Το τέλος του μεταψυχροπολεμικού κόσμου

από

 Κοσμοϊδιογλωσσία

 -

25 Φεβρουαρίου 2022

1

Ο μεταψυχροπολεμικός κόσμος έφτασε στο τέλος του. Η παλαιά τάξη πραγμάτων ενός κόσμου που με απαρχή την τριετία 1989-1992 χαρακτηρίστηκε από την επικυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και από την διακήρυξη μιας αμερικανοκεντρικής νέας τάξης πραγμάτων από τον George H.W. Bush το 1990, δεν υπάρχει πια. 

Η εποχή που αφήνουμε πίσω μας, και της οποίας το λυκόφως και η Δύση διαφαίνεται στον ιστορικό ορίζοντα, με όσα εξελίσσονται μπροστά στα ματιά μας στην Ουκρανία, χωρίζεται σε δύο διαφορετικές ιστορικές περιόδους ή φάσεις.

Η πρώτη περίοδος του μεταψυχροπολεμικού κόσμου έχει τις ρίζες της στην βαθμιαία αποδυνάμωση και τελική κατάρρευση της ισχύος της Ρωσσίας, η οποία οδήγησε στην αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης στην Ανατολική Ευρώπη, άνοιξε τον δρόμο για την επανένωση της Γερμανίας και σε συνδυασμό με την επίσημη λήξη του Συμφώνου της Βαρσοβίας είχε ως αποτέλεσμα την ανασύσταση της Κεντρικής Ευρώπης, και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, με τελικό αποτέλεσμα τη ριζική μεταβολή της δομής ισχύος σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Σφραγίδα του μη στενά ευρωκεντρικού νοήματος και του εξωευρωπαϊκού χαρακτήρα της έναρξης αυτής της εποχής αποτελεί ο Πόλεμος του Κόλπου το 1990 στη Μεσοποταμία. Η πρώτη αυτή φάση διαμόρφωσης του μεταψυχροπολεμικού κόσμου ολοκληρώθηκε με την επέκταση του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) στην ανασυσταθείσα πλέον Κεντρική Ευρώπη το 1999.

Η επόμενη μεταψυχροπολεμική περίοδος ξεκίνησε με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001 και την ανακήρυξη από τον George W. Bush τον νεότερο (γιο του προηγούμενου) της έναρξης του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, με πυρήνα αρχικά την Κεντρική Ασία (Αφγανιστάν) και στη συνέχεια τη Μεσοποταμία (Ιράκ), καθώς και με την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη το 2004. Η δεύτερη και τελευταία αυτή φάση οικοδόμησης ενός μεταψυχροπολεμικού κόσμου-χάους ολοκληρώθηκε το 2021, με την εισβολή στο Καπιτώλιο στην Ουάσινγκτον των Ηνωμένων Πολιτειών, την πτώση της Καμπούλ και την χαοτική αποχώρηση του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν στην Κεντρική Ασία, την ανακοίνωση για τον επίσημο τερματισμό της παρουσίας και την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ στη Μεσοποταμία, και την εγκατάλειψη της Ουκρανίας στην Ανατολική Ευρώπη. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παραιτούνταν εκ των προτέρων από την υπεράσπισή της, η Ουκρανία θα ήταν για την Ανατολική Ευρώπη ό,τι ήταν το Ιράκ για τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν για την Κεντρική Ασία. 

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ για τη ρωσική επέμβαση: Ρωσία και Ουκρανία στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ για τη ρωσική επέμβαση: Ρωσία και Ουκρανία στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς

1. Η σύγκρουση στην Ουκρανία μεταξύ, από τη μια μεριά, φασιστών και γκανγκστερικών αποβρασμάτων που πιθανότατα μεταφέρθηκαν από τη Λιβύη, Συρία κ.λπ., αφού εκπλήρωσαν εκεί την αποστολή τους, και, από την άλλη, του λαού στις αποσχισθείσες κυρίως περιοχές, που με το αίμα τους είχαν αποκτήσει την αυτονομία τους από το φιλοφασιστικό καθεστώς του Κιέβου το 2014, φτάνει στην κορύφωσή του μετά τη ρωσική επέμβαση μια εβδομάδα πριν.

2. Το κύριο χαρακτηριστικό της πολεμικής αυτής σύγκρουσης είναι, από τη μια μεριά, οι ψυχωμένοι φασίστες (και ο Ουκρανικός στρατός που αυτοί ελέγχουν) και, από την άλλη, οι Ρώσοι στρατιώτες, που κάθε άλλο παρά «ψυχωμένοι» για μια τέτοια σύγκρουση είναι, αφού ο Ρωσικός λαός δεν ήταν βέβαια εμπνευσμένος για μια τέτοια σύγκρουση όπως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ήξερε ότι κινδύνευε με αφανισμό εάν επικρατούσαν οι Ναζί.

3. Σε αυτό βέβαια ευθύνεται η Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν, ο οποίος δεν έκανε το 2014 το είδος της επέμβασης που κάνει τώρα, με αποτέλεσμα να επικρατήσει το δυτικό πραξικόπημα με άμεση ανάμιξη των Δυτικών κατά του τότε προέδρου Γιανούκοβιτς. Και αυτό επειδή τόλμησε να φέρει αντιρρήσεις στην ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ, ώστε να μην καταντήσει και αυτή ένα προτεκτοράτο που το κυβερνούν υπάλληλοι της Υπερεθνικής Ελίτ, τύπου Τσίπρα και Μητσοτάκη…

4. Η συνέπεια ήταν ότι από το 2014 μέχρι σήμερα η Ουκρανία είχε γίνει ένα είδος καθεστώτος σαν αυτά που εγκατέστησε η Υπερεθνική Ελίτ στο Ιράκ ή τη Λιβύη, το οποίο επιδόθηκε απερίσπαστο στην κυριολεκτική σφαγή των δυο ρωσόφωνων επαρχιών που κατάφεραν να αποφύγουν την προσάρτησή τους στο νέο καθεστώς. Ο Πούτιν και η Ρωσική ηγεσία, από τότε, αντί να ξεκινήσει μια εκστρατεία για έναν νέο Πατριωτικό Πόλεμο, μακροπρόθεσμα (αφού δεν τόλμησε τότε ν’ ανατρέψει το καθεστώς όπως επιχειρεί σήμερα), προσπαθούσε με διαπραγματεύσεις με τους Δυτικούς ν’ ανατρέψει τη σταδιακή ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο Δυτικό στρατόπεδο καθώς και την περικύκλωση της Ρωσίας, ενώ συγχρόνως η ρωσική οικονομία καθημερινά ενσωματωνόταν όλο και περισσότερο στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά.

Ουκρανική κρίση και το μέλλον της Ευρώπης

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1989 και η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας αντιπάλου δέους του ΝΑΤΟ, παρά τις θριαμβολογίες των ΗΠΑ και γενικά της Δύσης «περί του τέλους της ιστορίας και των ιδεολογιών» δεν αποτέλεσε ούτε το τελικό σημείο καμπής για την διαφημιζόμενη τότε Pax Americana ούτε καν για τη διάλυση του ΝΑΤΟ, μιας και είχε πάψει να υπάρχει ο σοβιετικός κίνδυνος. Αντιθέτως το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό σχεδόν όλα τα πρώην ανατολικά ευρωπαϊκά κράτη πλην της Ουκρανίας και της Γεωργίας, που απέτυχε να εντάξει το 2008 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου. Απόληξη αυτού αποτελεί η σημερινή ουκρανική κρίση, που μας επαναφέρει σε ένα αχρείαστο ψυχρό πόλεμο.

Εν τω μεταξύ μετά τη πρώτη δυτική ευφορία, οι αποτυχημένοι πόλεμοι των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν πριόνισαν την παγκόσμια ηγεμονία αυτών, σε συνδυασμό με τη σοβούσα οικονομική κρίση. Παράλληλα, η άνοδος της Κίνας αρχικά με τη βοήθεια των δυτικών να μετεξελιχθεί σε παγκόσμιο καπιταλιστικό εργοστάσιο και στη συνέχεια αυτόνομα σε στρατιωτική υπερδύναμη μεγέθυνε τις εντάσεις και τα χάσματα για την παγκόσμια ηγεμονία. Σε αυτό το πλαίσιο και λόγω της αποχώρησης των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή δόθηκε η δυνατότητα στη Ρωσία να επανακάμψει γεωπολιτικά, αποκτώντας ευρύτερα ερείσματα (Συρία, Λιβύη κλπ). Ως εκ τούτου, η πλήρης αλλαγή των συσχετισμών σε επίπεδο παγκόσμιας ηγεμονίας μετατρέπει την προσπάθεια των ΗΠΑ να ολοκληρώσουν τον αποκλεισμό της Ρωσίας μέσω της παρέμβασης τους στην Ουκρανία, που βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο αυτής, από μια απλή στρατιωτική κρίση σε κρίση με υπόβαθρο την παγκόσμια ηγεμονία. Αντίθετα, η Ουκρανία θα μπορούσε να αποτελέσει τον παράγοντα συνεννόησης και ανάπτυξης της εμπιστοσύνης της Δύσης με τη Ρωσία.

Πρέπει να σημειωθεί ανεξαρτήτως της δυτικής προπαγάνδας ότι η Ρωσία το ζήτημα αυτό έχει δίκαια αιτήματα ως προς την ασφάλεια της. Θα πρέπει να γίνει υπενθύμιση, ότι υπήρξε πλήρης παραβίαση από την πλευρά των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων της όλων των υποσχέσεων που είχαν δοθεί στον Γκορμπατσόφ και στη τότε ρωσική ηγεσία, ότι δεν θα υπήρχε επέκταση του ΝΑΤΟ έως τα σύνορα της, αφού μετά τη διάλυση το συμφώνου Βαρσοβίας, έπαψε να υπάρχει κάθε νομιμοποιητικός λόγος δραστηριότητας του ΝΑΤΟ για την ασφάλεια της Ευρώπη. Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά συμπεριλαμβάνοντας σχεδόν όλες τις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης αποτελεί αντικειμενικά σημαντικό κίνδυνο για την ασφάλεια της Ρωσίας, που νιώθει περικυκλωμένη. Επιπροσθέτως υπάρχει πλήρης παραβίαση των συνθηκών του ΟΑΣΕ (Σύνοδος Κωνσταντινούπολης) που ενώ έδιδε από τη μια μεριά στις χώρες το δικαίωμα να επιλέξουν συμμαχία απαγόρευε από την άλλη να υπάρξει δημιουργία απειλητικών συνθηκών για την ασφάλεια άλλων χωρών, όπως εν προκειμένω αποτελεί η νατοϊκή απειλή για τη Ρωσία.

Δεδομένου ότι αντικειμενικά ο υπαρκτός κίνδυνος απώλειας της πλανητικής ηγεμονίας των ΗΠΑ ακούει στο όνομα Κίνα, και δεδομένου ότι η Ρωσία αποτελεί μια μεσαία οικονομική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά πολύ μεγάλη πυρηνική δύναμη, προκαλεί πραγματικά έκπληξη η λανθασμένη για μια ακόμα φορά αμερικανική επιμονή που οξύνει δραματικά την ασφάλεια της Ευρώπης.

Σύντροφοι, τελικά είμαστε κατά ή υπέρ του ΝΑΤΟ;

Θέμης Τζήμας

Τελικά ας μας πούνε το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όσοι δηλώνουν συνεχιστές του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ: είναι όντως κατά του ΝΑΤΟ;

Το παρόν κείμενο δεν απευθύνεται στους (α)συνεπείς, νεοσυντηρητικούς, νεοφιλελεύθερους και λοιπούς οπαδούς του ατλαντισμού εδώ και δεκαετίες. Αποτελούν μειοψηφία μέσα στον ελληνικό λαό, αλλά ελέγχουν την ελληνική εσωτερική και διεθνή πολιτική εδώ και δεκαετίες (με λαμπρά αποτελέσματα, όπως το Κυπριακό και τα Ίμια) και είναι λογικό να ταυτίζονται πλήρως με την επιδίωξη της διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ εις βάρος της Κίνας και της Ρωσίας, όπως και εις βάρος των ελληνικών λαϊκών και εθνικών συμφερόντων. Είναι γνωστό ότι η συγκεκριμένη πλευρά δεν έχει κανένα δισταγμό να χειροκροτεί τις επεμβάσεις στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Συρία, στην Λιβύη, στην Υεμένη, στο Σαχέλ και αλλού, αλλά να εξεγείρεται για την Ουκρανία.

Απευθύνεται το παρόν κείμενο στο ΜΕΡΑ25, στο ΚΚΕ, στον ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους από το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι έχουν κάποια, την οποιαδήποτε, σχέση με την 3η του Σεπτέμβρη και όχι με το «Ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής» του Κώστα Σημίτη. Αν θυμάμαι καλά, ένα κοινό σημείο, έστω διακηρυκτικώς, όλων αυτών είναι η ανάγκη διάλυσης του ΝΑΤΟ.

Τόσα χρόνια, το ΝΑΤΟ ήταν είτε ελέω ψυχρού πολέμου, είτε λόγω υπαρκτής ή φαινομενικής μονοκρατορίας των ΗΠΑ, ακλόνητο και διαρκώς επεκτεινόμενο. Μπορούσε άμεσα ή έμμεσα να επεμβαίνει όπου ήθελε, όποτε ήθελε, χωρίς ουσιαστικά εμπόδια. Έχουμε λοιπόν σήμερα, για πρώτη φορά, έναν πόλεμο ο οποίος στρέφεται ευθέως κατά του ΝΑΤΟ και της περαιτέρω επέκτασής του. Έναν πόλεμο ο οποίος είναι πιθανό να ωθήσει (υπό μια σειρά όρων που θα πρέπει να εκπληρωθούν, φυσικά) το ΝΑΤΟ σε αναδίπλωση και ίσως σε εξισορρόπηση ή παρακμή, όπως ελπίζουμε.

Ιδού ο πραγματικός ιμπεριαλισμός! Ιδού η επέκταση ΝΑΤΟ τα τελευταία χρόνια

Η υπερεπέκταση του ΝΑΤΟ από το 1998 έως σήμερα, όπως αποτυπώνεται στους χάρτες που μας έστειλε ο Νίκος Γεωργακάκης, αποβλέπει στο να αποκόψει και να απομονώσει την Μόσχα από την Ευρώπη, με στόχο την κατάλληλη στιγμή να αποδυναμώσει τη Ρωσία  εσωτερικά και τελικά, αν η Δύση μπορέσει, να την οδηγήσει σε αποσύνθεση.

Αυτά τα κοσμοκρατορικά σχέδια των ΗΠΑ αποτελούν ένα κακόγουστο όνειρο θερινής νυκτός. Η Ουκρανία θα γίνει ο “τάφος” αυτών των σχεδιασμών για ένα νέο “σιδηρούν παραπέτασμα”.

Η Ευρώπη χρειάζεται έναν άλλον προσανατολισμό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) απέτυχε και δεν πρόκειται να επιβιώσει, πολύ περισσότερο κάτω από μια νέα αμερικανική “κατοχή”.

Το μέλλον ανήκει σε μια νέα Ευρώπη των ανεξάρτητων και ελεύθερων δημοκρατικών χωρών, που θα συνεργάζονται ισότιμα, χωρίς ηγεμόνες και επικυρίαρχους, στη βάση της συνανάπτυξης και σε ένα πλαίσιο ειρήνης, φιλίας και κατοχυρωμένης αμοιβαίας ασφάλειας.

Ν.Ζ

ΚΥΡΩΣΕΙΣ:ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΜΑΤΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

================================================

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ρίχνει, γι’ ακόμη μια φορά, την Ευρώπη σε αχαρτογράφητα νερά, που έχουν καταπιεί το Διεθνές Δίκαιο. Θα ήταν καταρχήν αδιανόητο για εμάς τους Έλληνες να δικαιολογήσουμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχοντας υποστεί τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο που συνεχίζεται. Και ακόμη, αντιμετωπίζοντας σε καθημερινή βάση, τις τουρκικές απειλές εναντίον
της εθνικής κυριαρχίας των νησιών μας. Ωστόσο, εμφανίζεται το παράδοξο τώρα, η Ρωσία να θεωρείται «τιμωρητέα», επειδή εισέβαλε στην Ουκρανία, αλλά στην Τουρκία να παρέχεται συνεχής ατιμωρησία. Αυτό σημαίνει ότι η Δύση έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί πολλαπλά μέτρα και σταθμά, για περιπτώσεις καταπάτησης εδαφικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οι απαράδεκτες αυτές διακρίσεις δεν αποτελούν δυστυχώς το μοναδικό σύμπτωμα της προϊούσας παρακμής της Δύσης. Τα συνεχή λάθη της, οι αμηχανίες της, η αδυναμία πρόβλεψης των καταστροφών που εκκολάπτονται, οι εμμονές της με τη δημοκρατία, που δήθεν δικαιολογούν αναίτιους πολέμους, αλλά και οι αθετήσεις υποσχέσεών της οδηγούν, ολοένα συχνότερα, σε δραματικές καταστάσεις, που διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Αδιάψευστη εξάλλου εικόνα αυτής της παρακμής προσφέρει και το «ανάστημα» των ηγετών της.

Καθώς θεωρώ ότι το δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» δεν απαιτεί κατάργηση της αντικειμενικότητας των οπαδών της, υπενθυμίζω ότι η Δύση είχε αναλάβει τον Φεβρουάριο του 1990 την υποχρέωση να «μην υπάρξει ούτε πόντος επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς». Ωστόσο, από τότε, η Ρωσία χρειάστηκε να ανεχθεί πολυάριθμες αθετήσεις αυτής της υπόσχεσης της Δύσης, με την είσοδο στο ΝΑΤΟ αρκετών χωρών της πρώην Σοβιετικής ένωσης. Εξηγώντας τους λόγους της εισβολής στην Ουκρανία, διότι προφανώς το ποτήρι της υπομονής ξεχείλισε, ο Πούτιν, μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι «κινδύνευε». Αλλά, και πέρα από τις συνεχείς αθετήσεις υποσχέσεων, η συμπεριφορά της Δύσης, απέναντι στη Ρωσία, μετά την πτώση του παραπετάσματος, υπήρξε ταπεινωτική, προσβλητική ή ακόμη και εχθρική, παρότι επρόκειτο όχι μόνον για ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και για χώρα της οποίας η συμβολή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έφερε την ήττα του Άξονα. Οι κακές αυτές συγκυρίες φαίνεται να επαληθεύουν τη θεωρία του γνωστού οικονομολόγου W.W. Rostow, με βάση την οποίαν, χώρες που υφίστανται τέτοιας μορφής έξωθεν συμπεριφορές, αναπτύσσουν δυνάμεις, που σύντομα τις επιβάλλουν στο διεθνές προσκήνιο με αρχηγική περιβολή.

Σχετικά με τη στάση της Δύσης, στον πόλεμο της Ουκρανίας, αυτή αποδόθηκε μέσα από την απελπισμένη διαπίστωση του κ. Ζελένσκι ότι η «Δύση τον άφησε μόνο». Συνειδητοποίηση, που αξίζει να χαραχθεί με πύρινα γράμματα στο νου των δικών μας αρμοδίων, έτσι που να μετατραπεί σε καθήκον για όλα όσα οφείλουμε να πράξουμε ώστε να μην εξαφανιστούμε ως Έθνος.

Σχετικά με τις κυρώσεις που αποφάσισε η Δύση εναντίον της Ρωσίας, αυτές αφορούν χώρα 146 εκατ. κατοίκων, με:

Τα προεόρτια του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Καταδίκη της εισβολής χωρίς γνώση και δράση σύμφωνα με όσα επισημαίνονται παρακάτω είναι απλά συστράτευση με το ΝΑΤΟ και άφεση των αμαρτιών τους για όσα μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τους καταλογίζονται.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ 

 

    Τα προεόρτια του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Αιτίες και συνέπειες της ουκρανικής κρίσης. Γιατί η παρούσα κρίση ήταν και απολύτως προβλέψιμη και απολύτως αποτρέψιμη.

Είναι εντελώς αδύνατο να καταλάβει κανείς την ουκρανική κρίση, αν θεωρήσει ότι η ιστορία ξεκινάει προχτές, με τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, αν δεν γνωρίζει τα αίτια και το πώς φτάσαμε εδώ.

Ασφαλώς επιθετική, αν κριθεί με «τοπικά» κριτήρια, η επέμβαση της Μόσχας έχει αμυντικά χαρακτηριστικά στην πραγματικότητα, αν εξετασθεί από ιστορική και διεθνή άποψη. Δεν το γράφουμε για να τη δικαιολογήσουμε, αλλά για να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε το τι συμβαίνει και τι μπορεί να συμβεί. Αλλιώς θα καταλήξουμε στις αρλούμπες διάφορων δημοσιογράφων, όπως μία στο ΣΚΑΪ, που μιλούσε για «τρέλα» του Πούτιν, ή διαφόρων «διεθνολόγων» της πυρκαγιάς, όπως αυτός που μας έλεγε από το MEGA ότι ο Πούτιν είναι «Χίτλερ», καυτηριάζοντας μάλιστα τη Δύση γιατί δεν κάνει ό,τι έκανε και στον Χίτλερ (κάτι που κυριολεκτικά σημαίνει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή την καταστροφή της ανθρωπότητας!). Με αυτά που ακούνε και διαβάζουν από τα ΜΜΕ οι Έλληνες, απορώ πώς εξακολουθεί και δεν έχει βαθιά διαταραχθεί η πνευματική μας υγεία.

Ούτε η Ρωσία θέλει βέβαια την Ουκρανία για αγορά και για αυτό επενέβη. Η Ουκρανία είναι ήδη μια απολύτως κατεστραμμένη χώρα, βάρος και όχι όφελος για τη Μόσχα αν την ελέγξει. Δεν την κατέστρεψε άλλωστε η Ρωσία, προηγήθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πολύ αποτελεσματικότερο οποιασδήποτε εισβολής. 

Επειδή μερικοί μπορεί να πουν τώρα ότι δεν ξέρω τι λέω, θα τους απαντήσω ότι η παρούσα ουκρανική κρίση ήταν και απολύτως προβλέψιμη και απολύτως αποτρέψιμη. Και μάλιστα δεν θα το κάνω βασισμένος στις δικές μου ιδέες και συλλογισμούς, ή κανέναν ριζοσπάστη περιθωριακό, αλλά στο τι λένε διακεκριμένες προσωπικότητες του δυτικού κόσμου, όπως για παράδειγμα ο ίδιος ο τωρινός αρχηγός της CIA, ο Χένρι Κίσινγκερ ή ο Τζορτζ Κέναν.

Και θα μπορούσε ακόμα και τώρα να περιοριστεί τουλάχιστον η ουκρανική τραγωδία, να ανοίξει ο δρόμος για μια ειρηνική λύση. Για παράδειγμα χτες Σάββατο, τα μέλη του ΝΑΤΟ, περιλαμβανομένης της Γερμανίας, ιστορικής κοιτίδας του Ναζισμού, που χρωστάει στη Μόσχα το ότι είναι ενωμένη σήμερα, αποφάσισαν την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Οι Ουκρανοί όμως δεν μπορούν να νικήσουν τον ρωσικό στρατό. Το μόνο που μπορούν να κάνουν αυτά τα όπλα είναι να διευρύνουν την αιματοχυσία στην Ουκρανία. Αν πράγματι ενδιαφέρονταν για την ειρήνη τα μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θα έπρεπε, αντί για όπλα να σκοτωθούν Ουκρανοί και Ρώσοι, να στείλουν μάλλον μεσολαβητές στο Κίεβο και τη Μόσχα και να δηλώσουν ότι δεν πρέπει να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ (κάτι που ούτως ή άλλως δεν θα γίνει) και ότι η χώρα μπορεί να διατηρήσει ένα ουδέτερο καθεστώς. Δεν πρόκειται για καμιά ριζοσπαστική πρόταση. Την έκανε και ο ίδιος ο Χένρι Κίσινγκερ το 2014, προτείνοντας τη «φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας. . Φαίνεται όμως ότι τα πραγματικά αφεντικά της Δύσης, που δεν είναι βέβαια τα μάλλον γελοία ανθρωπάκια, οι διάφοροι Σολτς και Μακρόν, δεν επιτρέπουν στις κατ’ όνομα ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών τέτοιες πρωτοβουλίες. Κι όχι μόνο ρίχνουν λάδι στη φωτιά της Ουκρανίας, για την οποία δήθεν κόπτονται, αλλά και παίρνουν μέτρα που απειλούν να οδηγήσουν σε μεγάλο Οικονομικό Κραχ την ανθρωπότητα και την ίδια την Ευρώπη, αλλά και να μας φέρνουν κοντύτερα στην καταστροφή του ανθρώπινου είδους μέσα από τον τρίτο, πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο.

Τι έγραφε ο αρχηγός της CIA

Το ότι η παρούσα ουκρανική κρίση ήταν και προβλέψιμη και αποτρέψιμη δεν το λέω εγώ. Ο νυν αρχηγός της CIA Ουίλιαμ Μπερνς, γράφει στην κυβέρνησή του, ήδη από το 1995, ότι «η εχθρότητα προς την επέκταση του ΝΑΤΟ είναι αισθητή σχεδόν καθολικά σε όλο το πολιτικό φάσμα εδώ». Δεν υπάρχει ακόμα κανένας Πούτιν, ο φιλοαμερικανός Γέλτσιν κυβερνά μια Ρωσία – Μπανανία το 1995. Ο Μπερνς χαρακτηρίζει την απόφαση της κυβέρνησης Κλίντον να εντάξει την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχία στο ΝΑΤΟ, «πρόωρη στην καλύτερη περίπτωση και αχρείαστα προκλητική στη χειρότερη» και προειδοποιεί για σύννεφα καταιγίδας που μαζεύονται σιγά – σιγά και θα αφήσουν το αποτύπωμά τους για δεκαετίες στις αμερικανορωσικές σχέσεις. Και σε ένα άλλο υπόμνημά του, από το 2008, παρατηρεί: «Δεν έχω βρει ούτε έναν Ρώσο, ούτε καν ανάμεσα στους πιο σκληρούς φιλελεύθερους επικριτές του Πούτιν που να θεωρεί την ένταξη της Ουκρανίας τίποτα λιγότερο από μια ευθεία πρόκληση στα ρωσικά συμφέροντα».

Κέναν και Μάτλοκ

Η Ουκρανία η πόρτα του φρενοκομείου και η Ελλάδα

Του Γιώργου Καραμπελιά, πρώτη δημοσίευση liberal.gr συμπληρώσεις στην παρούσα έκδοση

Η ουσιαστική προσάρτηση του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στη Ρωσία και οι προετοιμασίες του ρωσικού στρατού για περαιτέρω κινήσεις στο ουκρανικό έδαφος σηματοδοτούν ουσιαστικά, και έτσι θα καταγραφούν στην ιστορία, το τέλος μιας ιστορικής περιόδου που άρχισε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και πλέον η πόρτα του φρενοκομείου έχει ήδη μισανοίξει.

Οι μακρινές και πρόσφατες ρίζες της κρίσης

Τριάντα χρόνια πριν, η Σοβιετική Ένωση διαμελίστηκε με βάση την ύπαρξη των ομόσπονδων δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μία αλυσίδα αντιπαραθέσεων μεταξύ των εθνών και των εθνοτήτων που αποτελούσαν την ενιαία, αν και ομοσπονδιακή, Σοβιετική Ένωση. Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία-Ρωσία, Κριμαία, και σήμερα η μεγάλη κρίση.

Το 1991, στο έδαφος της Ουκρανίας, περιελήφθησαν περίπου 12 εκατομμύρια ρωσόφωνοι ενώ, αντιστοίχως, στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, εργάζονταν πολλά εκατομμύρια Ουκρανών και άλλων εθνοτήτων. Στο Καζακστάν, οι Ρώσοι αποτελούσαν σχεδόν το 30% του πληθυσμού κ.ο.κ. Κάτι μάλλον φυσιολογικό, καθώς οι λαοί και τα έθνη που συγκροτούσαν την παλιά τσαρική Ρωσία ή στη συνέχεια τη Σοβιετική Ένωση, είχαν συχνά παράδοση συγκατοίκησης δεκάδων αν όχι εκατοντάδων χρόνων.

Οι Ουκρανοί αποτελούσαν, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, χωριστή εθνική κοινότητα και στον πυρήνα τους για τη συγκρότηση του πρώιμου κράτους τους βρίσκονταν οι Κοζάκοι. Βέβαια, πολύ λίγες φορές μπόρεσαν να συγκροτηθούν σε ανεξάρτητο κράτος, δεδομένου ότι κατείχαν μια εκτεταμένη περιοχή χωρίς φυσικά όρια, υφιστάμενοι τις επιρροές και τις επιθέσεις όλων των γειτονικών κρατών: Ρωσίας, Πολωνίας, Λιθουανίας, Αυστροουγγαρίας. Άλλωστε, Ουκρανία σημαίνει συνοριακή περιοχή. Και το ίδιο θα συμβεί στο πεδίο της θρησκείας όπου θα μοιραστούν ανάμεσα σε καθολικούς, ουνίτες και ορθοδόξους οι οποίοι θα πλειοψηφούν.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς εξηγεί γιατί φτάσαμε στον πόλεμο στην Ουκρανία (ηχητικό)

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στο newshub.gr

Η ρωσική εισβολή είναι το θέμα που μονοπωλεί την ειδησεογραφία σε παγκόσμιο επίπεδο, με τους πολίτες να ανησυχούν για τις επιπτώσεις και ό,τι θα σημάνει αυτή η εξέλιξη σε γεωπολιτικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, εκδότης και επικεφαλής του Κινήματος Αρδην, μιλά στο newshub.gr για όλες τις εξελίξεις στο ρωσο – ουκρανικό μέτωπο, φωτίζοντας πτυχές που δεν έχουν έρθεο στο φως της επικαιρότητας.

Πού οδηγεί ο τυφλός αντιρωσισμός – Ο Πούτιν και η δυτική υποκρισία

 

Τζήμας Θέμης

Από χθες το βράδυ και ενώ η ο πλανήτης θυμίζει επικίνδυνα το 1914, καταβάλλεται μια συντονισμένη προσπάθεια από τα διεθνή συστημικά ΜΜΕ, όπως και από τα εγχώρια, να βρούμε το νέο Χίτλερ στο πρόσωπο του Πούτιν και ο αντιρωσισμός να αναγορευθεί σε νέο δόγμα. Δεν είναι η πρώτη φορά βεβαίως: οι ΗΠΑ και οι υποτακτικοί τους είχαν ανακαλύψει τον Χίτλερ, παλιότερα στο πρόσωπο του Σαντάμ Χουσεϊν, του Μουαμάρ Καντάφι, του Χομεϊνί, του Άσαντ και πολλών άλλων. Λίαν συντόμως σε νέο Χίτλερ θα αναγορευτεί και ο πρόεδρος της Κίνας, Σι.

Αν ακούσει κανείς μάλιστα τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, όπως και μεγάλου μέρους της εδώ αντιπολίτευσης, είναι λες και ξαφνικά το διεθνές δίκαιο καταλύθηκε χθες. Σε λίγο θα νομίζουμε ότι μέχρι χθες ζούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς ξένες επεμβάσεις, αλλαγές καθεστώτων, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, παράνομης χρήσης βίας και πολλά άλλα σχετικά.

Ο αντιρωσισμός υπαγορεύει όλοι να συνασπιστούμε για να αντιμετωπίσουμε την απειλητική ρωσική αρκούδα, που πάει να κατασπαράξει αυτό το πρότυπο δημοκρατίας που υπάρχει στην Ουκρανία! Μάλιστα, στα καθ’ ημάς ευθέως λέγεται ότι αν δεν συμπαραταχθούμε στον αντιρωσισμό, τότε η αναγνώριση της “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Σε λίγο έτσι όπως πάει το πράγμα, θα ακούσουμε ότι η ΕΣΣΔ ενορχήστρωσε τους δύο “Αττίλες” και ότι η Μόσχα ήταν που είχε διατάξει τον βομβαρδισμό Ελλήνων με ναπάλμ!

Πριν λοιπόν σπεύσουμε ταχύτερα προς έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ας κάνουμε μια μικρή στάση για να δούμε ορισμένα στοιχεία: από το 1991 έως σήμερα μόνο, έχουμε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, παράνομες επιθέσεις στην Σερβία, στο Ιράκ, στην Συρία, στην Υεμένη, όπου διεξάγεται γενοκτονικός πόλεμος, για να θυμηθούμε μερικές μόνο, με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες.

Η συνέχεια... Πού οδηγεί ο τυφλός αντιρωσισμός – Ο Πούτιν και η δυτική υποκρισία

Ο ρωσικός ευρασιανισμός ενάντια στην τουρκική Ευρασία;* (μέρος Α΄)

Του Μάριους Γκέραλντ Σταμάτε* δημοσιεύτηκε στον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 21

Η ευρασιανική ατζέντα του Πούτιν

Η εγχώρια πολιτική στη Ρωσία αποτελεί συχνά τη σύνθεση των ανταγωνιστικών απόψεων δυτικόφιλων, αντι-δυτικών, ευρασιανιστών, υπερεθνικιστών και νοσταλγών του κομμουνισμού^[1]. Η ρωσική εξωτερική πολιτική καθορίζεται γενικότερα από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχει ένα συμβολικό εκκρεμές στη ρωσική εξωτερική πολιτική, που αιωρείται μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, ανάλογα με τις πολιτικές ισορροπίες που τηρούνται. Υπό τη σημερινή κυβέρνηση, η ρωσική εξωτερική πολιτική είναι πιο επικριτική για τη Δύση και ακολουθεί μια πορεία περισσότερο προσανατολισμένη προς την Ευρασία.

Η πολιτική έννοια της Ευρασίας, ή «ευρασιανισμός», αναφέρεται στην πνευματική σύνδεση των ευρωπαϊκών και των ασιατικών λαών στην ιστορία και το μέλλον της Ρωσίας. Η αρχική ιδέα πίσω από το κίνημα της Ευρασίας προέρχεται από τα έργα του πρίγκιπα Ν. Σ. Τρουμπετσκόι, του Π. Ν. Σαβίτσκι, του Γ. Β. Βερνάντσκι και πολλών άλλων. Ο Τρουμπετσκόι πίστευε ότι η διασύνδεση των ανατολικών Σλάβων και των τουρκικών και ουραλο-αλταϊκών λαών των στεπών –ή των τουρανικών φύλων– συνιστά ένα από τα βασικά δομικά στοιχεία της ρωσικής ιστορίας. Στη δεκαετία του 1920, αυτή η θεωρητική ιδέα βρήκε πολλούς οπαδούς μεταξύ των Ρώσων εμιγκρέδων που διασκορπίστηκαν στην Πολωνία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία, και οι οποίοι αναζητούσαν μια νέα θεωρία για να καταπολεμήσουν την ιδεολογική δυναμική της μαρξιστικής-λενινιστικής επανάστασης στη Ρωσία. Ένα μικρό κίνημα «ευρασιανιστών» αναπτύχθηκε, αλλά ο ευρασιανισμός αυτός είχε αδύναμες ρίζες και γρήγορα παρήκμασε.

Ο ευρασιανισμός σημαίνει πολλά πράγματα. Πράγματι, το όνομα υποτιμά τη σημασία του φαινομένου, επειδή ο όρος έχει αναδειχθεί ως μία από τις πιο δημοφιλείς λέξεις-κλειδιά στο ευμετάβλητο ιδεολογικό οπλοστάσιο της μετασοβιετικής πολιτικής. Ωστόσο, η δημοφιλία δεν ενισχύει απαραίτητα τη συνέπεια, κάτι που σίγουρα ισχύει και για τον ευρασιανισμό.

Δύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι από την κρίση στο Καζακστάν [3:17″]

Το καθεστώς στο Καζακστάν κατέστειλε τη λαϊκή εξέγερση, αλλά το γεγονός δεν είναι χωρίς εσωτερικές πολιτικές και διεθνείς γεωπολιτικές επιπτώσεις. Υπάρχουν δύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι.

Ακούστε το Ηχητικό Σχόλιο του Σταύρου ΛυγερούΔύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι από την κρίση στο Καζακστάν [3:17″]

Δύο κερδισμένοι και δύο χαμένοι από την κρίση στο Καζακστάν [3:17″]: Το καθεστώς στο Καζακστάν κατέστειλε τη λαϊκή εξέγερση, αλλά το γεγονός δεν είναι χωρίς εσωτερικές πολιτικές

Ευρασία, Ρωσία και Τουρκία στην υπόθεση Καζακστάν

Του Κώστα Ράπτη από το capital.gr

To μνημειώδες έργο της “Ρέκβιεμ” η Άννα Αχμάτοβα, η μεγαλύτερη Ρωσίδα ποιήτρια του 20ού αιώνα, το εμπνεύστηκε κατά την ατέλειωτη αναμονή στην ουρά μέσα στο κρύο για το επισκεπτήριο στον φυλακισμένο γιο της, τον καιρό των Μεγάλων Εκκαθαρίσεων του Στάλιν.

Τον κατοπινό παιάνα της προς τον Στάλιν, πάλι, φέρεται πως τον έγραψε για να επιτύχει την αποφυλάκιση του γιου της. Δεν τα κατάφερε, όμως ο Στάλιν απέφυγε να υπογράψει διαταγή σύλληψης της ίδιας.

Για τον λαό της υπήρξε η εμβληματική “Μάνα-Ρωσία” των καιρών μας – όμως ο γιός της, Λεβ Γκουμιλιόφ (1912-1992), της καταλόγιζε ότι δεν προσπάθησε αρκετά για να τερματιστεί η 20ετής περιπέτειά του στα γκουλάγκ. Στα 40 του, μπόρεσε επιτέλους να ξεκινήσει σπουδές γεωγράφου και εθνολόγου. Και κατέληξε επί των ημερών της περεστρόικα να επηρεάζει πολλούς με τις νεο-ευρασιατικές του θεωρίες.

Οι παλιοί ευρασιατιστές (με πρωταγωνιστή τον ιδρυτή της γλωσσολογικής Σχολής της Πράγας, πρίγκιπα Νικολάι Τρουμπέτσκοϊ) αποτελούσαν μια κίνηση μεταξύ των Ρώσων εμιγκρέδων του μεσοπολέμου, οι οποίοι αδυνατούσαν να συμφιλιωθούν με το δυτικό περιβάλλον στο οποίο είχαν βρεθεί και αναζητούσαν τρόπους συνεννόησης με τη νεοσύστατη σοβιετική εξουσία.

Ο Γκουμιλιόφ, πάλι, οδηγήθηκε στην αναβίωση των ευρασιατικών θεωριών, μελετώντας τις αλλεπάλληλες κινήσεις και μείξεις των λαών της στέππας μέσα στην ιστορία. Το συμπέρασμά του ήταν ότι το ρωσικό έθνος αποτελεί μία “υπερκατηγορία” που συνέχει διαφορετικά φύλα, συχνά με ασιατική καταγωγή, αλλά και ότι η ισχύς του εμπεδώθηκε κάθε φορά που οι Ρώσοι συμμαχούσαν με τους τουρανικούς λαούς, για να αποφύγουν τις απειλές και τις εισβολές της Δύσης, την οποία θεωρούσε ότι έχει εισέλθει σε πορεία παρακμής.

Αναρωτιέται κανείς αν ο Γκουμιλιόφ καθορίστηκε και από την οικογενειακή νοσταλγία, καθώς και η κατά κόσμον Άννα Γκορένκο προτίμησε για την λογοτεχνική της σταδιοδρομία το τατάρικο μουσουλμανικό επώνυμο Αχμάτοβα της γιαγιάς της.

Και πράγματι, ενώ η Δύση χαρακτηρίζει αμφιλεγόμενες τις θεωρίες του Γκουμιλιόφ, ενώ το επίσημο Κρεμλίνο κρατά αποστάσεις ασφαλείας, άλλοι παίκτες εντός ή πέριξ της Ρωσικής Ομοσπονδίας τις έχουν αγκαλιάσει με ενθουσιασμό. Στο Ταταρστάν έχει υψωθεί ανδριάντας του Γκουμιλιόφ, ενώ μεγαλύτερος θαυμαστής του Ρώσου εθνολόγου αναδείχθηκε ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ. Ο αυτοαναγορευθείς “πατέρας του έθνους” των Καζάκων, ο οποίος βρίσκεται αυτές τις μέρες στο επίκεντρο της διεθνούς ειδησεογραφίας, λόγω της εξέγερσης που ξέσπασε στη χώρα του.

Ο Ναζαρμπάγιεφ (άλλοτε επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν και πρώτος πρόεδρος της χώρας από την ανεξαρτητοποίησή της το 1991, τελευταία από όλες τις σοβιετικές δημοκρατίες, μέχρι το 2019, οπότε παρέδωσε στον τωρινό πρόεδρο Τοκάγεφ, διατηρώντας ωστόσο σημαντικές εξουσίες) εμπνεόταν σε τέτοιο βαθμό από τον νεο-ευρασιατισμό, ώστε το 1996 διέταξε να ιδρυθεί πανεπιστήμιο στο όνομα του Γκουμιλιόφ, με έδρα την κεντρική πλατεία της νέας πρωτεύουσας Αστάνα, απέναντι από το προεδρικό μέγαρο.

30 χρόνια από τη πτώση της Σοβιετικής Ένωσης: Τα υπαρξιακά διλήμματα μίας αντι-δυτικής Δύσης

Του Δρ. ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΙΩΓΑ, HP

Την 25η Δεκεμβρίου του 1991 συντελέστηκε το τελευταίο κοσμοϊστορικό γεγονός του, ούτως ή άλλως, σημαντικού 20ου αιώνα.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης σήμανε και την αποκοπή του υπαρκτού σοσιαλισμού από το ιστορικό γίγνεσθαι, ο οποίος στη βάση της μαρξιστικής θεωρίας και του επιστημονικού σοσιαλισμού επιδίωξε για περισσότερα από 70 έτη να αναμορφώσει τις κοινωνίες -που επικράτησε ή επιβλήθηκε- και τον Άνθρωπο, καθορίζοντας ανεπίστρεπτα την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.

Εν τέλει, η εξελικτική δυναμική του όλου εγχειρήματος εξασθένησε λόγω λανθασμένων ανθρωπολογικών υποθέσεων, υστέρηση στον τομέα των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαμηλής παραγωγικότητας της οικονομίας και εξωγενών ανταγωνισμών, με αποτέλεσμα τα Χριστούγεννα του 1991 να επέλθει το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Υπό άλλες ιστορικές συνθήκες, το 2022 θα συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την ίδρυσή της˙ εφέτος θα περιοριστούμε απολαμβάνοντας τους κατά τόπους εορτασμούς.

• Η προλογική υπόμνηση της συμπλήρωσης 30 ετών από την πτώση της φαινομενικά κραταιής Σοβιετικής Ένωσης συνιστά μια επαρκή περίοδο για να τοποθετηθούμε βάσιμα επί ορισμένων ζητημάτων τα οποία προσαρμοσμένα στην παρούσα συγκυρία δείχνουν να επανέρχονται ξανά στο προσκήνιο, όχι πλέον με τους όρους των πρώιμων μεταψυχροπολεμικών προσδοκιών.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 80’ ο τελευταίος  ΓΓ του σοβιετικού ΚΚ Mikhail Gorbachev (Μιχαήλ Γκορμπατσόφ)  προσπάθησε, μέσω εσωτερικών μεταρρυθμίσεων –Glassnost και Perestroika– και της μερικής διπλωματικής αναδίπλωσης και προσαρμογής του στους δυσμενέστερους τότε πλανητικούς συσχετισμούς ισχύος, να ανακόψει την παρακμιακή τροχιά της Σοβιετικής Ένωσης και των συμμάχων της στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Τελικά, το εγχείρημα δεν ευοδώθηκε και την σοβιετική κατάρρευση ακολούθησε η εξαΰλωση – με την εξαίρεση της Κίνας – του σοσιαλιστικού κοσμοσυστήματος, γεγονός το οποίο ανατροφοδότησε τις πλανητικές επιδιώξεις του μέχρι τότε ευθύγραμμα ανταγωνιστικού φιλελεύθερου.

Με βασικό φορέα διάδοσης τις Ηνωμένες Πολιτείες προσδιορίστηκε ως κυρίαρχη πλέον αξίωση η αφομοιωτική διάχυση των φιλελεύθερων πολιτικών, οικονομικών και πολιτισμικών προτύπων, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα του διεθνούς συστήματος. Εφ’ όσον είχε θετική έκβαση η συγκεκριμένη διαδικασία θα κατέληγε, κατά την γνωστή φράση του Francis Fukuyama στη Χεγκελιανή εκδοχή της, σ’ ένα δυτικότροπο τέλος της Ιστορίας.

Η τριακονταετής μεταψυχροπολεμική εμπειρία κατέδειξε πως ο φιλελευθερισμός, στην ύστερη εκδοχή του και ως η τελευταία «ζώσα», υλιστική κοσμοθεωρία της νεωτερικότητας, λειτούργησε μεν ως κατευθυντήρια ιδέα συγκρότησης της διεθνούς τάξης μεταψυχροπολεμικά, δεν κατόρθωσε όμως να επιφέρει ή να επιβάλλει τις συναρτώμενες νομοτέλειές του στο σύνολο της διεθνούς κοινότητας.

Για το Καζακστάν ερίζουν Δύση και Ανατολή: Το ουράνιο και ο νέος «δρόμος του μεταξιού» της κομμουνιστικής Κίνας

Του ΜΙΧΑΛΗ ΨΥΛΟΥ

Τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ περιέγραφε για πρώτη φορά τα σχέδιά του για τον «νέο Δρόμο του Μεταξιού»- την πρωτοβουλία «Belt and Road» για την εμπορική σύνδεση της Κίνας με τη Δυτική Ευρώπη.

Όχι τυχαία, ο Κινέζος πρόεδρος ανέπτυξε τα σχέδιά του αυτά στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στο γειτονικό Καζακστάν. Θέλοντας προφανώς να δείξει και συμβολικά, πόσο σημαντική ήταν η χώρα αυτή για την στρατηγική του Πεκίνου.

Μαζί με το Πακιστάν, το Καζακστάν είναι από τις βασικές χώρες με τις οποίες η Κίνα θέλει να πραγματοποιήσει τον εμπορικό της δρόμο προς την Ευρώπη. Το Καζακστάν καλύπτει μια τεράστια έκταση στην Ευρασία και παράγει το 60% του ΑΕΠ της Κεντρικής Ασίας. Η χώρα προσελκύει μάλιστα έως και ένα εκατομμύριο μετανάστες εργάτες από τις φτωχότερες γειτονικές χώρες.

Η εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη του Καζακστάν κατέστη δυνατή χάρη στον τεράστιο πλούτο του σε πρώτες ύλες: Είναι η 11η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, διαθέτει από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χαλκού, φωσφορίτη, ψευδάργυρου και χρυσού. Και το σημαντικότερο: Είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ουρανίου στον κόσμο.

Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο ETH της Ζυρίχης, ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες κατέχουν «μεγάλα μερίδια στον τομέα πετρελαίου και φυσικού αερίου του Καζακστάν, για τον οποίο η τεχνολογία τους έχει αποδειχθεί κρίσιμη». Το ένα τρίτο των εξαγωγών του Καζακστάν πηγαίνει στην Ε.Ε., κυρίως πρώτες ύλες όπως αργό πετρέλαιο και ορυκτά.

ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πάνε για σύγκρουση με την Ρωσία

Ανακοίνωση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

1. Τη στιγμή που οι δήθεν αντισυστημικές δυνάμεις κάνουν αγώνα ενάντια στο… εμβόλιο, υποθέτοντας ότι έτσι χτυπούν την Υπερεθνική Ελίτ (που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), —τμήμα της οποίας μπορεί πράγματι να σχεδίασε την πανδημία, αλλά όχι βέβαια και το εμβόλιο, που δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει!—, οι πραγματικές συστημικές δυνάμεις διεκπεραιώνουν άλλα σχέδια που μπορεί σύντομα να μας οδηγήσουν όλους σε ένα πραγματικό Αρμαγεδδώνα.

2. Όλα ξεκίνησαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, όταν οι συστημικές δυνάμεις (η Υπερεθνική Ελίτ) ξεκίνησαν ένα αδυσώπητο αγώνα ενάντια σε κάθε λαό που αντιστεκόταν στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Η αντίσταση αυτή δεν είχε πια τη μορφή του αγώνα για παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση τύπου ΕΣΣΔ κ.λπ., αλλά τη μορφή αγώνα για την εθνική κυριαρχία σαν προϋπόθεση για τον αυτοκαθορισμό των λαών στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με τον λαϊκό αγώνα για το Brexit σήμερα ν’ αποτελεί τυπικό παράδειγμα.

3. Στον αγώνα αυτόν οι χώρες που άνηκαν πριν στην ΕΣΣΔ και η ίδια βέβαια η Ρωσία ήταν φυσικά στο στόχαστρο της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε), που μεθοδικά απορροφούσε μέσα στο ΝΑΤΟ (δηλ. τον στρατιωτικό βραχίονα της Υ/Ε) ένα-ένα μέλος της ΕΣΣΔ και των συμπαθούντων καθεστώτων μέσα στο τ. «Ανατολικό Μπλοκ». Και αυτό ενώ παράλληλα φυσικά η Υ/Ε δεν παρέβλεπε τον «μπεζαχτά», δηλ. τη δημιουργία σχέσεων οικονομικής εξάρτησης στους νέους δορυφόρους της στην Αν. Ευρώπη και αλλού (Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία), ακόμη και σε σχέση με την ίδια τη Ρωσία.

Η Αρμενία ζει τα δικά της Ορλωφικά – Μήπως φταίει πάλι ο Πατριάρχης;

-

10 Νοεμβρίου 2020

3259

Μα γιατί οι πολυπληθείς, εν Ελλάδι, οπαδοί –κυριολεκτούμε– της ομοδόξου Ρωσίας και του ξανθού ηγέτη Βλαδίμηρου δεν βγαίνουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν αγκαλιά –νοερώς– με τους Αζέρους και τους Τούρκους που πανηγυρίζουν στους δρόμους για τη νίκη τους εναντίον της εγκαταλειμμένης Αρμενίας; Γιατί δεν κάνουν μια ορθόδοξη λειτουργία και δεν ρίχνουν και ένα ανάθεμα στον Οικουμενικό Πατριάρχη; Πιθανώς η ουκρανική αυτοκεφαλία έκανε τον σοφό Βλαδίμηρο να μην βοηθήσει και την Αρμενία.

Το παραμύθι πάει σύννεφο αλλά η ουσία είναι ότι η Ρωσία πραγματοποίησε το μεγαλύτερο άδειασμα συμμάχου στην παναθρώπινη Ιστορία, εγκαταλείποντας την Αρμενία στον αγώνα για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και επιτρέποντας την εδραίωση της Τουρκίας στον Καύκασο μετά από αιώνες. Για να μην ξεχνάμε, πολύ ρωσικό αίμα έχει χυθεί ακριβώς για την εξάλειψη ή έστω τον περιορισμό της τουρκικής-περσικής και εν γένει μουσουλμανικής επιρροής στον Καύκασο.

Εννέα συμπεράσματα από την ήττα της Αρμενίας – Οι επιπτώσεις για την Ελλάδα - slpress.gr

Εννέα συμπεράσματα από την ήττα της Αρμενίας – Οι επιπτώσεις για την Ελλάδα - slpress.gr: Η ήττα της Αρμενίας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελεί αρνητική εξέλιξη και για την Ελλάδα. Η Αρμενία ήταν ανέτοιμη να αντιμετωπίσει αυτό που ερχόταν.

Τι στο καλό συμβαίνει με τη πρεσβεία της Ρωσίας στην Αθήνα; Τα “φαντάσματα” και οι “εχθροί”…

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ, Liberal

Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα μπορεί να βλέπει «φαντάσματα» και «εχθρούς», όμως πρακτικά επιβεβαίωσε την ουσία του δημοσιεύματος του Liberal σχετικά με τις τουρκικές NAVTEX.

Είχαμε επισημάνει ότι η επιμονή της Τουρκίας να μην απευθύνεται για την έκδοση NAVTEX στις αρμόδιες Αρχές στον Σταθμό της Λάρνακας η στον Σταθμό Ηρακλείου και Λήμνου (όταν αφορά περιοχές ελληνικής αρμοδιότητας), αλλά στον NAVAREAIII που έχει έδρα στην Ισπανία, προσφέρει την ευκαιρία στην Τουρκία να εκμεταλλεύεται αυτή την διαδικασία και να εκδίδει δικές της «NAVTEX» θέλοντας έτσι να σφετερισθεί περιοχές όπου η άσκηση αρμοδιοτήτων ανήκει στην Κύπρο η στην Ελλάδα.

Και καθώς βεβαίως αυτές οι περιοχές αφορούν πρακτικά τις θαλάσσιες ζώνες (που συνδέονται με τις ζώνες SAR και το FIR) η Τουρκία επιδιώκει και με αυτό τον τρόπο να αμφισβητήσει αρμοδιότητες των δυο χωρών στις θαλάσσιες ζώνες τους.

Σε ανάρτηση της στο Facebook η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα αναφέρει τα εξής:

• «Η Ρωσία πραγματοποιεί τακτικά τις στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πάντα σε πλήρη συμμόρφωση με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Σε περίπτωση ναυτικών ασκήσεων ειδοποιείται η Παγκόσμια Υπηρεσία Προειδοποίησης Πλοήγησης (WWNWS), ενώ για αεροπορικές ασκήσεις ακολουθείται η διμερής διαδικασία. Αυτή είναι η διαδικασία ρουτίνας, η οποία εφαρμόζεται πάντα. Δεν είναι σαφές τι προβληματίζει τους κακόβουλους σχολιαστές».