Η Γενοκτονία και οι θαραλλέοι πολίτες της Τουρκίας

Θεοφάνης Μαλκίδης

Η Γενοκτονία και η κοινωνία των πολιτών στην Τουρκία

Αφιέρωμα στην Εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας. Νέα Υόρκη Ιούνιος 2022

Επιμέλεια και μετάφραση του αφιερώματος

Θεοφάνης Μαλκίδης

Θεοφάνης Μαλκίδης

Οι συναγωνιστές μας

Εδώ και χρόνια έχουμε αναπτύξει έναν ιστορικής σημασίας ειλικρινή διάλογο με έντιμες προσωπικότητες στην Τουρκία. Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειάς μας που έχει συνέπεια, ανιδιοτέλεια, σοβαρότητα, ειλικρίνεια, δεν αποσιωπά την αλήθεια και δεν καταναλώνει ούτε ευτελίζει το ζήτημα.

Συνομιλήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με τους ερευνητές, διανοούμενους, ανθρώπους που διώκονται για τις ιδέες τους, συνεργαστήκαμε σε συνέδρια, επιστημονικές συναντήσεις και συζητήσεις σε όλον τον πλανήτη. Το Συνέδριο στην Αγκυρα για το Ποντιακό ζήτημα και τη Γενοκτονία τον Απρίλιο του 2016 ήρθε ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω. Κάποτε έρχεται η ιστορική στιγμή που πρέπει να μιλήσεις στον τόπο του εγκλήματος για το έγκλημα που διέπραξαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί, οι δάσκαλοι του Χίτλερ και των Ναζί.

Με τους Ragip Zarakolu, Sait Çetinoğlu και Tamer Çilingir έχω μία μακροχρόνια και συνεχή συνεργασία. Μιλήσαμε, συζητήσαμε και συνεργαστήκαμε, μεταξύ των άλλων σε συνέδρια, σε κοινές συγγραφικές προσπάθειες στην ελληνική, τουρκική και αγγλική γλώσσα, για το ζήτημα της Γενοκτονίας και για την αναγνώρισή της. Και οι τρεις συνεργάτες, σπουδαίοι και έντιμοι συνομιλητές και συναγωνιστές, έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα και έχουν μιλήσει για τη Γενοκτονία, σε εκδηλώσεις και επιστημονικές συναντήσεις.

Ο Ragip Zarakolu γεννήθηκε στην Πρίγκηπο και από τα νεανικά του χρόνια έδειξε το ενδιαφέρον του για τους Αρμένιους και τους Ελληνες. Το 1977 ο Ragip και η σύζυγός του Aysenur δημιουργούν τον εκδοτικό οίκο Belge, με έδρα στην Κωνσταντινούπολη εκδίδοντας βιβλία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, για τον πολιτισμό του Πόντου, για τη Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων, για τους Κούρδους. Από το θάνατο της συζύγου του το 2002, η οποία είχε φτάσει στις 34 δικαστικές διώξεις, ο Zarakolou έχοντας διωχθεί, βασανισθεί και φυλακισθεί για τη δραστηριότητά του, ζει πλέον εκτός Τουρκίας.

Ιστορίες με κρυπτοχριστιανούς στην Τουρκία*

Με λένε Ελένη…

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

          Αεροδρόμιο της Αγκύρας, το 199… Με τον ιερομόναχο Κύριλλο της Μονής …. είμαστε στο χώρο αναχωρήσεων του αεροδρομίου της Αγκύρας. Προερχόμαστε από ταξίδι στην αγία Καππαδοκία, όπου λίγοι ήσαν οι τουρίστες – προσκυνητές και τα έχουμε λίγο χαμένα, βλέποντας το πλήθος και την ποικιλία των φυλών και των ενδυμασιών.  Πηγαίνουμε στην Τραπεζούντα, στο κέντρο του ποντιακού Ελληνισμού. Μέσα σε αυτό το ανώνυμο πλήθος, που ζαλίζεται κανείς βλέποντας το πλήθος  να τρέχει σα σε ζαλισμένο κοπάδι για να προλάβει την πτήση ο π. Κύριλλος πέρασε απαρατήρητος. Ψηλός, ξερακιανός, με μακριά μαύρη γενειάδα, φορούσε το αντερί του, το ράσο του και ένα μαύρο πανωφόρι, λόγω της εποχής. Ήταν προχωρημένο φθινόπωρο. Πολλοί από τους ταξιδιώτες ήσαν γενειοφόροι και αρκετοί φορούσαν ιμάτια και κελεμπίες…  Ήσαν πολλοί και οι αστυνομικοί που γύριζαν σε όλο το χώρο του αεροδρομίου οπλισμένοι σαν αστακοί…

          Στην οθόνη αναχωρήσεων των πτήσεων του αεροδρομίου είδαμε τους αριθμούς των γκισέ που πρέπει να πάμε για να παραδώσουμε τις βαλίτσες μας και να πάρουμε την κάρτα επιβίβασης. Περιμέναμε με υπομονή στην ουρά έως ότου φτάσαμε μπρος στη συνοδό εδάφους, μια καλοκαμωμένη νέα κοπέλα, με όμορφο πρόσωπο, μελαχρινή, με γαλάζια μάτια. Πρώτος πέρασε ο π. Κύριλλος. Ήμουν πίσω του. Έδωσε το διαβατήριό του και έβαλε τη βαλίτσα στη ζυγαριά. Η κοπέλα άνοιξε το διαβατήριο και τον κοίταξε επίμονα στα μάτια. Κάποια στιγμή τα βλέμματα συναντήθηκαν. Του είπε στα αγγλικά, σε χαμηλό ευγενικό τόνο:

-Είστε Έλληνας…

-Μάλιστα, της απάντησε κοφτά ο π. Κύριλλος.

-Και Πόντιος; Τον ξαναρώτησε

-Μάλιστα, της απάντησε πάλι ο π. Κύριλλος, αυτή τη φορά απορημένος.

Η κοπέλα με το ίδιο θερμό πάντα χαμόγελο συνέχισε τις ερωτήσεις.

-Ξέρετε ποντιακά;

-Μάλιστα, της απάντησε μονολεκτικά ο π. Κύριλλος.

Τότε του μίλησε στα ποντιακά.

-Θέλω μια χάρη πάτερ, να μου διαβάσετε μιαν ευχή, να με ευλογήσετε.

Ξαφνιάστηκε ο π. Κύριλλος.

ΤΗΝ 19η ΜΑΐΟΥ 2022 ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΔΥΟ ΚΕΡΙΑ – ΔΥΟ ΛΑΜΠΑΔΕΣ

 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

(μιλώντας σε Ρ/Σ)

Ο ΜΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ

ΤΗΝ 19η ΜΑΐΟΥ 2022 ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΔΥΟ ΚΕΡΙΑ – ΔΥΟ ΛΑΜΠΑΔΕΣ

ΣΤΕΦΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΝΤΑΧΑΟΥ

ΤΩΝ ΑΜΦΙΒΙΩΝ ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Ποια ήταν η ευγενής επιδίωξη μου, ο ευγενής στόχος μου προτείνοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας τον Αύγουστο του 1988. Το Σεπτέμβριο του 2004 πρότεινα στις Βρυξέλλες την προέκταση της ως Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού.  Τότε η Εργκενεκόν και οι Αλβανοί πριν επιστρέψω στην Ελλάδα κατέστρεψαν την ιστοσελίδα μου. Παρ΄ όλο που δεν ασχολήθηκα με τους δεύτερους.

Αυτή ήταν η διαδρομή της μετατροπής, της μεταμόρφωσης μιας ημέρας Θανάτου σε Ημέρα Ζωής. Είναι η Νίκη της Ζωής επί του Θανάτου είπα στο συμβολικό Χαϊδάρι το 1990 μιλώντας για την σημασία, τον συμβολισμό της ημέρας.

Ορισμένοι, ένας υπόκοσμος επίσημων και ανεπίσημων, προσπάθησαν βρώμικα να ιδιοποιηθούν την πατρότητα της, να περιορίσουν το ισχυρό μήνυμα της ημέρας. Άλλοι όπως κόμματα και κυβερνήσεις, το ΥΠΕΞ, συντονισμένοι μαζί τους, να την καταργήσουν.

Πολλοί έχουν χάσει τον ύπνο τους από αυτό το ιστορικό τρόπαιο μου.

Η Ιστορία όμως δεν ασχολείται με τα σκουπίδια. Έμμισθα μάλιστα σκουπίδια.

Η 19η Μαΐου είναι ο δικός μας Ανθρωπιστικός Δρόμος. Από το Σεν Μισέλ, τον Όλυμπο, τον Βόσπορο, τον Ευφράτη έως το Αραράτ. Είναι η Οικουμενική Λεωφόρος μας.

Την 19η Μαΐου 2022 ημέρα Πέμπτη θα συνεχίσουμε τον δρόμο που ανοίξαμε πριν ένα χρόνο ανάβοντας Δύο Κεριά, Δύο Λαμπάδες στους Ναούς της του Θεού Σοφίας.

Το ένα είναι για τους νεκρούς της γενοκτονίας των ετών 1914 – 1923. Των γυναικών, των παιδιών, των γερόντων, των αντρών. Η Κεμαλική μηχανή του θανάτου λειτούργησε αδηφάγα στον Πόντο.

Το δεύτερο για τα θύματα της πολύμορφης γενοκτονίας, της Εθνοκτονίας των ετών 1923 – 2022 στον Ιστορικό Πόντο. Μέχρι την 19η Μαΐου του 2021 τα κεριά για αυτούς, τα θύματα της συνεχιζόμενης γενοκτονίας ήταν άναφτα. Τα θύματα αυτής ομιλούν την πλησιέστερη προς την Αρχαία Ελληνική ομιλούμενη σήμερα γλώσσα.

Στην επικαιρότητα και την σημασία της επικέντρωσης της πρωτοβουλίας μας στους Ναούς της του Θεού Σοφίας αναφέρομαι στο βιβλίο μου το “Νέο Ανατολικό Ζήτημα Το Τουρκικό Πρόβλημα Η Ανθρωπιστική Ελλάδα”.

Στις πόλεις, στους τόπους όπου δεν υπάρχουν Ναοί της του Θεού Σοφίας, η ατομική και συλλογική έκφραση, ο εξαγνισμός της ψυχής μας μπορεί να επικεντρωθεί στους Μητροπολιτικούς Ναούς των πόλεων και των οικισμών.

Αν την προσεχή 19η Μαΐου ήμουν στην Ελλάδα θα άναβα δύο κεριά στον Ναό της του Θεού Σοφίας στην Άνω Πόλη της Μονεμβασίας. Όπως έκανα τον προηγούμενο χρόνο στην Αγία Σοφία στα Μανιάτικα του Πειραιά.

Πρόκειται για μια προσωπική έκφραση, κατάθεση Μνήμης, Νου και Ψυχής όλων των Ελλήνων, όλων των Ελληνίδων, όλων των Παιδιών. Όταν μάλιστα τα αρμόδια Υπουργεία, το Παιδείας και του Πολιτισμού παρουσιάζονται ανάξια, δουλικά και ανήθικα.

Η δεύτερη δράση μας επικεντρώνεται στην Θάλασσα, στις άκρες της Θάλασσας, τα Θαλασσάκρια στην Ποντιακή.

Την 19η Μαΐου θα στεφανώσουμε εκ νέου τους νεκρούς μας, τα θύματα των θαλάσσιων Νταχάου, των αμφίβιων Άουσβιτς του Πόντου. Όταν η Ευξείνια Θάλασσα έγινε κόκκινη από το αίμα τους. Στην Θεσσαλονίκη, την Μακεδονία, την Κρήτη, τον Σαρωνικό, στην ίδια την Ευξείνια Θάλασσα.

Οι πρωταγωνιστές αυτού του ευγενούς ανθρωπιστικού κινήματος δεν είναι Πόντιοι. Δεν είναι μόνον Πόντιοι.

Είναι όλοι οι Έλληνες. Είναι η “Ποντιακή Φιλόμουσος” όλων των Ελλήνων.

Τώρα βάζουμε τα Πρώτα Θεμέλια του, τις Πρώτες Πέτρες αυτού του κινήματος. Εξάλλου ο Πολιτισμός μας είναι ο Πολιτισμός της Πέτρας και του Μαρμάρου.

“Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα” λέει ένας στίχος.

Η Ιστορία και οι Νεκροί είναι μαζί μας.

Μάιος 22

Οἱ μυστικές βαπτίσεις ἐξισλαμισθέντων Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, οἱ χειρισμοί τoυ γιά τό Σκοπιανό καί ὁ πόθος του γιά τήν γενέτειρα Τραπεζοῦντα

Τοῦ Μανώλη Κοττάκη Μάι 05, 2022

Η ΑΦΟΡΜΗ γιά τήν γνωριμία μας ὑπῆρξε ἄκρως ἐπεισοδιακή: ἡ ἀπόφασή του νά παραστεῖ στήν δεξίωση πού διοργάνωσε τέλη Ὀκτωβρίου τοῦ 2019 τό Τουρκικό Προξενεῖο Κομοτηνῆς γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας καί ἡ ἐπ’ ὀλίγον συνύπαρξή του σέ πηγαδάκι μέ τόν Πρόξενο καί τόν ψευδομουφτῆ Κομοτηνῆς Ἰμπραήμ Σερίφ προεκάλεσαν ἕνα πρωτοσέλιδο δηκτικό σημείωμά μου μέ τόν τίτλο «Τί δουλειά εἶχες, Σεβασμιώτατε, ἐκεῖ;». Οἱ συνάδελφοί του Μητροπολῖτες τῆς Θράκης πού εἶχαν πληροφορηθεῖ τίς προθέσεις του νά παραστεῖ τοῦ εἶχαν ζητήσει νά μήν πάει. Ἀλλά ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Δράμας Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη προχθές αἰφνιδίως σέ ἡλικία 59 ἐτῶν σκορπῶντας θλίψη στό ποίμνιό του, εἶχε τούς λόγους του. Πῆγε. Λίγες μέρες μετά τό σημείωμά μου «προσγειώθηκε» στό γραφεῖο μου στήν Ἐρατοσθένους 1 ἕνα ὀγκῶδες δέμα μέ βιβλία. Ἀποστολέας του ἦταν ἡ Μητρόπολη Δράμας. Τά ἔχω δίπλα μου κάθε μέρα: τό δίτομο ἔργο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Πανάρετου Τοπαλίδη «Ὁ Πόντος ἀνά τούς αἰῶνας, ἡ Ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προδρόμου Βαζελῶνος», τά ἔργα τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου Δράμας Παύλου Ἀποστολίδη «Ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Χαλιναρᾶ τῆς Χαλδιᾶς» (εὑρίσκεται στόν Πόντο), «Ὁ Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος Χρύσανθος Φιλιππίδης», «Ἡ Μητρόπολη Ροδοπόλεως, τό ζήτημα τῶν Ἐξαρχιῶν τοῦ Πόντου» καί, τέλος, τό βιβλίο τοῦ ἐπίσης ἀείμνηστου ἱστορικοῦ Σπύρου Σφέτα «Ἡ ἀτυχής ἐξέγερση τῆς Δράμας, 1941, κατά τά βουλγαρικά καί στρατιωτικά ἀρχεῖα». (Ὁ Σφέτας ἦταν μέγας Σλαβολόγος, μετεῖχε στήν διαπραγματευτική ὁμάδα γιά τά σχολικά βιβλία ἱστορίας τῆς ΠΓΔΜ καί τόν ἔτρεμαν οἱ Σκοπιανοί.)

-Σύγχρονες ερμηνευτικές αντιφωνίες και ιδεολογικές συγκρούσεις

Του Βλάση Αγτζίδη

Η διαφορά των προσεγγίσεων και των ερμηνειών για το ιστορικό μεταίχμιο  του 1908-1923 είναι γνωστή, όπως γνωστές είναι και οι σφοδρές συγκρούσεις για την ιστορία.  Με αφορμη τη δημοσίευση ενός κειμένου του Λάμπρου Μπαλτσιώτη με τίτλο   «Ποιον ωφελεί η αναδιάταξη της θέσης των Ποντίων. Γενοκτονία, πολιτική και ιστορία» στο οn-line περιοδικό «Xρόνος», έγραψα ένα συνολικό «κείμενο αντίκρουσης» με τίτλο «Σχόλιο πάνω στο κείμενο του Λ. Μπαλτσιώτη. Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία: η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου«.

 Επί πλέον -έχοντας μια γενική αντίληψη ότι μόνο η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διατύπωση της γνώμης μαζί με τη συνάντηση των διαφορετικών προσεγγίσεων γύρω από ένα τραπέζι, μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα συνεννόησης και, γιατί όχι, αναζήτησης των κοινών τόπων- επικοινώνησα με τον Λ. Μπαλτσιώτη και καταλήξαμε σε μια θετική συμφωνία: να διοργανωθεί στις 21 Φεβρουαρίου 2014 ένα Στρογγυλό Τραπέζι στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας της Κηφισιάς με τη συμμετοχή των Βασίλη Μεϊχανετσίδη, Λάμπρου Μπαλτσιώτη, Δημήτρη Χριστόπουλου, Χριστίνας Κουλούρη και εμού, που θα συζητήσει τα «επίμαχα» ζητήματα….

  Το «κείμενο αντίκρουσης» που έγραψα είναι το εξής: 

Γενοκτονία, Πόντιοι, Μικρά Ασία:
η σκοτεινή πλευρά του νεοελληνικού μας κόσμου
.

«Οι πόντιοι άρχισαν να καταφθάνουν μετά τους βαλκανικούς πολέμους
 και, κυρίως, μετά την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή.
Οι τελευταίοι μας ήρθανε από την Σοβιετική Ένωση το 1940,
 σαν ένα πεσκέσι του Στάλιν.
Δηλαδή, οι πόντιοι είναι επήλυδες, είναι ξενόφερτοι, είναι πρόσφυγες.
Οι ελλαδικοί νεοέλληνες δεν συμπαθούν τους πρόσφυγες….
 Οι πόντιοι κατέληξαν να είναι ο ύστατος στόχος
των ελλαδικών ρωμιών.»

(Ηλίας Πετρόπουλος, «Οι Πόντιοι», περ. Σχολιαστής, 1987)

Το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Λάμπρου Μπαλτσιώτη[1], δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω σε κρίσιμα και αδιερεύνητα ζητήματα της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας και κοινωνίας. Ζητήματα που είτε ανήκουν στο χώρο της κοινωνίας (νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση) είτε στο χώρο της ιστορίας, σχετιζόμενα με το μεγάλο γεωπολιτικό και κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό που συνέβη στην Εγγύς Ανατολή την περίοδο 1908 (κίνημα Νεότουρκων) έως 1923 (Συνθήκη Λωζάννης), αλλά και με το σοβιετικό πείραμα και ειδικότερα τη σταλινική του περίοδο.  

 Δίνει επίσης την ευκαιρία να εξεταστούν οι εικόνες που διαμορφώθηκαν στον ελλαδικό χώρο για τα θέματα αυτά, ο τρόπος πρόσληψης των γεγονότων εκείνων τόσο από την κυρίαρχη εξουσία (στη μοναρχική, στη δικτατορική και στη δημοκρατική της εκδοχή) όσο και από τη διανόηση (καθεστωτική και μη), τους ιστορικούς κ.λπ. Όπως επίσης να τεθεί υπό το φως της κριτικής η «οριενταλιστική» ματιά για τα θέματα αυτά, που κυριαρχεί σε ένα σημαντικό τμήμα Νεοελλήνων ιστορικών.

Το «κενό»

 Η έλλειψη κοινά συμφωνημένου αφηγήματος για τα συγκεκριμένα  ιστορικά και κοινωνικά θέματα δημιούργησε ένα ερμηνευτικό «κενό», που το αντιλαμβάνονται άμεσα όλοι όσοι ασχολούνται μ’ αυτά, είτε ως ερευνητές είτε ως φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης προς πάσχοντες πληθυσμούς (νέο-πρόσφυγες από την τ. ΕΣΣΔ). Απόρροια αυτού του «κενού» υπήρξε και ο εξαιρετικά ενδιαφέρον τρόπος που οι κυρίαρχες πολιτικές αλλά και ιδεολογικές δυνάμεις, δεξιά κι αριστερά, αντιμετώπισαν τα νέα αιτήματα και ζητήματα του προσφυγικού χώρου, και ειδικότερα:

-τη δημόσια κατάθεση της ιστορικής τους άποψης ότι υπήρξαν θύματα οργανωμένης Γενοκτονίας (1914-1923) από τον τουρκικό εθνικισμό,

-την αναφορά στις διώξεις που υπέστη στην ΕΣΣΔ από το σταλινισμό η ελληνική μειονότητα μετά το 1937-38.

Η γλώσσα των Ελλήνων της Μαριούπολης

του Α. Μπιελιέτσκι, από το Άρδην, τ. 36, Μάιος-Ιούνιος 2002

Από τους πανάρχαιους χρόνους οι Έλληνες είχαν τις αποικίες τους στο έδαφος της σημερινής Ουκρανίας και στην Κριμαία.

Στην Ουκρανία είναι γνωστά τα ερείπια των πόλεων Τύρας και Ολβίας, αποικίες των Μιλησίων, και στην Κριμαία υπήρχαν αρκετά κέντρα του ελληνικού πολιτισμού: Καρκινίτιδα, Καλός Λιμήν, Λιμήν των Συμβόλων, η Ταυρική Χερσόνησος, Θεοδοσία, το Παντικάπαιον ή Βόσπορος και πολλές πόλεις στην χερσόνησο του Κερτς.

Εκτός απ’ αυτές τις πόλεις υπήρχαν πολλά, όχι τόσο σημαντικά, κέντρα στις παραλίες της Κριμαίας και στα βουνά της.

Ύστερα από την ταταρική κατάκτηση της Κριμαίας και των νότιων περιοχών της Ουκρανίας για τον υπόδουλο ελληνικό πληθυσμό δυσκολεύονταν οι σχέσεις του με τους Έλληνες της Στερεάς Ελλάδας και των νησιών του Αιγαίου, αλλά από την Μικρά Ασία κατά πάσα πιθανότητα γίνονταν μεταναστεύσεις στην Κριμαία και την εποχή της ταταροκρατίας. Στην Κριμαία δεν υπήρχε γλωσσική ενότητα των Ελλήνων.

Στην προεπαναστατική Ρωσία (συμπεριλαμβανομένης και της Ουκρανίας) υπήρχαν ελληνικές κοινότητες στην Οδησσό, στη Νιέζιν, στο Ελισα-βετογκράντ, στο Ταϊγάνιο και στο Καύκασο.

Μετά την αναγκαστική μετανάστευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κριμαία στην Ουκρανία (τότε Ρωσία), στα τέλη του 18ου αιώνα, οι Έλληνες μετανάστες ίδρυσαν στην ανατολική Ουκρανία 24 χωριά και μια πόλη που πήρε το όνομα Μαριούπολη (Μαριανόπολη).

Μέχρι τα μισά του 19ου αιώνα, τα γλωσσικά ιδιώματα των Ελλήνων μεταναστών στην Ουκρανία δεν έγιναν αντικείμενο των επιστημονικών ερευνών. Προφανώς, ο πρώτος που άρχισε να τα μελετάει ήταν ο Φ.Α. Χαρτα-χαι. γεννημένος στο χωριό Τσερντακλύ (Κρεμενίβκα) που είχε συνθέσει ένα μικρό γλωσσάριο του ιδιώματος του χωριού του. Εκείνος νόμιζε (στα 1859) πως τα γλωσσικά ιδιώματα των συμπατριωτών του πεθαίνουν, αλλ’ αυτή η γνώμη του αποδείχτηκε, ευτυχώς για τους διαλεκτολόγους, εσφαλμένη. Τα ιδιώματα αυτά έμειναν ζωντανά και χρησιμοποιούνται μέχρι τώρα από τους Έλληνες της Ουκρανίας παράλληλα με τα ρωσικά και τα ουκρανικά.

Για την ονομασία των Ελλήνων

Συχνά αυτοί οι Έλληνες της Ουκρανίας μέχρι τώρα ονομάζονται οι Έλληνες της Μαριούπολης (ρωσ. Mapwynojib).

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ Ο ΑΝΤΡΕΑ ΣΑΝΤΟΡΟ*

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

(Μιλώντας σε Ρ/Σ)

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ Ο ΑΝΤΡΕΑ ΣΑΝΤΟΡΟ

Ο Πόντος έχει έναν ακόμη Άγιο. Τον Αντρέα Σαντόρο ο οποίος δολοφονήθηκε από το κεμαλοΙσλαμικό φασιστικό κράτος μέσα στην Εκκλησία της Σάντα Μαρία της Τραπεζούντας στις 5 Φεβρουαρίου 2006. Πριν 16 χρόνια.
Οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την μνήμη του. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί που έχουν χρέος να το κάνουν, δεν το έκαναν και δεν το κάνουν.
Εξεπλάγην από την ανήθικη σιωπή ορισμένων κρατών και εκκλησιαστικών θεσμών τις ημέρες της δολοφονίας του. Αναφέρομαι πολλές φορές στον Αντρέα Σαντόρο. Μένω όμως σε αυτά που λέω στο “ΚΑΛΑΒΡΙΑ Η ΒΑΘΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ – CALABRIA ELLADE PROFONDA”.

Ο Πόντος πρέπει να επιστρέψει ως τόπος του ανθρωπισμού, ως τόπος της αγάπης όπως λένε τα Ποντιακά τραγούδια, “τα Τραγωδίας” τα οποία τόσο υμνεί ο Κωνσταντίνος Καβάφης.
Πρόσωπο, παρουσία αγάπης ήταν ο Αντρέα Σαντόρο στην Τραπεζούντα.
Η Ορθόδοξη και η Καθολική Εκκλησία μπορούν να τον αναδείξουν ως κοινό Άγιο.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Θα ζητήσουμε να επιστρέψει ως χώρος χριστιανικής λατρείας ένα Αρχιτεκτονικό στολίδι της Τραπεζούντας. Ο Ναός της Του Θεού Σοφίας. Η Μητροπολιτική Εκκλησία των Ποντίων, όλης της Ποντιακής Διασποράς.
Τα επόμενα χρόνια θα αναδείξουμε Διεθνώς το αίτημα επιστροφής του Ναού στην αρχική ιδρυτική του λατρεία. Θα την ζητήσουμε, θα μας την δώσουν οι πατριώτες μας που έμειναν εκεί. Πριν δύο εκατονταετίες σώζονταν στον Πύργος της αυτό που ονομάστηκε “Ποικίλη Στοά”. Μία από τις πλέον υψηλές καλλιτεχνικές και αισθητικές εκφράσεις του πολιτισμού μας.

 
Στον Πόντο η Αρχαία Ελληνική γλώσσα, η γλώσσα των γλωσσών, έμεινε, παραμένει ζωντανή πολύ περισσότερο από ότι σε άλλους Ελληνικούς Τόπους.
Συνεχίζουν να την μιλούν σήμερα παρ όλες τις διώξεις, καταναγκασμούς, την τρομοκρατία.
Κάθε άνθρωπος καλής θέλησης, κάθε έντιμος άνθρωπος ανεξαρτήτως θρησκείας, είτε είναι Χριστιανός, είτε Μουσουλμάνος θα είναι μαζί μας.
Ποιος μπορεί να το αρνηθεί.

--------------------------

*Σαν Σήμερα 5 Φεβρουαρίου του 2006 δολοφονήθηκε την ώρα της Προσευχής στην Εκκλησία Santa Maria της Τραπεζούντας ο Ιερέας Αντρέας Σαντόρο από το Τουρκικό Κράτος.

Πυροβολήθηκε πισώπλατα την ώρα που είχε γονατίσει για προσευχή στην εκκλησία.

Η Γενοκτονία δεν αρχειοθετείται…

Γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού

Της Τζούλιας Λιακοπούλου

Η αναγγελία της ανέγερσης του Μεγάρου Παγκόσμιου Ποντιακού Ελληνισμού Σουρμένων, στον Δήμο Ελληνικού – Αργυρούπολης, με δαπάνη του Σπύρου Λάτση, είναι εστία διαφύλαξης των πλούσιων παραδόσεών και της συλλογικής μας μνήμης!

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραβρέθηκε στην επίσημη παρουσίαση του σχεδίου ανέγερσης του Μεγάρου Παγκόσμιου Ποντιακού Ελληνισμού Σουρμένων, στον χώρο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού. Στόχος, είπε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, είναι η διατήρηση της ιστορικής μνήμης αλλά και της συμβολής των Ελλήνων Ποντίων στην ανάπτυξη του νέου Ελληνικού κράτους: «Εστία διαφύλαξης των παραδόσεων και της συλλογικής μνήμης, η ανέγερση του Μεγάρου Παγκόσμιου Ποντιακού Ελληνισμού Σουρμένων. Η τραγική κατάληξή της Γενοκτονίας, με τους διωγμούς, τις σφαγές, τις προσπάθειες βίαιου εξισλαμισμού και την ανείπωτη βαρβαρότητα, ξερίζωσε τον Ποντιακό Ελληνισμό από τις πατρογονικές εστίες και τους έφερε στον δρόμο της προσφυγιάς! Αυτό  είναι ανεπούλωτο τραύμα!»

«Ο Βυζαντινός Ελληνισμός, ακοίμητος φρουρός του Παγκοσμίου Πολιτισμού, με τον έναν οφθαλμόν, την Κωνσταντινούπολιν, έβλεπε τη Δύσιν, και με τον άλλον οφθαλμόν, την Τραπεζούντα, έβλεπεν όλη την Ανατολήν».

Η  ιστορία  δεν  κάνει  άλματα.  Είναι  μία  συνεχής  πορεία,  μια  εξέλιξη  του  ανθρώπινου  δράματος  μέσα  στο  χώρο  και  το  χρόνο.  Ως  εκ  τούτου,  δεν  έχουμε  το  δικαίωμα  να  διαγράφουμε  –  βάσει  των  δικών  μας  ιδεολογιών  ή  προκαταλήψεων  –  καμία  ιστορική  περίοδο.  Εκεί,  ακριβώς,  ανθεί  η  προπαγάνδα…

Η συγκλονιστική ιστορία του Τούρκου εθνικιστή που ανακάλυψε ότι είναι Έλληνας (video)

Ο Ιμπραήμ Γιαϊλάλι ήταν τούρκος ριζοσπαστικός εθνικιστής, περήφανος για την εχθρότητά του προς τους Κούρδους και τους άλλους αυτόχθονες λαούς της Μικράς Ασίας.

Μετά τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, ορισμένοι έλληνες του Πόντου έγιναν μουσουλμάνοι και αναγκάστηκαν να δεχτούν τουρκικά ονόματα. Συνεχίζοντας έτσι την πολυετή διαδικασία τουρκοποίησης. Ωστόσο, αυτό αρχίζει να αλλάζει…

Μια περίπτωση κατά την οποία τούρκος πολίτης διαπίστωσε ότι ήταν Ελληνας, είναι ο Γιάννης – Βασίλης Γιαϊλάλι.

Δείτε την πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή του Π. Σαββίδη, με καλεσμένο τον ίδιο και τον Σάββα Καλεντερίδη, όπου παρουσιάζεται η ιστορία του:

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία: Δεξιά κι Αριστερά αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν στην επίσημη Ιστορία την προσφυγική μνήμη του 1922, αλλά και των νεο-προσφύγων από τη Σοβιετική Ένωση.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας από το Die Linke

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ DIE LINKE

 
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ 

                _____***_____

  

Αγαπητή/ε

όταν δεκαετίες πριν ξεκίνησα τον αγώνα μου για την επιστροφή των Ανθρωπιστικών Αξιών στην Μικρά Ασία, Ζώνη της Humanitas την ονόμαζε ο Κικέρων, μετέφρασα στην Ελληνική τα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ για το Ανατολικό Ζήτημα.

Είναι νομίζω η πρώτη και μόνη έκδοση σε άλλη γλώσσα.

Διαβάζοντας πριν λίγες ημέρες έναν Λόγο Παρρησίας της ηγεσίας της Die Linke, του κόμματος σας ο οποίος αναφέρονταν στην γενοκτονία των Ποντίων σκέφθηκα: Είναι ακόμη ζωντανό το πνεύμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ στην Γερμανία.

Για εμένα που έχω θετικές μνήμες από συζητήσεις σε ακαδημαϊκούς και πολιτικούς θεσμούς στην Γερμανία ήταν αναμενόμενο.

Πρόκειται για μια ευγενή πολιτική πράξη Ιστορικής σημασίας.

Η Μικρά Ασία βγαίνει από την γεωπολιτική φυλακή της που δολοφονούσε επί δεκαετίες την Μνήμη, την Αλήθεια, την Επιστήμη, τους Αυτόχθονους Λαούς.

Θα ήθελα να σας συγχαρώ ως Πολιτικό Κίνημα, ως Die Linke, και τον καθένα σας, την κάθε μία προσωπικά.

Η Die Linke πρέπει να είναι υπερήφανη για την πράξη της.

Έριξε ένα τείχος. Τα τείχη στην Ευρώπη για την Μικρά Ασία είναι πολλά. Είναι περισσότερα στην ίδια την Μικρά Ασία.

Αντιπροσωπεύει ένα δικό μου προσωπικό Δώρο Ιδεών, Λόγου, Νέων Οριζόντων προς εσάς το βιβλίο που σας αποστέλλω.

Η Ευρώπη και η μικρή αδελφή της η Μικρά Ασία έχουν ανάγκη τον Λόγο και μια Ανθρωπιστική Ματιά.

Χωρίς Μνήμη και Λόγο δεν υπάρχει Ανθρωπισμός και Πολιτική.

Με τις καλύτερες ευχές μου

Σας Χαιρετώ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

       _____****_____ 

  Το κείμενο στη  γερμανική γλώσσα

Sehr geehrte Damen und Herren,

als ich vor Jahrzehnten meinen Kampf für die Rückkehr der humanitären Werte in Kleinasien begann, Cicero nannte sie Zone der Humanitas, übersetzte ich die Texte von Rosa Luxemburg zur Ostfrage ins Griechische.

19η Μάη: ημέρα μνήμης, συμβολισμός και ορόσημο για το μέλλον

Έργο του Gjergj Kola για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις

Αντισθένης

  Από: Ιάσων Γαβριηλίδης

Η γνώση της σύνδεσης ανάμεσα στους όρους και το περιεχόμενο τους έχει κομβική σημασία για την ορθή κατανόηση και χρήση τους, προκειμένου να αποδίδουν τα ακριβή νοήματα και έννοιες που περιγράφουν. Δεν είναι ζήτημα γλωσσικού και λεκτικού παιχνιδιού. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ορολογία και ορισμούς με επιστημονικό (π.χ. ιστορικό, νομικό) και πολιτικό βάρος. Ο όρος «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» δεν είναι μία τυχαία διατύπωση. Η επιλογή των λέξεων, ακόμη και η σειρά τοποθέτησης τους αποδίδει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο.  Ο όρος «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» ορίζει ένα ιστορικό γεγονός με νομικές και πολιτικές προεκτάσεις και στοχεύσεις.

  Τα γεγονότα που συνιστούν τη γενοκτονία είναι ιστορικά, καθώς συνέβησαν σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και έχουν συγκεκριμένα υποκείμενα που τα προκάλεσαν και συγκεκριμένους αποδέκτες που τα υπέστησαν. Από την άλλη ο όρος Γενοκτονία είναι νομικός, ενώ το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας έχει κύρια πολιτικό περιεχόμενο και είναι μία πολιτική πράξη. Άλλωστε η αναγνώριση της Γενοκτονίας γίνεται ή αναμένεται να γίνει από επίσημους πολιτικούς θεσμούς (κοινοβούλια, κυβερνήσεις).

  Σε ένα πρώτο επίπεδο η προώθηση του ζητήματος αποσκοπεί στην ανάδειξη του για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας. Σε δεύτερο επίπεδο στοχεύει στην ανάληψη της ευθύνης για το απαράγραφο έγκλημα, όχι για την ποινική καταδίκη και τιμωρία των φυσικών αυτουργών. Αυτοί άλλωστε δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή. Το ζητούμενο είναι η ιστορική και ηθική δικαίωση των θυμάτων και η υπευθυνοποίηση του καθεστώτος, που κυβερνά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά την Τουρκία. Αυτό αποτελεί συνέχεια του καθεστώτος εκείνου, που διέπραξε το έγκλημα της Γενοκτονίας. Η αναγνώριση από τον θύτη, η συγγνώμη σημαίνει την αναγνώριση του λάθους και την μεταμέλεια, την μη επανάληψη. Άλλωστε η λέξη συγγνώμη στα ελληνικά εμπεριέχει και την γνώση, και συνεπώς τη συμμόρφωση. Έχει δηλαδή θετικό και εποικοδομητικό περιεχόμενο. Δεν είναι μια τυπική απολογία ή μία τιμωρητική πράξη.  

  Τα όσα συνέβησαν στον Πόντο από την αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το 1923 αποτελούν μέρος μιας μεθοδευμένης και συστηματικής ακραίας εθνοκάθαρσης, που στράφηκε εναντίον όλων των χριστιανικών λαών και αφορούσε την εξόντωση αμάχων. Οι Έλληνες ήταν ένας από αυτούς τους λαούς. Στην περίπτωση του Πόντου, η εθνοκάθαρση αυτή έφτασε στον υπερθετικό βαθμό της, έγινε γενοκτονία. Τα αρχειακά ντοκουμέντα από οθωμανικές και διεθνείς πηγές, οι μαρτυρίες και τα στοιχεία, που συνεχώς έρχονται στο φως από την έρευνα -πλέον και μέσα στη ίδια την Τουρκία- αποδεικνύουν πως πρόκειται για γενοκτονία.

Καθηγητής Κωνσταντίνος Φωτιάδης: Αφιερωμένο στη Μέρκελ και τον ευρωπαϊκό μερκελισμό! Oι ανθελληνικοί διωγμοί στον Πόντο μέσα από τα αρχεία των υπουργείων Εξωτερικών της Αυστρίας και της Γερμανίας

ΧΑΚ 

Αφιερωμένο στη Μέργκελ και τον ευρωπαϊκό μεργκελισμό.
ΠΟΝΤΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Κωνστανίνος Φωτιάδης (kfotiadis@mac.com)

Oι ανθελληνικοί διωγμοί στον Πόντο μέσα από τα αρχεία των υπουργείων Εξωτερικών της Αυστρίας και της Γερμανίας.

Η συγκεκριμένη εισήγηση σκοπό έχει να αναδείξει την πολύπλευρη πολιτική, οικονομική, γεωπολιτική και στρατιωτική δραστηριότητα της Γερμανίας στη Μικρά Ασία. Ποιο συγκεκριμένα καταγράφει, κυρίως μέσα από γερμανικές και αυστριακές πηγές, την επίτευξη της ιδέας του Παγγερμανισμού με πρωταγωνιστές τον κυβερνητικό μηχανισμό του Βερολίνου, την πολυπληθή παρουσία και δράση των Γερμανών διπλωματών, των εξειδικευμένων και στρατευμένων επιστημόνων, των γερμανικών τραπεζών, των εμπορικών αντιπροσώπων και των στρατιωτικών αποστολών στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η καθημερινή τους επαφή στην δημόσια διοίκηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας τους παρείχε όχι μόνο την δυνατότητα της άμεσης εικόνας των πολιτικών γεγονότων, αλλά και της ουσιαστικής συμμετοχής τους στις τελικές αποφάσεις. Για το λόγο αυτό τα κριτήρια της κυριαρχίας των συμφερόντων της παγγερμανικής πολιτικής στη Μικρά Ασία είναι ταυτισμένα με τα εγκλήματα της ηθικής αυτουργίας, της συνενοχής και συνεργασίας με τα ποιο ακραία στελέχη του νεοτουρκικού κινήματος, σε βάρος των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων.

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, παρά την συγγένεια του αυτοκρατορικού οίκου της Γερμανίας με τον βασιλικό οίκο της Ελλάδας, ότι η Γερμανία, κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, είχε προαναγγείλει τον αφανισμό του ελληνισμού της Mικράς Aσίας στην περίπτωση που θα παραχωρούνταν τα νησιά του αρχιπελάγους στην Eλλάδα. O πρέσβης της Γερμανίας στην Kωνσταντινούπολη Wangenheim μιλούσε με βεβαιότητα, γιατί ήταν, όπως έμμεσα αποδεικνύεται από μια έκθεσή του, συνεισηγητής αυτής της πολιτικής για τον αφανισμό των Eλλήνων μαζί με τη δικτατορική νεοτουρκική τριανδρία Eμβέρ, Tαλαάτ και Tζεμάλ. Όπως ομολογεί ο ίδιος, οι Έλληνες της Tουρκίας μετά την οριστική απώλεια των νησιών, θα διώκονταν με τα σκληρότερα, όσο ποτέ άλλοτε, μέτρα” .