Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.
Ανακοίνωση του Άρδην
Από χθες ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ευρισκόμενος στην 46η ημέρα απεργίας πείνας, ζήτησε να του αφαιρέσουν και τον ορό, που ήταν και το μοναδικό μέσο που τον κρατούσε στη ζωή. Πλέον, οι στιγμές είναι κρίσιμες, και η ζωή του κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει μπει δυστυχώς σε διαδικασίες συμψηφισμού με τις ζωές που αφαίρεσε η δική του δράση ως ηγετικό και εκτελεστικό στέλεχος της 17Ν. Το πρόβλημα είναι ότι στην ίδια λογική έχει μπει και η κυβέρνηση. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι και η εμπλοκή του προσωπικού παράγοντα της οικογένειας του πρωθυπουργού στην συγκεκριμένη υπόθεση, ή του υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, όμως, θα πρέπει να γίνει μια διάκριση. Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν εκδικούνται. Οφείλουν να χειρίζονται τις πολύ λεπτές αυτές υποθέσεις, με τρόπο ψυχρό και αδέκαστο.
Το Άρδην είναι από τα πολιτικά ρεύματα εκείνα, που από πολύ νωρίς –τον εμπρησμό των Κατράντζου και Μινιόν το 1980– διαχωρίστηκαν με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο από την τρομοκρατική δράση. Διείδε από τότε τον ασύμβατο χαρακτήρα της δράσης της, μέσα σε μια όντως καχεκτική δημοκρατία: Γιατί να επιδιώκεται η συνέχεια μιας δραστηριότητας, θεμιτής μέσα στην δικτατορία ή την ξένη κατοχή, σε μια εποχή διεύρυνσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων; Που ακριβώς θα οδηγούσε αυτός ο δρόμος; Γιατί πρέπει να επιμείνουμε ως κοινωνία στο έρεβος του εμφυλίου, ενώ τα καταστροφικά για όλους αποτελέσματα εξελισσόταν και εξελίσσονται ακόμα μπροστά στα μάτια μας; Το άδικο, η κρατική αυθαιρεσία, η ασυδοσία των αμετανόητων για τα δικά τους πεπραγμένα ελληνικών αρχουσών τάξεων, δεν μπορούν να δώσουν από μόνα τους απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.
Τα ερωτήματα αυτά οφείλουν να απασχολήσουν και τις δυο πλευρές, όμως. Όταν συνελήφθη η 17 Νοέμβρη στα μέσα του 2002, ο τρόπος που χειρίστηκαν το ζήτημα, τα ΜΜΕ, αλλά και ο ίδιος τότε υπουργός, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ήταν ωσάν να επιδίωκαν τη συνέχεια μιας αντιπαράθεσης, με μια κατάσταση που καταφανώς είχε κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. Τι ακριβώς λοιπόν πέτυχε ο τρόπος που διαχειρίστηκε την εξάρθρωση της 17Ν το πολιτικό σύστημα; Μήπως τροφοδότησε τις επόμενες πράξεις βίας ακόμα και μαζικής όπως τον Δεκέμβριο του 2008 και τις επόμενες γενιές τρομοκρατίας, και επέτρεψε σ’ έναν αδιέξοδο κύκλο να ξαναξεκινήσει, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2010;
Κάτι ανάλογο διακυβεύεται και σήμερα με τον τρόπο που η κυβέρνηση χειρίζεται σήμερα την κατάσταση. Στην γειτονική Ιταλία, όμως, υπήρξαν πιο σοφοί. Κατάφεραν να γυρίσουν σελίδα από τα «μολυβένια χρόνια». Στην Ιταλία, ειρήσθω εν παρόδω, απέφυγαν και τον εμφύλιο, κατέκτησαν επομένως ένα επίπεδο εθνικής και κοινωνικής προόδου, στον οποίον θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε κι εμείς.
Τι συνέβη εκεί και δεν συνέβη εδώ; Αυτό που γράφει ο Θουκυδίδης για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Χρειάζεται αυθυπέρβαση, όχι ακριβώς λήθη, αλλά αποστασιοποίηση και καταλλαγή. Φυσικά αυτό προϋποθέτει και την αυτοκριτική της ένοπλης τρομοκρατίας, η οποία δυστυχώς όχι μόνον δεν ήρθε ποτέ, αλλά εκφράστηκε αντίθετα και μια διάθεση να επαναληφθούν τα ίδια λάθη, ενώ και ο ίδιος ο Κουφοντίνας διέπραξε πολλά λάθη σε αυτή την κατεύθυνση, χωρίς ποτέ να προβεί σε αυτοκριτική προσωπικά. Όμως, ο ιστορικός κύκλος της ένοπλης τρομοκρατίας, οφείλει να κλείσει μπροστά στο καταφανές της αδιέξοδο. Όπως δίδαξε με την στάση του, εξάλλου, ο ηγέτης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, Ρενάτο Κούρτσιο.
Αλλά οι σημερινές στιγμές, δεν είναι εκείνες της αυτοκριτικής. Είναι, αντίθετα, οι στιγμές που το Κράτος Δικαίου και η Δημοκρατία, οφείλει να ανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης. Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή την στιγμή δεν τον έχει, μιας και κυριαρχούν άλλα πάθη στους χειρισμούς των εκπροσώπων της –και όχι το μάθος από τα περασμένα. Θα τον ανακτήσει, μόνον εφ’ όσον αποφύγει με τους δικούς της χειρισμούς το απευκταίο, και τότε, θα έχει ικανοποιήσει την πιο σημαντική προϋπόθεση, ώστε να γυρίσουμε οριστικά σελίδα από τα πολιτικά πάθη του προηγούμενου αιώνα. Ας κοιτάξουμε, σε ποια κρίσιμη συγκυρία περιδινείται η συλλογική μας ζωή, εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να την βοηθήσει, είναι να παλινδρομήσει, έστω και εν μέρει στα περασμένα της πολιτικά πάθη. Καλούμε την πολιτική ηγεσία της χώρας, να συνειδητοποιήσει αυτόν τον κίνδυνο και να συμπεριφερθεί αναλόγως. Και στο κάτω-κάτω της γραφής όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές οι όποιοι υπολογισμοί πρέπει να υποχωρούν.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου