ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΝΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΝΑ

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Άλλο το δάσος της Πλατείας Συντάγματος και άλλο διαμόρφωση, καλύτερα Κόσμηση της Πλατείας, του αστικού χώρου.

Στο τέλος της δεκαετίας του 90’ πριν ή μετά την αποχώρηση μου από το ΚΚΚΑΣΟΡ πρότεινα την δημιουργία Αρχιτεκτονικής Σχολής του αστικού και αγροτικού τοπίου στην Καστοριά. Ο ψευτοεκσυχρονισμός όμως δεν ήταν για αυτά. Είχε άλλες μανίες ικανοποίησης ταπεινών ενστίκτων. Εξάλλου όλοι εκ δεξιών και εξ αριστερών δεν τα πάνε καλά με τον εκσυχρονισμό.

Μπορεί όμως αυτή η σχολή να δημιουργηθεί σήμερα. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες Αρχιτέκτονες στην διασπορά, άνδρες και γυναίκες που θα μπορούσαν να την θεμελιώσουν.

Αρκετά επιτέλους με την ασχήμια του ΒαλκανοΤουρκοΜπαρόκ, τον κακοχωριατισμό 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία.

Στα βιβλία μου “Αγροφιλία”, “Αναστήλωση - Ο τουρισμός ως Πολιτιστική Οικονομία”, “Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία - η Ανάκτηση του Ελληνικού Τρόπου”, προτείνω την θεραπεία και την πρόληψη αυτής της αριστεροδεξιάς ασθένειας.

Τι θα σκέφτονταν βλέποντας αυτό το αισθητικό χάλι η μεγάλη Ελληνίδα και μεγάλη Βασίλισσα, η Αμαλία.

Ο μεγάλος θεμελιωτής Δήμαρχος μιας από τις ωραιότερες νεοκλασικές πόλεις στον κόσμο, της Οδυσσού Γρηγόριος Μαρασλής (ΟΔΥΣΣΟΣ – ΠΕΙΡΑΙΑΣ - αναζητώντας την Ελληνική μορφή της πόλης – ανάμεσα στην παλιά και την νέα Παλιγγενεσία. Στο “Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία”)

Ο μεγάλος Δάσκαλος Πικιώνης. Τον τιμώ όπως και άλλους που πρόλαβα να τους γνωρίσω στο “Αναστήλωση”

Χάρι στον Πικιώνη και άλλους δύο έχω δρόμους να περπατήσω στην Αιξωνή Γλυφάδα. Αλλού δεν έχουμε όπως λέει ο Νίκος Γκάτσος. “Δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά να περπατήσω…”

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιούνιος 22

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

TORNATE NELLE FOGNE

Την 18η Μαΐου του 2022 ήμουν στην Κωστάντζα.

Ήταν επόμενο να έρθει στην μνήμη μου το δισδιάστατο σχέδιο Νέα Πόλη στην Θράκη – Ρωμανία και οδικός – σιδηροδρομικός άξονας, Αλεξανδρούπολη – Πύργος – Βάρνα – Κωστάντζα – Οδησσός. Σε αυτόν τον άξονα δημιούργησα σχολή όχι μόνον Θρακική και Ελληνική αλλά Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια.

Βλέποντας την πόλη και το λιμάνι της μετά την επίσκεψη μας στην αρχαία Ίστρια έφθασε σε υψηλά επίπεδα η γνωστή περιφρόνηση μου προς τους πολιτικούς ενόχους που το ακύρωσαν παρ΄ όλο που το ψήφισε σύσσωμο το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα παρατήρησα ότι οι ένοχοι βγήκαν από τα κρησφύγετα τους και επανεμφανίσθηκαν. Είναι γνωστή η γνώμη μου για αυτούς δεκαετίες τώρα. Μια τελευταία μου αναφορά έγινε με τα λόγια του Διόδωρου Σικελιώτη (Στο Ελληνική Πολιτική Παιδεία Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη. Εκδόσεις Στράβων).

Ήρθε όμως στην μνήμη μου επίσης ένα σύνθημα των διαδηλώσεων των νέων στην Ιταλία την δεκαετία του 70’, tornate nelle fogne που ταιριάζει στην περίπτωση των επαναεμφανισθέντων ενόχων.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιούνιος 22

Υ.Γ. Η Ιστορία είναι φιλαλήθης και αποκαλύπτει το κενό. Αποκαλύφθηκε ότι η χώρα στερούνταν πολιτικής για την Ευξείνια Θάλασσα. Έτσι προχθές επιστρατεύτηκε η πονηρία και η κωμικότητα σε ένα φιλοψευδές αρθρίδιο. Παραχαρακτικό και προσβλητικό της Πολιτικής Μνήμης και Νοημοσύνης μας. Μία έξοδος της ενοχής είναι η θρασύτητα. Δεν απευθύνεται σε πολίτες αλλά σε υποβαθμισμένες κατηγορίες.

Οι πολίτες όμως στην Θράκη, την Μακεδονίας, την Ήπειρο και την Θεσσαλία γνωρίζουν ότι η Εγνατία Οδός έπρεπε να ολοκληρωθεί το 1993 -1994. Έγινε όμως γεφύρι της Άρτας.

Η λεγόμενη αριστερά δεν καταλάβαινε από αυτά τα πράγματα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. την θεωρούσαν έργο τετάρτης και πέμπτης προτεραιότητας.

Η κατάσταση σήμερα στον κάθετο στρατηγικό άξονα Αλεξανδρούπολης – Ορμένιο. Ας μην πάμε μέχρι τον Πύργο (Μπουργάς) ή παραπέρα. Μίλησα για αυτόν πρώτη φορά τον Μάιο ή τον Σεπτέμβριο του 1985. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης το σημείωσε, το έδειξε στην Ελευθεροτυπία. Μέχρι σήμερα ο δρόμος είναι ημιτελής. Πέρασαν 37 χρόνια περίπου, μισό αιώνα.

Το φιλοψευδές σε αρθρίδια είναι υπονομευτικό του μέλλοντος μας. Αρκετά κράτησε αυτή η δύσοσμη κολόνια των θαμώνων του κιτς πεζοδρομίου της Βουκουρεστίου και του da capo.

ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ - αγροτική αναγέννηση - νέα αγροτικότητα

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Είναι ένα από τα βιβλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, του 2002 μάλιστα, εκδόσεις Γόρδιος, το οποίο, δυστυχώς, αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα. Η επικείμενη επισιτιστική κρίση το κάνει να διαβάζεται, όχι απλά με άλλη ματιά αλλά ως μια ιδιαίτερη πρόταση, έστω και καθυστερημένα, προς τους υπεύθυνους πολιτικούς, συνδικαλιστές και τους ασχολούμενους με τον αγροτικο-κτηνοτροφικό χώρο.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ένας σύγχρονος πολιτικός φιλόσοφος με όραμα, αποκαθιστά το νόημα των λέξεων, εισάγει νέους όρους και δίνει εμφατικά ιδέες και προτάσεις προς όλους, όσους τουλάχιστον έχουν διάθεση να δουν την πραγματικότητα από μια άλλη εναλλακτική οπτική. Το μοντέλο των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων για την «αγρανάπαυση» των χωραφιών και των καλλιεργειών το πληρώνουμε διαρκώς. Όμως, αντί να συνέλθουμε συνεχίζουμε την ίδια πολιτική, αντικαθιστώντας μάλιστα καλλιέργειες με φωτοβολταϊκά!!! Αυτή είναι μία από τις σημερινές στρεβλώσεις.

Σ’ όλο το βιβλίο πλανάται το ερώτημα:

«Γιατί η Ελλάδα να μην είναι από τις πρώτες χώρες εξαγωγής αγροτικών προϊόντων και αντίθετα να είναι μια χώρα εισαγωγής; Γιατί οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, οι ευρωβουλευτές δεν υπεράσπισαν τα συμφέροντα του ελληνικού αγροτικού τομέα στους θεσμούς της Ε.Ε.; Είναι γνωστό ότι, αν δεν υπήρχαν ευρωβουλευτές άλλων χωρών, σήμερα θα ήμασταν ακόμη στα νοθευμένα κρασιά. Θα ήμασταν, αντίστοιχα, στα σπορέλαια αφού ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου πρότεινε να κόψουμε τις ελιές (εννοεί τον κ. Σημίτη). Οι εκπρόσωποί μας απουσιάζουν από τις μεγάλες μάχες της Μεσογειακής Γεωργίας και κτηνοτροφίας στις Βρυξέλλες».

Στο πόνημά του αποσαφηνίζει όρους, όπως για παράδειγμα αγρότης και γεωργός. Νοηματοδοτεί άλλους, όπως αγροφιλία, νέα αγροτικότητα, προσωποποιημένα προϊόντα, πολιτιστικοποίηση των αγορών, πολυτομεακότητα και πολυκεντρικότητα και κυρίως βάζει στο μεγάλο πλάνο την σύνδεση του χώρου, του χρόνου και του προϊόντος. Συνδυάζει την πολιτιστική κληρονομιά με την διατροφή, σχεδιάζει λεωφόρους σύνδεσης ιστορίας-γαστρονομίας-περιβάλλοντος ως μια νέα σύνθεση οικονομικής δραστηριότητας. Εστιάζει στις Περιφέρειες για τον κεντρικό ρόλο σ’ όλον αυτόν τον σχεδιασμό και τονίζει την αξία της αισθητικής στην συσκευασία του προϊόντος.

Αναδεικνύει το τοπίο, το ελληνικό αστικό και αγροτικό τοπίο, το οποίο συνδέει αρμονικά με όλες τις ενέργειες και δραστηριότητες της γης και ξαναφέρνει στην επιφάνεια το έδαφος, το ευλογημένο ελληνικό έδαφος, για την σημασία που έχει στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Μιλάει για τα «κοιτάσματα» της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, των πόρων, τα «κοιτάσματα» της ελληνικής γεύσης.

Την σχέση αυτού του τοπίου με το σημερινό, το γεμάτο γιγάντια αιολικά στα βουνά μας και άπειρα «καθρεφτάκια» στον κάμπο, πρέπει να την βρούνε και να την απαντήσουν οι σημερινοί υπεύθυνοι πολιτικοί! Άλλωστε όπως λέει σε άλλο σημείο του βιβλίου: 

«Οι καριερίστες, οι γραφειοκράτες δεν αγαπούν αυτό που κάνουν, ούτε αγαπούν τον τόπο τους. Κλέβουν διάφορες ιδέες, χρόνια κλέβουν τις ιδέες μας. Μας έκλεβαν οι πράσινοι, τώρα μας κλέβουν και οι μπλε. Όχι για να κάνουν κάτι ολοκληρωμένο αλλά για να συντηρούνται στις καρέκλες τους. Έτσι ο τόπος έμεινε, μένει στάσιμος. Βουλιάζει σε ένα περιβάλλον ανηθικότητας. Χρειάζονται άνθρωποι με άλλο διανοητικό και πολιτικό ήθος».

Παρ’ όλα αυτά οι ιδέες του παραμένουν διαυγείς τόσο για την περιφερειακή ανάπτυξη, όσο και για τους οδικούς άξονες, την σύνδεση λιμανιών και αυτοκινητοδρόμων, την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, τα τοπικά προϊόντα, την γαστρονομία και πολλές άλλες, που έχουν κατατεθεί στο παρελθόν αλλά μάλλον σνομπαρίστηκαν από τους αποδέκτες.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η κοινωνία μας, οι πολίτες, είχαν τον ίδιο τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη υλοποιητή κι όχι μόνο εκφραστή των ιδεών του!!! Έστω και έτσι αξίζει να διαβαστεί και να προσεχτεί ως ένα βιβλίο παρακαταθήκη για την ανάπτυξη του τόπου μας και τις παραγωγικές μας δυνατότητες.