Του Πέτρου Μηλιαράκη
Η διεθνής ευθύνη προβάλλεται από το Κράτος που θέλει να υπερασπιστεί δικαιώματα που του αναγνωρίζει η διεθνής έννομη τάξη
Η Ελλάδα έχει χρέος διά των πολιτειακών της Οργάνων να θέτει διαρκώς το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων καθώς και του κατοχικού δανείου. Ωστόσο,στην πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα της εκτελούσας χρέη καγκελαρίου κυρίας Ανγκέλα Μέρκελ (από ό,τι δυστυχώς αποδείχτηκε) σε επίπεδο ελληνικής Πολιτείας δεν τέθηκε τέτοιο ζήτημα! Αυτό αφορά παράλειψη η οποία κρίνεται ασυγχώρητη!
Και είναι ασυγχώρητη διότι πράγματι προς το βάσιμο αυτό αίτημα, το οποίο είναι απαράγραπτο ,συλλειτουργούν όλοι οι κανόνες του σύγχρονου διεθνούς και ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμου. Η παρούσα δε ανάλυση (1) μπορεί να είναι χρήσιμη στη συνολική προβληματική του τρόπου αντιμετώπισης και διεκδίκησης τόσο του κατοχικού (πολεμικού) δανείου όσο και των πολεμικών επανορθώσεων (αποζημιώσεων) από την ενωμένη (πλέον) Γερμανία. Με τούτη την προδιάθεση υπ’ όψιν τα εξής
•ΟΙ ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
Όταν η Γερμανία κήρυξε το πόλεμο κατά της Ελλάδας, η Σύμβαση της Χάγης της 18ης Οκτωβρίου 1907 αναφερόταν με βάση το άρθρο 3, τόσο στις αξιώσεις αποζημίωσης λόγω των εχθροπραξιών, όσο και στην ευθύνη «δια πάσας τας υπό των συμμετεχόντων της στρατιωτικής δυνάμεως ενεργεθείσας πράξεις».
Παραλλήλως, ειδικότερα για τις εχθροπραξίες, με βάση το άρθρο 22 της προαναφερόμενης Σύμβασης της Χάγης, καθιερωνόταν η Αρχή Δικαίου, και για τη Γερμανία που ήταν άλλωστε η επιτιθέμενη, ότι ο εμπόλεμος: «δεν έχει απεριόριστο δικαίωμα περί την εκλογή των μέσων προς βλάβην του εχθρού».
