Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δύο είναι οι ερωτήσεις που προκύπτουν αβίαστα: Μπορεί ένας συγγραφέας του προπερασμένου αιώνα να συνομιλήσει με τους νέους τού σήμερα αλλά και τον πνευματικό κόσμο της χώρας; Δεύτερον: μπορεί η γλώσσα του Παπαδιαμάντη να γίνει κατανοητή και -ως εκ τούτου- κατανοητό και το έργο του;
Θα προσπαθήσω να απαντήσω και φιλολογικά -παρότι δεν είμαι θεράπων της φιλολογικής επιστήμης- και λογοτεχνικά υπό το πρίσμα όμως της δημοσιογραφικής ματιάς στον πολιτικο-κοινωνικό χαρακτήρα τής λογοτεχνίας. Είμαι της γνώμης ότι η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι αδύνατον να μεταφραστεί ή να αποδοθεί έστω στα νέα ελληνικά χωρίς να χαθεί η αίγλη και το μεγαλείο του πρωτότυπου έργου.
Θεωρώ ότι ένας νέος σήμερα δεν είναι ικανός -λόγω της μονοδιάστατης Παιδείας του κυρίως - να κατανοήσει την οιονεί αρχαΐζουσα γλώσσα του Σκιαθίτη συγγραφέα, που είναι ταυτόχρονα καθαρεύουσα, εκκλησιαστική, γλώσσα των εφημερίδων, δημοτική, βυζαντινή, λαϊκή. Όλες οι μορφές αυτές είναι το μεγάλο όπλο έκφρασής του, το αποκλειστικά δικό του γλωσσικό φρόνημα. Μ’ αυτή τη γλώσσα δημιουργεί τη μεγάλη λογοτεχνία. Κάθε απόπειρα να αποδοθεί στη νέα ελληνική είναι ματαιοπονία. Απλούστατα θα χάσει την ψυχική της βαθύτητα και την καταγωγή της, που είναι η ίδια η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ο Μπουφόν έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι το ύφος του, ο Χάιντεγκερ και ο Βιτγκενστάιν θεωρούσαν ότι ο άνθρωπος είναι η γλώσσα του. Αυτό είναι ο Παπαδιαμάντης.
Διαβάστε π.χ., το έργο "Ο έρωτας στα χιόνια" όπως το απέδωσε στα νέα ελληνικά ο πρόσφατα αποβιώσας Μένης Κουμανταρέας. Αυτό δεν είναι Παπαδιαμάντης. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε άλλο, όχι όμως Παπαδιαμάντης. Άρα οι εκπαιδευτικοί φιλόλογοι είναι ανάγκη πάσα να βρουν άλλον τρόπο να μεταλαμπαδεύσουν στους μαθητές το νόημα και την ουσία του μοναδικού αυτού έργου του. Να μπουν στο βάθος του, να το κάνουν κτήμα τους και να το μεταδώσουν ατόφιο και αναλλοίωτο στους διψασμένους να μάθουν νέους, σε όσους τελοσπάντων νοιώθουν υπερήφανοι για τέτοιους προγόνους.
