικότητα, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το κείμενο της Παραρά μόνο «γλωσσικές εμμονές» δε θα βρει. Ο Π.Μ. ισχυρίζεται ότι η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί «μοναδικότητα» καθώς όλες έχουν μια κοινή ινδοευρωπαϊκή ρίζα. Με άλλα λόγια, όλοι οι πολιτισμοί συνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Επομένως, ο ελληνικός γλωσσικός κόσμος δεν έχει τίποτα το μοναδικό να επιδείξει. Αυτή τη θέση συναντάμε στο ευρύτερο πολιτικό ρεύμα της «εθνοαποδόμησης», που ταυτίζει ή συνδέει κάθε αναφορά στην παράδοση, και στον ελληνισμό εν γένει, με τον κλειστοφοβικό εθνικισμό του μετεμφυλιακού νεοελληνικού κράτους της «επάρατης Δεξιάς» και της «οπισθοδρόμησης» (μάλιστα, μέσα στο άρθρο του Π.Μ. γίνεται λόγος και για κάποιους «χουνταίους»). Οτιδήποτε παραπέμπει στη ρίζα, στην ελληνικότητα καθώς και στα επιτεύγματα του ελληνισμού, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ως εμμονή με το παρελθόν, ως αταβισμός και τάση εγκλωβισμού στην ψευδή αίσθηση της δήθεν μοναδικότητάς μας. Η εθνοαποδομητική σχολή, κάθε άλλο παρά δημιουργική, εκφράζει την ελληνική εκδοχή της πολιτικής ορθότητας που κυριαρχεί στους ακαδημαϊκούς χώρους του δυτικού και ιδίως του αγγλοσαξονικού κόσμου. Είναι άλλωστε της μόδας σχεδόν όλα τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού να ταυτίζονται, έμμεσα ή άμεσα, με τη φρίκη της αποικιοκρατίας. Η πολιτική ορθότητα έχει πλέον εισέλθει για τα καλά στο ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό τοπίο σχεδόν κάθε δυτικής χώρας και η Ελλάδα δε στερείται εκπροσώπων. Αυτή η οπτική λειτουργεί κάθε φορά, ανάλογα με το ιστορικο-πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν της κάθε κοινωνίας, πάνω στο οποίο η φιλελεύθερη Αριστερά επιχειρεί να χτίσει το αφήγημά της. Για παράδειγμα, η μάχη ενάντια στην αποικιοκρατία, το «κόκκινο πανί» για την Αριστερά της Βρετανίας, συνεπάγεται αφαίρεση σημαντικών Βρετανών φιλοσόφων και λογοτεχνών των προηγούμενων αιώνων από τη διδακτέα ύλη. Παρομοίως, για τις εγχώριες δυνάμεις του πολιτικά ορθού, κόκκινο πανί αποτελούν έννοιες όπως «παράδοση», «εθνική ταυτότητα» και γλώσσα, και αυτό επειδή κάποτε τις είχε επικαλεστεί το παλαιό κράτος της Δεξιάς (με στρεβλό τρόπο), το οποίο από τη δεκαετία του 1930 μέχρι και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η Ελληνική Δεξιά έπαιζε δυναμικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό και στη διαμόρφωση ενός φοβικού κλίματος ανελευθερίας. Συνεπώς, κάθε αναφορά στον ελληνισμό, εν γένει, θα πρέπει να ταυτίζεται με την «ανελευθερία» και την εθνική κλειστότητα των «σκοτεινών» εκείνων χρόνων.

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

Notte della Taranta 2020 - KALINITTA (canto in grico)

Γιατί διχάζονται οι Έλληνες; – Η άλλη όψη

Ασημακόπουλος Βασίλης

Η επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821, είναι εκ των πραγμάτων ένα σημείο, μία ρωγμή του χρόνου, μια δομή ευκαιρίας για έναν συλλογικό αναστοχασμό, τόσο του καθεαυτού ιδρυτικού γεγονότος του σύγχρονου ελληνικού κράτους, όσο και της πορείας των 200 χρόνων. Καθώς και μιας άλλης όψης: γιατί διχάζονται οι Έλληνες.

Τόσο σε επίπεδο πολιτικής κοινωνίας (κράτος, κόμματα, αυτοδιοίκηση), όσο και κοινωνίας πολιτών (επιχειρηματικοί φορείς, συλλογικά εκδοτικά εγχειρήματα, επιστημονικές μονογραφίες, αφιερώματα στον τύπο, διαδικτυακές συζητήσεις κ.α.), διατυπώνεται ένας πλούσιος διάλογος, συνθετικός και αντιπαραθετικός, εκδήλωση της αναστοχαστικής αυτής διαθεσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Η συζήτηση βέβαια για το παρελθόν, φέρει τη σφραγίδα του εκάστοτε παρόντος στο οποίο πραγματοποιείται και αφορά το μέλλον, την εθνική-κοινωνική προοπτική ενός λαού. Μεταξύ των αφιερωμάτων, η δημόσια τηλεόραση, η ΕΡΤ, προχώρησε σε μια σειρά 12 επεισοδίων με τίτλο “Γιατί 21; 12 ερωτήματα”. Την επιμέλεια της σειράς έχουν οι δημοσιογράφοι Μαριλένα Κατσίμη και Πιέρρος Τζανετάκος.

Το 2ο επεισόδιο, που προβλήθηκε από την ΕΡΤ-2 στις 4-4-2021, με τίτλο “Γιατί διχάζονται οι Έλληνες;”, επιχειρούσε να διευρευνήσει το ζήτημα του διχασμού, των εμφύλιων διαιρέσεων ή παθών, στην πορεία των 200 χρόνων, από την Επανάσταση μέχρι το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, όπως κωδικοποιείται από την ίδια την εκπομπή και με αφετηριακό ερώτημα αν ο διχασμός είναι χαρακτηριστικό του ελληνικού λαού ή ένα σύνηθες πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο των επιμέρους ομάδων που συναποτελούν ένα έθνος (Γιατί 21; 12 Ερωτήματα επεισόδιο 2 | Γιατί διχάζονται οι Έλληνες; ΕΡΤflix (ertflix.gr).

Ανατολή και Δύση

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Οι όροι αυτοί πέρα από τη γεωγραφική τους σημασία απέκτησαν κατά καιρούς και άλλες, για να δηλώσουν μορφές σκέψης και πολιτισμού ή, πρόσφατα, πολιτικοστρατιωτικές συμμαχίες. Η χώρα μας βρίσκεται στο γεωγραφικό σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής (Ασίας) και Δύσης (Ευρώπης). Αυτό ασφαλώς κατά τους νεότερους χρόνους συνετέλεσε στο να εμπλακεί σε πολέμους, για τα συμφέροντα των ισχυρών, που θέλουν πάντα να διαφεντεύουν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες εκτάσεις. Πολιτιστικά όμως πού ανήκε και που ανήκει; Καθώς οι δυτικοί, ιστορικοί, κοινωνικοί αναλυτές και πολιτικοί, επιβάλλουν κατά τους τελευταίους αιώνες τις απόψεις τους, θεωρήθηκε ότι η χώρα μας ανήκει στην Ανατολή, με την έννοια ότι ο νεότερος πολιτισμός της, θεωρούμενος κατά πολύ διαφορετικός από τον αρχαιοελληνικό, εδραζόταν στον μυστικισμό, ο οποίος κυριαρχούσε και κυριαρχεί στην Ανατολή σε αντίθεση προς τον «ορθολογισμό», ο οποίος θεμελιώθηκε και έχει επικρατήσει στη Δύση. Αυτή η υπεραπλουστευμένη ανάλυση, η οποία γίνεται, δυστυχώς, αποδεκτή και από ομοεθνείς μας, κατά την καταγωγή, όχι μόνο είναι εσφαλμένη, αλλά και άκρως στρεβλωτική της ιστορικής πραγματικότητας, καθώς αδιαφορεί για την τρομακτική διαφορά τρόπου σκέψης και βιοτής των Ελλήνων, στην αρχή, και των άλλων ορθοδόξων λαών, στη συνέχεια σε σχέση με τους φορείς πολιτισμών και σκέψης της γεωγραφικής Ανατολής.

Η Εκκλησία τιμά κατά τη δεύτερη Κυριακή των νηστειών μεγάλο άγιό της, αλλά εν πολλοίς άγνωστο, τον Γρηγόριο Παλαμά. Με τη θεολογία του αυτός περί των ακτίστων ενεργειών του Θεού έδωσε απάντηση στη διαμορφούμενη τότε στη Δύση σχολαστική θεολογία, μετά την κυριαρχία εκεί των Φραγκογερμανών. Ο κυριότερος εκπρόσωπος της σχολαστικής θεολογίας, ο Θωμάς Ακινάτης, έζησε δύο γενιές πριν από τον άγιο Γρηγόριο. Δεν θα υπεισέλθω στις θεολογικές διαφορές, καθ’ ότι δύσκολος για μας τους πολλούς ο λόγος. Περιορίζομαι να επισημάνω δύο ουσιώδη θέματα, στα οποία αποκλίνουν σημαντικότατα οι ορθόδοξοι, δηλαδή η καθ’ ημάς Ανατολή, και οι δυτικοί. Το πρώτο είναι η μεγάλη διαφορά ήθους και αυτή οφείλεται στη διαφορά δόγματος. Όσο και αν οι σύγχρονοι καταφρονητές του θεολογικού λόγου χλευάζουν το δόγμα, ως ανούσιο κώδικα αποστεωμένων εντολών, η ιστορία διδάσκει ότι το ορθό δόγμα οδήγησε τους αποδεχόμενους αυτό σε υπέρτατο ήθος, ενώ το εσφαλμένο σε τρομακτικά εγκλήματα. Βέβαια οι ερμηνεύοντες υλιστικά την ιστορία χλευάζουν με απόψεις σαν κι αυτήν. Χλευάζουν, επειδή απαξιώνουν να μελετήσουν τον βίο και τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας και περιορίζονται να επισημάνουν τις αστοχίες αυτοκρατόρων και εκκλησιαστικών προσώπων, αστοχίες, που στη γλώσσα του Ευαγγελίου αποκαλούνται αμαρτίες. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ακολουθώντας το αιώνιο πρότυπο, τον Ιησού Χριστό διακρίθηκαν για τη θαυμαστή συνέπεια λόγων και έργων. Και αυτό ενοχλεί διαχρονικά τους άκρως ασυνεπείς δημαγωγούς πάσης φύσεως.

1821-2021: Aς λευτερωθούμε, πραγματικά. Ας επανιδρύσουμε των Ελλήνων τις Κοινότητες.(α μέρος)

Στους 2 αιώνες υποτελούς ανεξαρτησίας, εκπαιδευτήκαμε έτσι ώστε να λησμονήσουμε τον διαχρονικό τρόπο ευημερίας, ελευθερίας και ανεξαρτησίας των Ελλήνων: 

Την Εκκλησία, την αληθώς Άγια Κοινωνία. Την έλεγαν και Αδελφότητα, Κοινότητα, Συντροφία, Κομπανία και στα δικά μας μέρη, που βίωσαν κατοχή 660 χρόνων(1204-1864) την είπαν Συναδελφική Εκκλησία.

Ήταν ο τρόπος των Ελλήνων με τον οποίο αντιστάθηκαν, διέσωσαν την πίστη τους και τη φύση τους, την ουσία της ελληνικότητας, ενώ παράλληλα, μεγαλουργούσαν. Χάρις στον τρόπο της Κοινότητας, έγιναν η ισχυρότερη και πιο αξιοζήλευτη μικροκοινωνία, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπου βρέθηκαν Έλληνες.

Ως τις αρχές του 20ου αιώνα, ήταν οι μεγαλοαστοί της Οθωμανικής, της Ρώσικης και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, ενώ μεγαλουργούσαν στην Ιταλική χερσόνησο, στην Αίγυπτο, ήταν πρωτεργάτες στην ίδρυση του Σίτυ του Λονδίνου κι έλαμπαν κι όπου αλλού τους έστελνε ο ξενιτεμός. Στα κατεχόμενα από Λατίνους και Άγγλους Επτάνησα, παρ’ όλο που είχαν στερηθεί τη δυνατότητα να λειτουργούν σε αυτοδιοίκητες κοινότητες, ευημερούσαν επίσης. Όταν οι πρώτοι Λατίνοι και στη συνέχεια οι Ενετοί απαλλοτρίωσαν όλους τους ναούς και τους έκαμαν κρατικούς, διορίζοντας παπάδες της αρεσκείας των, οι Επτανήσιοι άρχισαν να κτίζουν τις δικούς τους ναούς και να δημιουργούν γύρω τους τις δικές τους Συναδελφικές εκκλησίες. Ως το τέλος της μακρόχρονης Κατοχής, είχαν απομείνει ελάχιστες κρατικές εκκλησιές. Οι Ορθόδοξοι στο θρήσκευμα Έλληνες τις περιφρονούσαν και δεν τις πλησίαζαν, αποκτώντας με το έτσι θέλουμε κι έτσι μας αρέσει» ένα ντε φάκτο αυτοδιοίκητο, που αναγνωρίστηκε, τελικά, στον 18ο αιώνα, λίγο πριν την αποχώρηση των Ενετών.

Ενδεικτικά, στο άγνωστο στην Ελλάδα Μίσκολτς(Miskolc) της σημερινής Ουγγαρίας, υπήρχε ελληνόφωνη κοινότητα Βλάχων, για την οποία διαβάζουμε σε άρθρο του περιοδικού «Εώα και Εσπέρια», στο τεύχος 7 του 2007:

«Σύμφωνα με απογραφή τοΰ 1783, άπό τους 12.767 κατοίκους της πόλης οί 212  ήταν μη ουνίτες Έλληνες, οι 82 Εβραίοι, ένώ σε απογραφή τοΰ 1792-1793 απαντούν 97 έλληνες οικογενειάρχες. Τό 1817, όπως μας πληροφορεί σύγγραμμα με στατιστικά στοιχεία τού νομού Borsod, όπου υπαγόταν διοικητικά το Miskolc, οί μή ουνίτες Έλληνες, μολονότι αποτελούσαν τό 1/463 τοΰ πληθυσμού τού νομού, κατείχαν ακίνητα, βοσκοτόπια, και ώς προς τά ιδρύματα τους «κανένα έθνος δέν μπορεί νά τους παραβληθεί». Στον κεντρικό δρόμο, στά ισόγεια τών σπιτιών, καταστήματα, καφενεία και τά ϊδια τά οικήματα καταδείκνυαν τόν πλούτο τους» (ΟΛΓΑΚΑΤΣΙΑΡΔΗ-HERING, ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ, ΚΟΜΠΑΝΙΑ, ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΥΠΟΛΟΠΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ TOY MISKOLC (1801)).

Ο γεννημένος στην Κεφαλονιά, Κωνσταντίνος Καραβίδας, είχε γράψει το 1931:

(οι κοινοτικοί θεσμοί)«αν και υστερούσαν, τεχνικώς και ποσοτικώς, όντες κατώτεροι και πενιχρότεροι, βιολογικώς όμως ήσαν απολύτως πληρέστεροι και ζωντανότεροι από τους εν εξελίξει ακόμα και σήμερον ευρισκόμενους σχηματισμούς του καπιταλισμού… είχαν διευθετήσει τα εγγενή εις κάθε παραγωγικόν σχηματισμόν καθαρώς οικονομικά ζητήματα –το της οργανώσεως της παραγωγής δηλαδή, το της πίστεως, το της ασφαλίσεως, το της αποσβέσεως, το της κεφαλαιοποιήσεως… παραλλήλως είχε επιτευχθή οργανική λύσις όχι μόνον δια το κοινωνικόν λεγόμενον ζήτημα(μοιραία συγκέντρωσις δηλαδή του πλούτου και σχέσεις πλουσίων προς πτωχούς) αλλά και το ηθικόν και ψυχολογικόν ευρύτερα(σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπον και προς την ανάγκην της εργασίας και προς την φύσιν)». (από το βιβλίο του “Αγροτικά”).

Ελλήνων δρώμενα | Ο άνθρωπος μουσείο – Φώτης Ραπακούσης

ΚΛΙΚ στην εικόνα...

«Στο πρώτο ορφανοτροφείο είχα ένα παράπονο κι έκλαιγα διαρκώς. Δεν μου είχε στείλει ποτέ κανείς γράμμα. Πριν από το φαγητό, θυμάμαι, μας έβαζαν στη γραμμή και μας μοίραζαν την αλληλογραφία, ενίοτε και κάποιο δεματάκι, συνήθως λίγες καραμέλες. “Φώτης Ραπακούσης” δεν είχαν φωνάξει ποτέ! Για να έχω την ψευδαίσθηση ότι κάποιος στέλνει και σ’ εμένα, μάζευα τους άδειους φακέλους που πέταγαν τα παιδιά. Γρήγορα απομυθοποιήθηκε κι αυτό γιατί έβλεπα ότι δεν είχαν γραμμένο το όνομά μου. Έτσι άρχισα να μαζεύω τα γραμματόσημα που είχαν πάνω τους, καθώς με μάγευαν οι απεικονίσεις τους: ήρωες της Επανάστασης, του Τρωικού Πολέμου, μορφές βυζαντινών. Τα έχω ακόμη. Ήταν η πρώτη μου συλλογή…»

«Το επάγγελμα που έκαναν οι φτωχοί Ηπειρώτες ήταν αυτό του αρτοποιού. Ήταν δύσκολη δουλειά. Τη διάλεξα γιατί δεν είχα άλλους τρόπους. Ό,τι περίσσευε για πολλά χρόνια το μάζευα για τη διάσωση και περισυλλογή ελληνικών κειμηλίων και στην πορεία ηπειρώτικων κειμηλίων. Έφτασα σε ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να επιλέξω τη “στάση” της ζωής μου. Το περίσσευμα έπρεπε να το μετατρέψω σε βίλες, αυτοκίνητα, μπουζούκια, μεγάλη ζωή ή κάτι πιο ουσιαστικό; Ακολούθησα τον άλλο δρόμο…».
«Ο τρόπος με τον οποίο η γιαγιά μου, διηγούνταν τα διάφορα γεγονότα της ζωής της, αποτέλεσε την αφορμή να αγαπήσω τον πολιτισμό και την ιστορία της πατρίδας μου και με οδήγησε στην μέχρι τώρα πορεία μου στον χώρο του συλλεκτισμού…».

Η Ιωάννα Τσιβάκου, στα Άκρα

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να μεταφερθείτε στην συνέντευξη...

Στα Άκρα | Ιωάννα Τσιβάκου, καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τι είναι η εργαλειακή ορθολογικότητα της Δύσης και πώς επιδρά στο συναίσθημα του ελληνικού λαού;

Πώς προετοιμάστηκε η Ελληνική Επανάσταση με νωπές ακόμα τις μνήμες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην συνείδηση των Ελλήνων;

Με ποιο τρόπο το θέατρο, το 1821, έγινε ο προπομπός της Ελληνικής Επανάστασης του ’21 στα Βαλκάνια και την Ευρώπη με πρωταγωνιστές ηθοποιούς-δραματουργούς-πολεμιστές;

Πώς ήταν οι κοινωνίες στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, από όπου ξεκίνησε η Επανάσταση;

Ποια ήταν τα ήθη και τα έθιμα, η διατροφή και η ιατρική φροντίδα πριν και κατά την περίοδο του Απελευθερωτικού Αγώνα;

Ο Γιώργος Κοντογιώργης για το 1821-Στα Άκρα

Τι είναι η εργαλειακή ορθολογικότητα της Δύσης και πώς επιδρά στο συναίσθημα του ελληνικού λαού;

Πώς προετοιμάστηκε η Ελληνική Επανάσταση με νωπές ακόμα τις μνήμες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην συνείδηση των Ελλήνων;

Η μακρά πορεία του ελληνισμού μέσα στο χρόνο: πραγματικότητα ή επινόηση;

από

 Σπύρος Κουτρούλης

 -

16 Μαρτίου 2021

0

117

Ο ελληνισμός είναι συνομήλικος με την ελληνική γλώσσα. Ό,τι έχει γραφεί στην γλώσσα αυτή, είναι το ζωντανό αλλά όχι και το μοναδικό τεκμήριο της ύπαρξής του.  Συνεπώς  στο χρονικό  εύρος αυτής της γλώσσας,  δηλαδή στην διάσταση περίπου τριών χιλιάδων χρόνων ξετυλίγει την ιστορική του πορεία ως σύνολο που έχει συνείδηση της ενότητάς του.

Ο Ρ. Μπήτον σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο περιοδικό «Φρέαρ» (Περ. «Φρέαρ», Ιούλιος 2020, τεύχος 27-28, σελ. 21) διαπιστώνει το στοιχείο της ελληνικής συνειδητοποίησης  να αναδεικνύεται κατά τους Περσικούς πολέμους, δηλαδή την  πρώτη οργανωμένη συλλογική προσπάθεια του ελληνισμού να αντισταθεί σε ένα πολλαπλάσιο εχθρό που εισβάλλει από την ανατολή. Στα ίδια συμπεράσματα δεν κατέληξαν μόνο οι παλαιότεροι ιστορικοί μας ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο Σ. Ζαμπέλιος, αλλά και οι νεότεροι ο Κ. Δημαράς, ο Ν. Σβορώνος και ο Γ. Δερτιλής. Σε αυτή την συζήτηση η συνεισφορά της γενιάς του ’30  είναι πολύτιμη: επέτυχε με το έργο της τον συγκερασμό παράδοσης και νεοτερικότητας, οικουμενισμού και ελληνισμού, η υιοθέτηση της φόρμας του μοντερνισμού και η ανανέωση της ποίησης  συνδυάστηκε με την ανακάλυψη των σημασιών που έχουν ο Μακρυγιάννης, ο Θεόφιλος, η λαϊκή παράδοση αλλά και η εκκλησιαστική λειτουργία ως διάσωση του ύφους της αρχαίας τραγωδίας.

Απέναντι σε αυτή την σχολή σκέψης διαμορφώθηκε, κυρίως μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης και τις προσδοκίες που αυτή έφερε για την κατάργηση των εθνικών κρατών, μια αντίθετη σχολή σκέψης που θεωρεί τον ελληνισμό ως κατασκευή του ελληνικού κράτους και των ιστορικών του. Το συμπέρασμα αυτό όχι μόνο περιφρονεί την ιστορική πραγματικότητα αλλά παρερμηνεύει πολλούς νεότερους ιστορικούς  που κάποιοι όπως ο Ε. Γκέλλνερ παραδέχονται ότι το ελληνικό έθνος προϋπήρξε της επανάστασης του 1821. Συνεπώς δεν είναι το ελληνικό έθνος πρόσφατη κατασκευή, αλλά οι θεωρίες που ερμηνεύουν αυτό ως πρόσφατη κατασκευή.

Λόγος για τον Οίκο και τη Φύση του Ανθρώπου

από

 Κώστας Χατζηαντωνίου

 -

8 Μαρτίου 2021

0

99

Τα τελευταία χρόνια, οι εκκλήσεις προς «διάσωση του πλανήτη» ακούγονται όλο και εντονότερα. Οι εκκλήσεις αυτές εν τούτοις, ακόμη και όταν είναι ειλικρινείς, δηλαδή δεν υποκρύπτουν πολιτικά ή οικονομικά κίνητρα, τις περισσότερες φορές στερούνται λογικής συνέπειας. Διότι πώς μπορούμε, παραδείγματος χάριν, να καταγγέλλουμε τη μαζική παραγωγή ή την καταναλωτική κοινωνία και να εμμένουμε ταυτόχρονα στον μύθο της απεριόριστης προόδου και της διαρκούς ανάπτυξης; Πώς αποδοκιμάζουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και συγχρόνως υποστηρίζουμε την επιβολή μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης; Και τι νόημα έχει να επισημαίνουμε τις συνέπειες της φιλελεύθερης οικονομικής απορρύθμισης όταν διακονούμε τις ιδέες ενός “ελευθεριακού” οράματος για τον άνθρωπο και την κοινωνία;

Η φύση, είτε πρωτόγονη και αγνή είτε σύγχρονη και μολυσμένη, ανεβάζει με επιμονή ενώπιον της αιωνιότητας, χιλιετίες τώρα το ίδιο θεατρικό έργο. Ακριβέστερα, είναι η σκηνή όπου «ανεβαίνει» το έργο της ανθρώπινης ύπαρξης, είτε αυτή ασκητικά αγωνίζεται είτε στην ηδονή παραδίδεται, καταδικασμένη πάντα σε ρόλους οδυνηρούς με τυποποιημένο τραγικό τέλος. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν παύει να επιζητεί κάτι πιο πλατύ και πιο βαθύ πίσω από τις κουίντες της φθοράς. Θα ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα συνεπώς, αν συνειδητοποιούσαμε πως ο άνθρωπος είναι το ξεχωριστό ον που δίνει νόημα στην κτίση και δεν είναι ένα ακόμη στοιχείο της, οπότε θα επιτρέπονταν όλα στη λογική της φυσικής επιλογής και της επιβολής. Καμία φθορά της φύσεως δεν θα αντιμετωπιστεί λοιπόν, όσο δεν κοιτούμε κατάματα το πρόβλημα της φθοράς της ύπαρξης. Κι αυτό το κοίταγμα δεν είναι ζήτημα θεσμικό αλλά εσωτερικού κλονισμού και τελικά πνευματικής αναγέννησης, πριν η νεωτερικότητα μετά τον Θεό και τη φύση, σκοτώσει όχι μόνο την Ιστορία αλλά και τον ίδιο τον  άνθρωπο.

Ν. Σβορώνος: Ο αντιστασιακός χαρακτήρας του Νέου Ελληνισμού

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί απόσπασμα της παρουσίασης της ζωής και του έργου του μεγάλου ιστορικού Νίκου Σβορώνου στην εκπομπή «Μονόγραμμα» το 1985.

Αν θέλαμε να συνοψίσουμε σε λίγες φράσεις το νόημα της Ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η Ιστορία των επίπονων προσπαθειών ενός αρχαίου λαού να συγκροτηθεί σε σύγχρονο έθνος· να πάρει συνείδηση της ταυτότητας του για να εξασφαλίσει τη θέση του ως μιας καθορισμένης ιδιαίτερης οντότητας στο σύνολο του σύγχρονου κόσμου. Προσπάθεια δύσκολη και επίπονη, γιατί ο ελληνισμός βρέθηκε επί αιώνες άλλοτε σα στοιχείο κυρίαρχο και άλλοτε σα στοιχείο πολιτικά υποταγμένο αλλά πολιτισμικά σημαντικό ή πρωταρχικό ανάμεσα σε άλλους λαούς στα όρια υπερεθνικών συγκροτημάτων του Ελληνιστικού Κόσμου, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο όρος «Ελλάδα» ακόμα και ύστερα από την ίδρυση του πρώτου ελεύθερου ελληνικού κράτους έπαιρνε πάντα τη σημασία ενός κέντρου έλξης του ελληνισμού που σκορπισμένος από αιώνες στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται σε στενή επαφή με τον ελλαδικό ελληνισμό. Εδώ ίσως βρίσκονται οι ρίζες που καθόρισαν τις μεγάλες γραμμές που χαρακτηρίζουν τη νεοελληνική ιστορία. Και πρώτα πρώτα ο αντιστασιακός χαρακτήρας της Ιστορίας αυτής που την διατρέχει σα σταθερή συντεταγμένη ολόκληρη. Ο ελληνισμός ανήκει πράγματι στην ομάδα των μικρών λαών που βρίσκονται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου. Στην προσπάθειά του να αναπτύξει εθνική συνείδηση, να συγκροτηθεί σε καινούργιο τελειωμένο έθνος και να διεκδικήσει την πολιτική και οικονομική του ανεξαρτησία και αυτονόμηση χρειάστηκε αρχικά να παλέψει εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών και ύστερα έναντι υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών συγκροτημάτων.