Χριστιανοφοβία, ο φονταμενταλισμός των “προοδευτικών”

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Καλή Χρονιά!

Όταν ένας Πανεπιστημιακός καθηγητής, ο οποίος έχει αναλάβει μία συγκεκριμένη αποστολή από την κυβέρνηση της χώρας του, προσβάλλει με χαμηλοτάτου επιπέδου σάτιρα τα ιερά και τα όσια των Χριστιανών της Ελλάδος και όλου του κόσμου, έχει διαπράξει ένα τεράστιο σφάλμα με πολλές συνέπειες.

Είναι υποχρέωση του κάθε δημοκρατικού πολίτη να σέβεται τη θρησκεία του άλλου, την οποιαδήποτε θρησκεία, και να μην προσβάλλει τα πρόσωπα που θεωρούνται ιερά. Δικαιούσαι να μην πιστεύεις. Αλλά υποχρεούσαι να σέβεσαι αυτούς που πιστεύουν.

Ο συγκεκριμένος κύριος προσβάλλει και την Κυβέρνηση, η οποία του έχει αναθέσει μία σοβαρή αποστολή.

Αποδεικνύεται εμμονικός, κάτι που δεν ταιριάζει στην επιστημονική ιδιότητά του. Προ δέκα ετών χρησιμοποίησε το δημόσιο αξίωμα που είχε τότε και κατήργησε, άνευ λόγου και αιτίας, μία δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή, με παρουσιαστή Ορθόδοξο Επίσκοπο, η οποία είχε διαδρομή πολλών ετών στη δημόσια τηλεόραση. Προφανώς τον ενοχλούσε η ιδιότητα του παρουσιαστή.

Υπονομεύει την επιστημονική αποστολή που του έχει ανατεθεί. Τώρα πλέον οι περισσότεροι Έλληνες θα τον θεωρούν φανατικό και οχι ειδικό επιστήμονα.

Έρχεται σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις του Πανεπιστημιακού δασκάλου. Οταν διδάσκεις δεν αρκούν οι πολλές γνώσεις και τα πτυχία. Απαιτείται και ήθος. Η μόρφωση σημαίνει δια- μόρφωση ανθρωπίνων χαρακτήρων. Τι παράδειγμα δίνει στους φοιτητές του; Να χλευάζουν τη θρησκεία των άλλων;

Ο εν λογω κύριος αποδεικνύεται και ανιστόρητος. Ασεβεί προς τα ιδανικά των αγωνιστών του 1821, οι οποίοι παρά τα ανθρώπινα ελαττώματά τους, είχαν σεβασμό προς την Ορθόδοξη Πίστη και έθεσαν το σύμβολο του Σταυρού στις περισσότερες σημαίες τους. Πριν από 200 ακριβώς χρόνια η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων ακούσθηκε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και άρχιζε με την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Οι άνθρωποι που μας ελευθέρωσαν ήθελαν δημόσιους λειτουργούς και εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα σέβονται την Ορθοδοξία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη γνωστή θρησκεία.

Γιατί ο Μόσιαλος προσβάλλει την “ιερότητα” κάνοντας καλαμπούρι!

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Είναι παρατηρημένο πλέον: Τα τελευταία χρόνια, σε κάθε μεγάλη θρησκευτική ή εθνική εορτή, κάποιοι θα βγουν να ειρωνευτούν ή να απαξιώσουν το βαθύτερο περιεχόμενο, την “ιερότητα” και τον συμβολισμό της. Ανήμερα την 25η Μαρτίου, κάποιοι θα βγουν να αμφισβητήσουν τον μεγάλο ξεσηκωμό, αποδίδοντας με περίσσιο κυνισμό την απελευθέρωση της Ελλάδας στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου!

Ξεχνώντας βέβαια, ότι η Επανάσταση άρχισε το 1821, η Ναυμαχία του Ναβαρίνου έγινε το 1827, κι αν οι επαναστατημένοι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να επικρατήσουν πλήρως στο Μωριά και στο μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης και στα περισσότερα νησιά, δεν θα υπήρχε καμία “παρέμβαση” των τριών στόλων υπέρ τους!

Η συνέχεια ...

Γιατί ο Μόσιαλος προσβάλλει την “ιερότητα” κάνοντας καλαμπούρι!: Γράφει ο Θανάσης Κ.Είναι παρατηρημένο πλέον: Τα τελευταία χρόνια, σε κάθε μεγάλη θρησκευτική ή εθνική εορτή,

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Νίκος Σταθόπουλος

"ΓΙΟΡΤΕΣ" λέει και όχι Χριστούγεννα...η μιζέρια της μοντερνιάς που αντιγράφει τον εκφυλισμό της Δύσης και θριαμβολογεί με τα κενά που δημιουργεί και τα ελλείμματα που πολλαπλασιάζουν τις αυτοκτονίες, την κατάθλιψη, τη μοναξιά, τη βία, τη συναισθηματική νέκρωση...

όχι, δεν είναι μια "γιορτή", όπως η Πρωτομαγιά, ας πούμε, η "της Μητέρας", και τέτοια

....είναι τα Γενέθλια του Χριστού, η υπαρκτική σύμβαση προσδιορισμού της εγκόσμιας παρουσίας Του... γιατί ο άνθρωπος, όν των αισθήσεων, χρειάζεται τέτοια απτά ορόσημα για να οργανώνει τον χρόνο του με προοπτική και νόημα..., μην παριστάνουμε τους "καθαρά πνευματικούς" όταν είναι να "την πέσουμε" σε κάτι ιερό

...όσοι πιστεύουν τίμια στο Ιερό Υπερβατικό και εκεί τοποθετούν την "καρδιά" της υπαρξιακής αγωνίας τους, λένε "ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ"

...με τέτοιες "προόδους" όλα καλύφθηκαν από τις φωταψίες των The Mall και η αγάπη κατάντησε συνώνυμο της ανταλλαγής δώρων

... με Δέντρο ή με Καράβι ή απλώς με ένα στολισμένο Εικονοστάσι, να κλίνουμε το γόνυ στο λίκνο του Θεού, να αγαπήσουμε εντατικά τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς μας, και να Χαμογελάμε σα να είδαμε ένσαρκη απέναντί μας της ευτυχία

...και να μην ξεχνάμε ότι "επανάσταση της ειρήνης" δε σημαίνει "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" αλλά υπεράσπιση του Ανθρώπου και των αξιών του μέχρις εσχάτων και με κάθε μέσο!

...η Φάτνη είναι το Τελευταίο Οχυρό της αγωνιζόμενης Ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο με ορίζοντα Ουρανού!.....

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής: Στο όνομα της «ουδετερότητας» κινδυνεύουν και τα Χριστούγεννα

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Αντιγράφουμε από την kathimerini.gr, στις 1-12-2021:

[«Σε στροφή 180 μοιρών υποχρεώθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ανακάλεσε εσωτερικό έγγραφο με οδηγίες για τη δέουσα εσωτερική επικοινωνία των στελεχών της, καθώς κατηγορήθηκε ότι προσπαθεί να… ακυρώσει τα Χριστούγεννα και ότι εξαπολύει επίθεση κατά της «κοινής λογικής».

Πρόκειται για έναν οδηγό 30 σελίδων με σκοπό τη χρήση πιο ουδέτερης γλώσσας εντός της Κομισιόν σε ό,τι αφορά το φύλο, η οποία να είναι πιο φιλική στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, και η οποία παρουσιάστηκε από την Επίτροπο για την Ισότητα, Χελένα Ντάλι, στα τέλη Οκτωβρίου. Το εσωτερικό έγγραφο περιήλθε στην κατοχή της ιταλικής ταμπλόιντ “il Giornale”, κάτι που πυροδότησε αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ανώτατο αξιωματούχο του Βατικανού, ακροδεξιούς πολιτικούς και πρώην Επίτροπο της Ε.Ε.. Ως αποτέλεσμα, η κ. Ντάλι αναγκάστηκε να κάνει πίσω, αναφέρει το Politico. «Υπήρξαν ανησυχίες σε ό,τι αφορά ορισμένα παραδείγματα που αναφέρονταν στις κατευθυντήριες γραμμές για την χωρίς αποκλεισμούς επικοινωνία, η οποία όπως συνηθίζεται σε τέτοιες οδηγίες, είναι μια εργασία σε εξέλιξη», ανέφερε στο Twitter η Μαλτέζα Επίτροπος. «Εξετάζουμε αυτές τις ανησυχίες με σκοπό να τις λάβουμε υπόψη μας στην αναθεωρημένη εκδοχή των οδηγιών».

Το επίμαχο έγγραφο

Ο Max Weber, η επιστήμη και η «απομάγευση» του κόσμου μας

Ο Max Weber (1864-1920), από τους κύριους θεμελιωτές της επιστημονικής κοινωνιολογίας και τις σημαντικότερες πνευματικές προσωπικότητες του σύγχρονου κόσμου, οπωσδήποτε δεν χρειάζεται ειδικές συστάσεις. Οι πρωτοποριακές αναλύσεις του για την καπιταλιστική οικονομία, η διερεύνηση της ιστορικής σύνδεσής της με εκείνο το ιδιαίτερο ήθος που καλλιεργούσαν οι προτεσταντικές ομάδες στα μέλη τους, καθώς και οι αξεπέραστα διορατικές αναλύσεις του για το σκληρό παιχνίδι που ονομάζουμε πολιτική, είναι μονάχα μερικά από τα επιτεύγματα εκείνου του αυστηρού, νευρωτικού και ιδιοφυούς Γερμανού διανοητή, η σκέψη του οποίου αποπειράθηκε και πέτυχε να εξηγήσει τις ιδιαιτερότητες της νεωτερικής εποχής μας, αλλά και να περιγράψει τον περίπλοκο τρόπο που αλληλεπιδρούν οι ιδέες με τις εκάστοτε κοινωνικοϊστορικές συνθήκες.

 Η μέθοδος του Weber, για την πραγμάτευση του εκάστοτε κοινωνικού φαινομένου, είναι γενικά η εξής: αφού πραγματοποιήσει μια σύντομη επισκόπηση της ιστορικής του εξέλιξης ως τις μέρες μας, κατόπιν επιστρέφει στο σήμερα για να το αντιδιαστείλει από το παρελθόν, εξάγοντας συμπεράσματα για τις συνέπειές του σε εμάς, αλλά και προβαίνοντας σε ορισμένες (μάλλον απαισιόδοξες) διαπιστώσεις. Στόχος του είναι πάντοτε να δείξει το πώς οι επιθυμίες των ιστορικών διαμορφωτών ενός φαινομένου κατέληξαν να τροφοδοτήσουν μια διαδικασία που αποδείχθηκε διαφορετική ή και αντίθετη από όσα εκείνοι επεδίωκαν. Αυτό συνέβη και όσον αφορά το θεμέλιο του μοντέρνου κόσμου μας, την επιστήμη. Ο Weber δίνει μιαν αληθινά τραγική όψη στην επιστημονική έρευνα και εισάγει την περίφημη έννοια της «απομάγευσης» του κόσμου, που έχει προβληματίσει και συζητιέται συχνά, αν και δε γίνεται πάντα σωστά κατανοητή.

Ας δούμε πιο αναλυτικά τις σκέψεις του. Αρχικά, σύμφωνα με τον Weber, η επιστήμη όπως τη γνωρίζουμε σήμερα συντίθεται από δύο κύριους παράγοντες: αφενός από την ορθολογικότητα (που προέρχεται από την αρχαιοελληνική σκέψη) και αφετέρου από την έμφασή της στην πειραματική επαλήθευση (που προέρχεται κυρίως από την Αναγέννηση). Πώς μπορεί να εργασθεί ένας επιστήμονας σήμερα; Ο Weber απαντάει ότι η συνήθης απασχόληση είναι η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Ωστόσο, οι δύο αυτές ιδιότητες δεν ταυτίζονται. Μπορεί κανείς να είναι λαμπρός επιστήμονας και ταυτόχρονα κάκιστος δάσκαλος. Επίσης, ο νέος επιστήμονας καλά θα κάνει να συμβιβαστεί από νωρίς με την ιδέα πως το έργο του πρόκειται, σχετικά γρήγορα, να ξεπεραστεί. Οτιδήποτε και αν δημιουργήσει ο επιστήμονας, σε πενήντα χρόνια (ή και νωρίτερα) θα είναι πια ξεπερασμένο. Αυτή η κατάσταση δεν είναι κάποια συγκυριακή ατυχία αλλά αποτελεί το ίδιο το «νόημα» της επιστημονικής έρευνας: η επιστημονική πρόοδος έγκειται στο γεγονός ότι κάθε επιστημονικό κατόρθωμα πρέπει να ξεπεραστεί και να γεννήσει νέα ερωτήματα, που θα πυροδοτήσουν με τη σειρά τους νέες ανακαλύψεις. Η επιστημονική έρευνα στηρίζεται σε δύο επιμέρους στοιχεία: την απαιτητική (και εξειδικευμένη) εργασία και συνάμα τη βαθιά έμπνευση, δίχως την οποία τίποτε ιδιαίτερα αξιόλογο δε μπορεί να προκύψει. Τόσο η απαιτητική (και εξειδικευμένη) εργασία όσο και η έμπνευση είναι απαραίτητες για να είναι κανείς αξιόλογος επιστήμονας. Η έμπνευση είναι χάρισμα και δεν έρχεται ούτε αναγκαστικά, ούτε όμως προβλέπεται το πότε θα κάνει την εμφάνισή της. Μπορεί να είναι κανείς εξαιρετικός ερευνητής, λέει ο Weber, και να μην του έχει προκύψει ποτέ ούτε μια ωραία ιδέα. Ωστόσο, ακριβώς επειδή η επιστήμη είναι σήμερα επάγγελμα υψηλής εξειδίκευσης, έχει αποσυνδεθεί από τα ευρύτερα μεταφυσικά πλαίσια, με τα οποία ήταν άλλοτε συνδεδεμένη. Σπέρματα της επιστήμης που κατέχει ο πολιτισμός μας μπορούν να βρεθούν σε προγενέστερες εποχές, όπως για παράδειγμα στα έργα του Πλάτωνα ή στην αρχαία Ινδία, ωστόσο σε εκείνες τις εποχές αυτά είναι συνδεδεμένα με ένα ευρύτερο μεταφυσικό πλαίσιο κατανόησης της πραγματικότητας. 

'Αποκούμπι' να πείτε τη θειά σας.

 

Του Σωτήρη Μητραλέξη

Κάθε φορά που τίθενται ζητήματα πίστης ή σχέσεων εκκλησίας-κράτους στο δημόσιο λόγο, η πιο μετριοπαθής ας πούμε και 'πατροναριστικά φιλάνθρωπη' στάση, που τείνει χείρα φιλίας στους πιστούς αντί να τους αντιστρατεύεται μαχητικά, είναι το «αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιοι έχουν θρησκευτικές ανάγκες και πρέπει να είναι σεβαστές», «έχουν δικαίωμα στην ανάγκη τους να πιστεύουν σε κάτι ανώτερο, σε κάτι που τους υπερβαίνει», «σεβόμαστε το αποκούμπι τους». 'Αποκούμπι' να πείτε τη θειά σας. 

Όλα τα παραπάνω, αν και σαφώς καλοπροαίρετο το πατρονάρισμά τους και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί, προϋποθέτουν μια συγκεκριμένη εικόνα: ότι η συζήτηση δε γίνεται για το τι τελικά ισχύει και τι δεν ισχύει ως προς τη φύση των πραγμάτων (είναι κτιστά και με σκοπό; είναι τυχαία και άσκοπα;), αλλά ότι είναι δεδομένη μια secular κοσμοαντίληψη, δίπλα στην οποία γίνονται ανεκτοί οι ψυχολογικοί λόγοι που οδηγούν σε ανέλπιδες «ελπίδες», τζούφιες αλλά χαλαρωτικές «πίστεις» και χρήσιμα αν και αβάσιμα υποστηρικτικά «αποκούμπια». Τύπου, εντάξει, η πίστη είναι ένας βάκιλος που προσβάλλει τον εγκέφαλο των αφελών ή των απλώς ανθρώπινων, δεν είναι και να πολυσυζητήσεις μαζί τους, αλλά τι να κάνουμε, κάποιους πιο αδύναμους τους βοηθάει να τη βγάλουν, το καταλαβαίνουμε (αν και οι ίδιοι έχουμε αρθεί πάνω από τέτοιες ταπεινές, οπισθοδρομικές, αδιαφώτιστες ανάγκες), δεν θα τους φάμε κιόλας, θα συζήσουμε αρμονικά. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που η κοινωνία ξεχειλίζει από διάφορες απίθανες και φτωχότατες μεταφυσικές (δηλαδή, θεωρητικές νοηματοδοτήσεις, όχι ιπτάμενα φλυτζάνια, εδώ δεν αναφέρομαι στην απίστευτη πληθώρα εξωχριστιανικών δεισιδαιμονιών τύπου ζώδια αλλά σε ό,τι περνάει ως 'επιστημονικό' συμπέρασμα για το τι ΕΙΝΑΙ η συνείδηση —όχι μόνο πώς λειτουργεί, που και πάλι— ή για το τι συμβαίνει μετά θάνατον, πράγματα για τα οποία δεν ξέρουμε τίποτε. Ή για το τι είναι ύλη, που όλοι μα όλοι έχουν ένα σχήμα 19ου αιώνος στο μυαλό τους που έκτοτε άλλαξε ΑΡΔΗΝ, αλλά με αυτό το παρωχημένο σχήμα θεωρούν εαυτούς «επιστημονικούς υλιστές» χωρίς να είναι τίποτε από τα δύο). 

Νίτσε:«Ψάχνω νὰ βρῶ τὸ Θεό!».

Ὁ τρελός- Δὲν ἀκούσατε γιὰ ἐκεῖνο τὸν τρελὸ ποὺ κρατοῦσε ἕνα ἀναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι κι ἔτρεχε στὴν ἀγορὰ φωνάζοντας ἀσταμάτητα: «Ψάχνω νὰ βρῶ τὸ Θεό!». Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παρευρισκόμενους δὲν πίστευαν στὸ Θεό, ξέσπασαν σὲ δυνατὰ γέλια. Μήπως χάθηκε; ρώτησε κάποιος. Μήπως ἔχασε τὸ δρόμο του σὰν μικρὸ παιδί; εἶπε κάποιος ἄλλος. Ἤ μήπως κρύβεται; Μήπως μᾶς φοβᾶται; Μήπως μπάρκαρε στὸ πλοῖο; Μήπως ξενιτεύτηκε; -ἔτσι φώναζαν καὶ γελοῦσαν. 

Ὁ τρελὸς πήδησε ἀνάμεσά τους καὶ τοὺς διαπέρασε μὲ τὴ ματιά του. «Πού εἶναι ὁ Θεός;» φώναξε, 

«θὰ σᾶς πῶ ἐγώ! Τὸν σκοτώσαμε -ἐσεῖς κι ἐγώ. Εἴμαστε ὅλοι δολοφόνοι του! Ἀλλὰ πῶς τὸ κάναμε; Πῶς μπορέσαμε νὰ πιοῦμε τὴ θάλασσα ὡς τὴν τελευταῖα σταγόνα; Ποιός μᾶς ἔδωσε τὸ σφουγγάρι γιὰ νὰ σβήσουμε ὅλο τὸν ὁρίζοντα; Τί κάναμε ὅταν κόψαμε τὴν ἁλυσίδα ποὺ ἑνώνει τούτη τὴ γῆ μὲ τὸν ἥλιο της; Πρὸς τὰ ποῦ κινεῖται αὐτὴ τώρα; Πρὸς τὰ ποῦ κινούμαστε ἐμεῖς; Μακριὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἥλιους; Δὲν γκρεμιζόμαστε συνεχῶς; Πίσω, πλάγια, μπροστά, πρὸς ὅλες τὶς μεριές; Ὑπάρχει ἀκόμα ἕνα πάνω κι ἕνα κάτω; Δὲν περιπλανιόμαστε σὰν μέσα σ’ ἕνα ἀπέραντο μηδέν; Δὲν νιώθαμε τὴν ἀνάσα τοῦ κενοῦ χώρου; Δὲν κάνει περισσότερο κρύο; Δὲν ἔρχεται ἡ νύχτα, πάντα ἡ νύχτα, πάνω μας; Δὲν πρέπει ν’ ἀνάβουμε φανάρια στὸ καταμεσήμερο; Δὲν ἀκοῦμε ἀκόμη τίποτε ἀπὸ τὸ θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ νεκροθάφτες ποὺ θάβουν τὸ Θεό; Δὲν μυρίζουμε ἀκόμη τίποτε ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀποσύνθεση; -καὶ οἱ θεοὶ ἀποσυντίθενται! Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός! Ὁ Θεὸς παραμένει νεκρός! Κι ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε! Πῶς νὰ παρηγορηθοῦμε ἐμεῖς, οἱ φονιάδες τῶν φονιάδων; Κάτω ἀπ’ τὸ μαχαίρι μας μάτωσε ὅ,τι πιὸ ἅγιο καὶ πιὸ ἰσχυρὸ εἶχε ὡς τώρα ὁ κόσμος -ποιός θὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ αὐτὸ τὸ αἷμα; Ποιό νερὸ μπορεῖ νὰ μᾶς πλύνει; Ποιούς ἐξιλασμούς, ποιά ἱερὰ παιχνίδια πρέπει νὰ ἐφεύρουμε;Τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς πράξης δὲν εἶναι πολὺ μεγάλο γιὰ μᾶς; Δὲν πρέπει νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θεοὶ ἁπλῶς γιὰ νὰ φαινόμαστε ἄξιοί της; Ποτὲ δὲν ὑπῆρξε μεγαλύτερη πράξη -κι ὅποιος γεννηθεῖ μετὰ ἀπὸ μᾶς θὰ ἀνήκει, χάρη σὲ τούτη τὴν πράξη, σὲ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ! » 

-Ἐδῶ σιώπησε ὁ τρελὸς καὶ ξανακοίταξε τοὺς ἀκροατές του· κι ἐκεῖνοι σιωποῦσαν καὶ τὸν κοίταξαν ἔκπληκτοι. Στὸ τέλος αὐτὸς πέταξε στὸ χῶμα τὸ φανάρι του, ποὺ ‘γινε κομμάτια καὶ ἔσβησε. 

«Ἔρχομαι πολὺ νωρίς», εἶπε μετά, «δὲν ἔχει ἔρθει ἀκόμα ἡ ὥρα μου. Αὐτὸ τὸ τρομερὸ γεγονὸς εἶναι ἀκόμα στὸ δρόμο καὶ περιπλανιέται· δὲν ἔχει φτάσει ἀκόμη στ’ ἀφτιὰ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀστραπὴ καὶ ἡ βροντὴ χρειάζονται χρόνο· τὸ φῶς τῶν ἀστεριῶν χρειάζεται χρόνο· οἱ πράξεις, ἀκόμη κι ὅταν ἔχουν γίνει, χρειάζονται χρόνο, ὥσπου νὰ τὶς δοῦν καὶ νὰ τὶς ἀκούσουν οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὴ ἡ πράξη εἶναι πιὸ μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς ἀπ’ ὅ,τι τὰ πιὸ ἀπομακρυσμένα ἀστέρια -κι ὅμως αὐτοὶ τὴν ἔκαναν!».

-Λένε ἀκόμη πὼς τὴν ἴδια μέρα ὁ τρελὸς μπῆκε σὲ διάφορες ἐκκλησίες ὅπου ἔψαλε τὸ Requiem aeternam deo [αἰώνιο ρέκβιεμ στὸ Θεὸ] του. Κι ὅταν τὸν πετοῦσαν ἔξω καὶ τοῦ ζητοῦσαν τὸ λόγο, πάντα ἀπαντοῦσε λέγοντας τὸ ἴδιο: 

«Μὰ τί ἄλλο εἶναι τώρα αὐτὲς οἱ ἐκκλησίες ἐκτὸς ἀπὸ τάφοι καὶ μαυσωλεία τοῦ Θεοῦ;». 

Φρίντριχ Νῖτσε, Ἡ χαρούμενη ἐπιστήμη, μτφ. Ζήσης Σαρίκας, σ. 132-134, ἐκδόσεις «Νησῖδες», 2004, Θεσσαλονίκη 

[Ὁ πολυτονισμὸς καὶ ἡ ὑπογράμμιση εἶναι δικές μας]

Σχόλιον: 

Κι ἀφοῦ, συνένΝεοέλληνες ἀποφασίσαμε νὰ δολοφονήσουμε τὸν Θεό, ἄς ζήσουμε τώρα «σὲ μιὰ ἱστορία ἀνώτερη ἀπὸ κάθε ἱστορία ποὺ ὑπῆρξε μέχρι τώρα!»

Καλὴ διασκέδαση!

Ἐν τῷ μεταξύ, τὴν μάσκα ψηλά, προσευχὴ στὴν τηλεόραση, ὑπακοὴ στοὺς ἐκλεγμένους μας πολιτικοὺς καὶ συμμόρφωση στὶς συμβουλὲς τῶν εἰδικῶν. 

Καὶ ἀναμονὴ γιὰ τὸ σωτήριο ἐμβόλιο. Κουράγιο!

Καὶ μετά, ἀναμονὴ γιὰ τὰ σωτήρια ἐπιδόματα. 

Ἄλλωστε τὸ ἑπόμενο 5ήμερο, τὸ ἑπόμενο 15ήμερο, τὸ ἑπόμενο γιὰ πάντα θὰ εἶναι κρίσιμο. 

ΥΓ: Τώρα ποὺ ὁ ἐκλεγμένος μας πρωθυπουργὸς ἀνακοίνωσε ὅτι τὸ ἐμβόλιο θὰ διανέμεται δωρεάν, μήπως ἡ Ἀριστερὰ νὰ ἀπαιτήσει δωρεὰν ἐπιδόματα ταφῆς;

ΠΗΓΗ: Τὸ Ἔνζυμο

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com