BABY X - Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΜΈΛΛΟΝΤΟΣ

BABY X

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΜΈΛΛΟΝΤΟΣ

Το ΜETAverse, το METAσύμπαν του Bill Gates (Μπιλ Γκέιτς), του Klaus Martin Schwab (Κλάους Μάρτιν Σβαμπ) και του George Soros (Τζωρτζ Σόρος) προ των πυλών.

Η "Μεγάλη Επανεκκίνηση", η αλλιώς ο "Γενναίος Νέος Κόσμος" άρχισε!

ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΕΡΓΑΤΙΚΗ, "ΑΧΡΗΣΤΗ" ΤΑΞΗ ΑΠΌ ΕΙΚΟΝΙΚΟΥΣ ΤΕΧΝΗΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

_______________

από Vangelis Chorafas

To BABY X είναι ένα εικονικό μωρό. Πρόκειται για ένα πείραμα της εταιρείας Soul Machines με έδρα τη Νέα Ζηλανδία, που στοχεύει στον εξανθρωπισμό της τεχνητής νοημοσύνης ώστε να γίνει πιο ελκυστική και πιο αλληλεπιδραστική για το κοινό.

Ο «εγκέφαλος» του εικονικού μωρού αποτελείται από αλγόριθμους που συνάγουν τι είναι καλό και τι κακό. Οι ερευνητές προγραμματίζουν τον εγκέφαλο να ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένες εντολές και χρησιμοποιούν επίσης εργαλεία αναγνώρισης για να του επιτρέπουν να αναγνωρίζει λέξεις και εικόνες. Αυτό επιτρέπει στη συνέχεια στο Baby X να μάθει πώς να ανταποκρίνεται στις αλληλεπιδράσεις, ακριβώς όπως ένα πραγματικό μωρό.

Το μωρό τότε μαθαίνει ότι ο σωστός προσδιορισμός λέξεων όπως «γάλα» είναι καλός και μαθαίνει να το επαναλαμβάνει στο μέλλον. Η ενισχυτική μάθηση όπως αυτή, παρόμοια με ενός πραγματικού μωρού, βοηθά το Baby X να αποφασίσει πώς να αντιδράσει σε ορισμένες καταστάσεις.

Από τη στιγμή που το πείραμα του Baby X θα ολοκληρωθεί, περνάμε στο επόμενο στάδιο, δηλαδή στη παραγωγή εικονικών παιδιών.

Η Ευρασιατική Κρίση και η Ουκρανία ( Α΄ μέρος)

Ο Νίκος Μαυρίδης και ο Βαγγέλης Χωραφάς στα πλαίσια της εκπομπής "Γεωπολιτισμός" αναφέρονται στο γεωπολιτικό υπόβαθρο της κρίσης, το περιεχόμενο του «Υβριδικού Πολέμου» και την γεωστρατηγική τριάδα Αμερικής- Ρωσίας – Κίνας. Πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας συζήτησης (έλαβε χώρα το Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2022) για την μεγάλη κρίση στην Ουκρανία και στην ευρύτερη ζώνη της Ευρασίας.

ΠΗΓΗ: Antifono.gr

The Blacklist: Όψεις ενός μεταμοντέρνου ήρωα

από

 Βαγγέλης Χωραφάς

 -

10 Ιανουαρίου 2022

0

2

Οι τηλεοπτικές σειρές μπορεί να καλύπτουν μία σειρά θεμάτων, από τα οποία είναι βέβαιο, ότι η φιλοσοφία και η ηθική δεν είναι από τα πλέον δημοφιλή. Ο λόγος είναι προφανής: Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και τα θέματα της ηθικής στο επίπεδο της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής εικόνας, θεωρούνται το αντίθετο της διασκέδασης.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, όπως η σειρά «The Blacklist», οι οποίες αποτελούν παράδειγμα για το πώς τα θέματα ηθικής συμπεριφοράς μπορούν να ενσωματωθούν με επιτυχία σε μία τηλεοπτική σειρά.

Περισσότερο από μία δεκαετία πριν, σειρές όπως το «Breaking Bad» και το «Better Call Saul» ξεκίνησαν αυτή την τάση. Στόχος τους ήταν να δείξουν στο τηλεοπτικό κοινό το πώς διαφθείρεται ένας μέσος άνθρωπος, αν υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τέτοιου είδους προβλήματα δεν είχαν θιγεί και σε παλαιότερες σειρές και ταινίες. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, αυτού του είδους οι προβληματισμοί έρχονται συχνότερα σε πρώτο πλάνο. Αν εξαιρέσει κάποιος το ενδεχόμενο οι συντελεστές των σειρών (σκηνοθέτες, σεναριογράφοι κ.λπ.) να έχουν γίνει περισσότερο δημιουργικοί, το βέβαιο είναι ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει διασπαστεί σε πολλές κατηγορίες, ως αποτέλεσμα της επικράτησης του μεταμοντερνισμού. Παρά την πολυδιάσπαση, εμφανίζεται ένας κοινός παρονομαστής—πολλοί τηλεθεατές τείνουν να προτιμούν σειρές που αναδεικνύουν κάποιο είδος εξήγησης για την ελαττωματική λειτουργία του σημερινού κόσμου.

Με τα δεδομένα αυτά, είναι σημαντικό να μην υποεκτιμούνται οι επιδράσεις που είχαν την τελευταία εικοσαετία οι γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις στους δημιουργούς και στο κοινό.

Ο ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Η σταθερότητα των πολιτικών δομών των σύγχρονων κοινωνιών –και ιδιαίτερα των κοινωνιών της Δύσης– έχει πολλά στοιχεία ομοιότητας με τις ανάλογες δομές των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Οι δομές αυτές είναι μεγάλες, πειστικές και σταθερά εμπεδωμένες στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά στηρίζονται σε θεμέλια τα οποία έχουν αμετάκλητα διαβρωθεί. Κάτω από την επιφάνεια των εκλογών και των θέσεων εξουσίας, τα πολιτικά ρεύματα τα οποία αποτέλεσαν τους οργανωτικούς παράγοντες των κοινωνιών, διαιρώντας τους λαούς τους σε μεγάλα στρατόπεδα με βάση τις τάξεις, την πρόοδο ή την αντίδραση, το έθνος ή τους υπερεθνικούς θεσμούς, έχουν χάσει τη δυναμική τους, τη δυνατότητα έμπνευσης ή την ικανότητα απόσπασης συναινέσεων. Επιπλέον, ελάχιστα αντανακλούν τα νέα ζητήματα που δημιουργούν επιπρόσθετες διακρίσεις στις σύγχρονες κοινωνίες, χάνοντας και τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως παράγοντας συνοχής του πολυδιασπασμένου κοινωνικού ιστού.