Είναι εντελώς αδύνατο να καταλάβει κανείς την ουκρανική κρίση, αν θεωρήσει ότι η ιστορία ξεκινάει προχτές, με τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, αν δεν γνωρίζει τα αίτια και το πώς φτάσαμε εδώ.
Ασφαλώς επιθετική, αν κριθεί με «τοπικά» κριτήρια, η επέμβαση της Μόσχας έχει αμυντικά χαρακτηριστικά στην πραγματικότητα, αν εξετασθεί από ιστορική και διεθνή άποψη. Δεν το γράφουμε για να τη δικαιολογήσουμε, αλλά για να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε το τι συμβαίνει και τι μπορεί να συμβεί. Αλλιώς θα καταλήξουμε στις αρλούμπες διάφορων δημοσιογράφων, όπως μία στο ΣΚΑΪ, που μιλούσε για «τρέλα» του Πούτιν, ή διαφόρων «διεθνολόγων» της πυρκαγιάς, όπως αυτός που μας έλεγε από το MEGA ότι ο Πούτιν είναι «Χίτλερ», καυτηριάζοντας μάλιστα τη Δύση γιατί δεν κάνει ό,τι έκανε και στον Χίτλερ (κάτι που κυριολεκτικά σημαίνει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή την καταστροφή της ανθρωπότητας!). Με αυτά που ακούνε και διαβάζουν από τα ΜΜΕ οι Έλληνες, απορώ πώς εξακολουθεί και δεν έχει βαθιά διαταραχθεί η πνευματική μας υγεία.
Ούτε η Ρωσία θέλει βέβαια την Ουκρανία για αγορά και για αυτό επενέβη. Η Ουκρανία είναι ήδη μια απολύτως κατεστραμμένη χώρα, βάρος και όχι όφελος για τη Μόσχα αν την ελέγξει. Δεν την κατέστρεψε άλλωστε η Ρωσία, προηγήθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πολύ αποτελεσματικότερο οποιασδήποτε εισβολής.
Επειδή μερικοί μπορεί να πουν τώρα ότι δεν ξέρω τι λέω, θα τους απαντήσω ότι η παρούσα ουκρανική κρίση ήταν και απολύτως προβλέψιμη και απολύτως αποτρέψιμη. Και μάλιστα δεν θα το κάνω βασισμένος στις δικές μου ιδέες και συλλογισμούς, ή κανέναν ριζοσπάστη περιθωριακό, αλλά στο τι λένε διακεκριμένες προσωπικότητες του δυτικού κόσμου, όπως για παράδειγμα ο ίδιος ο τωρινός αρχηγός της CIA, ο Χένρι Κίσινγκερ ή ο Τζορτζ Κέναν.
Και θα μπορούσε ακόμα και τώρα να περιοριστεί τουλάχιστον η ουκρανική τραγωδία, να ανοίξει ο δρόμος για μια ειρηνική λύση. Για παράδειγμα χτες Σάββατο, τα μέλη του ΝΑΤΟ, περιλαμβανομένης της Γερμανίας, ιστορικής κοιτίδας του Ναζισμού, που χρωστάει στη Μόσχα το ότι είναι ενωμένη σήμερα, αποφάσισαν την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Οι Ουκρανοί όμως δεν μπορούν να νικήσουν τον ρωσικό στρατό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν αυτά τα όπλα είναι να διευρύνουν την αιματοχυσία στην Ουκρανία. Αν πράγματι ενδιαφέρονταν για την ειρήνη τα μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θα έπρεπε, αντί για όπλα να σκοτωθούν Ουκρανοί και Ρώσοι, να στείλουν μάλλον μεσολαβητές στο Κίεβο και τη Μόσχα και να δηλώσουν ότι δεν πρέπει να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ (κάτι που ούτως ή άλλως δεν θα γίνει) και ότι η χώρα μπορεί να διατηρήσει ένα ουδέτερο καθεστώς. Δεν πρόκειται για καμιά ριζοσπαστική πρόταση. Την έκανε και ο ίδιος ο Χένρι Κίσινγκερ το 2014, προτείνοντας τη «φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας. . Φαίνεται όμως ότι τα πραγματικά αφεντικά της Δύσης, που δεν είναι βέβαια τα μάλλον γελοία ανθρωπάκια, οι διάφοροι Σολτς και Μακρόν, δεν επιτρέπουν στις κατ’ όνομα ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών τέτοιες πρωτοβουλίες. Κι όχι μόνο ρίχνουν λάδι στη φωτιά της Ουκρανίας, για την οποία δήθεν κόπτονται, αλλά και παίρνουν μέτρα που απειλούν να οδηγήσουν σε μεγάλο Οικονομικό Κραχ την ανθρωπότητα και την ίδια την Ευρώπη, αλλά και να μας φέρνουν κοντύτερα στην καταστροφή του ανθρώπινου είδους μέσα από τον τρίτο, πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο.
Τι έγραφε ο αρχηγός της CIA
Το ότι η παρούσα ουκρανική κρίση ήταν και προβλέψιμη και αποτρέψιμη δεν το λέω εγώ. Ο νυν αρχηγός της CIA Ουίλιαμ Μπερνς, γράφει στην κυβέρνησή του, ήδη από το 1995, ότι «η εχθρότητα προς την επέκταση του ΝΑΤΟ είναι αισθητή σχεδόν καθολικά σε όλο το πολιτικό φάσμα εδώ». Δεν υπάρχει ακόμα κανένας Πούτιν, ο φιλοαμερικανός Γέλτσιν κυβερνά μια Ρωσία – Μπανανία το 1995. Ο Μπερνς χαρακτηρίζει την απόφαση της κυβέρνησης Κλίντον να εντάξει την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχία στο ΝΑΤΟ, «πρόωρη στην καλύτερη περίπτωση και αχρείαστα προκλητική στη χειρότερη» και προειδοποιεί για σύννεφα καταιγίδας που μαζεύονται σιγά – σιγά και θα αφήσουν το αποτύπωμά τους για δεκαετίες στις αμερικανορωσικές σχέσεις. Και σε ένα άλλο υπόμνημά του, από το 2008, παρατηρεί: «Δεν έχω βρει ούτε έναν Ρώσο, ούτε καν ανάμεσα στους πιο σκληρούς φιλελεύθερους επικριτές του Πούτιν που να θεωρεί την ένταξη της Ουκρανίας τίποτα λιγότερο από μια ευθεία πρόκληση στα ρωσικά συμφέροντα».
Κέναν και Μάτλοκ
