Δίκη Ζακ Κωστόπουλου: Ιδεολογικό πρόσημο και στους νεκρούς!

Λυγερός Σταύρος

03/05/2022

Views: 1,850

Viber

Ο κύκλος που άνοιξε με τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου εκείνο τον Σεπτέμβριο του 2018 στην περιοχή της Ομόνοιας έκλεισε. Ο κατηγορούμενος κοσμηματοπώλης και ο παρευρισκόμενος μεσίτης, που είχε σπεύσει να τον βοηθήσει, καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή, ενώ οι τέσσερις κατηγορούμενοι αστυνομικοί αθωώθηκαν.

Υπενθυμίζω ότι το θύμα εισήλθε στο κοσμηματοπωλείο, στο οποίο δεν ήταν μέσα ο ιδιοκτήτης και εγκλωβίσθηκε από τον αυτόματο μηχανισμό κλειδώματος της πόρτας. Τότε πήρε ένα πυροσβεστήρα κι αφού δεν μπόρεσε να σπάσει την πόρτα, έσπασε τη βιτρίνα και βγήκε έξω, κρατώντας ένα κομμάτι γυαλί κι απειλώντας όσους τον πλησίαζαν. Ο Ζακ Κωστόπουλος εξουδετερώθηκε και πεσμένος στο έδαφος δέχθηκε κλωτσιές και από τους δύο πολίτες και από αστυνομικούς. Όπως αποδείχθηκε και τα χτυπήματα και προφανώς η ένταση του προκάλεσαν ισχαιμικό που τον σκότωσε.

Ένα μήνα αργότερα, Αλβανοί αστυνομικοί σκότωσαν στο Βουλιαράτι στη Βόρειο Ήπειρο τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, ο οποίος, όταν προκλήθηκε από Αλβανό αστυνομικό κατά τη διάρκεια της τελετής για την 28η Οκτωβρίου, πήγε σπίτι του πήρε ένα καλάσνικωφ και πυροβόλησε στον αέρα. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αλβανοί αστυνομικοί, που δεν είχαν δεχθεί πυρά από αυτόν, τον σκότωσαν.

Οι θάνατοι του Ζακ Κωστόπουλου και του Κωνσταντίνου Κατσίφα –τόσο διαφορετικοί, αλλά και με κάποιους κοινούς παρονομαστές– επανέφεραν στην επιφάνεια ένα πρόβλημα, το οποίο συνεχώς οξύνεται. Πρόκειται για την ανάδυση ενός ιδεοληπτικού μίσους, το οποίο έχει φθάσει στο σημείο να βάζει ιδεολογικό πρόσημο και στους νεκρούς, ακυρώνοντας με ευκολία που τρομάζει αιώνιες ηθικές αξίες.

Antonio Gramsci... ο εφιάλτης της Νατοϊκής αριστεράς!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Δεν θέλω να γίνω μάρτυρας ή ήρωας.
Νομίζω ότι είμαι απλώς ένας μέσος άνθρωπος, που έχει τις... βαθιές του πεποιθήσεις και που δεν τις ανταλλάσσει με τίποτα στον κόσμο.»

Στις 27 Απρίλη 1937, μετά από έντεκα χρόνια φυλάκισης και μετά από μόλις έξι ημέρες ελευθερίας, ο Αντόνιο Γκράμσι πεθαίνει.

Η Αριστερά δεν αρκεί να επικαλείται την αρετή,

οφείλει να είναι ενάρετη η ίδια•

δεν αρκεί να στηλιτεύει το κακό,

πρέπει η ίδια να το τιμωρεί παραδειγματικά...

 

Πριν 85 χρόνια έφυγε ο Antonio Gramsci, ο διανοητής που διαστρεβλώνει μέχρι σήμερα η υποταγμένη ιμπεριαλιστική "αριστερά"...

 

Ήταν 04:10 το πρωί 27 Απρίλη 1937, όταν ο Antonio Gramsci σταμάτησε να αναπνέει. Το τέταρτο από τα επτά παιδιά του Francesco Gramsci και της Giuseppina Marcias, ο Αντόνιο -Νίνο, όπως τον έλεγαν στην οικογένεια- γεννήθηκε στην Ales, στην επαρχία του Κάλιαρι της Σαρδηνίας, στις 22 Ιανουαρίου 1891.

«Πάντα τον φρόντιζα [...] προσπαθώντας να μπορέσει ν' αποκαταστήσει τεχνητά την αναπνοή του όταν φαινόταν πως ήθελε να σταματήσει. Αλλά μετά ήρθε μια τελευταία θορυβώδης ανάσα κι η σιωπή ήρθε χωρίς θεραπεία»... σημειώνει η Tatiana Schucht -κουνιάδα του Gramsci- στις 12 Μάη 1937, στην επιστολή της προς τον Piero Sraffa {παγκοσμίου φήμης Ιταλός οικονομολόγος, προσωπικός φίλος του Gramsci και του Keynes, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου προσκλήθηκε για να μην συλληφθεί από τους φασίστες το Μάη του 1927 κι έμεινε εκεί για πάντα, λίγο πριν την έκδοση του φασιστικού "νόμου για την υπεράσπιση του κράτους"}.Σ' αυτή την επιστολή της η Τατιάνα, ή οποία στάθηκε δίπλα στον Αντόνιο σ' όλη τη διάρκεια της φυλάκισής του, που ξεκίνησε στις 8 Νοέμβρη 1926, περιγράφει πως η αγωνία ξεκίνησε το βράδυ της 25 Απρίλη, λίγες ώρες αφότου ο κρατούμενος-φυλακισμένος στην κλινική της Ρώμης "Quisisana", πήρε την είδηση ότι "μετά τη στιγμή της υπό όρους κράτηση, όλα τα μέτρα ασφαλείας τέθηκαν σε αναστολή".
Η ποινή φυλάκισης έληξε στις 20 Απρίλη και λίγες μέρες νωρίτερα, στις 17 Απρίλη, ο φίλος του Piero Sraffa από το Κέιμπριτζ είχε υποβάλει αίτημα για τον Gramsci ώστε να μετακομίσει στην ΕΣΣΔ, που αγωνιούσαν για την υγεία του. Έτσι, ήταν για λίγες ημέρες ένας "ελεύθερος άνθρωπος",  όμως λίγο μετά το δείπνο, χτυπήθηκε από εγκεφαλική αιμορραγία που παρέλυσε το αριστερό μισό του σώματός του.

Οι «πρώην μας» ξανά στη σωστή πλευρά της ιστορίας

Ε

 μια κατηγορία παλιών μας φίλων, συντρόφων ή συναγωνιστών που όχι μόνο μετάνιωσαν και πήραν άφεση αμαρτιών από το σύστημα το οποίο κάποτε επέκριναν και απέρριπταν, αλλά έχουν και το θράσος να μας ζητούν τα ρέστα! Που ενώ ήταν συντεταγμένοι με τους κομμουνιστές, την Αριστερά και τα λαϊκά κινήματα, βάλθηκαν να αποδείξουν ότι όλα αυτά στα οποία πίστευαν ήταν λανθασμένα και πολύ κακά. Και εμπέδωσαν την πεποίθηση ότι επειδή άλλαξαν και προσαρμόστηκαν σ’ αυτό που κατηγορούσαν και έφτυναν, αυτομάτως άλλαξε και η πραγματικότητα και προσαρμόστηκε στη μεταστροφή τους. Ότι αυτά εναντίον των οποίων αγωνιζόμασταν, η νεοαποικιοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, οι επεκτατικοί πόλεμοι, οι γενοκτονίες, η καταστροφή των γηγενών πολιτισμών, η εκμετάλλευση των ανθρώπων και η λεηλασία των φυσικών πόρων, από το χρυσό μέχρι το νερό, είναι –κατά τους «πρώην μας»- αποκυήματα της φαντασίας ή λειψής αντιληπτικής ικανότητας κάποιων κολλημένων «προοδευτικών», απροσάρμοστων στις «διαχρονικές ευρωπαϊκές αξίες» που προασπίζεται η κυρία Φον Ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός Άμυνας μιας χώρας που αποτελεί ύβρη να τη συνδέει κανείς με «διαχρονικές δημοκρατικές αξίες»!

Τους «πρώην μας», λοιπόν, κανένας δεν εξανάγκασε να πάνε με τους κομμουνιστές και κανένας δεν εξανάγκασε να αλλαξοπιστήσουν. Μόνοι τους έκαναν τις επιλογές και μόνοι τις λοβοτομές τους, είτε πίστεψαν σε μια ιδέα είτε ακολούθησαν μια νεανική παρόρμηση ή μια ριζοσπαστικότητα της μόδας. Αλλά όσο κι αν μεταλλάχθηκαν τους έμεινε το χούι. Δηλαδή, όσο απόλυτοι ήταν όταν πίστευαν στον κομμουνισμό και τον αντιιμπεριαλισμό, τόσο βέβαιοι και απόλυτοι είναι και τώρα που πιστεύουν στο αντίθετο του. Αντί να κάνουν λίγη αυτοκριτική και να είναι κάπως πιο προσεκτικοί ώστε να μην επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, εμφανίζονται να έχουν πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν έχουν κάνει μια πελώρια κωλοτούμπα. Αυτοί αποτελούν το κέντρο και το μέτρο του σύμπαντος κι απ’ αυτούς εκπορεύεται η αλήθεια. Σωστό είναι ό,τι λένε, ακόμα κι όταν κατάφωρα απαρνούνται τα πιστεύω για τα οποία κάποτε, για να συμπαρασύρουν κι άλλους, έκαναν αγώνα.

Για τους «πρώην μας»…

Όσοι είναι κατά της ισραηλινής Κατοχής στην Παλαιστίνη, των βομβαρδισμών στη Γάζα με χιλιάδες νεκρούς και ανάπηρους, είναι αντισημίτες.

Δημόσια Οσκαρ Λαφοντέν «Η καρδιά χτυπά Αριστερά»

   

Από Βασίλη Ασημακόπουλο

Κομματικό τέκνο του Βίλλυ Μπραντ, της φιλειρηνικής ενεργητικής οστπολιτίκ στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της καταπολέμησης των κοινωνικών ανισοτήτων στην εσωτερική πολιτική. Έκφραση της ταξικής εκδοχής της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας της μετά Μπαντ Γκόντεσμπερκ (1959) εποχής.

Πρόεδρος του SPD τη δεκαετία του ‘90 υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σρέντερ (SPD-Πράσινοι), απ’ όπου θα παραιτηθεί το 1999 διαφωνώντας τόσο με την νεοφιλελεύθερης έμπνευσης οικονομική-κοινωνική πολιτική της νέας σοσιαλδημοκρατίας, που είχε την ονομασία «Ατζέντα 2010», όσο και με την υποστήριξη της κυβέρνησης Σρέντερ, με ΥπΕξ τον Γιόσκα Φίσερ (από το κόμμα των Πρασίνων), των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία εκείνη την περίοδο. Στην παραίτησή του θα σημειώσει εμφατικά τη φράση «Η καρδιά μου χτυπά αριστερά» που θα είναι και ο τίτλος του σχετικού του βιβλίου.

Λίγα χρόνια μετά θα γίνει συνιδρυτής του Κόμματος «Η Αριστερά» (Die Linke). Τα τελευταία χρόνια ασκούσε έντονη κριτική στην ηγεσία του κόμματος, που θεωρούσε ότι κινούνταν σε μια φιλελεύθερη-δικαιωματική ατζέντα μεταϋλιστικών αξιών, σε βάρος της κοινωνικής-εργατικής θεματολογίας και ταυτότητας, αποξενώνοντας την εργατική βάση του κόμματος και προσεγγίζοντας την κατεύθυνση του κόμματος των Πρασίνων.

Ο Αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα και η Νέα Αριστερά

Δημήτρης Μπελαντής

Μια βασική ιδεολογική διάσταση της Αριστεράς και εν μέρει και του αριστερού Κέντρου στην Ελλάδα από το 1960 και μετά και σε ολόκληρη την Μεταπολίτευση υπήρξε ο αντιαμερικανισμός .Δεν ήταν ένα ρεύμα εθνικιστικό η λαϊκίστικο ,όπως ισχυρίστηκαν αργότερα κάποιοι εστέτ της Αριστεράς,αλλά ένα γνήσιο λαϊκό ρεύμα των υποτελών τάξεων που εκκινούσε από το γεγονός ότι η Δεξιά, το μετεμφυλιακό κράτος ,η δικτατορία αλλά και οι συντηρητικές αστικές δυνάμεις στην Μεταπολίτευση είχαν βασικό έρεισμα και στήριγμα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.Η προδοσία της Κύπρου τόνισε αυτό το ρεύμα και το ενίσχυσε ποιοτικά. Φαινόμενα πολιτικά όπως το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα είχαν υπάρξει χωρίς τον ζωντανό τότε και ισχυρό αντιαμερικανισμό όπως ούτε ο μεταπολιτευτικός ριζοσπαστισμός.  Ούτε και οι ένοπλες οργανώσεις όπως η 17 Νοέμβρη από μια άλλη σκοπιά .

Είχε προβλήματα αυτό το ρεύμα παρά την θετικότητα του; Και βέβαια είχε.Απο απόψεις λαϊκίστικες που θέλανε να ακούμε μόνο Μαρκόπουλο και Ξυλούρη και να αγνοούμε το ροκ ως απόψεις ότι η ΕΣΣΔ είχε πάντα δίκιο και οι δικές της επεμβάσεις ήταν σωστές ,ως απόψεις ότι όλοι οι εχθροί ανεξαιρέτως των ΗΠΑ ήταν ήρωες, ως απόψεις που θεωρούσαν ότι όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες των ΗΠΑ είναι καθάρματα η μαλακές η όλοι τους τρώνε χάμπουργκερ πίνουνε Μιλκ Σέικ και διαβάζουν άρλεκιν, αγνοώντας την άλλη Αμερική των κοινωνικών αντιστάσεων

Όμως,παρ όλα αυτά, ο αντιαμερικανισμός με την έννοια της λαϊκής κριτικής στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είχε και σοβαρά προτερήματα. Έθετε το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας, της εξόδου από το ΝΑΤΟ χωρίς να περιμένει τον Μεσσιανικό Κομμουνισμό, την διάλυση όλων των συνασπισμών κλπ Έδινε λαϊκότητα στην κριτική του ιμπεριαλισμού και της υποτέλειας ,στο ειρηνιστικό κίνημα που κάποτε ήταν πανίσχυρο στην Ελλάδα και σήμερα είναι ανύπαρκτο η προσομοιωνεται με μικρού πλήθους φοιτητές που χτυπούν τα πόδια στο πλακόστρωτο για να δείξουν ότι είναι ένας νυσταλέος Κόκκινος Στρατός.

Είναι βέβαιο το ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, η εικόνα του ιμπεριαλισμού τροποποιηθηκε και διευρύνθηκε και πέρα από τον δυτικό άξονα .Χώρες όπως η Κίνα έχουν ιμπεριαλιστική φύση ,ενώ η καπιταλιστική Ρωσία έχει προοπτικά επεκτατικές τάσεις χωρίς να είναι όμως καθόλου κλασσικά ιμπεριαλιστική.

Παρ ' όλα αυτά, εμείς ζούμε στον νατοϊκό δυτικό ιμπεριαλιστικό άξονα,κι αυτουνού είμαστε υποτελείς και υποζύγια και οι ανατολικοί μέχρι στιγμής δεν μας έχουν βλάψει γεωπολιτικά ( η Cosco προφανώς εκμεταλλεύεται στυγνά από καπιταλιστική άποψη τους Έλληνες εργάτες). Επίσης, ο δυτικός ιμπεριαλιστικός άξονας,καθώς υποχωρεί σε ισχύ, είναι αυτός που είναι σαφώς ο διεθνώς επιθετικοτερος και ο πιο απειλητικός για την ειρήνη

Σύντροφοι, τελικά είμαστε κατά ή υπέρ του ΝΑΤΟ;

Θέμης Τζήμας

Τελικά ας μας πούνε το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όσοι δηλώνουν συνεχιστές του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ: είναι όντως κατά του ΝΑΤΟ;

Το παρόν κείμενο δεν απευθύνεται στους (α)συνεπείς, νεοσυντηρητικούς, νεοφιλελεύθερους και λοιπούς οπαδούς του ατλαντισμού εδώ και δεκαετίες. Αποτελούν μειοψηφία μέσα στον ελληνικό λαό, αλλά ελέγχουν την ελληνική εσωτερική και διεθνή πολιτική εδώ και δεκαετίες (με λαμπρά αποτελέσματα, όπως το Κυπριακό και τα Ίμια) και είναι λογικό να ταυτίζονται πλήρως με την επιδίωξη της διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ εις βάρος της Κίνας και της Ρωσίας, όπως και εις βάρος των ελληνικών λαϊκών και εθνικών συμφερόντων. Είναι γνωστό ότι η συγκεκριμένη πλευρά δεν έχει κανένα δισταγμό να χειροκροτεί τις επεμβάσεις στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Συρία, στην Λιβύη, στην Υεμένη, στο Σαχέλ και αλλού, αλλά να εξεγείρεται για την Ουκρανία.

Απευθύνεται το παρόν κείμενο στο ΜΕΡΑ25, στο ΚΚΕ, στον ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους από το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι έχουν κάποια, την οποιαδήποτε, σχέση με την 3η του Σεπτέμβρη και όχι με το «Ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής» του Κώστα Σημίτη. Αν θυμάμαι καλά, ένα κοινό σημείο, έστω διακηρυκτικώς, όλων αυτών είναι η ανάγκη διάλυσης του ΝΑΤΟ.

Τόσα χρόνια, το ΝΑΤΟ ήταν είτε ελέω ψυχρού πολέμου, είτε λόγω υπαρκτής ή φαινομενικής μονοκρατορίας των ΗΠΑ, ακλόνητο και διαρκώς επεκτεινόμενο. Μπορούσε άμεσα ή έμμεσα να επεμβαίνει όπου ήθελε, όποτε ήθελε, χωρίς ουσιαστικά εμπόδια. Έχουμε λοιπόν σήμερα, για πρώτη φορά, έναν πόλεμο ο οποίος στρέφεται ευθέως κατά του ΝΑΤΟ και της περαιτέρω επέκτασής του. Έναν πόλεμο ο οποίος είναι πιθανό να ωθήσει (υπό μια σειρά όρων που θα πρέπει να εκπληρωθούν, φυσικά) το ΝΑΤΟ σε αναδίπλωση και ίσως σε εξισορρόπηση ή παρακμή, όπως ελπίζουμε.

Τα Rafale , η ΛΜΑΤ και ο αταβιστικός πασιφισμός

Του Βλάση Αγτζίδη

Ένα κείμενό μου με αφορμή την έλευση των Rafale και τις διαμαρτυρίες που ακούστηκαν

Όποιος θυμάται τις προκηρύξεις της αλήστου μνήμης 17Νοέμβρη, θα θυμάται την εμβληματική βραχυγραφία ΛΜΑΤ, ήτοι Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη, με την οποία περιέγραφε με ακρίβεια το έλλειμα μιας καίριας κοινωνικής ομάδας στην δομή της χώρας. Σαφέστατα η απουσία μιας σοβαρής αστικής τάξης από τη στιγμή που γεννήθηκε το νεαρό ελληνικό κράτος στις καθυστερημένες παρυφές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οδήγησε σε όλες τις κοινωνικές δυσπλασίες που επιβιώνουν έως σήμερα, και κυρίως στη διαμόρφωση ενός συστήματος εξουσίας που βασίζεται στη νομή του κράτους. Ίσως η μοναδική φορά που επιχειρήθηκε η αναίρεση αυτής της αντίφασης ήταν όταν μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επιχειρήθηκε η ενσωμάτωση των ακμαίων ελληνικών αστικών περιοχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία έτσι κι αλλιώς αποχωρούσε από την Ιστορία. Αλλά και τότε, τα στέρεα δομημένα συμφέροντα των παλαιοκομματικών ελίτ της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος», οδήγησαν μεθοδικά στη Μικρασιατική Καταστροφή και στη μετατροπή των δραστήριων Μικρασιατών, Ποντίων και Ανατολικοθρακών (όσων επέζησαν βέβαια από μια διαδικασία Γενοκτονίας που άρχισε το 1914) σε ανεπιθύμητους «τουρκόσπορους».

Οι απόψεις της Νεοτουρκικής ομάδας που εμπνεύστηκε, οργάνωσε και πραγματοποίησε τις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών λαών την περίοδο 1914-1918, έχουν επανέλθει στο προσκήνιο και καθορίζουν την πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν-Μπαχτσελί

Εάν λοιπόν υπήρχε μια σοβαρή ελληνική αστική τάξη που είχε συνδέσει τα συμφέροντά της με της ευημερία του τόπου, θα ήταν διαφορετική η διαχείριση της μοίρας του καθ’ όλον τον 20^ο αιώνα. Έτσι, τη στιγμή που εμφανίζεται στα ανατολικά μια επιθετική δύναμη που διεκδικεί τμήματα του εθνικού εδάφους, θα είχε ήδη δημιουργήσει μια τέτοια οικονομία και μια τέτοια αμυντική βιομηχανία που θα μπορούσε να ισοσταθμίσει το έλλειμα και να καλύψει με την τεχνολογική ανάπτυξη την απειλή.

Όμως η έλλειψη μιας τέτοιας ανάπτυξης και η υπαρκτή απειλή, οδήγησαν σε μια προσπάθεια εξοπλισμού μέσα από αγορές τύπου Rafale, Belharra κλπ, κάτι που διαρκώς κάνει η Ελλάς, ειδικά μετά την κατάληψη του βόρειου τμήματος της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό. Ειδάλλως θα έπρεπε να έχει υπάρξει μια πλήρης παραίτηση και μια συνειδητή δορυφοροποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου στην Τουρκία, της οποίας την πολιτική διαμορφώνει μια επιθετική και θρησκόληπτη Ακροδεξιά.

Υπάρχει άλλη λύση;

Ο ΠΑΠΑΣ ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Του Δημήτρη Γκάζη από το "Δρόμο της Αριστεράς"

Ο Πάπας Φραγκίσκος αναδεικνύεται σε έναν από τους σούπερ σταρ της ανθρωπιστικής ελίτ. Μιλάει για την κλιματική κρίση προωθώντας τη συλλογική ενοχή και λ βγάζοντας λάδι τις μεγάλες πολυεθνικές. Μιλάει για την ανισότητα στον τρίτο κόσμο την ίδια στιγμή που το Βατικανό αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της σύγχρονης αποικιοκρατίας. Μιλά για την εξάλειψη της βίας τη στιγμή που συγκαλύπτει τα σεξουαλικά σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας. Μιλά για τους πρόσφυγες κλείνοντας τα μάτια στους πολέμους που τους γεννούν, τα δουλεμπορικά δίκτυα που τους εκμεταλλεύονται και τα κράτη που τους εργαλειοποιούν.

Στα μάτια των καθ' ημάς "προοδευτικών" ο Πάπας φαίνεται ως ο νέος συμπαραστάτης των αγώνων τους. Βλέπουν τον εκπρόσωπο της Καθολικής Εκκλησίας να γίνεται μεγάφωνο των ιδεών τους. Στην πράξη των ιδεών εκείνων που προωθεί ταυτόχρονα και το πιο επιθετικό κομμάτι των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Η εν λόγω προοδευτική ατζέντα, κατ' όνομα για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των αδυνάτων, γίνεται στα χέρια των ελίτ εργαλείο βίαιου μετασχηματισμού των κοινωνιών.

Οι εγχώριοι "προοδευτικοί" θαμπώνονται από το άστρο του Πάπα την ίδια στιγμή που ζητούν την κεφαλή επί πίνακι κι όποιου τολμήσει να αναφερθεί στο ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας στην χώρα μας.

Ξεχνούν τόσο το διαχρονικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας όσο και τα σημερινά της έργα που προσπαθεί να κρύψει πίσω από τόνους δακρύων και ηθικολογίας. Παραβλέπουν πως ο Παπισμός αποτέλεσε στους αιώνες βασική πηγή σκοταδισμού, βρίσκοντας σήμερα το φως το αληθινό στο παγκοσμιοποιητικά ιδεολογήματα.

Τα παραπάνω προφανώς δεν γίνονται με το αζημίωτο. Από τη μία προσφέρουν σε ορισμένους από τους φορείς οφέλη ιδεολογικής νομιμοποίησης και τη συνεπακόλουθη πρόσβαση στα σαλόνια της πολιτικής και πολιτιστικής ελίτ. Από την άλλη έχουν και πιο απτά οφέλη, αφού το Βατικανό, πέρα από τα λόγια, προσφέρει και μία σειρά χρηματοδοτήσεις σε δίκτυα ΜΚΟ και άλλων οργανώσεων που προωθούν την εν λόγω "ανθρωπιστική" ατζέντα. Και πιο ειδικά για τη χώρα μας, όπου το μεταναστευτικό έχει μετατραπεί σε επικερδή μπίζνα για ορισμένους "προοδευτικούς".

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία: Δεξιά κι Αριστερά αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν στην επίσημη Ιστορία την προσφυγική μνήμη του 1922, αλλά και των νεο-προσφύγων από τη Σοβιετική Ένωση.

ΟΙ ΛΑΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΟΙ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Του

 Γιάννη Παπαμιχαήλ 

 

 

 


Στη μνήμη του Θύμιου Παπανικολάου
και
Στη μνήμη του Γιώργου Βλασσόπουλου

Μετά το γνωστό, αναπάντητο μάλλον ερώτημα: «γιατί ο ελληνικός λαός δεν αντέδρασε πιο συστηματικά στα απίστευτα, μνημονιακά μέτρα που ελήφθησαν ερήμην του και εναντίον του από το 2010;»- και ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας για το επίμαχο θέμα των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας από τα διάφορα κράτη, η πρόσφατη υγειονομική κρίση μοιάζει να επεκτείνει και να γενικεύει την παραπάνω «νεοελληνική» απορία με τους εξής πάνω κάτω όρους: Πώς ο μέσος δυτικός πολίτης, τόσο βέβαιος μέχρι χθες για τη μορφωτική του πρόοδο και την κοινωνική του αξιοπρέπεια, τόσο σίγουρος ότι διαθέτει πολλά κατοχυρωμένα και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και απεριόριστες σχεδόν νομικές ελευθερίες, μπορεί εύκολα και μαζικά, υπό τη μορφή της «σιωπηλής πλειοψηφίας» του πληθυσμού, να μεταβληθεί σε μονάδα ενός μεγάλου κοπαδιού υπηκόων έτοιμων, όπως έδειξε η υγειονομική κρίση, να πειθαρχήσουν στα αυταρχικά μέτρα και στα κελεύσματα της εξουσίας, ακόμα και αν είναι αντιφατικά, απάνθρωπα και εξευτελιστικά για την ανθρώπινη προσωπικότητα;

 Πώς τόσοι και τόσοι «μεταμοντέρνοι σχετικιστές» και αποδομιστές της διπλανής πόρτας, πειθαρχούν με τόσο δομημένο και απόλυτο τρόπο σε ό,τι τους υπαγορεύει το καθεστώς; Πώς τόσοι άνθρωποι, με σπουδές, πτυχία, γνώσεις και πεποιθήσεις εναρμονισμένες με το πνεύμα της εποχής, ξέχασαν τόσο γρήγορα τα χειραφετητικά τους ιδεώδη, τις ευαισθησίες τους στα δικαιώματα αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων ή τις επιτρεπτικές, αναρχο-φιλελεύθερες ιδεολογίες που συνόδεψαν βήμα-βήμα τον ηθικό και πολιτικό εκσυγχρονισμό τους; Πώς σε μια κοινωνία ιδεοληπτικά επικεντρωμένη στην «ετερότητα» και στην ανεκτικότητα στις διαφορές, η καλλιέργεια του φόβου για τους «αόρατους εχθρούς των ιών και των μικροβίων», καθίσταται, πέραν κάθε μέριμνας για την ανάπτυξη της φυσικής ανοσίας, η λογική και ηθική βάση ενός αυτοαποκλεισμού, ενός κοινωνικού απομονωτισμού και μιας επιφύλαξης για τον Άλλο τόσο συστηματικής που μοιάζει να προέρχεται κυριολεκτικά από μια «κουλτούρα των ζόμπι»;

Ζαν Κλώντ Μισεά: Τζόρτζ Όργουελ- ένας συντηρητικός αναρχικός-Σχετικά με το 1984 : η αριστερά, ο αριστερισμός, ο Μάης του 68 ως δύναμη προώθησης του πιο χυδαίου καπιταλισμού

Του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Ζ.Κ.Μισεά μας αποδεικνύει τους λόγους που η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά δεξιά δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την σημερινή πραγματικότητα.Με αφετηρία την λογοτεχνική απόδοση του ολοκληρωτισμού στο έργο του Τ.Όργουελ προσεγγίζει όχι μόνο το «1984» αλλά και την πολιτική του πορεία και τις εξαιρετικές διδακτικές εμπειρίες που έλαβε στον Ισπανικό εμφύλιο.Συμπληρωματικά ο Μισεά χρησιμοποιεί το έργο του Κ.Λας και του Ντάνιελ Μπέλ ώστε να προσεγγίσει την σύγχρονη μαζική δημοκρατία.

Αν γνώριζε το έργο του Π.Κονδύλη «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» είναι βέβαιο ότι η ανάλυση του θα ήταν πληρέστερη, αν και οι αναλογίες που δείχνει ότι υπάρχουν κατά την επισήμανση του ρόλου που έπαιξαν στην διαμόρφωση του πιο χυδαίου καπιταλισμού οι ριζοσπαστικές πρωτοπορίες είναι ευδιάκριτες.

Γράφει ο Μισεά » Από το τέλος του Β’ Π.Π. δεν έχει υπάρξει ούτε ένας τομέας στον οποίον να προχώρησε περαιτέρω η καπιταλιστική οργάνωση της ζωής, δίχως την πρότερη ιδεολογική νομιμοποίηση από την πλευρά της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σε μερικούς, τα πράγματα εξελίσσονται σαν ο καπιταλισμός να είχε κατ’ ουσίαν εμπιστευτεί στα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς – από την πιο εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία ως τους «ορθόδοξους» αριστεριστές- την ιδεολογική νομιμοποίηση της υποταγής των ανθρώπων στις επιταγές της παγκόσμιας αγοράς. Η μπαρόκ και φασαριόζικη σύνθεση αυτών των φαινομενικά ασυμφιλίωτων ρευμάτων πραγματοποιείται σε καθημερινή βάση υπό τη σκέπη της λεγόμενης «φιλελεύθερης – ελευθεριακής» κοσμοαντίληψης.

Η ενοχική λατρεία του δυτικού ανθρώπου για το μετανάστη

Μπούνταλης Αθανάσιος

05/11/2021

Views: 2,149

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016, Κολονία. Στην κορύφωση της πολιτικής των ανοιχτών χεριών της Μέρκελ στο μεταναστευτικό, περίπου δύο χιλιάδες “άνδρες βορειοαφρικανικής και αραβικής εμφάνισης” επιτίθενται σεξουαλικά σε εκατοντάδες γυναίκες, ενώ οι ολιγάριθμοι αστυνομικοί κάνουν τα στραβά μάτια. Η συμβουλή της δημάρχου Henriette Reker; Να κρατούν οι γυναίκες «μια χεριά απόσταση» από άνδρες που δεν γνωρίζουν! Η δε αστυνομία, ενόψει του επικείμενου Καρναβαλιού, κυκλοφορεί φυλλάδιο με συστάσεις προς τις ίδιες τις γυναίκες!

Μάιος 2017, Παρίσι. Κάτοικοι της συνοικίας Chapelle-Pajol διαμαρτύρονται για σεξουαλικές παρενοχλήσεις γυναικών από μετανάστες. Η Caroline de Haas, φεμινίστρια(!) ακτιβίστρια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρότεινε να… πλατύνουν τα πεζοδρόμια! Λίγα χρόνια νωρίτερα, τον Μάιο του 2009, ο Νορβηγός Karsten Nordal Hauken, “SV-ίστας (ΣτΣ: μέλος του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος), φεμινιστής, αντιρατσιστής”, είχε πέσει θύμα βιασμού από Σομαλό λαθρομετανάστη και αιτούντα άσυλο, τον οποίο ο Hauken είχε δεχθεί να φιλοξενήσει σπίτι του (βλ. εδώ στα αγγλικά).

Παρότι η εμπειρία τον οδήγησε στο ποτό και στα ναρκωτικά, ενημερωθείς από τη νορβηγική Αστυνομία το 2016 ότι ο βιαστής του είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και ότι ήταν σε διαδικασία απέλασης, ο Hauken αισθάνθηκε ενοχές που εξαιτίας του(!) ο βιαστής του θα έφευγε από την Νορβηγία. Θεωρώντας τον δράστη “προϊόν ενός άδικου κόσμου”, δεν του καταλόγιζε ευθύνη των πράξεών του, και προτιμούσε να του γυρίσει το άλλο μάγουλο.

Οι παλαβωμένες Χριστιανικές αρετές

Η συνέχεια ΕΔΩ:https://slpress.gr/idees/i-enochiki-latreia-toy-dytikoy-anthropoy-gia-to-metanasti/

Η καθεστωτική “έκτακτη ανάγκη” και ο προοδευτικάριος υπηρεσίας…

Παπαμιχαήλ Γιάννης

02/11/2021

Views: 1,567

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Το χειρότερο ίσως στις νοοτροπίες του σύγχρονου τυπικά εγγράμματου και πληροφορημένου δυτικού πολίτη, δεν είναι τόσο η αποϊεροποίηση των πάντων, ο μηδενισμός μέχρι τρέλας, οι πολιτικά ορθές, οικειόφοβες ιδεοληψίες παντός τύπου, ο αφελής, μηχανιστικός και εργαλειακός τρόπος σκέψης περί της κοινωνίας και του ανθρώπου, το κυνικά πραγματιστικό πλαίσιο της καταναλωτικής αυτοεκπλήρωσης του καθενός στο αέναο παρόν και άλλα τέτοια μεταμοντέρνα.

Το χειρότερο είναι ο πολιτισμικός πρόδρομος και η μεθοδολογική προϋπόθεση όλων αυτών, δηλαδή η συστηματική αντικατάσταση του συγκεκριμένου και βιωματικά γνωστού από κάτι αφηρημένο που υποτίθεται ότι το υπερβαίνει, το περιέχει και το εκφράζει. Είναι άλλωστε αυτή ακριβώς η προσχηματική αντικατάσταση που εμφανίζεται στις κοινωνικές συνειδήσεις ως μορφωτική και πολιτισμική πρόοδος που συντελέστηκε ιστορικά στο δυτικό κόσμο.

Η συνέχεια ΕΔΩ...https://slpress.gr/idees/i-kathestotiki-quot-ektakti-anagki-quot-kai-o-proodeytikarios-ypiresias/