Το απαράδεκτο, δήθεν εκπαιδευτικό πρόγραμμα περί «προγεννητικής αγωγής», που απασχόλησε τις προηγούμενες μέρες τη δημόσια συζήτηση, δίνει αφορμή για να σκεφτούμε και κάποιες άλλες πλευρές γύρω από το τι διδάσκεται ή δυνητικά μπορεί να διδαχθεί στα σχολεία.
Αρχικά να επισημάνουμε ότι η πρώτη ανακοίνωση του προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Γιάννη Αντωνίου, όταν δημοσιεύματα αποκάλυψαν τον αντιδραστικό χαρακτήρα του προγράμματος, σημείωνε μεταξύ άλλων ότι «η έγκριση του ΙΕΠ δεν συνεπάγεται και υιοθέτηση των απόψεων του διδακτικού υλικού». Με άλλα λόγια, το ΙΕΠ έκρινε αυτά τα ανορθολογικά και αντιεπιστημονικά αίσχη που παρουσιάζονται στα βίντεο του προγράμματος ως κατάλληλο «εκπαιδευτικό» υλικό να παρουσιάζονται στα σχολεία... μέχρι να αναγκαστεί κάτω από την κατακραυγή να τα αποσύρει! Εκεί όμως βρίσκεται το πρόβλημα. Γιατί το θέμα δεν είναι αν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα συμφωνεί ή όχι με τις εκάστοτε απόψεις του ΙΕΠ και της διοίκησής του, αλλά αν κρίνεται και αν είναι τελικά κατάλληλο για να διδαχθεί σε μαθητές. Αυτός είναι ο ρόλος και η ευθύνη που αναλαμβάνει το ΙΕΠ μέσω της διαδικασίας της έγκρισης για τα προγράμματα που του υποβάλλονται από τρίτους για τα σχολεία. Και πρωταρχικό κριτήριο δεν μπορεί παρά να είναι η επιστημονική προσέγγιση και η αλήθεια.
Δεύτερο και ουσιαστικό ζήτημα: Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή ότι το πρόγραμμα πήρε έγκριση, ανέφερε ότι «αποτελούσε μία από τις περίπου 1.000 εγκρίσεις που δίνονται κάθε χρόνο από το ΙΕΠ για δράσεις εκτός του υποχρεωτικού σχολικού προγράμματος». Αν με αυτό η υπουργός εννοεί ότι πέφτει πολύς φόρτος εργασίας κάθε χρόνο στο ΙΕΠ για να αξιολογήσει και να δώσει ή όχι έγκριση σε τέτοια προγράμματα, τότε δεν έχει παρά να το στελεχώσει με επαρκές επιστημονικό προσωπικό για να αντεπεξέρχεται σε αυτό το έργο. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος του υπουργείου Παιδείας, το αντίθετο μάλιστα.
Με τον νόμο 4823 που ψήφισε το καλοκαίρι του 2021 περί δήθεν αναβάθμισης του σχολείου, «ελαστικοποιεί» στο έπακρο τη διαδικασία ελέγχου και την ευθύνη για το ποιος μπαίνει κι εκπονεί προγράμματα στα σχολεία. Σημειώνει συγκεκριμένα (άρθρο 87, συνεργασίες με τρίτους φορείς, παρ. 1): «Ο Διευθυντής ή ο Προϊστάμενος της σχολικής μονάδας, μετά από εισήγηση του Συλλόγου Διδασκόντων ή με δική του πρωτοβουλία, δύναται να αποφασίζει τη σύναψη συμφωνιών συνεργασίας με κάθε φορέα που κρίνει σκόπιμο, με σκοπό τη συμμετοχή της σχολικής μονάδας σε προγράμματα και δράσεις πολιτιστικού, αθλητικού, κοινωνικού ή εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος». Τα προγράμματα αυτά οφείλουν να πληρούν κάποιες γενικές προδιαγραφές που ορίζονται από το ΙΕΠ, ενώ δεν απαιτούν έγκριση, παρά μόνο αν υλοποιούνται σε περισσότερες από μία σχολικές μονάδες. Αντίστοιχα στο άρθρο 98 (Χρήση - Αξιοποίηση των σχολικών κτιρίων, υποδομών και λοιπών εγκαταστάσεων), παρ. 4α σημειώνεται ότι «είναι δυνατόν με απόφαση του Σχολικού Συμβουλίου, η οποία γνωστοποιείται στον οικείο Δήμο, να διοργανώνονται και να υλοποιούνται από τη σχολική μονάδα, μετά το πέρας του ωρολογίου διδακτικού προγράμματος και τη λήξη του ολοήμερου σχολείου, με ή χωρίς συνεργασία με τρίτους φορείς, εκδηλώσεις, προγράμματα και συνέδρια που απευθύνονται στην εκπαιδευτική κοινότητα». Μάλιστα προστίθεται ότι αυτές οι εκδηλώσεις μπορεί να αποφέρουν και έσοδα στη σχολική μονάδα.
Με άλλα λόγια, στο αυτόνομο σχολείο που φτιάχνουν γίνεται πολύ πιο εύκολο για όποιον φορέα, ΜΚΟ, εταιρεία κ.ά. εκπονεί ένα πρόγραμμα που βαφτίζει «εκπαιδευτικό», ή ακόμα και «πολιτιστικό», «κοινωνικό» κ.λπ., να προσεγγίζει ένα σχολείο και να το παρουσιάζει σε μαθητές, γονείς και άλλους «πελάτες». Το δέλεαρ για να εξασφαλιστεί η συναίνεση του διευθυντή μπορεί να είναι και το οικονομικό όφελος για τη σχολική μονάδα, κάτι που δεν είναι ευκαταφρόνητο όταν τα σχολεία στενάζουν από την υποχρηματοδότηση για να ανταποκριθούν σε βασικές ανάγκες τους.
Ετσι, αν ο ανορθολογισμός και η ψευδοεπιστήμη μπορούν να τρυπώσουν και σήμερα στα σχολεία - ακόμα και κατά λάθος* - ως διδαχή, μαζί βεβαίως με τα αντιδραστικά διδάγματα της κυρίαρχης ιδεολογίας που επίσημα και με τη βούλα μπαίνουν και στο κανονικό πρόγραμμα του σχολείου (βλέπε προγράμματα ΕΕ, πρεσβειών κ.λπ.), φανταστείτε τι μπορεί να δούμε στις «αυτόνομες» σχολικές μονάδες που προωθούν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις (μαζί και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά), με βάση και τους στόχους της ΕΕ και του ΟΟΣΑ.
* Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια της «προγεννητικής αγωγής» δεν φαίνεται να έγινε κατά λάθος, καθώς η εν λόγω ΜΚΟ είχε λάβει εγκρίσεις για ανάλογα προγράμματα και έντυπα τόσο το 2011 όσο και το 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου