Τι να διδάξεις με οχιές, ποντίκια και αράχνες;

Τι να διδάξεις με οχιές, ποντίκια και αράχνες;

Τι να διδάξεις με οχιές, ποντίκια και αράχνες;

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Το υπουργείο Παιδείας ανακοινώνει διθυραμβικώς την εισαγωγή των «Δεξιοτήτων». Μια παροιμία στην γενέτειρά μου Πιερία λέει: «Η ψείρα μας στον Έλυμπο και μεις στα πανηγύρια». Δεν κοιτάμε τα χάλια μας, αλλά τρέχουμε στα «παγγύρια». Αντί να αλλάξει τα απαράδεκτα και καταστροφικά για την μόρφωση των μαθητών μας βιβλία «Γλώσσας», κομπάζει κιόλας για τις προκοπές του. Επειδή η επανάληψη μήτηρ εστί της μαθήσεως και των κακώς και κακών κειμένων, καταγράφω και πάλι τα ευτράπελα μεν, επικίνδυνα δε, περιεχόμενα του πρώτου βιβλίου Γλώσσας που πιάνουν οι μαθητές στα χέρια τους, υπενθυμίζοντας ότι η κρισιμότερη και βασικότερη τάξη του σχολείου, όλων των βαθμίδων, είναι η Α’ δημοτικού και σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι ειδικοί.

Ξεφυλλίζοντας τα γλωσσικά εγχειρίδια της Α΄ δημοτικού εντυπωσιάζεσαι από τον μεγάλο αριθμό «δράσεων» με ζώα απ΄ όλο το… βασίλειό τους: κατοικίδια, «άγρια και ήμερα του βουνού και του λόγγου», πτηνά, ερπετά, θηρία τροπικών χωρών, ζώα της θάλασσας, ακόμα και ζωύφια. Η εκμάθηση των γραμμάτων της αλφαβήτας γίνεται μέσω κάποιων ολιγόστιχων «ποιημάτων», στα οποία πρωταγωνιστούν μόνο ζώα.

Παραθέτω κάποια παραδείγματα. Ας προσεχθούν οι ευφάνταστοι και εξωπραγματικοί συνδυασμοί διαφορετικών ζώων σε κοινές δράσεις, εντελώς έξω από την εμπειρία των παιδιών.

Σελ. 25. «Γλώσσα», Α΄ Δημοτικού: «Ταξιδεύω με το τρένο/ τρέχω, τρέχω δίχως φρένο/ Και ο αετός φωνάζει: /Ε, ε, Τιτίνα, πάτα γκάζι».

Ατιμώρητοι οι ένοχοι

hristos Yiannaras | 07 Feb 2021

Κάποιες χιλιάδες (έτσι λογάριασαν οι δημοσιογράφοι) νέα παιδιά, μερικοί ίσως και φοιτητές, επέβαλαν τις προάλλες να νεκρωθεί το κέντρο της πρωτεύουσας – μυριοστή φορά. Τι εκβίαζαν τώρα και γιατί; Να ακυρώσει η αυτάρεσκη στην καχεξία της κυβέρνησή μας τα μέτρα που σχεδιάζει για την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, τη φύλαξη των πανεπιστημίων με ειδική υπηρεσία κλητήρων – επιτηρητών.

Σίγουρα, κάθε καινούργιος μισθοσυντήρητος του Δημοσίου που προστίθεται, βυθίζει ακόμα περισσότερο τη χώρα στον πνιγμό της ανέχειας, στη δουλεία των εξαρτήσεων. Αυτή τη διαμαρτυρία διατράνωνε η διαδήλωση των «φοιτητών»; Όχι βέβαια. Η τυραννική αυθαιρεσία τους απαιτούσε μόνο να ανακληθεί η κυβερνητική απόφαση για προστασία των πανεπιστημίων από τον αχαλίνωτο ετσιθελισμό του οποιουδήποτε. Να συνεχίσει να έχει ανεμπόδιστη πρόσβαση στους πανεπιστημιακούς χώρους ο κάθε φυλής και γλώσσας λούμπεν αργόσχολος, πρεζάκιας, ψυχανώμαλος – να μπορεί ανεξέλεγκτος ο παρανοϊκός βάνδαλος, ο ψυχαναγκαστικός λωποδύτης, να μπαινοβγαίνουν σε αμφιθέατρα, γραφεία, σπουδαστήρια και, για το κέφι τους, να καταστρέφουν: Να διαλύουν έπιπλα, να αχρηστεύουν τεχνολογικό εξοπλισμό, να ατιμάζουν έργα ζωγραφικής και γλυπτά, να γράφουν χυδαιότητες στους τοίχους, να προπηλακίζουν καθηγητές, να διαπομπεύουν εκλεγμένους πρυτάνεις.

Με ποια λογική οι διαδηλωτές, που φάνταζαν χιλιάδες, απαιτούσαν να συνεχίζεται ανεμπόδιστα αυτή η παράνοια και φρίκη; Μα, μόνο, με τη λογική της «μη αστυνόμευσης» – να είναι ανεξέλεγκτη από κάθε εξουσία, όχι απλώς η διδασκαλία, η έρευνα, η μέθοδος, η τεχνογνωσία, η επιστημονική γνώμη, αντίρρηση, άποψη, αλλά και ο τραμπουκισμός, οι βανδαλισμοί, ο φανατισμός, η μικρονοϊκή αισχρουργία. Κάθε θεσμοποιημένος έλεγχος, υπηρετικός της κοινωνικής αυτοπροστασίας, είναι αυταρχισμός, αυθαιρεσία χούντας!

Η ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΌΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΊΑΣ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΛΗΣ ΖΩΓΡΆΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΉ ΜΕΤΑΡΡΎΘΜΙΣΗ ΤΟΥ 1977

ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

Το εικονιζόμενο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου γράφτηκε το 1977.
Θα έλεγες ότι γράφτηκε στις μέρες μας και εκφράζει την αγωνία κάποιου ευαίσθητου διανοούμενου για τις τεκταινόμενα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση των κλασικών σπουδών, των αρχαίων γλωσσών και της αρχαίας ιστορίας, και εξηγεί γιατί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

"Γιατί; Τι θέλουμε να προλάβουμε; Την αφύπνιση της συνείδησης από μία διεισδυτική και ρεαλιστική διδασκαλία των κλασικών μας ή κάτι ακόμη ουσιαστικότερο την

 κ α τ ά ρ γ η σ η   τ η ς   τ α υ τ ό τ η τ α ς   μ α ς.(...)

Με λίγα λόγια, η ιστορία της χώρας μου που με προσδιορίζει σαν άτομο, συντελεί και στη δόμηση της προσωπικότητάς μου. Μου δίνει το στίγμα μου, που με τοποθετεί μέσα στο χώρο και το χρόνο σαν ένα συνειδητό άνθρωπο, ως προς το παρελθόν, που με καθιστά υπεύθυνο και υπόλογο και ως προς το μέλλον.
Αυτή μου η ταυτότητά μου επιβάλλει ένα ήθος και υποχρεώσεις, όχι μόνο ως προς το σύνολο της ομάδας όπου ανήκω, αλλά και ως προς τις άλλες ομάδες - λαούς - που θα τολμούσαν να επιβουλευτούν τη συλλογικότητα της προσπάθειας μ α ς να υπάρχουμε α ν ε ξ ά ρ τ η τ ο ι.

Χωρίς το στίγμα αυτό, χωρίς Εθνική Ταυτότητα διαφοροποιούμαι σε αντικείμενο μαζικής παραγωγής: Σ' ένα νόθο, σ' ένα μπάσταρδο, κατάλληλο για μισθοφορικό στρατό, με ψυχοσύνθεση τυχοδιώκτη. Από κείνους που στρατολογούν οι ιμπεριαλιστές για να εξουδετερώσουν τις προσπάθειες των αφρικανικών λαών να επιβάλουν τα νεογέννητα έθνη τους. 

Την ώρα λοιπόν που οι πρωτόγονοι λαοί διεκδικούν μία εθνική ταυτότητα, που σημαίνει μία επώνυμη θέση στο χώρο και το χρόνο, εμείς απορρίπτουμε τη δική μας.
Αυτό ναι. Μπορεί να το εξασφαλίσει η ουδέτερη παιδεία που επιδιώκεται με το Νομοσχέδιο (εκπ/κή μεταρρύθμιση 1977). 

Οχι μόνο γράμματα δε θα μαθαίνουν οι νέοι Έλληνες αλλά και δε θα γνωρίζουν καν ποιοι είναι.
Δεν κόβεται το κεφάλι της γλώσσας αλλά ο ομφάλιος λώρος μας με την Ιστορία"

16 του Μάη 1977