Η σιωπή για την κρίση στην Ουκρανία και την ολοσχερή διάλυση των όποιων συλλογικών ταυτοτήτων.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Η κρίση στην Ουκρανία, η απειλή ενός πολέμου στη γειτονιά μας και η εκκωφαντική σιωπή των συλλογικών κινημάτων, η αδιαφορία μας μπροστά στην επαπειλούμενη συλλογική καταστροφή, δεν είναι μόνο συνέπεια της ατομικοδικαιωματικής εμμονής που μας τυφλώνει μπροστά στην ανάγκη του "συλλογικού", αλλά και ένδειξη ανάδυσης του "χαζοχαρούμενου" πολιτικού υποκειμένου, του ανθρώπου χαχαχούχα ή του stoiximan, που παραμυθιάζεται ότι η ατομική λύση της "πάρτης" του μπορεί να συντελεστεί ανεξάρτητα από την συλλογική πραγματικότητα στην οποία είναι ενταγμένος, ακόμη κι αν αυτή καταστραφεί.

Κοντολογίς, η κρίση στην Ουκρανία και η αντιμετώπιση της από τις δυτικές κοινωνίες, αναδεικνύει το τεράστιο έλλειμα σχέσεων και την ολοσχερή διάλυση των όποιων συλλογικών ταυτοτήτων.

Ο μύθος της συνεξάρτησης

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Το κίνημα της "ανεξαρτησίας" και άλλες προσεγγίσεις αυτοβοήθειας της «λαϊκής ψυχολογίας» απεικονίζουν τις σχέσεις με τρόπο εξαιρετικά παρόμοιο με τις απόψεις του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα όσον αφορά τον δεσμό γονέα-παιδιού.

Οι σημερινοί ειδικοί προσφέρουν συμβουλές που έχουν ως εξής:

Η ευτυχία σας είναι κάτι που πρέπει να έρχεται από μέσα σας και δεν πρέπει εξαρτάται από τον εραστή ή τον σύντροφό σας.
Η ευημερία σας δεν είναι δική τους ευθύνη και η δική τους ευημερία δεν είναι δική σας.
Κάθε άτομο πρέπει να φροντίζει για τον εαυτό του.
Επιπλέον, πρέπει να μάθετε να μην αφήνετε την εσωτερική σας ησυχία να ενοχλείται από το άτομο που είναι πιο κοντά σας.
Εάν ο σύντροφός σας ενεργεί με τρόπο που υπονομεύει την αίσθηση ασφάλειας σας, θα πρέπει να είστε σε θέση απομακρυνθείτε συναισθηματικά από την κατάσταση αυτή.
«Κάνε φόκους στον εαυτό σου και επέμεινε σ’ αυτό”
Εάν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, μπορεί να υπάρχει κάποια δυσλειτουργία. Κάτι πάει λάθος μαζί σου.

Μπορεί να έχεις εμπλακεί πολύ με το άλλο άτομο ή να έχεις συνεξαρτηθεί και πρέπει να μάθεις να θέτεις καλύτερα “όρια”.

Η βασική προϋπόθεση στην οποία βασίζεται αυτή η άποψη είναι ότι η ιδανική σχέση είναι μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι αυτάρκεις και οι δυό και ενώνονται με έναν ώριμος τρόπο, διατηρώντας και σεβόμενοι παράλληλα τα σαφή όρια τους.

Εάν αναπτύξεις μια ισχυρή εξάρτηση από τον σύντροφό σου, είσαι κατά κάποιο τρόπο ανεπαρκής και χρειάζεται να δουλέψεις με τον εαυτό σου για να γίνεις πιο «διαφοροποιημένοι» και να αναπτύξεις “μεγαλύτερη αίσθηση του εαυτού.”

Το χειρότερο δυνατό σενάριο είναι ότι θα καταλήξεις να χρειάζεσαι τον σύντροφό σου, πράγμα που εξομοιώνεται με «εθισμό» σε αυτόν ή αυτήν, και όλοι γνωρίζουμε ότι ο εθισμός είναι μια επικίνδυνη προοπτική.

Ενώ οι διδασκαλίες του κινήματος αυτού της “ανεξαρτησίας” παραμένουν πάρα πολύ χρήσιμες στην αντιμετώπιση των μελών της οικογένειας που πάσχουν από κατάχρηση ουσιών (όπως ήταν η αρχική πρόθεση), μπορεί να είναι παραπλανητικές και ακόμη και επιζήμιες, όταν εφαρμόζονται αδιάκριτα σε όλες τις σχέσεις.

Αλλά η βιολογία λέει μια πολύ διαφορετική ιστορία.

Η ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Πολλές μελέτες δείχνουν ότι από τη στιγμή που θα συνδεθούμε με κάποιον, οι δύο μας σχηματίζουμε μια φυσιολογική μονάδα.

Μα τι έχετε πάθει;

08/01/2022

“Μα, τι έχετε πάθει” είναι πλέον μια viral ατάκα του πρωταγωνιστή της ταινίας “Don’t look up”, με την οποία εκφράζεται η αγωνία του για την άρνηση (με την ψυχολογική σημασία του όρου) των ανθρώπων να αντιληφθούν την απειλή που επέρχεται και να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Και πιάνω τον εαυτό μου να αγωνιώ με τον ίδιο τρόπο, καθώς διαβάζω ένα πρόσφατο άρθρο της Katja Grace από το Future of Humanity Institute της Οξφόρδης. Μα, τι έχουμε πάθει!

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης

ΗGrace ηγήθηκε μιας ερευνητικής ομάδας που συγκέντρωσε απαντήσεις από 352 ακαδημαϊκούς και ειδικούς στη “μηχανική μάθηση” και κατέληξαν, μεταξύ άλλων, στο συμπέρασμα πως στα επόμενα 10 χρόνια η τεχνητή νοημοσύνη (A.I.) θα τα καταφέρνει καλύτερα από τους ανθρώπους στη μετάφραση γλωσσών (μέχρι το 2024), τη συγγραφή δοκιμίων (έως το 2026), τη συγγραφή των κορυφαίων 40 τραγουδιών (μέχρι το 2028), αλλά και την οδήγηση αυτοκινήτων.

Είναι φανερό πως η  τεχνολογία αναπτύσσεται με εκθετική ταχύτητα, μεταμορφώνοντας τον τρόπο με τον οποίο εκτελούμε τις καθημερινές μας εργασίες, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς η πανδημική κρίση και η κρατική διαχείριση της λειτούργησε ως ένας επιπλέον καταλύτης/επιταχυντής στην κατεύθυνση της ψηφιακής μετάβασης του Καπιταλισμού.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς παρανοειδής ή τεχνοφοβικός για να ανησυχήσει για τις συνέπειες αυτής της μετάβασης. Ήδη ένας μεγάλος αριθμός σοβαρών επιστημόνων εκτιμούν ότι η “αυτοματοποίηση” θα κοστίσει στο 47% των ανθρώπων την εργασία τους, καταδικάζοντας τους σε κάποιο Ελάχιστο Εγγυημένο ξεροκόμματο, που οι κυβερνήσεις θα χορηγούν στους συμμορφωμένους -και μόνο- useless eaters του νέου κοινωνικού συστήματος που επιχειρείται να διαμορφωθεί. Ναι, στα αμέσως επόμενα χρόνια, όλα δείχνουν πως, το 47% των θέσεων εργασίας θα χαθούν και αντικατασταθούν από συστήματα τεχνητής νοημοσύνης.

Πυροβολήσαμε τόσο την οικογένεια που μάλλον σκοτώσαμε την Αγάπη.

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης fb 

Με αφορμή τις γιορτές που προηγήθηκαν, σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο επιτεύγμα μας στο πεδίο των οικογενειακών σχέσεων είναι που καταφέραμε, αντί να είμαστε όλοι μαζί γύρω από την τηλεόραση, να έχει ο καθένας μας την δική του οθόνη.

Με άλλα λόγια τόσες "επαναστάσεις" ενάντια στο "κωλόσογο", στα στερεότυπα και την καταπίεση και το μόνο που καταφέραμε είναι να κάνουμε τη ζωή πιο ελεύθερη για το "εγώ" και πιο διαλυτική για το "εμείς".

Κάναμε τη ζωή καλύτερη για τους ενήλικες, αλλά χειρότερη για τα παιδιά.

Καταφέραμε να γίνουμε πιο αυτόνομοι, αλλά λιγότερο αγαπημένοι.

Πυροβολήσαμε τόσο την οικογένεια που μάλλον σκοτώσαμε την Αγάπη.

Στην Κοινωνία της υπαρξιακής Απαξίωσης -που ζούμε- οι συνεχείς παραβιάσεις των ορίων του Εαυτού

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Στην Κοινωνία της υπαρξιακής Απαξίωσης -που ζούμε- οι συνεχείς παραβιάσεις των ορίων του Εαυτού επηρεάζουν δραματικά το σύστημα αυτορύθμισης του ατόμου σε:

(α) συναισθηματικό επίπεδο, με την εκδήλωση συχνά ανάρμοστου, έντονου θυμού ή δυσκολίας ελέγχου του θυμού, αίσθημα κενού και εν γένει αστάθεια του συναισθήματος,

(β) γνωσιακό επίπεδο, με την απορρύθμιση της σκέψης, παροδικές ή μονιμότερες παρανοϊκές-παραληρητικές ιδέες, συμπτώματα αποσύνδεσης ή άρνησης και πιθανόν διαταραγμένη και ασταθή εικόνα ή αίσθηση του εαυτού.

(γ) συμπεριφορικό επίπεδο, με την εκδήλωση παρορμητικότητας ακόμη και σε τομείς δυνητικά αυτοκαταστροφικούς, όπως για παράδειγμα οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις (ψυχοτρόπα, αλκοόλ, διαδικτυακός τζόγος, ψυχοφάρμακα και λοιπά)

(δ) ως εκ τούτων και σε διαπροσωπικό επίπεδο, με την αύξηση των εντάσεων και της αστάθειας στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Λένε στην Κρήτη μια ιστορία συγκινητική. Σ’ ένα απόμερο χωριό, δίπλα στη θάλασσα, ζει ένας γέρος με την γριά του. Το «έχει» τους λιγοστό. Στέλνουν και την σύνταξη που παίρνουν στα παιδιά στην Αθήνα. Μοναδική τους περι-ουσία ο Έρωτας τους και η ζωή που μοιράζεται. Ώσπου, μια άγρια μέρα, εμφανίζονται στον ορίζοντα πειρατές - άλλοι από τους συνήθεις κρατικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους που κυνηγάει τους φτωχούς ανθρώπους. Κανονικοί πειρατές. Με μαύρες σημαίες και με νεκροκεφαλές και τα τοιαύτα. Ζόρικα πράγματα, δηλαδή. Τρομάζει ο γέρος και παρακαλεί τη γριά να φύγουνε να σωθούνε. Μα αυτή ινάτι, να μην πάει πουθενά. Ατρόμητη. «Σώπα μωρέ, κι ήντα θα μας κάνουνε εμάς;» «Εκουζουλάθηκες γυναίκα;» αγωνιά αυτός. «Ούφου, ούφου» τον αποπαίρνει αυτή. «Κι ανέ σε πιάσουνε, ανέ σε βιάσουνε;» επιμένει. «Μα ήντα σου γροικώ και λες; Εμένα μπρε θα βιάσουνε; Γρά γυναίκα; Ναι, να με δούνε θέλει, ετσά απού 'γινα και να με βιάσουνε θέλει!» αυτοσαρκάζεται η γυναίκα. «Κι αν σε δούνε με τα δικά μου μάτια;» την ερωτεύεται για μια ακόμη φορά εκείνος